Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-27/14/BK
z 1 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 7 stycznia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 9 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z uznaniem reklamacji towarów handlowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z uznaniem reklamacji towarów handlowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 7 lipca 2008 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej dwóch osób fizycznych, której przedmiotem jest m.in. handel detaliczny częściami samochodowymi oraz akcesoriami do samochodów. Dla potrzeb ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Prawidłowe ustalenie wysokości kosztów i przychodów spółki cywilnej jest niezbędne do poprawnego obliczenia wysokości zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności. Spółka dokonuje zakupu towarów handlowych od dostawców krajowych. Następnie towary zostają sprzedane krajowym i zagranicznym odbiorcom.

W wyniku dokonywanych transakcji często dochodzi do sytuacji, w których odbiorcy reklamują sprzedany przez spółkę towar. Następnie spółka towar ten odsyła do swojego dostawcy i oczekuje na rozpatrzenie reklamacji. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia reklamacji, spółka otrzymuje od dostawcy fakturę korygującą dotyczącą zakupu reklamowanego towaru, a następnie wystawia nabywcy paragon korygujący lub fakturę korygującą dotyczącą sprzedaży towaru. Sprzedawane towary z reguły objęte są 24–miesięczną gwarancją producenta lub importera, stąd zdarzają się reklamacje dokonywane po zakończeniu roku podatkowego (niektóre nawet trzy lata po dokonaniu sprzedaży), np. wystawione przez spółkę w roku 2013 dokumenty korygujące dotyczą towarów sprzedawanych odbiorcom w roku 2010. Analogicznie po stronie kosztów, spółka otrzymuje fakturę korygującą zakup towarów wystawianą w roku 2013, a dotyczącą zakupu towaru w 2010 r. Jak wynika z powyższego, transakcje korygujące występują z przyczyn niezależnych od spółki, a spółka, jako sprzedawca towaru nie wiedziała o wadliwości towaru w momencie jego sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy postępuję prawidłowo pomniejszając przychody związane ze zwrotem towarów przez odbiorców, w ramach uznanej reklamacji, na bieżąco tj. w dacie wystawienia przez spółkę dokumentu korygującego dotyczącego sprzedaży reklamowanych towarów, nie odnosząc się wstecz do okresu wystawienia pierwotnego dokumentu, dotyczącego sprzedaży tych towarów?

Czy postępuję prawidłowo pomniejszając koszty z powodu zwrotu reklamowanych towarów na bieżąco, tj. w dacie wystawienia przez dostawcę faktury korygującej dot. zakupu reklamowanego towaru, nie odnosząc się wstecz do okresu wystawienia faktury pierwotnej, dokumentującej zakup tych towarów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, postępuje prawidłowo. W sytuacji gdy odbiorcy towarów reklamują zakupiony od spółki towar z powodu jego wadliwości, a więc gdy okoliczność mająca wpływ na zmianę przychodów zaistniała po wystawieniu faktury sprzedaży z przyczyn niezależnych od spółki i niespowodowanych błędami ewidencyjnymi, wówczas nie ma podstaw do dokonywania korekty wstecz. W chwili wystawienia faktury pierwotnej Spółka nie ma podstawy, aby jako przychód wykazywać inną kwotę niż wynikająca z faktury sprzedaży. Analogicznie po stronie kosztów w sytuacji, gdy poniesiony koszt w przeszłości został zaewidencjonowany w prawidłowej wysokości, a faktura korygująca została wystawiona przez dostawcę z powodu późniejszych zdarzeń, które zaistniały dopiero po dniu poniesienia tego kosztu (np. zwrot zakupionego towaru na sutek reklamacji), spółka jako odbiorca faktury korygującej powinna ująć tę fakturę korygującą w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na bieżąco, tj. w dacie jej wystawienia przez dostawcę. Obliczone w ten sposób koszty i przychody spółki (na podstawie zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów), związane ze zdarzeniami dotyczącymi reklamacji sprzedawanych towarów, dają podstawę do prawidłowego obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1c ww. ustawy, określającego generalną zasadę momentu powstania przychodu podatkowego, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Zauważyć w tym miejscu należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „należny”. Zatem, należy dokonać jego interpretacji zgodnie z powszechnie przyjętym rozumieniem, odwołując się do słownikowego rozumienia tego pojęcia. Wg definicji słownikowej, należny to „przysługujący”, należący się komuś”. Z kolei czasownik „należeć się” oznacza tyle co „przysługiwać komuś”, „stanowić dług”, powinność”, zapłatę” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Przychody należne – niejasność potrzeba zmian. Lex). Kwota należna najbardziej odpowiada określeniu długu (pieniężnego). Zatem kwota należna powstaje wówczas, gdy po stronie dłużnika powstaje obowiązek świadczenia. Od tego czasu możemy w zasadzie mówić o przychodzie (A .Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do art. 10, art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Lex).

W konsekwencji uznać należy, że przysługująca podmiotowi gospodarczemu (osobie fizycznej) zapłata za sprzedany towar, stanowi kwotę należną w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przysporzeń uzyskiwanych z tej działalności, przychód podatkowy o którym mowa w cyt. powyżej art. 14 ww. ustawy, pomniejsza się o koszty jego uzyskania, o których mowa w art. 22 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Podatnicy prowadzący dla celów działalności gospodarczej podatkową księgę przychodów i rozchodów mogą wybrać jedną z dwóch metod ewidencjonowania kosztów uzyskania przychodów w tej księdze:

• tzw. metodę uproszczoną, o której mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub
• tzw. metodę memoriałową (właściwą dla ksiąg rachunkowych) uregulowaną w art. 22 ust. 5-5c w zw. z art. 22 ust. 6 ww. ustawy.
  
  

Stosownie do treści art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z treści art. 22 ust. 6b definicja momentu poniesienia kosztu dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie częściami oraz akcesoriami samochodowymi, stanowiącymi towary handlowe w tej działalności. W wyniku dokonywanych transakcji często dochodzi do sytuacji, w których odbiorcy reklamują sprzedany przez spółkę towar. Następnie spółka towar ten odsyła do swojego dostawcy i oczekuje na rozpatrzenie reklamacji. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia reklamacji spółka otrzymuje od dostawcy fakturę korygującą dotyczącą zakupu reklamowanego towaru, a następnie wystawia nabywcy paragon korygujący lub fakturę korygującą dotyczącą sprzedaży towaru. Z uwagi na fakt, że z reguły towary objęte są 24-miesięczną gwarancją producenta lub importera, zdarzają się reklamacje dokonywane po zakończeniu roku podatkowego (niektóre nawet trzy lata po dokonaniu sprzedaży). Analogicznie po stronie kosztów spółka otrzymuje fakturę korygującą dotyczącą zakupu towarów.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny, zauważyć należy, że w sytuacji uznania reklamacji przez Wnioskodawczynię wartość zwrotu dokonanego nabywcy, pomniejszać będzie, przychód należny prowadzonej działalności gospodarczej. Z tego też względu, korekta przychodu należnego, winna zostać dokonana wstecz do okresu zaewidencjonowania pierwotnie przychodu wynikającego z dokumentu stwierdzającego dokonanie sprzedaży (wykazania przychodu należnego). Jeżeli bowiem wystawiona faktura (paragon) błędnie dokumentuje stan faktyczny (nienależny przychód - zwrot towaru), to skutkuje zadeklarowaniem i zapłatą podatku dochodowego w nieodpowiedniej wysokości.

Podobne skutki po stronie kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej powoduje otrzymanie przez Wnioskodawczynię zwrotu kwoty (ceny) zapłaconej uprzednio sprzedawcy (kontrahentowi) za towar, który to zwrot również udokumentowany zostaje wystawioną przez niego (sprzedawcę) fakturą korygującą.

Korekty te nie generują przy tym nowych momentów powstania przychodu, czy też poniesienia kosztu podatkowego, lecz odnoszą się do przychodu i kosztu uprzednio wykazanego w ewidencji księgowej na podstawie otrzymanej lub wystawionej faktury (bądź paragonu). Nieprawidłowości te powinny zatem zostać skorygowane w odpowiednim okresie sprawozdawczym, w którym pierwotnie wykazano przychód należny z określonej transakcji, czy też koszt podatkowy ujęty w ewidencji księgowej. Fakt, iż Wnioskodawczyni otrzymuje korekty faktur, czy też sama wystawia korekty faktur (paragonów) potwierdza jedynie, że do transakcji takich doszło w terminie wcześniejszym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.