Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-23/14-5/AP
z 17 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2014 r. (data wpływu 17 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 21 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwot zasądzonych przez sąd – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 marca 2014 r., Nr IPTPB1/415-23/14-2/AP na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 marca 2014 r. (data doręczenia 14 marca 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 21 marca 2014 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 20 marca 2014 r.

W uzupełnieniu wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 19 października 2005 r. X S.A. z siedzibą oraz Wnioskodawca zawarli umowę leasingu operacyjnego. Leasingodawca zobowiązał się nabyć i przekazać Leasingobiorcy na czas trwania umowy przedmiot leasingu w postaci naczepy Janmil NW1S za cenę netto 115.500 zł. Umowa została zawarta na 60 miesięcy. Wysokość poszczególnych opłat leasingowych i terminy ich płatności określone zostały w harmonogramie opłat. Opłata wstępna płatna w dacie zawarcia umowy wyniosła 11.550 zł netto plus VAT, co łącznie dało 14.091 zł brutto. Integralną część umowy stanowiły zawarte w załączniku nr 2 Ogólne Warunki Umowy Leasingu. Zasady wypełnienia przez Leasingodawcę weksla in blanco, stanowiącego zabezpieczenie wykonania przez Leasingobiorcę umowy, zawarte zostały w deklaracji wekslowej, stanowiącej załącznik nr 3 do umowy. Amortyzacji przedmiotu leasingu, przez cały czas trwania umowy, dokonywał Leasingodawca.

Zgodnie z § 24 ust. 1 OWU, umowa może zostać przez Leasingodawcę wypowiedziana ze skutkiem natychmiastowym przed terminem jej zakończenia, m.in. w przypadkach, gdy Leasingobiorca dopuszcza się zwłoki w zapłacie którejkolwiek z opłat leasingowych, pomimo wcześniejszego wyznaczenia mu na piśmie przez Leasingodawcę dodatkowego terminu do jej zapłaty, z zagrożeniem możliwości wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym w przypadku nieuiszczenia tej opłaty w tym terminie, gdy Leasingobiorca stał się niewypłacalny albo wskutek okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność, zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązań z umowy leasingu uległo znacznemu zmniejszeniu, w tym w szczególności Leasingobiorca znajdzie się w stanie likwidacji lub otworzy postępowanie układowe albo też po stronie Leasingobiorcy zajdą przesłanki do ogłoszenia upadłości, likwidacji lub otwarcia postępowania układowego. Wedle § 24 ust. 4 OWU, w przypadku rozwiązania umowy w trybie określonym w ust. 1 lub ust. 2, wpłacone opłaty leasingowe nie będą podlegać zwrotowi. Leasingobiorca, w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Leasingodawcy zaległych zafakturowanych opłat oraz odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy. Wysokość odszkodowania będzie wyliczona jako suma wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych opłat leasingowych (pomniejszonych o dyskonto z tytułu wcześniejszej spłaty) oraz kaucji gwarancyjnej, powiększona o poniesione przez Leasingodawcę wszelkie koszty windykacji (w tym koszty wyceny i sprzedaży przedmiotu leasingu), a następnie pomniejszona o kwotę, jaką Leasingodawca uzyskał ze sprzedaży przedmiotu leasingu. W przypadku, gdy sprzedaż przedmiotu leasingu nie nastąpi w ciągu 30 dni od dnia jego przejęcia, określone powyżej zobowiązanie Leasingobiorcy pomniejszone zostanie o wartość przedmiotu leasingu określoną przez rzeczoznawcę, z zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy uzyskana, w terminie późniejszym kwota ze sprzedaży przedmiotu leasingu będzie niższa niż kwota z wyceny, Leasingobiorca pokrywa brakującą różnicę. Do obliczenia dyskonta stosowana będzie, obowiązująca w ostatnim dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc rozwiązania umowy, stopa jednomiesięczna WIBOR dla umów wyrażonych w złotych lub EURIBOR/UBOR dla umów leasingu operacyjnego indeksowanego kursem EUR/USD/CHF, z zastrzeżeniem, że kwota odszkodowania nie może być niższa niż pozostały do spłaty kapitał. Stosownie do § 27 ust. 1 OWU, w przypadku, gdy Leasingobiorca nie skorzysta z prawa do nabycia własności przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy lub gdy umowa zostanie wypowiedziana przed terminem jej zakończenia albo w inny sposób rozwiązana, zobowiązany jest on, w terminie 3 dni od dnia wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, zwrócić przedmiot leasingu, na własny koszt i ryzyko wraz ze wszystkimi dokumentami i kompletnym fabrycznym wyposażeniem do siedziby Leasingodawcy - lub do miejsca przez niego wskazanego, celem protokolarnego jego odbioru. Wedle § 27 ust. 2 OWU, w razie opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, Leasingobiorca zobowiązany jest do uiszczenia z tego tytułu kary umownej w kwocie stanowiącej równowartość 0,1% ceny netto przedmiotu leasingu w przypadku pojazdów oraz 0,5% ceny netto w przypadku innych niż pojazdy przedmiotów leasingu, za każdy dzień opóźnienia.

W dniu 21 października 2005 r. Wnioskodawca sporządził weksel własny in blanco bez protestu na zlecenie X S.A. na zabezpieczenie swoich zobowiązań wynikających z zawartej umowy leasingu. Zobowiązanie zostało zabezpieczane poręczeniem wekslowym E.N.

W dniu 21 października 2005 r. sporządzona została deklaracja wekslowa, zgodnie z którą powyższy weksel może być wypełniony w każdym czasie, na sumę odpowiadającą zobowiązaniu wynikającemu z zawartej z X S.A. umowy leasingu, łącznie z odsetkami i innymi należnościami związanymi z tą umową. Na deklaracji wekslowej znalazło się nadto oświadczenie poręczyciela – E.N., która wskazała, że udziela poręczenia za wszelkie zobowiązania wynikające z ww. umowy leasingu.

Leasingodawca wypełnił weksel, który domicylowano w jego siedzibie, na kwotę 37.811,55 zł. Termin płatności weksla upłynął dnia 23 marca 2009 r.

Należność Leasingodawcy określono na: niezapłacone czynsze zafakturowane, inne zafakturowane należności, niezapłacone noty odsetkowe, czynsze zdyskontowane netto do końca trwania umowy, karę umowną za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu, co dało łączną kwotę 104.011,55 zł. Leasingodawca pomniejszył tę należność o kwotę z wyceny/ze sprzedaży przedmiotu leasingu 66.200 zł.

Leasingodawca w związku ze zwłoką w zapłacie opłat leasingowych pismem z dnia 29 maja 2007 r. wezwał Wnioskodawcę do natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu. Jednocześnie działając zgodnie z § 24 ust. 1a OWUL, Leasingodawca wypowiedział umowę pod warunkiem zawieszającym: uiszczenia, w nieprzekraczalnym terminie do dnia 12 czerwca 2007 r. pełnej kwoty zaległości, tj. 11.830,82 zł wraz z należnymi odsetkami oraz kwoty 2.440 zł tytułem opłaty manipulacyjnej. Jednocześnie wskazano, że w przypadku ziszczenia się warunku, tj. brak wpływu na rachunek X S.A. całej kwoty zaległości w wyznaczonym terminie, nastąpi rozwiązanie umowy leasingu.

W dniu 26 lipca 2010 r. Leasingodawca wezwał Wnioskodawcę i E.N. do zapłaty sumy wekslowej w wysokości 37.811,55 zł w terminie do dnia 10 sierpnia 2010 r. Przedmiot leasingu został odebrany od Wnioskodawcy w dniu 28 czerwca 2007 r. Opóźnienie w wydaniu naczepy wynikało z faktu awarii ciągnika siodłowego na terenie Niemiec i braku możliwości ściągnięcia naczepy. Oznacza to, że okoliczność ta nie była zawiniona przez Wnioskodawcę. Co więcej, termin wydania naczepy uzgodniono telefonicznie z pracownikiem Leasingodawcy.

Leasingodawca, celem dokonania wyceny pojazdu oraz rozliczenia umowy, powołał rzeczoznawcę, który w dniu 3 lipca 2007 r. dokonał wyceny przedmiotu leasingu na kwotę 66.200 zł netto. W dniu 21 sierpnia 2007 r. Leasingodawca sprzedał przedmiotową naczepę za kwotę 80.300 zł netto (97.966 zł brutto).

Pismem z dnia 22 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca został wezwany do uiszczenia kwoty 37.811,55 zł z tytułu rozliczenia umowy.

Według Wnioskodawcy wątpliwości nasunęła dokonana wycena pojazdu będącego przedmiotem umowy. Został on wyceniony na kwotę 66.200 zł, a więc znacznie poniżej swojej wartości rynkowej, zwłaszcza że w niedługim czasie nastąpiła jego sprzedaż za cenę 97.966 zł. Doszło zatem do nadużycia prawa po stronie X S.A. związanego z kwestią rozliczenia, przekazania i zbycia przedmiotu leasingu.

X S.A. skierował sprawę na drogę postępowania sądowego, wnosząc o zasądzenie od Wnioskodawcy i E.N. solidarnie kwoty 37.811,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. X S.A. podniósł, że jest remitentem weksla wystawionego przez Wnioskodawcę i poręczonego przez E.N. X S.A. wypełnił weksel (37.811,55 zł), termin płatności weksla minął w dniu 23 marca 2009 r. W dniu 29 maja 2007 r. w wyniku opóźnienia w zapłacie czynszów, Leasingodawca, po wyznaczeniu dodatkowego terminu do zapłaty, rozwiązał z Wnioskodawcą umowę leasingu. Przedmiot leasingu został odebrany przez firmę windykacyjną. Zobowiązanie Leasingobiorcy określone na łączną kwotę 104.011,55 zł, pomniejszoną o kwotę z wyceny/ze sprzedaży przedmiotu leasingu - 66.200 zł. Różnica stanowiła kwotę dochodzoną pozwem. W tym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy nakazem zapłaty z dnia 30 grudnia 2010 r. zasądził od Wnioskodawcy i E.N. na rzecz X S.A. solidarnie kwotę 37.811,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Wnioskodawca i E.N. od powyższego nakazu zapłaty wnieśli zarzuty. Z uwagi na to, że X S.A. nie dochodziła od Wnioskodawcy podatku VAT w zakresie czynszów zdyskontowanych do końca trwania umowy, a należność ze zbycia przedmiotu leasingu miała zmniejszyć tę zaległość, to brak podstaw do zmniejszenia jej o VAT, którego Wnioskodawca nie musiał płacić. Uwzględniono zatem zarzuty co do kwoty 14.100 zł wraz z odsetkami, która stanowi różnicę między wartością netto, za którą zbyty został przedmiot leasingu (80.300 zł), a wyceną netto dokonaną przez rzeczoznawcę (66.200 zł). Z uwagi na powyższe, zasądzono od Wnioskodawcy i E.N. na rzecz X S.A. kwotę 22.120,55 zł (w tym w szczególności niezapłacone czynsze zafakturowane - 5.837,72 zł, inne zafakturowane należności - 5.803,84 zł, karę umowną za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu - 4.620,00 zł) wraz z ustawowymi odsetkami oraz oddalono powództwo w zakresie kwoty 14.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 18 marca 2014 r. Wnioskodawca wskazał również, że sformułowanie zawarte we wniosku, cyt. „inne zafakturowane należności” zostało użyte przez Leasingodawcę w rozliczeniu umowy – w wezwaniu do zapłaty z dnia 22 sierpnia 2007 r. Zgodnie z § 24 i nast. OWUL, stanowiących integralną część umowy leasingu, przedstawiono rozliczenie w związku z rozwiązaniem umowy, wzywając do zapłaty kwoty 37.811,55 zł, na którą składają się m.in. niezapłacone opłaty leasingowe zafakturowane, inne zafakturowane należności czy kara umowna z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu. Dodano, że zaległości w spłacie rat leasingowych spowodowane były trudną sytuacją finansową Wnioskodawcy, która nie była wynikiem Jego zaniedbań i wadliwych zadań, bowiem spowodowana była m.in. brakiem zapłaty ze strony kontrahentów. Sytuacja materialna uniemożliwiała Wnioskodawcy uregulowanie ww. należności z uwagi na wysokość koniecznych wydatków, które Wnioskodawca ponosił wówczas na poczet uregulowania bieżących płatności. Ich uregulowanie było konieczne dla prawidłowego prowadzenia działalności. Okoliczności skutkujące koniecznością zapłaty kary umownej nie były zatem zawinione przez Wnioskodawcę. Ponadto, Wnioskodawca wyjaśnił, odnośnie sformułowania zawartego w pytaniu Nr 2, cyt. „odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy”, że: zgodnie z § 24 ust. 2 OWUL, Leasingobiorca zobowiązany jest do zapłaty, w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy, zaległych zafakturowanych opłat leasingowych oraz odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy w wysokości wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych zdyskontowanych opłat leasingowych, a także kaucji gwarancyjnej, powiększonych o poniesione przez Leasingodawcę koszty windykacji, w wysokości co najmniej 15% kwoty zaległości, niemniej niż 1.500 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu niektóre kwoty zasadzone przez sąd w zakresie: czynszów zafakturowanych, innych zafakturowanych należności oraz kary umownej za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu – w sytuacji, gdy podstawą rozwiązania umowy przez leasingodawcę był brak płatności spowodowany złą sytuacją ekonomiczną leasingobiorcy, a opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu wynikało z okoliczności niezawinionych przez Wnioskodawcę?
2. Czy w koszty uzyskania przychodu Wnioskodawca może zaliczyć powyższe kwoty, tj. zaległe zafakturowane opłaty oraz odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy, w sytuacji gdy przedmiot leasingu został zwrócony leasingodawcy w 2010 r., natomiast koszty zostają poniesione w 2014 r.?
3. Czy w koszty uzyskania przychodu w bieżącym roku podatkowym mogą być wliczone kwoty, o których mowa powyżej, w sytuacji gdy zostały zapłacone przez podatnika w 2014 r.?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 2 i 3. Natomiast w pozostałym zakresie wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowy stan faktyczny uprawnia do zaliczenia powyższych kwot w koszty uzyskania przychodu w bieżącym roku podatkowym, bowiem w 2014 r. dokonał On zapłaty zasądzonych kwot.

Zdaniem Wnioskodawcy, na tle niniejszej regulacji, kwoty stanowiące przedmiot zapytania w niniejszej sprawie jako niewymienione w art. 23 ustawy stanowią koszt uzyskania przychodów w roku podatkowym ich poniesienia.

W uzupełnieniami wniosku z dnia 18 marca 2014 r. Wnioskodawcy wskazał również, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wykładnią art. 23 ust. 1 pkt 19 tejże ustawy, za koszt uzyskania przychodu można uznać: czynsze zafakturowane, inne zafakturowane należności oraz karę umowną za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu w przypadku rozwiązania umowy przez leasingodawcę z powodu braku płatności spowodowanych złą sytuacją ekonomiczną leasingobiorcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązujący stan prawny oraz stan faktyczny w niniejszej sprawie uprawnia Go do zaliczenia powyższych kwot w koszty uzyskania przychodu w bieżącym roku podatkowym – w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w interpretacji indywidualnej Nr IPTPB1/415-23/14-4/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że kwoty zasądzone przez sąd w zakresie: czynszów zafakturowanych, innych zafakturowanych należności oraz kara umowna z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, może stanowić koszt uzyskania przychodów, w oparciu o art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa niniejsza przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, oraz
  

• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika. Takimi wydatkami są m.in. kary umowne za opóźnienia w dostawach towarów, które mogą być nałożone na mocy zawartych umów.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób fizycznych reguluje rozdział 4a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ww. ustawy. Zgodnie z treścią art. 23a pkt 1 cyt. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a ustawy jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Zgodnie z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm.),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r., Nr 26, poz. 143, z 1998 r., Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r., Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika zatem, że co do zasady jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone w podstawowym okresie przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) wydatki, z tytułu używania przedmiotu leasingu, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie powołany przepis art. 23b ww. ustawy nie precyzuje, w którym momencie korzystający winien zaliczyć ww. opłaty związane z leasingiem do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, rozstrzygając tę kwestię należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, uregulowane w art. 22 ust. 4 - 6 i ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Natomiast, zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazanie w art. 22 ust. 5d ww. ustawy, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach rachunkowych prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego na okres 60 miesięcy, dotyczącą naczepy Janmil NW1S. Wysokość poszczególnych opłat leasingowych i terminy ich płatności określone zostały w harmonogramie opłat. W dniu 21 października 2005 r. sporządzona została deklaracja wekslowa, zgodnie z którą weksel może być wypełniony w każdym czasie, na sumę odpowiadającą zobowiązaniu wynikającemu z zawartej z Leasingodawcą umowy leasingu, łącznie z odsetkami i innymi należnościami związanymi z tą umową. Na deklaracji wekslowej znalazło się nadto oświadczenie poręczyciela – E.N., która wskazała, że udziela poręczenia za wszelkie zobowiązania wynikające z ww. umowy leasingu. Leasingodawca w związku ze zwłoką w zapłacie opłat leasingowych pismem z dnia 29 maja 2007 r. wezwał Wnioskodawcę do natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu, jednocześnie wypowiadając umowę pod warunkiem zawieszającym (uiszczenia zaległości w wyznaczonym terminie), którego ziszczenie spowoduje rozwiązanie umowy leasingu.

Przedmiot leasingu został odebrany od Wnioskodawcy w dniu 28 czerwca 2007 r. Opóźnienie w wydaniu naczepy wynikało z faktu awarii ciągnika siodłowego na terenie Niemiec i braku możliwości ściągnięcia naczepy. Termin wydania naczepy uzgodniono telefonicznie z pracownikiem Leasingodawcy. Leasingodawca celem dokonania wyceny pojazdu oraz rozliczenia umowy powołał rzeczoznawcę, który dokonał wyceny przedmiotu leasingu na kwotę 66.200 zł netto. Dnia 21 sierpnia 2007 r. Leasingodawca sprzedał przedmiotową naczepę za kwotę 80.300 zł netto (97.966 zł brutto).

Pismem z dnia 22 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca został wezwany do uiszczenia sumy wekslowej, tj. kwoty 37.811,55 zł z tytułu rozliczenia umowy. Z uwagi na nieuiszczenie ww. kwoty, Leasingodawca skierował sprawę na drogę postępowania sądowego, wnosząc o zasądzenie od Wnioskodawcy i E.N. solidarnie kwoty 37.811,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W wyniku wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty Sąd ostatecznie zasądził od Wnioskodawcy i E.N. na rzecz Leasingodawcy kwotę 22.120.55 zł (w tym w szczególności niezapłacone czynsze zafakturowane - 5.837,72 zł, inne zafakturowane należności - 5.803.84 zł, karę umowną za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu - 4.620,00 zł) wraz z ustawowymi odsetkami, a oddalono powództwo w zakresie kwoty 14.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, jego uzupełnienie oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że kwoty zasądzone przez sąd, tj. zaległe zafakturowane opłaty oraz odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy leasingowej, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia, czyli w 2014 r., zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.