Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1062/13-2/GJ
z 26 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 27 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 1) - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny

Spółka (dalej: „ Spółka” lub „Finansujący”) jest spółką prowadzącą działalność w zakresie oddawania w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu operacyjnego podlegających amortyzacji środków trwałych (w tym wszelkiego typu samochodów oraz innych pojazdów samochodowych) oraz wartości niematerialnych i prawnych. W ramach świadczonych usług Spółka dokonuje czasowego udostępniania środków trwałych Korzystającym, bez przenoszenia na nich prawa własności. Przez czas trwania umowy, to Finansujący jest właścicielem przedmiotu leasingu i to jemu przysługuje prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku umów spełniających kryteria określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (leasing operacyjny).

Standardowo, znacząca większość umów obsługiwanych przez Spółkę przebiega bez zakłóceń i kończy się w sposób przewidziany Ogólnymi Warunkami Umowy Leasingu. W przypadku większości umów, Korzystający po zakończeniu trwania umowy wykupuje przedmiot leasingu, w części przypadków natomiast zwraca przedmiot leasingu. Działalność leasingowa prowadzona przez Spółkę nastawiona jest na osiąganie zysków. Niemniej jednak, Spółka jest świadoma, iż prowadzona przez nią działalność, jak każda forma działalności gospodarczej może wiązać się z wystąpieniem różnych ryzyk, w tym - specyficznie w przypadku działalności leasingowej z ryzykiem przywłaszczenia przedmiotu leasingu przez Korzystającego po zakończeniu trwania umowy lub po wypowiedzeniu umowy leasingu z winy leżącej po stronie Korzystającego. Spółka, zawierając umowy leasingu operacyjnego, zakłada, iż zostaną one należycie wykonane przez kontrahenta i umowa zakończy się w ustalonym przez strony terminie, poprzez wykup środka trwałego będącego przedmiotem umowy leasingu przez Korzystającego, sprzedaż osobie trzeciej, bądź poprzez zwrot przedmiotu leasingu Spółce. Spółka bada kondycję finansową potencjalnego Klienta przed zawarciem umowy, jak również monitoruje przestrzeganie przez niego postanowień umowy leasingu w trakcje jej trwania. Pomimo tego, zdarzają się niekiedy sytuacje, w których Korzystający nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań i odmawia oddania przedmiotu leasingu (na przykład pojazdu) po zakończeniu umowy lub w związku z rozwiązaniem umowy leasingu z uwagi na zaległości Korzystającego. Takie sytuacje są również uregulowane w umowach z Klientami.

Umowa leasingu, co do zasady, może zakończyć się bądź to w drodze upływu okresu, na jaki została zawarta, bądź przez wcześniejsze jej rozwiązanie (najczęściej z przyczyn leżących po stronie Korzystającego). Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Umowy Leasingu, Spółka jako finansujący może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli Korzystający pozostaje w zwłoce w zapłacie wstępnej opłaty leasingowej lub jednej okresowej opłaty leasingowej lub innych należności na łączną kwotę równą jednej okresowej opłaty leasingowej i pomimo wyznaczenia przez Finansującego na piśmie dodatkowego terminu do zapłaty tych należności wraz z odsetkami, nie uiścił ich. W przypadku rozwiązania umowy leasingu w drodze wypowiedzenia, Korzystający jest zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez Finansującego, zwrócić kompletny przedmiot leasingu na swój koszt i ryzyko w miejsce wskazane przez Finansującego.

Jak wskazano powyżej, w związku z wypowiedzeniom umowy leasingu zdarzają się sytuacje, w których Korzystający przywłaszcza przedmiot leasingu (nie dokonuje jego zwrotu). W celu odzyskania przedmiotu leasingu Spółka podejmuje szereg czynności windykacyjnych, w tym m.in. kieruje do Korzystającego wezwania do zwrotu i angażuje zewnętrzną firmę windykacyjną. Schemat prowadzonej w takich sytuacjach windykacji przedstawia się następująco:

1. Gdy wystąpią zaległości w płatnościach przekraczające 20 dni, Spółka wysyła Korzystającemu wezwanie do zapłaty pod rygorem natychmiastowego rozwiązania umowy leasingu.
2. Jeżeli zaległości te nie zostaną spłacone, na koniec miesiąca, w którym zostało wysłane wezwanie do zapłaty, umowa jest blokowana. Wiąże się to ze zmianą statusu umowy w systemie z umowy aktywnej na umowę windykowaną.
   
3. W miesiącu, w którym Spółka zaprzestaje fakturowania, zaprzestaje również dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu będącego jej środkiem trwałym.
4. W miesiącu następującym po miesiącu zablokowania umowy, Spółka wysyła oświadczenie o rozwiązaniu Umowy Leasingu, w którym wzywa Klienta do zwrotu przedmiotu leasingu.
5. Jeżeli Klient spłaci istniejące zaległości, nie dochodzi do rozwiązania umowy (umowa leasingu zostaje wznowiona i jest kontynuowana). Jeżeli Korzystający nie uiści raty wraz z odsetkami, sprawa trafia do tzw. „twardej windykacji”.
6. Etap „twardej windykacji” polega w szczególności na: kontakcie telefonicznym z Klientem, spotkaniach osobistych w siedzibie Klienta, wysyłaniu wezwań do zwrotu przedmiotu leasingu. Zdarza się, że sprawa zostaje przekazana do zewnętrznej firmy windykacyjnej, która także próbuje wyegzekwować należności oraz odebrać przedmiot leasingu.
7. W przypadku niemożliwości odebrania przedmiotu umowy Spółka składa organom Prokuratury zawiadomienie o przywłaszczeniu. Jeżeli Prokuratura umorzy postępowanie, Spółka może wystąpić z powództwem o wydanie rzeczy.
8. Jeżeli wartość niezwróconego przedmiotu leasingu jest zbyt niska w stosunku do kosztów związanych ze złożeniem zawiadomienia Prokuraturze, Spółka rozlicza umowę leasingu i dochodzi swej należności na drodze cywilnej. Niemniej jednak, nawet pomimo podjęcia przez Finansującego powyższych kroków, zdarzają się sytuacje, w których ostatecznie nie udaje się odebrać przedmiotu leasingu od korzystającego.
   
   

Na skutek przywłaszczenia przedmiotu leasingu przez korzystającego, Spółka traci swój środek trwały, od którego dokonywała odpisów amortyzacyjnych. Finansujący zaprzestaje dokonywania odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano blokady umowy w systemie. Likwidacja zostaje dokonana z chwilą otrzymania postanowienia Prokuratury o umorzeniu postępowania w sprawie przywłaszczenia - poprzez sporządzenie protokołu likwidacyjnego i wykreślenie przedmiotu leasingu z ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z utratą (stratą) przedmiotu leasingu operacyjnego na skutek przywłaszczenia go przez Korzystającego, Spółka może rozpoznać koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; zwanej dalej: „ustawą o CIT”), tj. w kwocie równej wartości początkowej utraconego przedmiotu leasingu, pomniejszonej o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych?
   
2. Czy Spółka prawidłowo przyjmuje, iż dla celów udokumentowania utraty przedmiotu leasingu wystarczające jest postanowienie o umorzeniu postępowania przez prokuraturę, a w sytuacji, w której ze względu na niską wartość rynkową przedmiotu leasingu Finansujący nie zgłasza sprawy do Prokuratury, dla uznania wartości utraconego środka trwałego za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest otrzymanie informacji z Działu Windykacji o bezskuteczności podjętych działań windykacyjnych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest pytanie nr 1; w zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1) Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym, jako Finansujący, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, ma prawo rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów wartość straty w środku trwałym powstałej na skutek przywłaszczenia przedmiotu leasingu operacyjnego przez Korzystającego.

Według art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Podatnicy mogą obniżyć uzyskiwany przez siebie przychód o wartość kosztów uzyskania przychodów, o ile dane koszty mają bezpośredni związek z działalnością gospodarczą, a ich poniesienie może spowodować zwiększenie osiąganego przychodu.

Art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT stanowi, że wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Niemniej jednak, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane zgodnie z uregulowaniami art. l6a - 16m powyższej ustawy. Oznacza to, że wartość będących własnością Spółki środków trwałych podlega odliczeniu od przychodu w formie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Ponadto, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o GIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „strata”. Zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego strata oznacza ubytek, szkoda poniesiona, to co przestało się posiadać; fakt, że przestało się posiadać (internetowy słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN).

W przypadku przywłaszczenia przez Korzystającego przedmiotu leasingu, gdy pomimo podejmowanych czynności windykacyjnych brak jest możliwości odebrania przedmiotu leasingu, dochodzi do trwałej utraty, szkody, ubytku środka trwałego stanowiącego własność Finansującego.

Spółka pragnie podkreślić, że w myśl przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztem uzyskania są koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Oznacza to, że kosztem podatkowym są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile nie zostały wymienione w katalogu wydatków zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Cel ponoszenia wydatków oznacza, że koszt podatkowy musi mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto wydatek musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Warunkiem zatem zakwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów jest ich celowe poniesienie przez podatnika, aby osiągnąć przychody, przy czym nie jest konieczne wykazanie zależności między wydatkiem, a powstaniem lub powiększeniem konkretnego, mierzalnego przychodu. Wnioskodawca świadczy usługi leasingu, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zawiera jako finansujący m.in. umowy leasingu operacyjnego, tj. oddaje korzystającemu podlegające amortyzacji środki trwałe i wartości niematerialne i prawne do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony w zamian za zapłatę wynagrodzenia pieniężnego w wysokości i w terminach określonych w umowie leasingu.

Z uwagi na charakter prowadzonej działalności, strata (utrata) przedmiotu leasingu powstała w wyniku przywłaszczenia środka trwałego (własność Finansującego) przez Korzystającego jest normalnym, choć niechcianym następstwem działania w danej branży (leasingowej). Strata (utrata) środka trwałego jest do facto skutkiem ubocznym prowadzonej działalności. W konsekwencji straty w środkach trwałych mają związek z przychodami Spółki. Jednocześnie nie są one wynikiem działania lub zaniechania Spółki, powstają w sposób niezamierzony, wbrew woli Spółki.

Mając powyższe na uwadze oraz wnioskując a contrario z regulacji art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, należy dojść do wniosku, iż w części, w jakiej wartość utraconego przedmiotu leasingu nie została odliczona w formie odpisów amortyzacyjnych, może ona stanowić dla Spółki koszt podatkowy. Powyższe stanowisko potwierdza w postanowieniu z dnia 22 grudnia 2005 (sygn. 1472/ROP1/423-284-320/05/AJ) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, który wskazuje, iż „straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów - będących środkami trwałymi - będą mogły być zaliczono do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli likwidacja (utrata) nie nastąpiła w wyniku zmiany rodzaju działalności a jednocześnie samochód objęty był ubezpieczeniem dobrowolnym.”

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu przyznał, iż „,z zastosowania wykładni a contrario tego przepisu (art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT - przypis Spółki) przyjąć należy, że kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane” (interpretacja z 20 kwietnia 2011 r. sygn. ILPB3/423-18/11-4/EK).

Biorąc pod uwagę regulację z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, Spółka powinna ustalić wysokość straty jako różnicę między wartością początkową utraconego przedmiotu leasingu a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego w Jaśle z dnia 14 marca 2006 r., sygn. OP-423/2/06.

Spółka pragnie zaznaczyć, że w odniesieniu do oddawanych w leasing samochodów osobowych stosuje przepisy szczególne dotyczące maksymalnych limitów kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych, które mają w dalszej kolejności wpływ na wysokość wyliczonej straty w przypadku przywłaszczenia samochodu osobowego przez korzystającego. Mianowicie, po przeanalizowaniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT i wynikającego z niego ograniczenia wartości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych Spółka uważa, że przepis ten nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do obliczania wartości straty wynikającej z utraty samochodu osobowego będącego własnością Finansującego.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT nie wynika bowiem, żeby wysokość straty była ograniczona jedynie do niedokonanych odpisów amortyzacyjnych, które mogłyby stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Jednocześnie, przy ustalaniu straty z przywłaszczenia samochodu przez Klienta, w sumie dokonanych odpisów amortyzacyjnych uwzględnia się pełną ich wartość wyliczoną według odpowiedniej stawki, a nie jedynie wartość odpisów w części zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów po uwzględnieniu ograniczenia z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Słuszność przedstawionego wyżej stanowiska potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 marca 2008 r., sygn. II FSK 58/07: „Odwołanie się w art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych do konstrukcji umorzenia środków trwałych oznaczą że pojęcie straty w środkach trwałych łączy on z brakiem możliwości dokonania przez podatnika pełnych odpisów amortyzacyjnych. Straty te powstają więc wówczas, gdy wartość środka trwałego nie może być zrównoważona odpisami amortyzacyjnymi na skutek zaprzestania przez podatnika używania środka trwale go w działalności gospodarczej (zbycie, utrata lub likwidacja środka). Jeżeli część wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego nie została i nie zostanie w przyszłości pokryta odpisami amortyzacyjnymi i przychodem z jego likwidacji lub odpłatnego zbycia, to powstałe straty będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 lub 6 powołanej ustawy”.

Odnosząc się do specyficznej sytuacji leasingu samochodów, należy mieć jednocześnie na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o CIT, który stanowi, iż nie są kosztami uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Z treści art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) wynika, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC (tj. ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej) posiadaczy pojazdów. Z powyższego można wywnioskować, iż pojęcie ubezpieczenia dobrowolnego obejmuje wszelkie ubezpieczenia dotyczące pojazdów, niebędące ubezpieczeniami OC.

W związku z faktem, iż będące własnością Spółki samochody objęte są ubezpieczeniem AC, przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o CIT, wyłączający możliwość zaliczenia straty do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na brak ubezpieczenia dobrowolnego, nie znajdzie zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż samochody należące do Spółki objęte są ubezpieczeniem dobrowolnym w rozumieniu tego przepisu.

Przedstawiciele organów podatkowych prezentują stanowisko, zgodnie z którym dla uznania straty za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest, aby nastąpiła ona nie z winy właściciela środka trwałego: „Strata powinna więc być zdarzeniem niezależnym od woli podatnika, przy czym może to być zarówno zdarzenie powstałe w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodujących ubytek i szkodę. Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów albo braku nadzoru nad pracownikiem. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym. Nie można uznać za zdarzenie losowe kradzieży towarów handlowych nienależycie zabezpieczonych. Reasumując powyższe, stwierdzić należy, że strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana” (tak przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 21 czerwca 2013 r., sygn. IPTPB1/4I5-206/13-4/KSU).

Analogiczne stanowisko przyjął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 8 sierpnia 2011 r. (sygn. ITPB1/415-525/11/PSZ) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 21 czerwca 2013 r. (sygn. IPTPB1/415-206/13-4/KSU).

Jak wskazał w swym orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Krakowie (wyrok z dnia 30 września 1998 r., sygn. II AKa 190/98), „odmówienie przez oskarżonego oddania maszyn wydanych mu w ramach leasingu, jak i zapłacenia za nie wystarczająco dowodzi zamiaru przywłaszczenia sobie ich wartości”. Wobec powyższego, należy uznać, iż chwilą przywłaszczenia jest moment, w którym korzystający nie dokonuje jego zwrotu lub nie wywiązuje się z, obowiązku zapłaty raty leasingowej, mimo wezwania ze strony leasingodawcy.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka podejmuje kroki mające na celu odzyskanie przywłaszczonego przedmiotu leasingu zanim uzna go za definitywnie utracony, tj. wysyła listowne wezwania do zapłaty lub zwrotu przedmiotu leasingu, dąży do telefonicznego lub osobistego kontaktu z korzystającym, nabywa usługi windykacji od podmiotów zewnętrznych. Co więcej, Spółka reaguje już przy pierwszym opóźnieniu w spłacie rat leasingowych i nawet w obliczu umorzenia postępowania przez prokuraturę kontynuuje niekiedy spór z korzystającym przed sądem cywilnym. Oznacza to, że z należytą starannością próbuje odzyskać przedmiot leasingu, natomiast uznanie go za utracony stanowi dla Spółki ultima ratio, bowiem ma miejsce dopiero wtedy, gdy przewidziane w ramach procedur windykacyjnych czynności okażą się obiektywnie bezskuteczne.

Spółka, w swojej ocenie, nie ponosi winy za utratę przedmiotu leasingu. Cechą konstrukcyjną umowy leasingu jest przekazanie korzystającemu przedmiotu. Zawsze wiąże się to z utratą bezpośredniego władztwa nad przekazywaną rzeczą. Zawierając umowy z poszczególnymi kontrahentami (Klientami), Spółka przeprowadza procedury weryfikacji sytuacji finansowej przyszłego leasingobiorcy pod kątem gospodarczego uzasadnienia i bezpieczeństwa zawarcia z nim umowy. Tylko jeżeli Spółka oceni, iż wywiąże się on ze wszystkich postanowień w sposób należyty, tj. będzie dokonywał terminowych płatności i zwróci przedmiot po zakończeniu umowy Spółka zawiera z nim umowę. Jeżeli Spółka oceni, że sytuacja finansowa potencjalnego Klienta nie jest wystarczająco dobra, Spółka zmuszona jest odmówić zawarcia umowy. Gdyby Spółka wiedziała, że dany Klient nie wywiąże się z umowy - nie zawierałaby jej z tym podmiotem. Niemniej jednak, każdy leasingodawca musi liczyć się z tym, że utrata przedmiotu leasingu stanowi pewne ryzyko nieodłącznie związane z działalnością leasingową. Jest to jednak ryzyko, którego Spółka stara się uniknąć przy każdorazowym zawieraniu kontraktu, jak również w trakcie jego trwania.

W kontekście powyższych argumentów należy uznać, iż Spółka nie ponosi winy w utracie przedmiotu leasingu i wykazuje należytą staranność zarówno w doborze Klientów jak i w działaniach zmierzających do jego odzyskania.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, iż jest uprawniona do rozliczenia w ramach kosztów uzyskania przychodów wartości straty w środku trwałym powstałej na skutek przywłaszczenia przedmiotu leasingu operacyjnego przez korzystającego, w części, w jakiej nie została ona pokryta sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52  §  3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 §  2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54  §  1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.