2014.04.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-401/14/BW
z 28 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 stycznia 2014r. (data wpływu 13 stycznia 2014r.), uzupełnionym pismem z 14 kwietnia 2014r. L.dz. 103/04/2014 (data wpływu 16 kwietnia 2014r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w sytuacji, gdy odbiorca obciążany będzie kosztami wymiany wodomierza jako elementem odszkodowania, prawidłowym będzie obciążanie go notą obciążeniową - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2014r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie ustalenia czy w sytuacji, gdy odbiorca obciążany będzie kosztami wymiany wodomierza jako elementem odszkodowania, prawidłowym będzie obciążanie go notą obciążeniową (dot. pytania nr 5 z wniosku)

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 kwietnia 2014r. L.dz. 103/04/2014 (data wpływu 16 kwietnia 2014r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 2 kwietnia 2014r. znak: IBPP2/443-19/14/BW.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Gminna Spółka Komunalna sp. z o. o. (zwana dalej Spółką) jest spółką prawa handlowego świadczącą usługi między innymi w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę oraz zbiorowego odprowadzania ścieków. Właścicielem infrastruktury wodociągowej obsługiwanej przez Spółkę jest Związek Międzygminny Gmin /…/ ds. Zbiorowego Zaopatrzenia Wsi w Wodę (zwany dalej Związkiem), a infrastruktury kanalizacyjnej Gmina X (zwana dalej Gminą). Spółka korzysta z infrastruktury wodociągowo - kanalizacyjnej na podstawie umów cywilno - prawnych (bądź o obsługę i bieżącą eksploatację bądź umów dzierżawy) zawartych odpowiednio z Gminą i Związkiem. Zakresem tych umów objęta jest wyłącznie eksploatacja i bieżąca obsługa infrastruktury wodociągowo - kanalizacyjnej, w tym wykonywanie remontów, usuwanie awarii oraz konserwacja obsługiwanej infrastruktury, które to roboty Spółka wykonuje we własnym zakresie. Wszelkie prace inwestycyjne dotyczące infrastruktury kanalizacyjnej (w tym budowa przyłączy kanalizacyjnych w zakresie nie obciążającym właściciela nieruchomości) prowadzone są przez Gminę X. Natomiast w przypadku infrastruktury wodociągowej wszelkie prace inwestycyjne (w tym budowa przyłączy wodociągowych w zakresie nie obciążającym właściciela nieruchomości) prowadzone są, zgodnie z postanowieniami statutu Związku, przez Gminy tworzące Związek. Gminy stosują ponadto rozwiązanie polegające na partycypowaniu w kosztach budowy infrastruktury wodociągowej lub kanalizacyjnej realizowanej przez właściciela nieruchomości, zapewniającego sobie możliwość przyłączenia się do sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej. W tym przypadku po zakończeniu robót część infrastruktury, której budowa została sfinansowana przez Gminę, jest przekazywana przez właściciela nieruchomości na majątek Gminy. W obydwu przypadkach Spółka przejmuje nowo wybudowaną infrastrukturę do obsługi i eksploatacji od jej właściciela po zakończeniu inwestycji. Spółka prowadzi także działalność w zakresie budowy infrastruktury wodociągowo - kanalizacyjnej, (w tym przyłączy realizowanych na zlecenie osób fizycznych i prawnych i przez nich finansowanych) z tym iż ta działalność Spółki prowadzona jest równolegle i niejako niezależnie od działalności związanej z dostawą wody i odprowadzaniem ścieków i nie jest ograniczona do terenu Gminy na której Spółka prowadzi eksploatację i obsługę infrastruktury wodociągowo - kanalizacyjnej. Zamówienia na realizację robót inwestycyjnych zlecanych przez Gminy pozyskiwane są przez Spółkę zgodnie z procedurami ustawy o zamówieniach publicznych - co do zasady w trybie przetargowym. W przypadku robót realizowanych na zlecenie właścicieli nieruchomości, (tj. przyłączy wodociągowo - kanalizacyjnych, które następnie zostaną przyłączone do infrastruktury obsługiwanej przez Spółkę) osoba realizująca inwestycję nie ma obowiązku zlecenia realizacji tych robót Spółce. Budowę przyłącza wodociągowego lub kanalizacyjnego na zlecenie przyszłego Odbiorcy usług, włączanego następnie do infrastruktury wodociągowej lub kanalizacyjnej (stanowiącej odpowiednio własność Związku oraz Gminy) obsługiwanej przez Spółkę może zrealizować dowolny wykonawca. Wyłącznie Spółka może natomiast wykonać próby techniczne przyłącza wodociągowego, przed jego włączeniem go do sieci, za którą to usługę pobierana jest opłata w wysokości przewidzianej w Taryfie zatwierdzanej Uchwałą Zgromadzenia Związku Międzygminnego Gmin /…/ ds. Zaopatrzenia Wsi w Wodę (aktualnie obowiązująca - uchwała nr … z 31 grudnia 2012r.) Opłata ta została wprowadzona począwszy od dnia 1 stycznia 2013r. do Taryfy na podstawie § 5 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Budownictwa w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków z dnia 28 czerwca 2006 r. (Dz.U. Nr 127, poz. 886). Przed zawarciem umowy o zaopatrzenie w wodę Spółka wyposaża na swój koszt przyłącze wodociągowe w wodomierz, zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. 2006r. nr 123 poz. 858 z późn. zm. zwana dalej Ustawą) i dokonuje na swój koszt jego wymiany w przypadku upływu terminu legalizacji. Natomiast w sytuacji gdy do wymiany wodomierza w trakcie trwania umowy dochodziło z przyczyn obciążających Odbiorcę, wymiana ta dokonywana była na koszt Odbiorcy i fakturowana jako usługa zlecona. Począwszy od dnia 1 września 2013r. Spółka po dokonaniu zmiany w formularzach umownych, obciążać będzie Odbiorcę kosztami wymiany wodomierza w razie udowodnienia, iż do uszkodzenia lub utraty wodomierza doszło z przyczyn za które odpowiedzialność ponosi Odbiorca. Odbiorca w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej zobowiązany będzie do pokrycia kosztów wymiany wodomierza jako elementu odszkodowania. Na wniosek i zlecenie Odbiorcy wody dokonywany jest także odpłatnie sezonowy demontaż wodomierza i ponowny jego montaż, gdy np. Odbiorca wody nie jest w stanie zapewnić warunków zabezpieczających przed jego uszkodzeniem w czasie mrozów. W oparciu o przedstawiony powyżej stan faktyczny Spółka dnia 6 września 2013r. uzyskała informację w zakresie klasyfikacji statystycznych PKWiU (kserokopia uzyskanej interpretacji w załączeniu) zgodnie z którą budowa przyłączy, w opisanym powyżej stanie faktycznym, mieści się w zakresie grupowania: PKWiU 42.21.22.0 „Roboty ogólnobudowlane związane z budową sieci rozdzielczych, włączając prace pomocnicze".

Natomiast z chwilą przejęcia sieci wodociągowych i kanalizacyjnych i włączeniu ich do istniejącej infrastruktury, wykonanie prac remontowych, konserwacyjnych, montaż lub demontaż wodomierzy, odbiór techniczny - przez właściciela lub zarządzającego istniejącą siecią wodociągową lub kanalizacyjną mieści się w zależności od rodzaju sieci odpowiednio w grupowaniach: PKWiU 36.00.20.0 „Usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych" PKWiU 37.00.1 „Usługi związane ze ściekami”.

Natomiast w piśmie z 14 stycznia 2014r. :/ dz. 103/04/2014r. Wnioskodawca wskazał:

W wyniku kontroli prowadzonej przez UOKiK, do wzorców umownych o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków, które obecnie są przedmiotem wymiany, wprowadzony został zmodyfikowany w stosunku do poprzednio obowiązujących zapis, doprecyzowujący przesłanki i podstawy obciążania Odbiorcy kosztami wymiany wodomierza. Po wprowadzonych zmianach Odbiorca nie będzie ponosił kosztów wymiany wodomierza a pokrywał będzie poniesione przez Wnioskodawcę koszty wymiany wodomierza w razie udowodnienia przez Wnioskodawcę, iż do uszkodzenia lub utraty wodomierza doszło z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi Odbiorca (tj. co do zasady wskutek nie zapewnienia odpowiednich warunków w pomieszczeniu w którym zamontowany jest wodomierz). Tak więc po wprowadzonych zmianach Wnioskodawca obciążać będzie Odbiorcę kwotą stanowiącą równowartość poniesionej szkody po uprzednim udowodnieniu istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej (tj. samego faktu zaistnienia szkody, związku przyczynowego oraz winy Odbiorcy).

Zdaniem Wnioskodawcy należność ta, nadal wywodząca się co prawda z umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków, będzie po zmianach stricte odszkodowaniem za poniesioną przez Spółkę szkodę (na której wysokość składał się będzie koszt netto wodomierza i skalkulowane w stawkach netto koszty jego wymiany) i winna być rozliczana notą obciążeniową a nie fakturą.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 5):

Czy w sytuacji gdy odbiorca obciążany będzie kosztami wymiany wodomierza jako elementem odszkodowania, prawidłowym będzie obciążanie go notą obciążeniową?

Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione we wniosku jako stanowisko do pytania nr 5):

Dochodząc od właściciela nieruchomości odszkodowania w związku z uszkodzeniem wodomierza (lub innego elementu infrastruktury) z przyczyn za które odpowiedzialność ponosić będzie właściciel nieruchomości (odbiorca usług), Wnioskodawca nie będzie świadczyć na rzecz tego podmiotu żadnej usługi, a żądana kwota stanowiąca odszkodowanie za poniesioną szkodę nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stąd prawidłowe będzie zdaniem wnioskodawcy wystawianie w tych przypadkach not obciążeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w zakresie pytania oznaczonego nr 5, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej również ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego świadczącą usługi między innymi w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę oraz zbiorowego odprowadzania ścieków. Przed zawarciem umowy o zaopatrzenie w wodę Wnioskodawca wyposaża na swój koszt przyłącze wodociągowe w wodomierz, zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków i dokonuje na swój koszt jego wymiany w przypadku upływu terminu legalizacji. Natomiast w sytuacji gdy do wymiany wodomierza w trakcie trwania umowy dochodziło z przyczyn obciążających Odbiorcę, wymiana ta dokonywana była na koszt Odbiorcy i fakturowana jako usługa zlecona. Począwszy od dnia 1 września 2013r. Spółka po dokonaniu zmiany w formularzach umownych, obciążać będzie Odbiorcę kosztami wymiany wodomierza w razie udowodnienia, iż do uszkodzenia lub utraty wodomierza doszło z przyczyn za które odpowiedzialność ponosi Odbiorca. Odbiorca w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej zobowiązany będzie do pokrycia kosztów wymiany wodomierza jako elementu odszkodowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w sytuacji gdy odbiorca obciążany będzie kosztami wymiany wodomierza jako elementem odszkodowania, prawidłowym będzie obciążanie go notą obciążeniową.

W odniesieniu do powyższego należy na wstępie wskazać, że kwestię odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 121), odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Na mocy art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Należy również zauważyć, iż w myśl art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Podobnie kary umowne, stosowane na podstawie art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Innymi słowy kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem przez klienta świadczenia wzajemnego. Kara umowna ma w tym wypadku charakter odszkodowawczy. Co do zasady kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje poprzez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym takie wynagrodzenie nie będzie zawierało ekwiwalentności w postaci świadczenia.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, należy stwierdzić że w sytuacji ponoszenia przez Wnioskodawcę kosztów związanych z uszkodzeniem wodomierza z przyczyn za które odpowiedzialność będzie ponosił odbiorca usług nie będziemy mieli do czynienia ze szkodą, która wymaga naprawienia ze strony Wnioskodawcy lub wypłaty przez niego odszkodowania w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. W przedmiotowej sprawie bowiem to nie Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za uszkodzenie wodomierza.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia ze świadczeniem przez Wnioskodawcę usług wymiany wodomierza, za które to usługi Wnioskodawca będzie otrzymywał wynagrodzenie, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

Odnośnie kwestii dokumentowania przedmiotowych zdarzeń należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Natomiast, w myśl ust. 2 ww. artykułu, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W konsekwencji wcześniejszych ustaleń, że czynności, których dotyczy zapytanie Wnioskodawcy stanowią ze strony Wnioskodawcy świadczenie usług, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Wnioskodawca winien dokumentować powyższe czynności fakturami VAT.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. organ pragnie zauważyć, że poruszone w przedmiotowym wniosku kwestie objęte pytaniami nr 1-4 i 6 są przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin