INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 27 marca 2012r.), uzupełnionym w dniu 08 czerwca 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości amortyzowania części wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego oraz możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej – jest nieprawidłowe,
• możliwości ustalenia jego wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest bezprzedmiotowe.

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 2 i 3)

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2012r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości amortyzowania części wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego oraz możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 maja 2012r. Znak: IBPBI/1/415-377/12/ZK, IBPBI/1/415-378/12/ZK, IBPBI/1/415-379/12/ZK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 08 czerwca 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest księgową posiadającą certyfikat wydany przez Ministra Finansów, uprawniający do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wyłącznym przedmiotem prowadzonej przez nią działalności gospodarczej jest działalność rachunkowo-księgowa. Wnioskodawczyni jest opodatkowana na zasadach ogólnych, stawką podatku wg skali podatkowej, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest zwolniona podmiotowo z podatku VAT. Nie zatrudnia obecnie pracowników. W 2008 roku nabyła wraz z mężem lokal mieszkalny, stanowiący odrębną nieruchomość wraz z prawem do gruntu, którego są współwłaścicielami. Małżonkowie nie mają podpisanej umowy o rozdzielności majątkowej - łączy ich wspólność majątkowa. Mąż nie prowadzi własnej działalności gospodarczej. Zakup mieszkania został sfinansowany kredytem, który zaciągnięto na ten cel również w 2008r. Kredyt spłacany jest w walucie - franku szwajcarskim. Raty są ściągane z konta bankowego męża prowadzonego w walucie polskiej. Z dniem 01 stycznia 2012r. Wnioskodawczyni rozpoczęła działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Siedziba firmy znajduje się w miejscu jej zamieszkania, zgodnie z wpisem w CEIDG. Na prowadzenie działalności gospodarczej w miejscu zamieszkania uzyskała zgodę Spółdzielni Mieszkaniowej. Ze względu na to, że mieszkanie ma małą powierzchnię, oprócz prowadzenia działalności gospodarczej w mieszkaniu, wynajmuje lokal użytkowy, w którym w pewnych określonych godzinach prowadzi działalność gospodarczą i przechowuje część dokumentacji księgowej. Przez resztę czasu pracuje w lokalu mieszkalnym, który przez cały okres prowadzenia przez nią działalności gospodarczej będzie stanowić siedzibę firmy. Lokal mieszkalny składa się z czterech pomieszczeń (2 pokoje, kuchnia, łazienka) i przedpokoju o łącznej powierzchni 38,18 m². Ze względu na małą powierzchnię mieszkania żadne z pomieszczeń nie jest wyłączone z funkcji mieszkalnych, natomiast do prowadzenia działalności został w części przeznaczony mniejszy pokój o powierzchni 9 m². W pokoju tym znajduje się biurko, szafa, łóżko oraz urządzenia służące prowadzeniu działalności gospodarczej (komputer, drukarka, monitor). W pokoju tym, Wnioskodawczyni wykonuje swoją pracę, przechowuje dokumentację księgową oraz przyjmuje klientów. Jak Wnioskodawczyni wspomniała wcześniej nie jest on jednak wyłączony z funkcji typowo mieszkalnych, takich jak spanie, czy przechowywanie ubrań. Zgłaszając zamiar prowadzenia działalności gospodarczej w mieszkaniu prywatnym w Urzędzie Gminy w celu ustalenia prawidłowej stawki podatku od nieruchomości uzyskała informację, że jeżeli lokal mieszkalny lub jego część został zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, ale powierzchnia zajmowana na prowadzenie działalności służy jednocześnie celom mieszkalnym, to będzie ona korzystała ze stawki tak jak dla budynków (lokali) mieszkalnych. W związku z tym podatek od nieruchomości od całości mieszkania opłaca wg stawki właściwej dla budynków (lokali) mieszkalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w związku z tym, że Wnioskodawczyni opłaca podatek od nieruchomości wg stawki właściwej dla lokali mieszkalnych, może wprowadzić część lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych, wg wartości ustalonej od wartości początkowej lokalu mieszkalnego, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni mieszkania, w nawiązaniu do art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Czy odpisy amortyzacyjne od części lokalu od wartości ustalonej zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu...

W związku z tym, że Wnioskodawczyni opłaca podatek od nieruchomości w stawce właściwej dla lokalu mieszkalnego za całe mieszkanie, to czy ma możliwość ustalenia wartości początkowej części nieruchomości przeznaczonej na wykonywanie działalności gospodarczej stosując metodę uproszczoną, zgodnie z art. 22g ust. 10 ww. ustawy...

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 2 i 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, może wprowadzić część lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych wg wartości ustalonej od wartości początkowej lokalu mieszkalnego, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni mieszkania.

Odpisy amortyzacyjne od części lokalu od wartości ustalonej zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawczyni uważa, że nie może zastosować metody uproszczonej do ustalenia wartości początkowej części lokalu, zgodnie z art. 22g ust. 10, ponieważ decyzja o ustaleniu wysokości podatku od nieruchomości nie wyodrębnia części lokalu przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Z powyższego wynika, iż w przypadku istnienia w budynku wyodrębnionych lokali, stanowiących odrębną własność, każdy z tych lokali stanowi oddzielny środek trwały.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 10 ww. ustawy, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od dnia 01 stycznia 2012r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Siedziba firmy znajduje się w miejscu jej zamieszkania. Oprócz prowadzenia działalności gospodarczej w mieszkaniu, wynajmuje lokal użytkowy, w którym w pewnych określonych godzinach prowadzi działalność gospodarczą i przechowuje część dokumentacji księgowej. Przez resztę czasu pracuje w lokalu mieszkalnym, który przez cały okres prowadzenia przez nią działalności gospodarczej będzie stanowić siedzibę firmy. Lokal ten, stanowiący odrębną nieruchomość, Wnioskodawczyni nabyła 2008r. wraz z mężem. Stanowi on ich wspólny majątek. Mąż nie prowadzi własnej działalności gospodarczej. Lokal mieszkalny składa się z czterech pomieszczeń (2 pokoje, kuchnia, łazienka) i przedpokoju o łącznej powierzchni 38,18 m². Ze względu na małą powierzchnię mieszkania żadne z pomieszczeń nie jest wyłączone z funkcji mieszkalnych, natomiast do prowadzenia działalności został w części przeznaczony mniejszy pokój o powierzchni 9 m². W pokoju tym znajduje się biurko, szafa, łóżko oraz urządzenia służące prowadzeniu działalności gospodarczej (komputer, drukarka, monitor). W pokoju tym, Wnioskodawczyni wykonuje swoją pracę, przechowuje dokumentację księgową oraz przyjmuje klientów. Nie jest on jednak wyłączony z funkcji typowo mieszkalnych, takich jak spanie czy przechowywanie ubrań. Podatek od nieruchomości od całego lokalu opłacany jest wg stawek właściwych dla budynków mieszkalnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika, iż Wnioskodawczyni wykorzystuje dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej m.in. część pomieszczenia (pokoju), tj. w istocie niewydzieloną część lokalu mieszkalnego, który służy głównie celom osobistym Wnioskodawczyni (zaspokojeniu jej potrzeb mieszkaniowych). Zatem ta część pomieszczenia nie spełnia definicji środka trwałego, określonego w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaznaczyć należy, iż klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622). Zgodnie z „Uwagami ogólnymi” zawartymi w części I KŚT Objaśnienia wstępne, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 zdefiniowano w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Zgodnie z „Objaśnieniami szczegółowymi” do grupy 1 – Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego, zawartymi w części III KŚT, budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane – tj. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Budynki mieszkalne, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Przez lokal mieszkalny, należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m², jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu.

Samodzielny lokal mieszkalny, jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych. Natomiast za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkalne, z wyłączeniem pracowni wykorzystywanej przez twórcę do prowadzenia działalności twórczej w dziedzinie kultury i sztuki, jeżeli jest ona połączona z mieszkaniem twórcy, lub jeżeli twórca nie ma w danej miejscowości samodzielnego mieszkania, umożliwiającego prowadzenie działalności.

Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest m.in. lokal.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nie może amortyzować niewydzielnej w istocie części wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, służącego w głównej mierze zaspokojeniu Jej potrzeb mieszkaniowych, a co za tym idzie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od części jego wartości początkowej. Przedmiotowy składnik majątku Wnioskodawczyni nie spełnia bowiem kryteriów pozwalających uznać go za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. W konsekwencji odnoszenie się do kwestii sposobu ustalenia jego wartości początkowej uznać należy za bezprzedmiotowe.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• możliwości amortyzowania części wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego oraz możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej – jest nieprawidłowe,
• możliwości ustalenia jego wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest bezprzedmiotowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 4 i 5 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.