Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-232/14-5/MD
z 31 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2014 r. (data wpływu 24 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu udostępniania pracownikom do celów prywatnych samochodów służbowych stanowiących własność Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)  jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 lipca 2014 r., Nr IPTPB1/415-232/14-2/MD, IPTPB3/423-131/14-2/KJ na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 lipca 2014 r. (data doręczenia 14 lipca 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 17 lipca 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) posiada samochody firmowe stanowiące przedmiot umowy leasingu oraz samochody będące własnością Spółki.

Wnioskodawca zamierza udostępniać pracownikom Spółki, których zadania (zakres obowiązków) wskazuje na taką potrzebę – w dniach będących ich dniami wykonywania pracy (dalej zwane dniami pracy) samochody służbowe, w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych.

Miejscem parkowania samochodów służbowych w dniach pracy będzie miejsce pobytu pracownika (co uwarunkowane jest zakresem obowiązków, optymalnym wykorzystaniem przez pracownika czasu pracy, a także zapewnieniem bezpieczeństwa pojazdu, Spółka nie jest bowiem zdolna do przechowania całej floty w miejscu siedziby). W dniach niebędących dniami świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy (np. niedziele i święta, urlop pracownika) pracownicy będą mieć prawo – każdorazowo za zgodą Pracodawcy – użytkować samochody służbowe Spółki do celów prywatnych.

Informację o wykorzystywaniu samochodów służbowych do celów prywatnych – Spółka będzie czerpać z odczytów z GPS. Wynagrodzenie za korzystanie przez pracowników dla celów prywatnych z samochodów służbowych, którymi Spółka dysponuje na podstawie umowy leasingu, Spółka zamierza ustalać w oparciu o stawkę dzienną za korzystanie z pojazdu dla celów prywatnych. Wysokość stawki dziennej będzie równa sumie kosztów miesięcznych związanych z używaniem pojazdu (rata leasingowa, koszty ubezpieczenia, serwis, naprawy oraz miesięczne zużycie paliwa) podzielonej przez ilość dni w miesiącu. Tak ustalona stawka będzie kolejno mnożona przez liczbę dni, w których pracownik faktycznie wykorzystywał samochód dla celów prywatnych (zgodnie ze wskazaniami GPS).

Wartość wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania przez pracowników do celów prywatnych samochodów służbowych, których Spółka jest właścicielem, ustalana będzie na takiej samej zasadzie jaką Spółka stosuje względem samochodów, którymi dysponuje na podstawie umowy leasingu, przy czym przyporządkowanie rat leasingowych do samochodu będącego własnością Spółki będzie ustalane wg tych samych modeli, a jeżeli nie jest to możliwe, według tych samych klas pojazdu.

Z uwagi na charakter pracy pracowników, miejsce parkowania samochodów służbowych wykorzystywanych do celów służbowych Spółka będzie wyznaczać w miejscu zamieszkania danego pracownika.

Charakter pracy pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych wymaga wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki. Stąd też, pracownicy nie są zobowiązani do codziennego pobytu w siedzibie Spółki, a nawet jeżeli dojeżdżają codziennie do biura, często są zobowiązani przed lub po pobycie w biurze do wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za wyznaczeniem miejsca parkowania w miejscu zamieszkania danego pracownika jest fakt, że Spółka nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej ilości miejsc parkingowych w swojej siedzibie dla wszystkich pracowników, którym zostały przydzielone samochody służbowe.

W piśmie z dnia 17 lipca 2014 r., zawierającym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w złożonym wniosku występuje równocześnie jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, jak i płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca dodał, że:

1. Samochody stanowiące własność Spółki, które Spółka zamierza udostępniać pracownikom, zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i amortyzacja ich stanowi koszt uzyskania przychodów.
2. Do kosztów uzyskania przychodów w związku z umowami leasingu samochodów Spółka zalicza: raty leasingowe oraz koszty eksploatacji samochodu takie jak m.in. paliwo, części, koszty napraw i przeglądów.
3. Przepisem normującym umowę leasingu w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
4. W przypadku samochodów będących własnością Spółki do kosztów uzyskania przychodów Spółka zamierza zaliczać odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tych samochodów, jak również koszty eksploatacji samochodu m.in. takie jak: paliwo, części, koszty napraw i przeglądów.
5. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów). Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące warunki: pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, być właściwie udokumentowany.W wyniku odpłatnego udostępnienia pracownikom samochodów Spółka uzyskuje przychód, w związku z czym, aby go osiągnąć koniecznym jest poniesienie wydatków związanych z eksploatacją samochodów - czyli przedmiotu będącego źródłem przychodu.Skoro z tytułu odpłatnego udostępnienia dla potrzeb prywatnych samochodów służbowych pracownikom Spółka uzyskuje przychód, to wydatki ponoszone przez Spółkę związane z eksploatacją ww. samochodów, jako ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, stanowią koszty ich uzyskania. Ponadto, w czasie w którym samochody służbowe nie będą odpłatnie udostępniane pracownikom, Spółka będzie je wykorzystywać dla celów prowadzenia własnej bieżącej działalności gospodarczej, takich jak dojazd do kontrahentów przedstawicieli handlowych Spółki, a także dla innych celów, które z uwagi na różnorodność działań prowadzonych przez Spółkę i zmienność jej bieżących potrzeb nie mogą zostać wymienione enumeratywnie. Korzystanie przez Spółkę z samochodów dla celów prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej również pozwala uznawać wydatki na utrzymanie tych samochodów za ponoszone w celu osiągnięcia przychodów.Między poniesionymi wydatkami a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że poniesione wydatki są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia (ponoszenie tych wydatków warunkuje eksploatację samochodów zgodnie z ich przeznaczeniem) a w rezultacie ich poniesienia Spółka może zwiększyć swoje przychody.
6. Dokumentem stanowiącym podstawę odpłatnego udostępnienia pracownikom Spółki samochodów służbowych do celów prywatnych będzie podpisana – stosowna umowa cywilnoprawna z pracownikiem (umowa o korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych), w której zostaną określone zasady korzystania z samochodów oraz wynagrodzenie za to korzystanie.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym, w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki w celach prywatnych samochodów służbowych stanowiących przedmiot umów leasingu, pracownicy Spółki będą osiągać przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Spółka powinna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik podatku pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki w celach prywatnych samochodów służbowych będących własnością Spółki, Jej pracownicy będą osiągać przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Spółka powinna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik podatku pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek?
3. Czy w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na dojazdach samochodem służbowym do/z miejsca parkowania siedziby Spółki?
4. Czy Spółka będzie postępować prawidłowo zaliczając w całości do kosztów podatkowych koszty użytkowania samochodów udostępnionych odpłatnie pracownikom (raty leasingowe, a w przypadku samochodów będących własnością Spółki – odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tych samochodów), paliwo, części, koszty napraw i przeglądów?
   
   

W wyniku uzupełnienia przeformułowano pytanie oznaczone Nr 3, które ostatecznie brzmi:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na dojazdach samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby Spółki, który Spółka winna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń (...), w tym również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy, ze względu na to, że samochody (stanowiące własność Wnioskodawcy) udostępniane są pracownikom odpłatnie – na podstawie zawartej z pracownikiem umowy określającej zasady korzystania z samochodu oraz wynagrodzenie, pracownicy Spółki nie będą osiągać przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w postaci wartości nieodpłatnego świadczenia), który Spółka winna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik podatku pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek.

Udostępnienie samochodów służbowych Spółki do celów prywatnych pracowników nie będzie stanowiło również świadczenia częściowo odpłatnego, które mieliby otrzymać od pracodawcy – Spółki, albowiem wartość wynagrodzenia za korzystanie z samochodów służbowych odpowiada wartości rynkowej tego świadczenia.

Wnioskodawca kalkulując wynagrodzenie za korzystanie z samochodów służbowych, które stanowią Jego własność, dążąc do ustalenia tego wynagrodzenia na poziomie rynkowym kierował się zasadą jaka wynika z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wartość świadczenia ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia).

W ocenie Wnioskodawcy, nie ma On podstaw, aby udostępniając pracownikom samochody będące Jego własnością, tego samego typu/klasy, co samochody będące przedmiotem leasingu, stosować przy ustalaniu wynagrodzenia za korzystanie z tych samochodów inne zasady niż w przypadku samochodów będących przedmiotem leasingu.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (…).

Mając na uwadze, że samochody (stanowiące własność Spółki) udostępniane są pracownikom odpłatnie, pracownicy Spółki nie będą osiągać z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy (uznawanego jako nieodpłatne świadczenie), w związku z czym Spółka nie będzie go doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik podatku nie będzie pobierać z tego tytułu zaliczki na podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Według art. 12 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zaznaczyć należy, że przepis art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza udostępniać swoim pracownikom, których zadania (zakres obowiązków) wskazuje na taką potrzebę – w dniach będących ich dniami wykonywania pracy (dalej zwane dniami pracy) samochody służbowe, w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych.

Miejscem parkowania samochodów służbowych w dniach pracy będzie miejsce pobytu pracownika (co uwarunkowane jest zakresem obowiązków, optymalnym wykorzystaniem przez pracownika czasu pracy, a także zapewnieniem bezpieczeństwa pojazdu, Spółka nie jest bowiem zdolna do przechowania całej floty w miejscu siedziby). W dniach niebędących dniami świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy (np. niedziele i święta, urlop pracownika) pracownicy będą mieć prawo – każdorazowo za zgodą Spółki – użytkować samochody służbowe Spółki do celów prywatnych. Informację o wykorzystywaniu samochodów służbowych do celów prywatnych – Spółka będzie czerpać z odczytów z GPS. Wynagrodzenie za korzystanie przez pracowników dla celów prywatnych z samochodów służbowych, którymi Spółka dysponuje na podstawie umowy leasingu, Spółka zamierza ustalać w oparciu o stawkę dzienną za korzystanie z pojazdu dla celów prywatnych. Wysokość stawki dziennej będzie równa sumie kosztów miesięcznych związanych z używaniem pojazdu (rata leasingowa, koszty ubezpieczenia, serwis, naprawy oraz miesięczne zużycie paliwa) podzielonej przez ilość dni w miesiącu. Tak ustalona stawka będzie kolejno mnożona przez liczbę dni, w których pracownik faktycznie wykorzystywał samochód dla celów prywatnych (zgodnie ze wskazaniami GPS). Wartość wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania przez pracowników do celów prywatnych samochodów służbowych, których Spółka jest właścicielem ustalana będzie na takiej samej zasadzie jaką Spółka stosuje względem samochodów, którymi dysponuje na podstawie umowy leasingu, przy czym przyporządkowanie rat leasingowych do samochodu będącego własnością Spółki będzie ustalane wg tych samych modeli, a jeżeli nie jest to możliwe, według tych samych klas pojazdu. Dokumentem stanowiącym podstawę odpłatnego udostępnienia pracownikom Spółki samochodów służbowych do celów prywatnych będzie podpisana – stosowna umowa cywilnoprawna z pracownikiem (umowa o korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych), w której zostaną określone zasady korzystania z samochodów oraz wynagrodzenie za to korzystanie.

Zaznaczyć należy, że pracownicy Wnioskodawcy w związku z używaniem samochodów służbowych do celów prywatnych ponoszą z tego tytułu koszty. Udostępnianie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych jest pewnego rodzaju świadczeniem usługi przez pracodawcę na rzecz pracownika, gdyż jak wynika z wniosku, usługa ta ma charakter odpłatny. Tym samym, pracownicy nie otrzymują nieodpłatnego świadczenia. Wnioskodawca obciąża ich bowiem z tego tytułu kosztami, które ustala kierując się przyjętą kalkulacją kosztów używania samochodów służbowych do celów prywatnych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki w celach prywatnych samochodów służbowych stanowiących własność Wnioskodawcy, po stronie pracowników nie wystąpi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Końcowo w odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę sposobu kalkulowania wartości należności za udostępnienie samochodu służbowego do celów prywatnych, tutejszy Organ zaznacza, że w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Nie podlegają natomiast urzędowej interpretacji zasady, dowody, według których winno nastąpić rachunkowe ustalenie należności z tytułu korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego. Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji tych należności jest prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W konsekwencji, tutejszy Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji wartości jaką mają płacić pracownicy z tytułu korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.