Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-238/14/IL
z 3 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 5 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych) jest niepełnosprawny od 2009 r. z przyznaną I grupą inwalidztwa. Medyczne rozpoznanie schorzenia to idiopatyczna demielinizacyjno-zapalna choroba mózgu, przebyty udar niedokrwienny mózgu i zawał mięśnia sercowego ściany dolnej. Schorzenia te wywołały postępujące osłabienie siły mięśniowej kończyn, niedowład i drętwienie kończyn, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, zaburzenia wzroku, a także postępujący proces demencji. Wnioskodawca jest osobą samotną, zmuszoną sytuacją do samodzielnej egzystencji. Doraźnie korzysta z pomocy dochodzących osób trzecich. Ogromnym problemem Wnioskodawcy było ogrzewanie mieszkania wyposażonego w tradycyjny zwykły piec węglowy. Piec ten wymagał ciągłej kontroli, schodzenia schodami do piwnicy, uzupełniania opałem, codziennego czyszczenia, wynoszenia popiołu i rozpalania. Wnioskodawca w wyniku braku koncentracji, rozkojarzenia zapominał o systematycznej kontroli uzupełniania opałem pieca przez co dochodziło często do wychłodzenia mieszkania, bądź podkładał zbyt duże ilości opału co powodowało zagotowanie wody w układzie i groziło rozsadzeniem pieca. Ponowne rozpalanie pieca było ogromnym wyzwaniem dla chorego (zachwianie równowagi, osłabienie mięśni kończyn, zawroty głowy). W grudniu 2013 r. Wnioskodawca zakupił kocioł co. z automatycznym podajnikiem paliwa stałego z towarzyszącą mu instalacją hydrauliczną i zasobnikiem ciepłej wody. Główne wydatki z tym związane poniósł w grudniu 2013 r. (faktura zakupu kotła, pompy, siłownika elektrycznego). Niezbędne elementy związane z montażem zostały zakupione w styczniu 2014 r. Nowy piec zapewni ogrzewanie mieszkania bez stałej kontroli, wystarczy uzupełnienie kotła paliwem (ekogroszkiem) raz na 5 dni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może odliczyć od podstawy opodatkowania wydatki na zakup pieca co w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust.7a ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 26 ust.1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieje możliwość odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną. Katalog wydatków na cele rehabilitacyjne zawiera art. 26 ust.7a ustawy. Wnioskodawca wskazuje, że wśród wymienionych tam wydatków ustawodawca wyróżnia między innymi wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wymiana pieca u Wnioskodawcy nie wynikała z potrzeby zwykłego remontu i modernizacji a z konieczności zapewnienia w miarę samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca podnosi, że kwestia odliczeń od podatku przez osoby niepełnosprawne wydatków na adaptacje budynków mieszkalnych była przedmiotem rozstrzygnięć przed sądami administracyjnymi (np. wyrok NSA w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 1997 r. sygn. akt SA/Sz 696/96, WSA w Łodzi z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 547/11 ,ONSA 1997 nr 4, poz.193 i inne.) Wymiana pieca co. u Wnioskodawcy podyktowana była potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności oraz zapewnieniem w miarę samodzielnej egzystencji. Przy wszystkich schorzeniach Wnioskodawcy ogrzewanie mieszkania zwykłym piecem było bardzo trudne do wykonania. Często dochodziło do całkowitego wygaszenia pieca i wyziębienia mieszkania. Codzienne ranne rozpalanie pieca było często wykonywane przez osoby trzecie. W ciągu dnia (przy demencji Wnioskodawcy) dochodziło do zagotowania się wody (przy zbyt mocnym rozpaleniu), lub do wygaśnięcia pieca (przy braku bieżącej kontroli i uzupełniania opału). Korzystanie z ogrzewania starym piecem wiązało się z ryzykiem nieszczęśliwych wypadków jak: zaczadzenie, wybuch kotła, poparzenie parą wodną pod wysokim ciśnieniem i innych awarii będących efektem braku prawidłowego nadzoru nad codzienną pracą i funkcjonowaniem pieca. W świetle powyższego w ocenie Wnioskodawcy wydaje się jak najbardziej uzasadnione stwierdzenie, że wydatek na zakup przedmiotowego pieca co wynika z ułatwienia wykonywania czynności życiowych przez podatnika będącego osoba niepełnosprawną, jak również wydatek ten był niezbędny dla zmniejszenia ryzyka nieszczęśliwych wypadków. W związku z tym, spełniony został warunek określony w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym) a co za tym idzie Wnioskodawca może odliczyć od podstawy opodatkowania wydatki na zakup przedmiotowego pieca. Odliczeniu podlegałby udokumentowany fakturą wydatek dokonany w grudniu 2013 r. z dochodu za 2013 r., a wydatek dokonany w styczniu 2014 r. z dochodu za rok 2014.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:



1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;



14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:



1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie natomiast do art. 26 ust.7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:





1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;




2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy albo?
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych) jest niepełnosprawny od 2009 r. z przyznaną I grupą inwalidztwa. Medyczne rozpoznanie schorzenia to idiopatyczna demielinizacyjno-zapalna choroba mózgu, przebyty udar niedokrwienny mózgu i zawał mięśnia sercowego ściany dolnej. Schorzenia te wywołały postępujące osłabienie siły mięśniowej kończyn, niedowład i drętwienie kończyn, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, zaburzenia wzroku, a także postępujący proces demencji. Wnioskodawca jest osobą samotną, zmuszoną sytuacją do samodzielnej egzystencji. Doraźnie korzysta z pomocy dochodzących osób trzecich. Ogromnym problemem Wnioskodawcy było ogrzewanie mieszkania wyposażonego w tradycyjny zwykły piec węglowy. Piec ten wymagał ciągłej kontroli, schodzenia schodami do piwnicy, uzupełniania opałem, codziennego czyszczenia, wynoszenia popiołu i rozpalania. Wnioskodawca w wyniku braku koncentracji, rozkojarzenia zapominał o systematycznej kontroli uzupełniania opałem pieca przez co dochodziło często do wychłodzenia mieszkania, bądź podkładał zbyt duże ilości opału co powodowało zagotowanie wody w układzie i groziło rozsadzeniem pieca. Ponowne rozpalanie pieca było ogromnym wyzwaniem dla chorego (zachwianie równowagi, osłabienie mięśni kończyn, zawroty głowy). W grudniu 2013 r. Wnioskodawca zakupił kocioł co. z automatycznym podajnikiem paliwa stałego z towarzyszącą mu instalacją hydrauliczną i zasobnikiem ciepłej wody. Główne wydatki z tym związane poniósł w grudniu 2013 r. (faktura zakupu kotła, pompy, siłownika elektrycznego). Niezbędne elementy związane z montażem zostały zakupione w styczniu 2014 r. Nowy piec zapewni ogrzewanie mieszkania bez stałej kontroli, wystarczy uzupełnienie kotła paliwem (ekogroszkiem) raz na 5 dni.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup i montaż kotła c.o. z automatycznym podajnikiem paliwa stałego wraz z instalacją hydrauliczną, oraz zasobnikiem ciepłej wody mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja" i wyposażenie".

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja" to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku" (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie" to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś".

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego - to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, iż w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej. Należy zwrócić uwagę, że pojęcie "adaptacja" rozumieć należy jako "przystosowanie", które jednak niekoniecznie oznaczać musi "ulepszenie", czy "przekształcenie" zaistniałego stanu rzeczy - w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.

Dokonanie adaptacji mieszkania lub budynku mieszkalnego do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma - dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne - znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu.

W związku z powyższym wydatki związane z zakupem i montażem w mieszkaniu lub budynku mieszkalnym kotła c.o. z automatycznym podajnikiem paliwa stałego wraz z instalacją hydrauliczną, oraz zasobnikiem ciepłej wody, jako wydatki na unowocześnienie systemu ogrzewania, stanowią zarówno wydatki na przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego jak i jego wyposażenie odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy. Z powodu niepełnosprawności Wnioskodawca cierpi na osłabienie siły mięśniowej kończyn, niedowład i drętwienie kończyn, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, zaburzenia wzroku, a także postępujący proces demencji. Nowy piec zapewni ogrzewanie mieszkania bez stałej kontroli.

Zatem wydatki związane z zakupem i montażem kotła c.o. z automatycznym podajnikiem paliwa stałego wraz z instalacją hydrauliczną, oraz zasobnikiem ciepłej można uznać za wydatki, w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostały spełnione pozostałe warunki (przytoczone wyżej), określone w art. 26 ust. 7b, 7c i 7d ww. ustawy.

Wydatki te podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego w 2013 i 2014 roku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie" 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawą, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.