Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-208/14-4/PR
z 8 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 5 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek został uzupełniony pismem z 28 lipca 2014 r. (data wpływu 31 lipca 2014 r.).

We wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka z o.o. użytkuje samochody osobowe na podstawie umowy najmu. Zgodnie z umową podmiot ponosi koszty związane z ich eksploatacją. Z powodu, iż istnieje prawdopodobieństwo wykorzystywania samochodów zarówno do działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych, zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 kwietnia 2014 r. podmiot ma prawo do odliczenia jedynie 50% kwoty podatku naliczonego, wynikającego z otrzymywanych faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy 50% podatku naliczonego, który wynika z otrzymywanych faktur, lecz którego Spółka nie ma prawa odliczyć, może zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, 50% podatku naliczonego, którego nie może odliczyć, a który wynika z otrzymywanych faktur, może zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów, gdyż dotyczy to niezbędnych kosztów poniesionych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Spółka sądzi, że na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 50% podatku naliczonego, którego zgodnie z art. 84a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie może odliczać, a który wynika z otrzymywanych faktur, może zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Ponadto na mocy art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że Spółka użytkuje samochody osobowe na podstawie umowy najmu. Zgodnie z umową podmiot ponosi koszty związane z ich eksploatacją. Z powodu, iż istnieje prawdopodobieństwo wykorzystywania samochodów zarówno do działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych, zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 kwietnia 2014 r. podmiot ma prawo do odliczenia jedynie 50% kwoty podatku naliczonego, wynikającego z otrzymywanych faktur.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązuje generalna zasada, w myśl której, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów niestanowiących kosztów podatkowych. Warunku tego nie spełniają, wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą (na cele prywatne).

Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych obowiązuje również podatników, którzy odliczą 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), jak i tych, którzy odliczą podatek VAT w pełnej wysokości. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że: „50% podatku naliczonego, którego nie może odliczyć, a który wynika z otrzymywanych faktur, może zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów, gdyż dotyczy to niezbędnych kosztów poniesionych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą” skoro jak wynika z opisu sprawy najmowane samochody będą wykorzystywane zarówno do działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych.

Podsumowując, wydatki związane z używaniem i eksploatacją samochodów osobowych dla celów prywatnych nie spełniają warunków określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym w tej części podatek naliczony, który wynika z otrzymywanych faktur i którego Spółka nie ma prawa odliczyć – zgodnie z odrębnymi przepisami –– nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.