Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-508/14/AW
z 28 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2014 r. (data wpływu 18 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 25 lipca 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Koncern paliwowy w części, w której nie zużywa nabytego paliwa do celów napędowych, a obciąża za nie inne podmioty z Grupy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 lipca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Koncern paliwowy w części, w której nie zużywa nabytego paliwa do celów napędowych, a obciąża za nie inne podmioty z Grupy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka, będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, podpisała umowę z krajowym sprzedawcą paliw (dalej: „Koncern paliwowy”), w ramach której Koncern paliwowy udostępnia Spółce oraz innym podmiotom z Grupy karty paliwowe, uprawniające do bezgotówkowego zakupu paliw do pojazdów silnikowych, w tym samochodów osobowych. Udostępnienie kart paliwowych innym podmiotom z Grupy odbywa się za zgodą Koncernu paliwowego. Spółka oraz inne podmioty z Grupy przekazują te karty swoim pracownikom lub osobom współpracującym, aby osoby te mogły bezgotówkowo nabywać w imieniu Spółki lub odpowiednio innego podmiotu z Grupy paliwa do pojazdów Spółki/innego podmiotu z Grupy.

Paliwa nabywane są na stacjach paliw należących do Koncernu paliwowego przez pracowników i przedstawicieli poszczególnych spółek z Grupy. Spółki z Grupy użytkują pojazdy samochodowe, w tym samochody osobowe i wykorzystują je do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Koncern paliwowy będzie wystawiał na Spółkę fakturę dokumentującą nabycie paliw przez nią oraz inne podmioty z Grupy (tj. nabycie paliw przy użyciu wszystkich kart). Taka faktura będzie podstawą płatności dla Koncernu paliwowego. Spółka natomiast będzie „refakturowała” zakupione paliwa w części odpowiadającej paliwu tankowanemu przez poszczególne podmioty z Grupy, na odpowiedni podmiot, który faktycznie nabył i zużył paliwo. Spółka nie dolicza do ceny, po której odprzedawane jest paliwo, żadnej marży ani opłat administracyjnych z tytułu obsługi kart paliwowych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że stroną umowy z Koncernem paliwowym będzie Spółka, a pozostałe podmioty z grupy nie zawrą z Koncernem analogicznej umowy. Spółka przekaże koncernowi paliwowemu zapotrzebowanie na karty, podając m.in. numery rejestracyjne pojazdów. Wśród tych pojazdów są pojazdy użytkowane przez Spółkę oraz pojazdy użytkowane przez pozostałe podmioty z Grupy lub podmioty współpracujące z podmiotami z Grupy, co oznacza, że lista pojazdów, do których zakupy paliwa będą odbywały się na zasadach opisanych we wniosku, jest znana z góry, przy czym nie wyklucza to zmiany tej listy (tzn. dodania lub usunięcia z listy pojazdów) w przyszłości. Koncern prześle karty na adres Spółki, która „rozdystrybuuje” je wśród osób użytkujących jej pojazdy oraz innych podmiotów Grupy (lub współpracujących z podmiotami z Grupy).

Koncern paliwowy będzie obciążał kosztami nabywanego paliwa wyłącznie Spółkę, która będzie - na podstawie zestawień przesyłanych przez Koncern paliwowy - określała kwoty kosztów paliwa zużytego przez pojazdy użytkowane przez poszczególne podmioty z Grupy (w tym pojazdy Spółki). Koszty te będą obejmowały, oprócz ceny paliwa, opłaty o charakterze administracyjnym pobierane przez Koncern od Spółki. Zawarta umowa określa limity zakupów paliwa na poszczególne karty oraz orientacyjne wartości zakupów paliwa łącznie na wszystkie karty. Umowa wskazuje również, jakie typy paliwa mogą być nabywane na daną kartę (benzyna, olej napędowy, LPG, itp.). Zakupy paliwa na karty odbywają się według standardowych cen stosowanych na danej stacji paliw, pomniejszonych o rabaty określone w umowie zawartej między Koncernem a Spółką. Spółka nie ma zatem bezpośredniego wpływu na warunki dokonywania zakupu paliwa przez inne podmioty z Grupy. Ani umowa między Spółką i Koncernem, ani jakakolwiek umowa z pozostałymi podmiotami Grupy nie wskazuje, czy Spółka odpowiada wobec innych podmiotów z Grupy za wady paliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości z tytułu nabycia paliwa od Koncernu paliwowego, w części w której nie zużywa zakupionego paliwa do celów napędowych, a obciąża za nie inne podmioty z Grupy, które faktycznie wykorzystują paliwo do celów napędowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości, naliczonego na fakturze dokumentującej dostawę paliw do innych podmiotów z Grupy, które faktycznie zużywają paliwo do celów napędowych.

Spółka wskazała, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłata dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy wskazuje, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Spółka podniosła, że nabywane paliwo nie jest zużywane przez nią, lecz przez inne podmioty z Grupy, którym udostępniła karty paliwowe. Bezspornym jest to, że Spółka w pierwszej kolejności nabywa paliwo (jest stroną umowy o wydanie kart paliwowych), jednakże faktyczne zużycie do celów napędowych ma miejsce w pojazdach innych podmiotów z Grupy, na rzecz których Spółka dokonuje dostawy, dokumentując to zdarzenie fakturą. Ponownie nadmieniła, że nie dolicza żadnej marży z tytułu dalszej dostawy paliwa, jak również nie pobiera opłat dodatkowych za udostępnienie kart paliwowych.

Spółka wskazała, że zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Zauważyła, że w świetle art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347 str. 1, z późn. zm.), w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją np. swojemu kontrahentowi.

Nadmieniła, że na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Spółka ponownie wskazała, że otrzymuje faktury zakupu paliwa od Koncernu paliwowego, a następnie dokonuje dostawy tego paliwa do innych podmiotów z Grupy, których przedstawiciele handlowi faktycznie zużyli paliwo do celów napędowych. To przedstawiciele handlowi innych podmiotów z Grupy tankują zakupione paliwo do samochodów, wykorzystując karty paliwowe udostępnione im przez Spółkę. Spółka wystawia tzw. „refakturę”, która dokumentuje dostawę, dokonaną do podmiotu z Grupy. „Refaktura” jest zwykłą fakturą, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku (por. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 573/11).

Spółka wskazała, że art. 88a ustawy stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86a ust. 1.

Podniosła, że nabywa w swoim imieniu paliwo, które następnie odsprzedaje innym podmiotom z Grupy - użytkownikom kart paliwowych. Wobec tego - zdaniem Spółki - powyższe wyłączenie od możliwości dokonania odliczenia podatku nie obejmuje opisanej sytuacji, gdyż nie zużywa paliwa do celów napędowych, ale odsprzedaje je innym podmiotom z Grupy, które faktycznie je konsumują. Paliwo, jako towar handlowy, stanowi przedmiot dalszej odsprzedaży. Zatem, Spółka nabywa paliwo, które następnie odsprzedaje (refakturuje) użytkownikom kart paliwowych. W związku z tym, podatek naliczony związany z paliwem nabywanym przy wykorzystaniu kart paliwowych nie jest objęty wyłączeniem, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie art. 88a ustawy. W przedmiotowej sprawie paliwo nie jest wykorzystywane przez Spółkę do napędu pojazdów silnikowych, w tym samochodów osobowych, o których mowa w art. 86a ustawy o VAT, lecz jako towar handlowy stanowi przedmiot dalszego obrotu - odsprzedaży („refakturowania”). Należy więc przyjąć, że paliwo to jest towarem wykorzystywanym do wykonywania czynności opodatkowanych (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 listopada 2007 r. nr IBPP2/443-82/07/EJ).

Spółka stwierdziła, że należy uznać za spełnione przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego na fakturze wystawionej przez Koncern paliwowy, a dokumentującej zakup paliwa przez Spółkę w przypadku, gdy jest ono przedmiotem dalszej dostawy na rzecz innego podmiotu, który faktycznie zużywa je do celów napędowych. Dodała, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 września 2012 r. (nr IPPP2/443-605/12-2/IZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu fatycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z cyt. wyżej art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. W świetle art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności. Od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 marca 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw do napędu samochodów były uregulowane w art. 88a ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86a ust. 1 ustawy.

W myśl art. 86a ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym ww. okresie, w przypadku nabycia:

1. samochodów osobowych,
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony

• kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.
  

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. powyższa kwestia jest uregulowana w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), który stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
   
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:


1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   
2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   
3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   




W ust. 2 ww. artykułu postanowiono, że przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.


Ustęp 3 tegoż artykułu określa, że dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.





Artykuł 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 kwietnia 2014 r. otrzymał brzmienie:





W przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:





1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
   
2. należnego z tytułu:



1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;


3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
   
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   




Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:





1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.




W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.





Jak stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.


Artykuł 7 ust. 8 ustawy wskazuje, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.


W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.


Zaznaczyć należy, że klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy towarów bądź świadczenia usług uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można zatem w taki sam sposób traktować dla potrzeb podatku od towarów i usług transakcji, których jedynym elementem wspólnym jest fakt, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.


Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, iż dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.


Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.


Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka – jak zresztą sama stwierdziła – nie ma bezpośredniego wpływu na warunki dokonywania zakupu paliwa przez inne podmioty z Grupy, a także nie odpowiada wobec nich za wady paliwa. W rezultacie należy stwierdzić, że do transakcji dostaw paliwa dochodzi pomiędzy Koncernem paliwowym (sprzedawcą), a użytkownikami kart paliwowych (nabywcami). Tym samym Spółka nie dysponuje przedmiotowym paliwem jak właściciel, a w konsekwencji nie może przenieść prawa do rozporządzania tym paliwem (odprzedać) na inne podmioty z Grupy. Jednocześnie należy uznać, że Spółka nie nabywa od Koncernu paliwowego paliw, które są tankowane do pojazdów użytkowanych przez pozostałe podmioty z Grupy, a ewentualne faktury wystawione przez ten Koncern paliwowy na rzecz Spółki z tytułu dostawy tych paliw są fakturami, o których mowa w cyt. art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy. Wobec tego – wbrew stanowisku przedstawionemu we wniosku – Spółce nie przysługiwało/nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Koncern paliwowy w części, w której dokumentują one dostawę paliw do napędu pojazdów samochodowych innych podmiotów z Grupy.


W przedmiotowej sprawie rzeczywistym nabywcą paliwa jest najemca tego samochodu, gdyż to on decyduje o miejscu nabycia tego paliwa i jego wykorzystaniu.





Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.





Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn,, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).





Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.





doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.