Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-727/11/7-S/BJ
z 24 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt. I FSK 733/12 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 52/14 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2011 r. (data wpływu 26 maja 2011 r.), uzupełnionym w dniach 1 i 16 sierpnia 2011 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu obliczania powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego oraz sposobu jej dokumentowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2011 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniach 1 i 16 sierpnia 2011 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu obliczania powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego oraz sposobu jej dokumentowania

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie projektowania i wykonywania (złożenie i zamontowanie) zabudowy trwałej wnętrz, w tym m.in. szaf wnękowych, zabudowy kuchni i łazienek. Spółka nie jest producentem elementów, z których wykonywane są zabudowy. Wyżej wskazane usługi mieszczą się zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w grupowaniu PKWiU 43.32.10.0 „roboty instalacyjne stolarki budowlanej”. W przeważającej większości usługi realizowane są w obiektach budowlanych lub ich częściach zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na obowiązujące przepisy Spółka żąda od zamawiającego usługę wskazania, czy zabudowa będzie wykonywana w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Ponadto w przypadku budownictwa mieszkaniowego - ponieważ zamawiający zabudowę wnętrz nie są w stanie udokumentować zgodności z definicją Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych powierzchni budynku lub lokalu wskazanej bądź to w akcie notarialnym nabycia nieruchomości, czy też w innej dokumentacji projektowo-technicznej – Spółka żąda od zamawiającego wskazania w pisemnym oświadczeniu całkowitej powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych lub lokali obejmującej całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Według jakiej definicji należy ustalać powierzchnię użytkową i całkowitą powierzchnię użytkową, o jakiej mowa w art. 41 ust. 12b i 12c ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy oświadczenie składane podatnikowi przez zamawiającego usługę dotyczące zaliczenia obiektu do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym oraz wskazujące wielkość całkowitej powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego liczonej zgodnie z definicją zawartą w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych może zostać uznane za wystarczający dokument uzasadniający zastosowanie przez Spółkę stawki 8% w odniesieniu do tej części robót, która ma związek z budownictwem objętym społecznym programem mieszkaniowym?

Zdaniem Spółki, w ustawie o podatku od towarów i usług, w art. 41 ust. 12 wskazano, iż stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Stosownie do postanowień art. 146a pkt 2 w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka ta wynosi 8% w miejsce stawki 7%. W dalszej części Spółka przywołuje definicję budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym przytaczając treść art. 41 ust. 12a i 12b w.cyt. ustawy. Spółka wskazuje również, że ustawodawca przewidział szczególny sposób naliczania podatku w przypadku przekroczenia powierzchni użytkowej budynków bądź też lokali mieszkalnych - stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej. Z uwagi na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie posiada własnej definicji powierzchni użytkowej, natomiast odwołuje się przy definiowaniu pojęcia budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej PKOB), zdaniem Spółki należy przyjąć, iż wiążąca przy interpretacji art. 41 ust. 12b i 12c ustawy o podatku od towarów i usług jest definicja „całkowitej powierzchni użytkowej" w rozumieniu PKOB. Zdaniem Spółki należy przy tym zwrócić uwagę, iż art. 41 ust. 12b posługuje się pojęciem powierzchni użytkowej, a nie całkowitej powierzchni użytkowej, jak to jest wskazane w PKOB, jednakże z uwagi na treść art. 41 ust 12 należy uznać, iż pojęcia te są używane w sposób tożsamy. W przeciwnym wypadku, gdyby były to powierzchnie odmiennie definiowane niezasadnym byłoby ustalanie stosunku udziału powierzchni użytkowej ograniczonej do wielkości wskazanych w ust. 12b do całkowitej powierzchni użytkowej danego budynku lub lokalu. Równocześnie Spółka wskazuje, że w polskim prawie obowiązuje kilka definicji powierzchni użytkowych budynków lub ich części, które zostały ujęte odpowiednio:

• w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - § 3 pkt 23;
• w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. - art. 1 a ust. 1 pkt 5;
• w ustawie o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r. - art. 2 ust. 1 pkt 7;
• w ustawie o podatku od spadków i darowizn z dnia 28 lipca 1983 r. - art. 16 ust. 4.

Jednakże zdaniem Spółki brak jest argumentów prawnych, które przemawiałyby za przyjęciem jednej z powyższych definicji za obowiązującą także dla podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy ustawa ta odwołuje się do pojęć określonych w PKOB.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, jaki dokument ma potwierdzać wielkość powierzchni użytkowej danego budynku, bądź lokalu w rozumieniu art. 41 ust. 12b i 12c. W dokumentacji techniczno-projektowej, bądź w aktach notarialnych nabycia lokalu, czy budynku mieszkalnego są podawane wielkości powierzchni użytkowej, jednakże nie wskazuje się w oparciu o jaką definicję wartości te były wyliczane.

Z uwagi na to, iż ustawodawca nie wymaga, aby powierzchnia użytkowa obiektu budowlanego wskazana w art. 41 ust. 12b i 12c była stwierdzona w sposób urzędowy, bądź w jakikolwiek inny określony przez ustawę sposób, zdaniem Spółki dla udokumentowania zasadności zastosowania stawki 8% w warunkach opisanych powyżej wystarczające jest posiadanie przez Spółkę oświadczenia złożonego przez zamawiającego o zaliczeniu danego obiektu budowlanego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz o wielkości całkowitej powierzchni użytkowej budynku lub lokalu.

W dniu 22 sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną nr ITPP1/443-727/11/BJ stwierdzając, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2011 r. jest nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem zawartym w ww. interpretacji indywidualnej – po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa –Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 14 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 1289/11, oddalił skargę.

Na wskazany wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Spółka złożyła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 22 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 733/12 uchylił zaskarżony wyrok. Uwzględniając skargę kasacyjną wskazał, że Sąd pierwszej instancji rozpatrując ponownie sprawę winien dokonać oceny legalności zaskarżonej interpretacji z uwzględnieniem treści niniejszego wyroku oraz uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r., I FSP 2/1 .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, wyrokiem z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 52/14, uwzględniając zalecenia Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w ww. wyroku, uchylił interpretację.

W dniu 9 czerwca 2014 r. wpłynęło do tutejszego organu ww. orzeczenie opatrzone klauzulą prawomocności. W orzeczeniu tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał, iż istotą sporu nie jest kwestia sposobu obliczenia powierzchni użytkowej oraz sposobu jej dokumentowania, co wynikałoby z pytania zawartego we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, lecz zastosowanie stawki podatku dla usługi świadczonej przez Spółkę, polegającej na zabudowie meblowej wnęk w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zatem w świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 733/12 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 52/14, jak również stan faktyczny, przedstawione we wniosku – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy – w myśl art. 41 ust. 12 ustawy – stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12 lit. b ustawy, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Powołany przepis stanowi implementację art. 98 ust. 1 i ust. 2 zdanie pierwsze Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art. 98 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone. W myśl art. 98 ust. 2 zdanie pierwsze Dyrektywy 2006/112/WE, stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III. W załączniku tym, zatytułowanym: „Wykaz dostaw towarów i świadczenia usług, do których można zastosować stawki obniżone, o których mowa w art. 98”, w poz. 10 wskazano na dostawę, budowę, remont i przebudowę budynków mieszkalnych w ramach polityki społecznej.

Na podstawie art. 2 pkt 12 ustawy, obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powołanego art. 2 pkt 12 ustawy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W przypadku preferencyjnego rozwiązania, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, istotne jest zatem określenie, czy i w jakim zakresie ustawodawca odwołuje się w nim do klasyfikacji statystycznych, a w przypadku braku takiego odwołania, jakie znaczenie należy przypisać normie tam zawartej. W przepisie tym ustawodawca wymienił czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Dla czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

W świetle wyżej powołanego przepisu art. 41 ust. 12 ustawy, warunkiem zastosowania 8% stawki, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, przebudowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji obiektów budowlanych lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku potocznym.

Według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (…). Natomiast „budować” to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Pojęcie „modernizacja” – według cytowanego Słownika języka polskiego (str. 474, kol. 2) – oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś.

Ponadto należy wskazać, że również w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że „czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Natomiast „przebudowa” – zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego (str. 770, kol. 1) – to zmiana istniejącego stanu czegoś na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś.

Budowa, modernizacja, przebudowa podobnie jak w przypadku innych wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy czynności, powinny zatem dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Świadczenie kompleksowe (złożone) to zgodnie z orzecznictwem TSUE szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzy jedną całość i z podatkowego punktu widzenia nie powinno być w sposób sztuczny dzielone.

Mając na uwadze powołaną wyżej uchwałę NSA z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 opisane w stanie faktycznym czynności składające się na świadczenie kompleksowe polegające na wykonaniu zabudowy meblowej z uprzednio nabytych komponentów należy uznać za świadczenie usług.

Natomiast zgodnie z powołaną wyżej uchwałą NSA – obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przechodząc do zakresu dokumentowania powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz lokali mieszkalnych objętych społecznym programem mieszkaniowym, ustawa o podatku od towarów i usług, ani też przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie nakładają na świadczącego usługę, o której mowa w art. 41 ust. 12 cyt. ustawy, uzyskania od nabywcy jakiegokolwiek oświadczenia potwierdzającego, że czynności te związane są z obiektami objętymi społecznym programem mieszkaniowym.

Posiadanie prawidłowych oświadczeń nie jest w obowiązującym stanie prawnym, formalnym a przede wszystkim materialnoprawnym warunkiem koniecznym do zastosowania preferencyjnych stawek podatku od towarów i usług, dla podmiotów dokonujących dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. A contrario, zaniechanie uzyskiwania takich oświadczeń nie będzie się automatycznie wiązało z koniecznością zastosowania podwyższonej stawki na takie świadczenie.

Należy jednocześnie wskazać, że w myśl art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oświadczenie składane Spółce przez zamawiającego usługę , a dotyczące zaliczenia obiektu do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym oraz wskazujące wielkość całkowitej powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego społecznym, stanowić może pełnoprawny dowód w postępowaniu podatkowym. Jednakże dowód taki będzie podlegał swobodnej ocenie organu prowadzącego postępowanie, zgodnie z art. 191 Ordynacji podatkowej.

Natomiast w kwestii obliczania powierzchni użytkowej wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 maja 2013 r., I FSK 888/12. W wyroku tym stwierdził, że brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o podatku od towarów i usług, przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia że możliwość zastosowania obniżonej stawki VAT zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Dlatego uznać należy, że przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu i budynku na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12 b cyt. ustawy, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieni do wyliczenia „powierzchni użytkowych” w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia „powierzchni użytkowych” można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są one obligatoryjne.

Zgodnie z objaśnieniami Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Należy zauważyć, że budynek mieszkalny jednorodzinny, zgodnie z art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 z pózn. zm.), to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30 % powierzchni całkowitej budynku.

Ponadto zgodnie z PKOB grupa 111 – klasa 1110 obejmuje budynki mieszkalne jednorodzinne, w tym samodzielne budynki oraz domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu.

W przypadku domu mieszkalnego jednorodzinnego powierzchnia użytkowa to powierzchnia wszystkich pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom użytkowników, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania, mieszcząca się w bryle obiektu, takich jak garaże, kotłownie, wiatrołapy, hole, piwnice.

Reasumując, stwierdzić należy, że do wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi, polegającej na zaprojektowaniu, złożeniu i zamontowaniu trwałej zabudowy wnętrz w budynkach mieszkalnych i w lokalach mieszkalnych, zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym zastosowanie ma stawka 8% VAT. Natomiast oświadczenia składane Spółce przez zamawiającego usługę, a dotyczące zaliczenia obiektu do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym oraz wskazujące wielkość całkowitej powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, stanowić mogą pełnoprawny dowód w postępowaniu podatkowym, przy czym wyliczenia „powierzchni użytkowej” należy dokonać w oparciu o jedną z normatywnych definicji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.