Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-309/14-4/MG
z 18 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) oraz w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 czerwca 2014 r. (data nadania 12 czerwca 2014 r., data wpływu 13 czerwca 2014 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 6 czerwca 2014 r. Nr IPPB2/415-309/14-2/MG, IIPPB5/423-376/14-2/MK (data nadania 6 czerwca 2014 r., data doręczenia 9 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku powstania przychodu ze stosunku pracy w związku z uczestnictwem pracowników w programie motywacyjnym organizowanym przez spółkę z siedzibą w Austrii i związanych z tym obowiązków Spółki jako płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2014 r. złożony został ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku powstania przychodu ze stosunku pracy w związku z uczestnictwem pracowników w programie motywacyjnym organizowanym przez spółkę z siedzibą w Austrii i związanych z tym obowiązków Spółki jako płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest dystrybucja na terenie Polski stali narzędziowej, produktów spawalniczych oraz taśm stalowych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującej się sprzedażą i obróbką stali. V. GmbH (dalej: V. GmbH) jest 100% udziałowcem Spółki. Spółką matką V. GmbH jest notowana na wiedeńskiej giełdzie papierów wartościowych spółka X. AG (Austria).

W ramach grupy kapitałowej został wdrożony program motywacyjny (dalej: „program”), którego celem jest przywiązanie pracowników do koncernu V., zmotywowanie ich do bardziej efektywnej pracy poprzez zaoferowanie im dodatkowych korzyści finansowych. Program polega na sprzedaży akcji V. GmbH pracownikom koncernu, z 25% upustem w stosunku do bieżącego kursu akcji. Za każde 3 indywidualnie zakupione akcje pracownik otrzymuje 1 akcję bonusową gratis - dalej „akcje bonusowe”. Cena zakupu odpowiada wartości kursu akcji z dnia giełdowego zdefiniowanego w broszurze informacyjnej. Program jest sukcesywnie wprowadzany w kolejnych spółkach z grupy. Wnioskodawca również objął tym programem swoich pracowników. Dzięki udziałowi w powyższym programie pracownik Wnioskodawcy jako akcjonariusz V. GmbH będzie mógł współuczestniczyć w rozwoju koncernu poprzez:

• uzyskanie prawa do zabrania głosu podczas corocznego walnego zgromadzenia akcjonariuszy (ma aktywny wpływ na strategiczny rozwój koncernu),
  
• możliwość czerpania z programu korzyści finansowych - tj. otrzymanie akcji bonusowych, uzyskanie dywidendy, potencjalny wzrost wartości akcji na giełdzie.
  
  

Zarząd X. AG na koniec każdego roku finansowego podejmuje decyzję czy w roku kolejnym umożliwić pracownikom koncernu skorzystanie z przedmiotowego programu. W przypadku podjęcia pozytywnej decyzji podstawowe zasady programu określone przez austriacką spółkę są publikowane w corocznej broszurze informacyjnej.

Szczegółowe zasady programu określa regulamin. Akcje może nabyć pracownik zatrudniony w Spółce dłużej niż 12 m-cy. Pracownik może zainwestować określoną kwoty pieniędzy, po złożeniu stosownej deklaracji przystąpienia u swojego pracodawcy. Akcję bonusową można zachować tylko pod warunkiem zachowania zakupionych akcji przez 5 lat dalej „okres restrykcyjny”.

Sprzedaż akcji w okresie restrykcyjnym nie jest możliwa, pracownik ma jednak prawo do dywidendy i prawo głosu od dnia przyznania akcji. Istnieje możliwość zapłaty za akcje własne jednorazowo lub w systemie ratalnym. Raty są potrącane z wynagrodzenia. Po upływie okresu restrykcyjnego pracownik może sprzedać własne zainwestowane akcje, jak i akcje bonusowe lub też pozostawić w depozycie do dalszego nimi zarządzania.

W przypadku opuszczenia przedsiębiorstwa przed upływem 5 lat (okresu restrykcyjnego) pracownik ma prawo do zatrzymania wszystkich akcji zakupionych ze środków własnych.

Spółka będzie zbierać deklaracje przystąpienia do programu i pośredniczyć w przekazaniu pieniędzy pracowników na konto X. AG. Dodatkowo Spółka zamierza pokryć koszt nabycia akcji bonusowych przyznanych pracownikom ze swoich środków.

Koncern spodziewa się korzyści biznesowych z programu - dzięki takim działaniom stwarza pracownikom a zarazem akcjonariuszom koncernu możliwość wniesienia strategicznie ważnego wkładu własnego w stabilność i dalszy rozwój koncernu oraz uzyskania poparcia dla działań koncernu.

Dla celów rachunkowych Spółka planuje ująć przedmiotowy wydatek jednorazowo w roku nabycia akcji bonusowych.

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z tym pismem z dnia 6 czerwca 2014 r. Nr IPPB2/415-309/14-2/MG, IPPB5/423-376/14-2/MK (data nadania 6 czerwca 2014 r., data doręczenia 9 czerwca 2014 r.), na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez wyjaśnienie:

1. Czy organizatorem programu motywacyjnego oraz podmiotem udostępniającym pracownikom Spółki akcje bonusowe jest spółka z siedzibą w Austrii?
   
2. Kto jest właścicielem akcji bonusowych w okresie restrykcji?
   
3. Czy z tytułu posiadania akcji bonusowych pracownikowi Spółki przysługuje prawo do dywidendy i prawo głosu?
   
4. Czy przyznanie pracownikom Spółki akcji bonusowych nie wynika z umowy o pracę, ani z układu zbiorowego pracy? Informacja w tym zakresie podana została w stanowisku Spółki odnośnie sformułowanego pytania nr 3, natomiast powinna być zawarta w opisie stanu faktycznego.
   
   

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 12 czerwca 2014 r. (data nadania 12 czerwca 2014 r., data wpływu 13 czerwca 2014 r.), w którym poinformował, że:

• Organizatorem programu motywacyjnego oraz podmiotem udostępniającym pracownikom akcje bonusowe jest spółka z siedzibą w Austrii. Od strony organizacyjnej rozliczaniem i administrowaniem programem zajmuje się fundacja „voestalpine Mitarbeiterbeteiligung Privatstiftung”, z siedzibą w Austrii. Akcje, które są nabywane przez pracowników to akcje notowanej na wiedeńskiej giełdzie spółki X. AG.
  
• Właścicielem akcji bonusowych w okresie restrykcji, a zatem od momentu ich nabycia, przez 5 lat, są pracownicy.
  
• Pracownikowi przysługuje prawo do dywidendy i prawo głosu, tak jak każdemu innemu akcjonariuszowi X. AG. Dywidendy są otrzymywane po uchwaleniu przez walne zgromadzenie decyzji o przyznaniu dywidend. Prawo głosu nabyte dzięki udziałowi w programie i zakupienie akcji realizowane jest poprzez prywatną fundację „voestalpine Mitarbeiterbeteiligung Privatstiftung”, która reprezentuje wszystkich akcjonariuszy na corocznym walnym zgromadzeniu X. AG. Zarówno przez reprezentację załogi przedsiębiorstwa, jak i bezpośrednio w biurze Europejskiej Rady Koncernu X. AG każdy pracownik może oddać swój głos w glosowaniu podczas walnego zgromadzenia akcjonariuszy X. AG. W fundacji opracowuje się wspólną dla akcjonariuszy koncepcję głosowania.
  
• Przyznanie pracownikom Spółki akcji bonusowych nie wynika ani z umowy o pracę, ani z układu zbiorowego pracy.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na nabycie akcji bonusowych będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP?
   
2. Zakładając, że odpowiedź na pierwsze pytanie jest pozytywna, w którym momencie Spółka powinna rozpoznać koszt z tytułu nabycia akcji bonusowych na gruncie ustawy o PDOP?
   
3. Czy w związku z otrzymaniem akcji bonusowych, w przypadku przystąpienia pracownika Wnioskodawcy do programu, na którymś ze wskazanych etapów (przyznania akcji, upływ okresu restrykcyjnego, zbycie akcji przez pracownika) powstanie po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika w zakresie pobrania i wpłaty podatku od tego przychodu, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT?
   
   

Interpretacja indywidualna wydana została w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do pytania nr 3 wniosku. W zakresie pytania nr 1 i 2 w odniesieniu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymaniem akcji bonusowych, w przypadku przystąpienia pracownika Spółki do programu, na żadnym ze wskazanych etapów (przyznania akcji, upływ okresu restrykcyjnego, zbycia akcji) nie powstanie przychód ze stosunku pracy. Tym samym na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika w zakresie pobrania i wpłaty podatku od tego przychodu, a pracownik będzie samodzielnie zobowiązany rozliczyć należny podatek w momencie zbycia akcji.

W ocenie Wnioskodawcy jedynym momentem (począwszy od dnia przystąpienia do programu i przyznania akcji bonusowych), w którym powstanie po stronie pracownika przychód do opodatkowania będzie moment ewentualnej sprzedaży tychże akcji, a przychód uzyskany przez pracownika Spółki należy zakwalifikować jako przychód z kapitałów pieniężnych z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych (akcji bonusowych austriackiej spółki), zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT, a nie przychód ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT) w konsekwencji w omawianym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 31 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z pojęcia przychodu, wskazanego w art. 11 ust. l ustawy o PIT wyłączono m.in. przychód z tytułu nabycia udziałów (akcji) w spółce objętych w zamian za wkład niepieniężny (o przychodzie tym mowa w art. 17 ust. l pkt 9 ustawy o PIT) oraz przychód z odpłatnego zbycia papierów wartościowych (o przychodzie tym mowa w art. 17 ust. l pkt 6 ustawy o PIT).

W celu stwierdzenia, czy konkretne przysporzenie może stanowić nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. l ustawy o PIT wymaga w pierwszej kolejności ustalenia źródła przychodów w rozumieniu art. 10 ust. l ustawy o PIT, do którego mogłoby ono zostać przyporządkowane. Źródła przychodów zostały wymienione w art. 10 ust. 1 ustawy o PIT.

Warto podkreślić, że dochód z tego samego tytułu może być opodatkowany tylko raz i może być, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 10 ust. 1 ustawy o PIT, przyporządkowany tylko do jednego źródła przychodów. Ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód osiągnięty przez podatnika ma znaczenie praktyczne, gdyż determinuje sposób postępowania przy wymiarze podatku dochodowego od osób fizycznych. W konsekwencji sprzeczna z prawem jest sytuacja, w której dochód z tytułu nabycia akcji bonusowych byłby przyporządkowany do więcej niż jednego źródła przychodów.

Brak przychodu ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy nieodpłatne nabycie akcji bonusowych przez pracownika Spółki, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, czyli ze źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT. Ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia „stosunek pracy”. Zgodnie art. 12 ust. 4 ustawy o PIT za pracownika w rozumieniu ustawy należy uważać jedynie osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Za przychody ze stosunku pracy dla celów podatkowych uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. l ustawy o PIT).

Z przepisu tego wynika zatem, że przychodami z tego źródła są wszelkie wskazane wyżej świadczenia pieniężne i niepieniężne, które otrzymuje pracownik i które jednocześnie pozostają w związku prawnym i faktycznym ze stosunkiem pracy (kwestia ta nie budzi wątpliwości w orzecznictwie, co potwierdza m.in. wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2011 r., II FSK 1665/10).

Skoro między świadczeniem a stosunkiem pracy musi istnieć związek co najmniej faktyczny, to spełniającym te świadczenia musi być pracodawca, on bowiem jest drugą stroną stosunku pracy, zobowiązaną w jego ramach do spełniania świadczeń wynikających z umowy o pracę, układów zbiorowych pracy, czy też wprost z przepisów prawa pracy, regulujących obowiązki pracodawcy względem pracowników. Żaden inny podmiot w ramach tego stosunku nie ma obowiązku świadczenia na rzecz pracownika. Istotne dla uznania, że dany przychód pochodzi ze źródła, jakim jest stosunek pracy, jest uzyskanie go przez pracownika od pracodawcy. Prawidłowość tej wykładni potwierdza treść art. 31 ustawy o PIT, określającego obowiązki płatników zakładów pracy i nakazujący im pobieranie w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy. Także i ten przepis wiąże przychody ze stosunku pracy z przychodami pochodzącymi od pracodawcy. Świadczeń spełnianych przez inny podmiot, nawet jeśli warunkiem ich otrzymania będzie, aby osoba, na rzecz której są spełniane, była pracownikiem określonego podmiotu, nie można zatem uznać za przychody ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przyznanie pracownikowi Wnioskodawcy bonusowych akcji austriackiej spółki nie wynikało ani z umowy o pracę, ani z układu zbiorowego pracy, nie było także uzależnione od decyzji uznaniowej jego pracodawcy, czyli Spółki. Akcje te przyznawał inny podmiot, z którym pracownika Spółki nie łączył stosunek pracy, na podstawie regulaminu, który był również ustalony przez podmiot inny niż Spółka (pracodawca). Od samego początku realizacji programu, a więc od przyznania akcji bonusowych, aż do ich realizacji poprzez nabycie prawa do dysponowania nimi po okresie restrykcyjnym, więź prawna, jaka powstaje z racji realizacji tych przedsięwzięć istnieje jedynie pomiędzy poszczególnymi objętymi danym planem pracownikami Spółki a X. AG, nie zaś pomiędzy tymi pracownikami a Spółką. Przyznanie akcji następowało zatem „przy okazji” stosunku pracy, łączącego go ze Wnioskodawcą (warunkiem było zatrudnienie w Spółce w momencie przyznania akcji), ale nie wynikało z tego stosunku. Wnioskodawca ponosił jedynie koszty przyznanych akcji (w ramach koncernu Voestalpine), ale nie był świadczeniodawcą. W takiej sytuacji pomimo, iż beneficjentami planów są pracownicy Spółki (są nimi również pracownicy szeregu innych spółek z grupy), a ona sama ponosi ekonomiczny ciężar przydzielanych jej pracownikom w sposób preferencyjny akcji, gdyż w ramach korporacyjnych uzgodnień pokrywa koszt akcji bonusowych, nie ma wystarczających przesłanek aby przyjąć, iż mamy do czynienia z przychodami ze stosunku pracy, a Spółka jako pracodawca jest zobowiązana do wykonywania obowiązków wynikających z funkcji płatnika, zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie:

• w wyroku NSA z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1410/10, który stwierdził, że: „Refinansowanie (ex post) przez krajową spółkę określonej części wydatków organizowanych przez inną spółkę planów udostępniania na dogodnych zasadach akcji podmiotu zagranicznego nie świadczy też samodzielnie, że jest to wynikające ze stosunku pracy, w szczególności warunków pracy, płacy i ewentualnie innych świadczeń wymagalnych od pracodawcy, świadczenie ponoszone za uprawnionych pracowników.(...) Ze stanu faktycznego, stanowiącego podstawę i obszar wydanej, a następnie skontrolowanej przez Sąd pierwszej instancji, indywidualnej interpretacji prawa podatkowego nie wynika (więc) aby możliwość a następnie objęcie lub nabycie akcji podmiotu zagranicznego wynikały ze stosunku pracy łączącego pracowników z zatrudniającą ich spółką mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Związki gospodarcze czy też kapitałowe łączące spółkę krajową ze spółką zagraniczną nie są wystarczającą podstawą do uznania, że wartości lub prawa uzyskiwane od spółki zagranicznej są świadczeniami ze stosunku pracy zawartego i realizowanego ze spółką krajową.”;
  
• wyroku NSA z dnia 13 lutego 2014 r. o sygn. II FSK 685/12 uznał, że: „Świadczeń spełnianych przez inny podmiot, nawet jeśli warunkiem ich otrzymania będzie, aby osoba, na rzecz której są spełniane, była pracownikiem określonego podmiotu, nie można zatem uznać za przychody ze stosunku pracy.” (...) „Akcje te przyznawał inny podmiot, z którym skarżącego nie łączył stosunek pracy, na podstawie regulaminu, który był również ustalony przez podmiot inny niż pracodawca skarżącego. Przyznanie akcji następowało zatem „przy okazji” stosunku pracy, łączącego go z G. PL (warunkiem było zatrudnienie w G. PL w momencie przyznania akcji), ale nie wynikało z tego stosunku. Pracodawca skarżącego ponosił jedynie koszty przyznanych akcji (w ramach koncernu G.), ale nie był świadczeniodawcą.”
  
  

Dodatkowo, jak wynika z poniższego uzasadnienia Wnioskodawcy, w związku z przypisaniem dochodu ze sprzedaży akcji bonusowych do źródła przychodów zdefiniowanego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy PIT, czyli do kapitałów pieniężnych, dochód z tytułu uzyskania akcji bonusowych nie może równocześnie być przypisany do źródła przychodów z tytułu stosunku pracy. W przeciwnej sytuacji dochód z tego samego tytułu podlegałby dwukrotnemu opodatkowaniu.

Nieodpłatne bądź częściowo odpłatne objęcie akcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem PIT z tytułu kapitałów pieniężnych.

Objęcie akcji jako zdarzenie powodujące powstanie przychodów zostało wymienione w art. 17 ust. l ustawy o PIT, zawierającym katalog zdarzeń, powodujących powstanie przychodów z kapitałów pieniężnych. Zgodnie z art. 17 ust. l pkt 9 ustawy o PIT konieczne jest jednak, aby objęcie akcji nastąpiło w zamian za wkład niepieniężny. Nie oznacza to jednak, aby objęcie akcji w zamian za wkład pieniężny bądź akcji za cenę niższą od rynkowej bądź nieodpłatnie stanowiło przychód z innego źródła. Przeciwnie, treść art. 17 ust. l pkt 9, art. 20 ust. l, art. 23 ust. l pkt 38 i art. 24 ust. 11 ustawy o PIT daje podstawy do wyprowadzenia wniosku, że objęcie akcji nieodpłatnie bądź częściowo nieodpłatnie jest neutralne podatkowo w dacie tego zdarzenia, ale podlega opodatkowaniu w momencie odpłatnego zbycia udziałów (akcji), stosownie do art. 17 ust. l pkt 6 lit. a ustawy o PIT. Dopiero w tym momencie ujawnia się bowiem rzeczywisty przychód z objęcia akcji.

Przyjęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że do osiągnięcia korzyści po stronie nabywcy akcji dochodzi już w momencie ich nieodpłatnego przekazania (z ograniczonymi jednak prawami), pomimo że pracownik Spółki nie miałby nawet gwarancji, iż zostanie ich pełnoprawnym właścicielem. W konsekwencji spowodowałoby to, że opodatkowany mógłby zostać przychód, którego faktycznie pracownik-podatnik w ogóle nie uzyskał (w przypadku rozwiązania stosunku pracy strona nie miałby żadnych praw do akcji bonusowych). Dodatkowo, uczestnik programu nie miałby żadnego prawnego instrumentu do wyłączenia z podstawy opodatkowania przy ustalaniu dochodu ze zbycia akcji przychodu już opodatkowanego w momencie objęcia akcji. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy nieodpłatne objęcie przez pracownika akcji bonusowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem PIT na dzień tego zdarzenia.

Przychód z kapitałów pieniężnych na dzień odpłatnego zbycia akcji.

Należy zauważyć, że akcje są papierami wartościowymi inkorporującymi zarówno prawa, jak i obowiązki akcjonariusza w stosunku do spółki będącej emitentem akcji. Moment uzyskania dochodu z akcji nie jest tożsamy z momentem ich nabycia, bez względu na formę tego nabycia (w tym przypadku w wyniku nieodpłatnego przekazania akcji w ramach programu motywacyjnego). Cechą papierów wartościowych jakimi są akcje jest to, że generują dochód w przyszłości: w przypadku ich odpłatnego zbycia - w postaci różnicy pomiędzy przychodem ze sprzedaży a kosztami poniesionymi na nabycie akcji.

Na moment przystąpienia do programu, co do zasady, przyznane akcje bonusowe nie mogą być przez pracownika Spółki zbyte, tym samym pracownik nie może nimi swobodnie dysponować. W momencie przystąpienia do programu pracownik Spółki otrzymuje jedynie obietnicę, że po upływie określonego czasu, będzie miał potencjalną możliwość realizacji praw wynikających z przyznanych akcji np. możliwość sprzedaży. W konsekwencji w momencie przystąpienia do programu, pracownik Spółki nie dysponuje jeszcze żadnym zbywalnym prawem, a jedynie ograniczonym prawem własności, bowiem znajduje się dopiero w stanie (w okresie) oczekiwania na uzyskanie (nabycie) w przyszłości, po spełnieniu ściśle określonych programem warunków, oznaczonych praw, które w chwili przystąpienia do programu są na razie hipotetyczne, warunkowe.

Do zasobów majątkowych pracownika Spółki nie weszły zatem jeszcze żadne prawa, którymi mógłby on rozporządzać jak właściciel, a co jest niezbędne dla uzyskania w ogóle przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy PIT (otrzymane lub postawione do dyspozycji) lub w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy PIT (należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane), a którego istnienie warunkuje w ogóle możliwość powstania dochodu. Dla uznania, że dane świadczenie jest nieodpłatne bądź częściowo nieodpłatne w rozumieniu art. 11 ust. l ustawy o PIT konieczne jest stwierdzenie, że w wyniku zdarzenia prawnego czy zjawiska gospodarczego podatnik uzyskał korzyść majątkową kosztem innego podmiotu lub też uzyskał nieodpłatne (częściowo nieodpłatne), przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to musi zatem być rzeczywiste, a nie tylko potencjalne. Przyjęta odmienna wykładnia art. 11 ust. l ustawy o PIT prowadziłaby w przypadku nieodpłatnego nabycia akcji do podwójnego opodatkowania tego samego przychodu - w momencie objęcia akcji/upływu okresu restrykcyjnego oraz w momencie zbycia akcji. Od przychodów z odpłatnego zbycia tych akcji pracownik Spółki nie mógłby odliczyć wartości nieodpłatnego świadczenia. Możliwość taką wyłącza bowiem art. 30b ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT. Wskazując na sposób obliczenia dochodu ze zbycia papierów wartościowych pozwala on na odliczenie kosztów uzyskania przychodów, określonych na podstawie art. 22 ust. lf i ust. 1g, art. 23 ust. l pkt 38, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 13 i 14. Nie ma zatem w tym przypadku zastosowania art. 22 ust. 1d ustawy o PIT, pozwalający na uznanie za koszt uzyskania przychodów wartości przychodu, określonego w związku z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że w momencie nabycia przez pracownika ograniczonych praw czy pełni praw do akcji bonusowych uzyska on przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT. Samo objęcie akcji poniżej ich wartości rynkowej oznacza jedynie, że wartość obejmowanych akcji jest poniżej ich wartości rynkowej w dniu ich objęcia. Wartość akcji z dnia objęcia jest jednak tylko wyceną wartości akcji, która się zmienia wraz ze zmianą kursu akcji. Przychód w przedmiotowej sprawie powstanie zatem dopiero w momencie odpłatnego zbycia omawianych akcji i będzie kwalifikowany do źródła jakim są kapitały pieniężne zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o PIT. Przedmiotowe stanowisko potwierdza zapis art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT, który stanowi, iż nie uznaje się za koszty uzyskania wydatków na objęcie lub nabycie (…) udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych (...); wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych. (...) Przepis ten dotyczy zarówno objęcia jak i nabycia akcji. W obu tych przypadkach wydatki poczynione na objęcie lub nabycie akcji (również, tak jak w niniejszej sprawie, na warunkach preferencyjnych nieodpłatnie) mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dopiero przy ustalaniu dochodu w momencie odpłatnego zbycia tych akcji.

Podsumowując, nabycie akcji nieodpłatnie będzie miało zatem wpływ wyłącznie na wysokość dochodu osiągniętego w wyniku ich odpłatnego zbycia przez pracownika Spółki. Dochód ten będzie dochodem z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o PIT. Skoro pracownik Spółki otrzyma akcje nieodpłatnie, nie poniesie wydatków na ich nabycie w postaci ceny akcji. Osiągnięty przez niego przychód z odpłatnego zbycia papierów wartościowych może być zatem równy uzyskanemu dochodowi i to niezależnie od tego, czy wartość rynkowa akcji między ich nabyciem a zbyciem zwiększy się czy obniży (podatnik nigdy nie poniesie straty na zbyciu akcji nabytych nieodpłatnie).

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w orzecznictwie oraz w interpretacjach organów podatkowych m.in.:

• Wyroku NSA z 13 lutego 2014 r. o sygn. II FSK 685/12: „Nabycie akcji nieodpłatnie będzie miało zatem wpływ wyłącznie na wysokość dochodu osiągniętego w wyniku icli odpłatnego zbycia. Dochód ten będzie dochodem ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit.a) u.p.d.o.f.”.
  
• Wyroku NSA z 21 lutego 2013 r. o sygn. II FSK 1268/11 zgodnie z którym: „Jest rzeczą oczywistą, że wartość akcji z dnia objęcia jest jedynie wyceną ich wartości, która się zmienia wraz ze zmianą kursu akcji. (...) Cechą papierów wartościowych jakimi są akcje jest to, że generują dochód w przyszłości w postaci dywidendy, czy też w przypadku ich odpłatnego zbycia - w postaci różnicy pomiędzy przychodem ze sprzedaży a kosztami poniesionymi na ich nabycie. Oznacza to, że w momencie otrzymania akcji (w omawianym przypadku w wyniku nieodpłatnego przekazania akcji w ramach programu motywacyjnego) przysporzenie jest potencjalne.”
  
• Wyroku NSA z dnia 5 października 2011 ., o sygn. II FSK 517/10, zgodnie z którym: „sama okoliczność nabycia akcji, nawet nieodpłatnie bądź po preferencyjnej cenie, nie generuje dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. (...) osoby uczestniczące w programie motywacyjnym, w sytuacji sprzedaży akcji uzyskają przychody z kapitałów pieniężnych i będą zobowiązane do określenia podstawy opodatkowania, jaką jest różnica pomiędzy kwotą uzyskaną ze sprzedaży, a kwotą po jakiej te akcje zostały nabyte (w rozpoznawanej sprawie 1 grosz). Słusznie wskazywał wnioskodawca w skardze do Sądu I instancji, że konsekwencją przyjęcia interpretacji organu, jako prawidłowej, jest podwójne opodatkowanie tego samego dochodu. Uczestnik nie miałby żadnego prawnego instrumentu do wyłączenia z podstawy opodatkowania przy ustalaniu dochodu ze zbycia akcji przychodu już opodatkowanego w momencie uzyskania pełni praw właścicielskich.”
  
• Interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w dniu 2 marca 2010 r. o sygn. IPPB2/415-756/09-2/AS organ potwierdził, że na wnioskodawcy „(...) nie będą ciążyły obowiązki płatnika bowiem w przedmiotowej sprawie nie powstanie przychód ze stosunku pracy. Jak wskazano wyżej dochód nie powstanie ani w momencie przyznania opcji jak i wykonania opcji. Ewentualne przysporzenie majątkowe uzyskiwane przez Pracowników w związku z przyznaniem opcji powstanie dopiero w momencie sprzedaży uzyskanych akcji, tj. ze źródła przychodów z kapitałów pieniężnych. Dochody kapitałowe są opodatkowane w drodze samoopodatkowania”.
  
• Interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w dniu 2 sierpnia 2010 r. o sygn. ILPB2/415-599/10-4/WM, organ potwierdził, że w przypadku nabycia nieodpłatnie akcji od pracodawcy, które nie zostały opodatkowane na moment przyznania, pracownik powinien rozliczyć podatek dochodowy od zysków kapitałowych w momencie zbycia przedmiotowych akcji przyjmując ceny ich nabycia w kwocie 0 zł.
  
• Interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w dniu 4 czerwca 2009 r. o sygn. ILPB1/415-344/09-2/AG, organ potwierdził, że: „Realne przysporzenie majątkowe Uczestnik Programu może otrzymać dopiero w momencie sprzedaży akcji Spółki niemieckiej. Dlatego też sprzedaż akcji Spółki niemieckiej przez Uczestników będzie pierwszym i jedynym momentem, w którym należy rozpoznać dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (nie licząc potencjalnych wypłat dywidend). Dochód ten, zgodnie z przepisem art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie traktowany jako dochód z kapitałów pieniężnych opodatkowany 19% stawką podatku. (...) Jednocześnie powyższa kwalifikacja do źródła przychodów, jakim są kapitały pieniężne, oznacza, iż na Spółce jako ewentualnym pracodawcy nie ciążą jakiekolwiek obowiązki w zakresie deklarowania oraz rozliczania dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych dochodów wynikających z udziału pracowników Spółki w Programie, w przypadku sprzedaży akcji na zasadach przewidzianych w Programie.”
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe (nie licząc potencjalnych wypłat dywidend) dochód po stronie pracownika nie powstanie ani w momencie przyznania akcji bonusowych, ani w momencie upływu okresu restrykcyjnego. Ewentualne przysporzenie majątkowe uzyskiwane przez pracownika w związku z przyznaniem akcji bonusowych powstanie dopiero w momencie sprzedaży uzyskanych akcji, tj. ze źródła przychodów z kapitałów pieniężnych, wtedy też pracownik Spółki będzie zobowiązany do samodzielnego rozliczenia się zgodnie z art. 30b ustawy PIT. W rezultacie na Spółce nie będą ciążyć jakiekolwiek obowiązki płatnika w zakresie pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych określone w art. 31 ustawy o PIT, które mają zastosowanie w przypadku przychodów ze stosunku pracy, a w opisanej sytuacji przychód taki w ogóle nie wystąpi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, że niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki tylko i wyłącznie w zakresie obowiązków płatnika ciążących na Spółce, w odniesieniu do zadanego pytania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Sposób ustalania wartości pieniężnej wyżej określonych świadczeń regulują dalsze przepisy przywołanego artykułu.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa - podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
   
2. pobranie,
   
3. wpłacenie
   
   - podatku, zaliczki lub raty.
   
   

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje o dochodach sporządzone według ustalonego wzoru.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu. Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej - nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania zostanie określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem, nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy. Przychód taki ocenić należy jako świadczenie otrzymane od podmiotu, z którym nie łączy go stosunek pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej. Spółka z siedzibą w Austrii jest 100% udziałowcem Spółki. Spółką matką jest notowana na wiedeńskiej giełdzie papierów wartościowych spółka z siedzibą w Austrii. W ramach grupy kapitałowej spółka matka z siedzibą w Austrii jest organizatorem programu motywacyjnego. Program polega na sprzedaży pracownikom koncernu akcji spółki matki z siedzibą w Austrii z 25% upustem w stosunku do bieżącego kursu akcji. Za każde 3 indywidualnie zakupione akcje pracownik otrzymuje 1 akcję bonusową gratis. Cena zakupu akcji odpowiada wartości kursu akcji z dnia giełdowego zdefiniowanego w broszurze informacyjnej. W programie uczestniczą pracownicy Spółki. Pracownik Spółki będzie mógł współuczestniczyć w rozwoju koncernu poprzez uzyskanie prawa do zabrania głosu podczas corocznego walnego zgromadzenia akcjonariuszy (ma aktywny wpływ na strategiczny rozwój koncernu), możliwość czerpania z programu korzyści finansowych, tj. otrzymanie akcji bonusowych, uzyskanie dywidendy, potencjalny wzrost wartości akcji na giełdzie. Zarząd spółki austriackiej na koniec każdego roku finansowego podejmuje decyzję, czy w roku kolejnym umożliwić pracownikom koncernu skorzystanie z przedmiotowego programu. Szczegółowe zasady programu określa regulamin. Akcje może nabyć pracownik zatrudniony w Spółce dłużej niż 12 m-cy. Pracownik może zainwestować określoną kwoty pieniędzy, po złożeniu stosownej deklaracji przystąpienia u swojego pracodawcy. Właścicielem akcji bonusowych w okresie restrykcji, a zatem od momentu ich nabycia, przez 5 lat jest pracownik. Pracownikowi przysługuje prawo do dywidendy i prawo głosu, tak jak każdemu innemu akcjonariuszowi spółki austriackiej, od dnia przyznania akcji. Akcję bonusową można zachować tylko pod warunkiem zachowania zakupionych akcji przez 5 lat (okres restrykcyjny). Sprzedaż akcji w okresie restrykcyjnym nie jest możliwa. Istnieje możliwość zapłaty za akcje własne jednorazowo lub w systemie ratalnym. Raty są potrącane z wynagrodzenia. Po upływie okresu restrykcyjnego pracownik może sprzedać własne zainwestowane akcje, jak i akcje bonusowe lub też pozostawić w depozycie do dalszego nimi zarządzania. W przypadku opuszczenia przedsiębiorstwa przed upływem 5 lat pracownik ma prawo do zatrzymania wszystkich akcji zakupionych ze środków własnych. Przyznanie pracownikom Spółki akcji bonusowych nie wynika ani z umowy o pracę, ani z układu zbiorowego pracy. Spółka będzie zbierać deklaracje przystąpienia do programu i pośredniczyć w przekazaniu pieniędzy pracowników na konto spółki austriackiej. Spółka zamierza pokryć koszt nabycia akcji bonusowych przyznanych pracownikom ze swoich środków.

Jak już wyżej wskazano przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej (w przedmiotowej sprawie spółki z siedzibą w Austrii) - nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania został określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem (spółką z grupy) nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy pomimo, że Spółka pokrywa koszt nabycia akcji bonusowych ze swoich środków.

W niniejszej sprawie Spółka nie jest organizatorem programu motywacyjnego (przyznanie pracownikom akcji bonusowych nie wynika z umowy o pracę, ani z układu zbiorowego pracy) lecz spółka z siedzibą w Austrii, czyli podmiot, z którym nie wiąże pracowników stosunek pracy, zatem w związku z nieodpłatnym nabyciem akcji bonusowych przez pracowników oraz w związku z upływem okresu restrykcyjnego na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż pracownik nie uzyskuje z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Tym samym Spółka nie jest obowiązana z tego tytułu do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w myśl art. 31 cytowanej ustawy, ponieważ nieodpłatne nabycie akcji bonusowych nie rodzi powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy.

W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na to, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie będzie wykonywać wobec swoich pracowników obowiązków płatnika, zatem nieuprawnionym jest przez tutejszy organ podatkowy rozpatrywanie w niniejszej interpretacji skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników Spółki z tytułu przyznania akcji bonusowych oraz upływu okresu restrykcyjnego, tj. ewentualnego powstania po ich stronie przychodu na tych etapach. Wobec tego tut. organ nie dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Należy zgodzić się z argumentacją Spółki, że odpłatne zbycie akcji przez pracowników również nie rodzi po stronie pracowników powstania przychodu ze stosunku pracy, a co za tym idzie na Spółce nie ciążą w tym zakresie obowiązki płatnika.

Przychód uzyskiwany przez pracowników ze sprzedaży akcji, jak słusznie twierdzi Spółka należy zakwalifikować do przychów z kapitałów pieniężnych, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który pracownicy zobowiązani będą opodatkować samodzielnie w stosownym zeznaniu podatkowym, składanym za rok podatkowych, w którym nastąpi ich sprzedaż.

Odnośnie do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz przywołanych wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.