Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-309/14/DK
z 10 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej kwestii rozliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przeniesieniem na inny podmiot w drodze datio in solutum praw do certyfikatów inwestycyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przeniesieniem na inny podmiot w drodze datio in solutum praw do certyfikatów inwestycyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka Akcyjna (dalej: „TFI” „Wnioskodawca”) posiada zezwolenie Komisji Nadzoru Finansowego na tworzenie i zarządzanie funduszami sekurytyzacyjnymi („Fundusze”), wydane na mocy ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 157, dalej: „UFI”).

Ponieważ TFI zarządza wyłącznie funduszami sekurytyzacyjnymi, to zgodnie z przepisami UFI może obejmować i nabywać certyfikaty inwestycyjne emitowane przez zarządzane przez siebie Fundusze. Na tej podstawie TFI objęło w zamian za wkład pieniężny nominowany w PLN certyfikaty inwestycyjne wyemitowane przez jeden z zarządzanych Funduszy („Certyfikaty”), które nadal posiada.

Zgodnie z zapisami UFI, TFI może, w drodze stosownej, pisemnej umowy, powierzyć innemu, uprawnionemu podmiotowi wykonywanie czynności związanych z działalnością Wnioskodawcy, w tym działalnością polegającą na zarządzaniu sekurytyzowanymi wierzytelnościami Funduszu („Usługi zarządzania”). TFI zawarł takie umowy ze spółką posiadającą stosowne zezwolenie Komisji Nadzoru Finansowego („Spółka Zarządzająca”). Na ich podstawie Spółka Zarządzająca świadczy na rzecz TFI Usługi zarządzania, a TFI wypłaca Spółce Zarządzającej wynagrodzenie w cyklach miesięcznych.

Łączące TFI i Spółkę Zarządzającą („Strony”) umowy o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami Funduszu („Umowy”) przewidują, że zapłata przez TFI wynagrodzenia za Usługi zarządzania następuje w formie przelewu środków pieniężnych na wskazany rachunek bankowy Spółki Zarządzającej.

Wnioskodawca i Spółka Zarządzająca zamierzają zawrzeć porozumienia, na mocy których TFI zobowiąże się względem Spółki Zarządzającej uregulować należne jej wynagrodzenie za Usługi zarządzania przez kilka kolejnych miesięcy nie w formie przelewu środków pieniężnych nominowanych w PLN (jak to przewidują obecnie Umowy), ale poprzez zapłatę w formie rzeczowej w postaci przeniesienia przez TFI na Spółkę Zarządzającą posiadanych praw do Certyfikatów, z zastosowaniem cywilnoprawnej instytucji datio in solutum.

Łączna wartość rynkowa Certyfikatów, które zostaną przeniesione przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki Zarządzającej, zamiast przelewu środków pieniężnych, będzie równa wysokości istniejącego zobowiązania pieniężnego. Ewentualna różnica pomiędzy kwotą zobowiązania wynikającą z faktur za Usługi zarządzania a wartością Certyfikatów zostanie uregulowana przez TFI w formie pieniężnej.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie.

Czy w wyniku przeniesienia posiadanych przez TFI praw do Certyfikatów na Spółkę Zarządzającą, stanowiącego rozliczenie zobowiązania względem tej spółki z tytułu należnego jej wynagrodzenia za Usługi zarządzania, z zastosowaniem instytucji datio in solutum, po stronie TFI powstanie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

W odniesieniu do sformułowanego pytania Wnioskodawca wskazał, że na tle powołanych we wstępie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z przepisami Kodeksu cywilnego, w opisanym stanie faktycznym, przeniesienie przez niego praw do Certyfikatów na Spółkę Zarządzającą tytułem rozliczenia zobowiązania względem tej spółki obejmującego należne jej wynagrodzenie za Usługi zarządzania, z zastosowaniem instytucji datio in solutum, nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

1. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy „przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (...)”.

Dochodem – w myśl art. 7 ust. 2 tej ustawy – jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W związku z powyższym, aby można było mówić o powstaniu obowiązku podatkowego, musi zostać zidentyfikowany przychód.

1. Wartość rynkowa praw z Certyfikatów przeniesionych na wierzyciela w miejsce uregulowania pierwotnego zobowiązania pieniężnego, ani też wartość jakiegokolwiek innego świadczenia, które dłużnik może w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnić za zgodą wierzyciela z wykorzystaniem instytucji datio in solutum, nie została wskazana jako przychód w katalogu zawartym w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Ustawodawca podjął dopiero starania celem wprowadzenia stosownych zapisów w tym zakresie do polskiego systemu podatku dochodowego. Projekt nowelizacji omawianej ustawy zakłada bowiem m.in. dodanie do ustawy przepisu art. 14a przewidującego, że „w przypadku gdy podatnik poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia”.

1. Analiza katalogu rodzajów przychodów wymienionych w 12 ust. 1 ww. ustawy, doprowadza do jednoznacznego wniosku, że przychód to ewidentne przysporzenie majątkowe. Oznacza to, że przychód powstaje wyłącznie wskutek takiego zdarzenia, które wiąże się z trwałym, ostatecznym, realnym przyrostem majątku (aspekt pozytywny) bądź zwolnieniem z długu (aspekt negatywny). W analizowanym przypadku, żaden z tych aspektów prowadzących do powstania przychodu nie wystąpi. W związku z przeniesieniem przez Wnioskodawcę praw do Certyfikatów na Spółkę zarządzającą, nie tylko nie nastąpi żadne zwiększenie aktywów TFI, ale wręcz ich zmniejszenie, przy równoczesnym odpowiednim zmniejszeniu zobowiązań. W skutek powyższego wartość aktywów netto TFI pozostanie bez zmian (transakcja będzie neutralna). Wnioskodawca nie uzyska więc żadnego trwałego przysporzenia majątkowego, które mogłoby być potraktowane jako osiągnięcie przychodu podatkowego. Działanie, które zamierza podjąć Wnioskodawca stanowi jedynie zmianę formy płatności (dopuszczalną przez prawo) i nie jest odrębną transakcją.

1. Dla TFI, z przyczyn oczywistych wskazanych w opisie stanu faktycznego, zapłata wynagrodzenia nie będzie stanowiła „otrzymania pieniędzy”, „otrzymania wartości pieniężnych”, „otrzymania różnic kursowych”.

Nie będzie ona również stanowiła „otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń”. W wyniku zrealizowania przez Spółkę Zarządzającą na rzecz TFI Usługi zarządzania, TFI stanie się dłużnikiem Spółki Zarządzającej i będzie musiało spełnić swoje świadczenie nieodpłatnie, tj. nie żądając niczego w zamian. Ponadto fakt zmiany formy zapłaty zobowiązania na rzecz Spółki Zarządzającej i dokonanie jej poprzez wydanie przez Wnioskodawcę innej niż środki pieniężne, aczkolwiek ekwiwalentnej części posiadanego majątku, nie może skutkować uznaniem, że wcześniej Spółka Zarządzająca wykonała na rzecz TFI usługi nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie.

Zapłata w postaci przeniesienia praw do Certyfikatów, nie będzie także stanowiła „umorzenia zobowiązań”. Jedyną formą definitywnego umorzenia zobowiązań jest bowiem „zwolnienie z długu” uregulowane w art. 508 Kodeksu cywilnego. Jest to czynność o charakterze rozporządzającym, poprzez którą wierzyciel zwalania dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje. Ma ono charakter umowy pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, bądź dochodzi do niego w sposób dorozumiany na skutek przyjęcia przez dłużnika pokwitowania spełnienia świadczenia od wierzyciela. Zwolnienie z długu musi być więc zaakceptowane przez dłużnika. W opisanym stanie faktycznym nic takiego nie będzie jednak miało miejsca. Zobowiązanie TFI nie zostanie umorzone, ale zostanie uregulowane poprzez wypełnienie świadczenia zastępczego, zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego. Z chwilą wypełnienia tego świadczenia zastępczego nastąpi wykonanie istniejącego zobowiązania, co doprowadzi do jego wygaśnięcia (por. m.in. wyrok SN z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 958/00, LEX nr 55487), a nie umorzenia.

Stanowisko powyższe znajduje uzasadnienie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 290/10, który stwierdził, że „zamiana formy wykonania zobowiązania, określana w prawie cywilnym jako datio in solutum (art. 453 Kc.), jest jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązania, ale nie jest zwolnieniem z długu. Datio in solutum skutkuje wygaśnięciem zobowiązania z zaspokojeniem wierzyciela, zaś zwolnienie z długu prowadzi do tego samego skutku, ale bez zaspokojenia wierzyciela. Z tego właśnie względu Ustawodawca wiąże przychód tylko z tym drugim przypadkiem, tzn. zauważa u podatnika przysporzenie (przyrost) majątku wskutek darowania długu poprzez zwolnienie z niego (...). Sąd nie zgadza się ze stwierdzeniem Dyrektora, że o prawnopodatkowej kwalifikacji danej czynności decyduje wyłącznie ustawa podatkowa – bez względu na cywilnoprawną kwalifikację tej czynności. (...) Jeśli w ogóle w danej sytuacji te dwa porządki prawne są ze sobą powiązane, to prawo podatkowe jest zazwyczaj wtórne wobec prawa cywilnego”.

1. Opisana w stanie faktycznym zapłata wynagrodzenia w związku z wykonaniem Usług zarządzania w formie niepieniężnej nie może być także utożsamiana z umową sprzedaży ani umową zamiany. Zapłata należnego wynagrodzenia w zamian za świadczenie Usług zarządzania, niezależnie od tego, czy wynagrodzenie wypłacane jest w pieniądzu, czy jest świadczeniem niepieniężnym, to elementy składowe jednego zdarzenia cywilnoprawnego, które powinno być rozpatrywane jako całość. Nie ma podstaw, aby dla celów podatkowych wyodrębniać w nim dwie czynności – poza zapłatą wynagrodzenia także zbycie części majątku. Podział taki jest podziałem sztucznym, mającym na celu wyłącznie doprowadzenie do powstania obowiązku podatkowego (por. wyrok Naczelnego Sąd Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt 1950/10). Skoro ustawodawca umożliwia podatnikowi skorzystanie z uregulowanej wyraźnie w Kodeksie cywilnym instytucji datio in solutum jako sposobu zamiany obowiązku świadczenia pieniężnego na świadczenie w postaci niepieniężnej w drodze jednej czynności prawnej, to organ podatkowy nie może „rozbijać” czynności dokonanej przez podatnika na dwie odrębne tylko po to, aby spowodować powstanie obowiązku podatkowego jako skutek takiej transakcji. Decydującą o kwalifikacji prawnej czynności prawnej jest wola i zgodny zamiar stron.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 3 lutego 2014 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-622/12/14-S/DK – pozytywna interpretacja wskutek korzystnego dla podatnika rozstrzygnięcia sądu), w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 sierpnia 2013 roku, sygn. IBPBII/1/415-642/13/JP oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 października 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 290/10; wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 935/10; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Po 102/11; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 października 2011 r. sygn. akt I SA/Po 504/11; wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2014 r, sygn. II FSK169/12, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2014 r sygn. akt I SA/Wr 1941/13, wydanych w analogicznych przypadkach. I choć stan faktyczny w powołanych wyżej interpretacjach i wyrokach nie jest w 100% identyczny z przedstawionym w niniejszym wniosku zasada dotycząca opodatkowania świadczenia pieniężnego w miejsce niepieniężnego powinna być taka sama niezależnie od tego, co jest przedmiotem takiego świadczenia. Tylko taka wykładnia przepisów prawa podatkowego pozwala na zbudowanie zaufania podatników do organów podatkowych i zwiększenie pewności prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) – dalej: Ustawa – wiąże obowiązek podatkowy z osiągnięciem dochodu, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (art. 7 ust. 1 ustawy).

Należy zauważyć, że z konstrukcji art. 12 ust. 1 Ustawy jednoznacznie wynika, że wykaz zdarzeń uznanych za przychody w rozumieniu ustawy ma charakter czysto przykładowy. Przesądza o tym zdanie pierwsze tego przepisu, które stanowi, że takim przychodem dla celów podatkowych są „w szczególności” przypadki wskazane w następnych akapitach tego przepisu. Należy zatem stwierdzić, że za rodzące przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy mogą być uznane również niewymienione w tym przepisie zdarzenia, których następstwem jest uzyskanie przysporzenia mającego trwały charakter. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że o przysporzeniu można mówić nie tylko wówczas, gdy nastąpi u podatnika przyrost po stronie aktywów ale również wówczas, gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów).

Przywołania w niniejszej sprawie wymaga również norma art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), stosownie do której jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa (…). Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne (facultas alternativa), umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia. Roszczenie wierzyciela wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego. Przeniesienie praw do Certyfikatów inwestycyjnych ma nastąpić właśnie w celu zwolnienia się przez dłużnika z zobowiązania o pierwotnie oznaczonej postaci, świadczenie i cel ten zostanie osiągnięty w wyniku skutecznego przeniesienia danych praw na wierzyciela. Oznacza to, że nie można dopatrywać się skutku zobowiązującego do przeniesienia praw do Certyfikatów inwestycyjnych w umowie tworzącej podstawowy stosunek obligacyjny, którego przedmiotem jest świadczenie pierwotne, tj. wypłata wynagrodzenia w związku z zawartą umową o zarządzanie.

Oceniając z prawnopodatkowego punktu widzenia przeniesienie przez Spółkę na rzecz Spółki Zarządzającej własności Certyfikatów inwestycyjnych, tj. wypłatę wynagrodzenia przysługującego Spółce Zarządzającej w związku z zawartą umową o zarządzanie, należy zauważyć, że jest to sytuacja odmienna w skutkach podatkowych od wypłaty wynagrodzenia w formie pieniężnej, jako że prowadzi do innych zmian w majątku Spółki.

Zapłata wynagrodzenia ustalonego w formie pieniężnej prowadzi bowiem do przekazania środków pieniężnych w wartości nominalnej odpowiadającej ustalonej wartości wynagrodzenia. Przekazywane na rzecz Spółki Zarządzającej środki pieniężne zostały uprzednio odpowiednio ujęte (jako przychody albo przysporzenia niestanowiące przychodu) – w tej samej wartości nominalnej – dla celów rozliczeń podatkowych Spółki jako wartości wchodzące do jej majątku. Uregulowanie wynagrodzenia w formie niepieniężnej – tj. w formie przeniesienia własności określonych praw majątkowych – polega natomiast na przeniesieniu na rzecz Spółki Zarządzającej składników majątku, których wartość odpowiada ustalonej wartości wynagrodzenia, ale których uprzednie wejście do majątku Spółki (w wyniku wniesienia wkładu pieniężnego) wiązało się z poniesieniem kosztu, który może lecz nie musi odpowiadać wartości rynkowej tych składników na dzień przekazania Spółce Zarządzającej. Gdyby zatem Spółka zdecydowała się najpierw dokonać zbycia tych składników majątkowych, a następnie przekazać uzyskane z tej transakcji środki pieniężne na rzecz Spółki Zarządzającej – jako wynagrodzenie z tytułu umowy o zarządzanie – uzyskałaby przychód ze zbycia Certyfikatów, prawo do ujęcia jako koszty uzyskania przychodów ze zbycia nierozliczonych podatkowo kosztów ich nabycia, objęcia. W konsekwencji, Spółka osiągnęłaby dochód albo poniosła stratę na transakcji zbycia wskazanych praw majątkowych.

Uregulowanie wynagrodzenia w formie przeniesienia własności określonych praw majątkowych należy traktować na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na równi ze zbyciem tego składnika majątkowego. Z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama jak ta, w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia tego prawa i tym samym osiąga przychód do opodatkowania, a za otrzymane pieniądze wypełnia swoje zobowiązania wynikające z zawartych umów. Uznanie, że przeniesienie składnika majątku tytułem wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy o zarządzanie należy traktować na równi z wypłatą w pieniądzu spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży składników majątkowych, a następnie reguluje swoje zobowiązania w formie pieniężnej byłby opodatkowany podatkiem dochodowym, natomiast podatnik, który bezpośrednio przeniósł własność tych składników majątkowych, nie osiągnąłby żadnego przychodu. Innymi słowy sposób uregulowania należności prowadziłby do różnych skutków podatkowych.

W konsekwencji powyższego, przeniesienie praw do Certyfikatów inwestycyjnych, stanowiących składnik aktywów Spółki (w wykonaniu datio in solutum) spowoduje po stronie Wnioskodawcy wypłacającego to wynagrodzenie powstanie przychodu z odpłatnego zbycia tego składnika majątku, na podstawie art. 12 ust. 1 Ustawy, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 1 Ustawy, stanowiącego, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową składników majątku określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 Ustawy).

Odnosząc się do zmian wprowadzanych ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328) dotyczących kwestii określenia wartości przychodów i kosztów świadczeń w naturze należy zauważyć, że ich wprowadzenie według uzasadnienia projektu ma na celu doprecyzowanie przepisów Ustawy, nie zaś formułowanie nowej zasady postępowania przy tego rodzaju sprawach. W szczególności w uzasadnieniu przedmiotowego projektu wskazano, że: „(…) przyczyną podjęcia kwestii ustalania wartości przychodów i kosztów świadczeń w naturze jest niejednolita linia orzecznicza sądów administracyjnych w sprawach dotyczących m.in. skutków podatkowych występujących po stronie spółki w związku z regulowaniem w formie rzeczowej zobowiązań wobec wspólnika z tytułu należnej dywidendy, umorzenia udziałów, likwidacji spółki.” W konsekwencji wprowadzenie opisanej zmiany w Ustawie nie może być odczytywane jako argument potwierdzający stanowisko Spółki przedstawione w przedmiotowej sprawie.

Reasumując, przeniesienie na rzecz Spółki Zarządzającej praw do Certyfikatów inwestycyjnych, jako wynagrodzenia w związku z zawartą umową o zarządzanie będzie skutkować po stronie Spółki powstaniem przychodu podatkowego z tytułu odpłatnego zbycia ww. składników majątku.

W kwestii powołanych we wniosku pism organów podatkowych należy podkreślić, że nie stanowią one źródła prawa i co do zasady wywierają określone skutki prawne w odniesieniu do strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne choćby podobne lub zbieżne sprawy. Organ stwierdza ponadto, że stany faktyczne, których dotyczyły powołane rozstrzygnięcia są inne niż w sprawie przedstawionej przez Spółkę – stąd takie interpretacje jako niestanowiące źródła powszechnie obowiązującego prawa nie mogą bezpośrednio rzutować na stanowisko zajęte przez tutejszy organ w niniejszej sprawie, a dotyczącej Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Spółkę wyroków sądowych należy wskazać, że w zakresie rozpatrywanej tematyki zostały wydane również wyroki, które potwierdzają stanowisko zaprezentowane przez organ. I tak w wyroku WSA w Olsztynie z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 609/09 skład orzekający uznał że: „(…) rację należy przy tym przyznać organowi, iż przeniesienie własności udziałów winno być traktowane podatkowo jak ich zbycie. Skarżąca uzyska więc przychód z odpłatnego zbycia praw majątkowych (art. 14 u.p.d.o.p.)”. Wskazać w tym zakresie należy także na następujące wyroki: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/PO 367/12, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 3 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/PO 379/12, wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1220/10, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 października 2011, sygn. akt I SA/Po 591/11, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2677/10.

Niezależnie od powyższego, nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając znaczenia orzecznictwa sądów administracyjnych jako zawierających istotne wskazówki co do interpretacji przepisów prawa oraz ich zastosowania, należy zauważyć, że istnienie orzecznictwa nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia. Podkreślić bowiem należy, że podstawowym zadaniem każdego organu administracji podatkowej jest działanie zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, a cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.; Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.