2014.10.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-706/14/DK
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.) oraz pismem z 17 października 2014 r. (data wpływu faksu 17 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2014 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 30 września 2014 r., znak: IBPP1/443-706/14/DK oraz pismem z 17 października 2014 r. (data wpływu faksu 17 października 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest dzierżawcą gruntu niezabudowanego stanowiącego staw rybny położony w Z. przy ul. W. o pow. 0,3807 ha, nr działki 367/24.

Działka jest własnością Gminy (Miasta) Z. Z zaświadczania z dnia 8 października 2012 roku znak 0. wynika, że przedmiotowa działka sklasyfikowana jest jako wody powierzchniowe „WS”.

Z § 6 ust. 2 pkt 15 Uchwały NR 0. Rady Miasta Z. z dnia 14 lipca 2011 roku dotyczącej Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Z. ogłoszonej w dzienniku Województwa Y. z dnia 29 września 2011 roku dla terenów oznaczonych symbolami „WS” ustala się następujące przeznaczenia i użytkowania dopuszczalne:

budowle lub urządzenia techniczne służące gospodarce wodnej i utrzymaniu cieków lub zbiorników,
budowle lub urządzenia służące gospodarce rybackiej,
parterowe budynki rekreacyjne lub urządzenia służące rekreacji, których łączna powierzchnia zabudowy nie przekracza 5% powierzchni terenu lecz nie więcej niż 100 m² powierzchni zabudowy,
sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury techniczne.

Zgodnie z § 6 ust. 3 pkt 13 dla terenów oznaczonych symbolami WS ustala się przeznaczenia i użytkowania zabronione:

wszelkiego rodzaju działalność inwestycyjna prowadząca do zakłócenia spływu lub retencji wód oraz pomniejszenia istniejącej powierzchni wód,
obiekty budowlane niezwiązane z gospodarką wodną, a także budynki i budowle służące rekreacji, których ogólna powierzchnia zabudowy przekracza 5% powierzchni terenu lub 100 m².

Oznaczanie „WS” jest zgodne z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 roku, Nr 164, poz. 1587).

Wyżej wymieniona działka 367/24 o pow. 0,3807 ha w przyszłości może zostać sprzedana Wnioskodawcy po przeprowadzeniu rokowań w trybie wynikającym z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2004 roku, poz. 518 z późn. zm.).

Przed zakupem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza zarejestrować się jako czynny podatnik podatku VAT i odliczyć podatek należny z faktury wystawionej przez gminę.

W uzupełnieniu wniosku z 8 października 2014 r., Wnioskodawca podaje, że:

1.Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę jest działalnością rolniczą polegającą na hodowli ryb. Działalność ta jest prowadzona od 1999 roku.

2.Na pytanie tut. organu „W jakim celu Wnioskodawca zamierza nabyć przedmiotowa nieruchomość i do jakich czynności zamierza ja wykorzystywać – opodatkowanych czy zwolnionych od podatku?”, Wnioskodawca odpowiedział, że zamierza nabyć przedmiotową nieruchomość do prowadzenia działalności rolniczej polegającej na hodowli ryb. Działalność indywidualnego rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

3.Dla działki nr 367/24 nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

4.Działka nr 367/24 w momencie sprzedaży będzie zabudowana budowlą, którą w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego jest staw rybny, który został zbudowany przez obywatela pochodzenia niemieckiego przed II Wojną Światową. Wcześniejsze wyjaśnienia Wnioskodawcy odnośnie tego, że jest to teren niezabudowany wynikały z niewiedzy, że staw rybny stanowi budowlę. Poza stawem na tej działce nie istnieją żadne inne budowle czy budynki.

Staw rybny stanowi budowlę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. z 2013 r. Dz.U. poz. 1409 ze zm.) i w Klasyfikacji Środków Trwałych - KTŚ mieści się w grupie 2 podgrupie 22 rodzaj 226 stanowiące melioracje szczegółowe i rodzaj ten obejmuje urządzenia melioracji szczegółowych dla rolnictwa jakimi m.in. są stawy rybne. Klasyfikacja ta jest powiązana z PKOB - 2153x.
Jak wcześniej Wnioskodawca wspomniał staw rybny został wybudowany przez obywatela pochodzenia niemieckiego przed II Wojną Światową.
Najpierw działkę nr 367/24 nabył przez zasiedzenie w 2004 roku Skarb Państwa na podstawie wyroku sądowego a Gmina Z. nabyła tą nieruchomość przez komunalizację mienia w 2012 r., kiedy to Wojewoda Y. wydał decyzję stwierdzającą nabycie działki z mocy prawa przez Gminę Z. na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 18 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1990 nr 32, poz. 191 z późn. zm.). W momencie nabycia w skład ww. nieruchomości wchodził staw rybny.

6.Dostawa przedmiotowej nieruchomości stanowiła nabycie przez Gminę z mocy prawa (komunalizacja mienia) i zdaniem Wnioskodawcy chyba nie była czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

7.Nabycie przez Gminę ww. nieruchomości nastąpiło z mocy prawa na podstawie decyzji Wojewody Y. więc nie było udokumentowane fakturą.

8.Gminie w stosunku do tej nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W momencie sprzedaży na działce nr 367/24 zlokalizowany był tylko staw rybny stanowiący budowlę oznaczoną w PKOB symbolem 2153x, trwale związaną z gruntem poprzez obwałowania i groble. Staw ten został wybudowany i oddany do użytku przed II Wojną Światową.
Pierwsze zasiedlenie stawu w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT nastąpiło przez zawarcie umowy dzierżawy pomiędzy Gminą a teściem Wnioskodawcy, A. w 1951 roku.
Pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą upłynęły 63 lata.
Na pytanie tut. organu „Czy Gmina ponosiła/będzie ponosiła wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym obiektów budowlanych, zlokalizowanych na działce nr 367/24, które to wydatki były/będą równe lub wyższe niż 30% ich wartości początkowej? Czy w stosunku do tych wydatków Gminie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a także czy dany obiekt w stanie ulepszonym był wykorzystywany przez Gminę do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Gmina nie ponosiła nigdy żadnych wydatków na ulepszenie budowli i w związku z tym nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Obiekt nie był przez Gminę ulepszany.
Odnośnie użytkowania działki nr 367/24 zabudowanej stawem rybnym były zawierane umowy dzierżawy od 1951 r. najpierw pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą działającą w imieniu Skarbu Państwa a później po komunalizacji mienia Gmina działała w swoim imieniu. Ostatnia umowa jest zawarta na okres 3 lat tj. 2013-2016.
Wnioskodawca dzierżawi przedmiotową nieruchomość od 1999 roku. Nieruchomość stanowi działkę gruntu zabudowaną stawem rybnym, który w rozumieniu Prawa budowlanego stanowi budowlę.

W uzupełnieniu wniosku z 17 października 2014 r., Wnioskodawca podaje, że Gmina Z. w całym okresie użytkowania działki nr 367/24 wykorzystywała ją w celu dzierżawy na rzecz Wnioskodawcy jako dzierżawę gruntu rolnego. Podstawą tej dzierżawy była zawsze umowa dzierżawy, która określała wysokość czynszu dzierżawnego. Dla tej czynności nie wystawiano faktury VAT, ponieważ dzierżawa ta korzystała ze zwolnienia przedmiotowego ze względu na fakt, że była to dzierżawa gruntu rolnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca kupując od Gminy działkę 367/24 o pow. 0,3807 ha stanowiącą staw rybny uprawniony będzie do odliczenia naliczonego podatku VAT wskazanego na fakturze?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Co do zasady zatem sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu VAT.

Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 6 u.p.t.u przez „towary” rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W art. 2 ust. 33 u.p.t.u. ustawodawca wprowadził definicję „terenów budowlanych” przez które rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. zwalnia się z podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zdaniem Wnioskodawcy istotne dla sprawy jest ustalenie, czy obszar sklasyfikowany w planie zagospodarowania jako „WS” jest terenem innym niż przeznaczonym pod zabudowę.

Zgodnie z definicjami słownikowymi (Mały słownik języka polskiego pod red. E. Sobola, Warszawa 1995) „zabudować” oznacza wznieść na jakimś terenie budowle, ich części lub zespoły, „zabudowa” zaś to zabudowanie, zabudowywanie (...), budynki znajdujące się na określonym terenie; w planach urbanistycznych: przewidywane zabudowanie określonego terenu. Powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się jednak, że wykładnia językowa nie jest wystarczająca dla ustalenia znaczenia pojęć występujących w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. dlatego też niezbędne jest sięgnięcie do wykładni systemowej zewnętrznej. Pojęcie „zabudowy” występuje przede wszystkim w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Zgodnie z art. 4 Prawa Budowlanego każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Stosownie do art. 3 pkt 1 Prawa Budowlanego obiekt budowlany oznacza budynek, budowlę i obiekt małej architektury. Tym samym „zabudowa” oznacza istnienie na danym terenie obiektów budowlanych (budynku, budowli czy obiektu małej architektury), zrealizowanych w wyniku celowego procesu inwestycyjnego. Przyjmuje się przy tym, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, np. zabudowy mieszkaniowej, zabudowy techniczno - produkcyjnej, zabudowy zagrodowej.

W celu ustalenia, które konkretnie tereny przeznaczone są pod zabudowę, czyli istnieje możliwość posadowienia na nich obiektów budowlanych, należy sięgnąć do zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 647) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Możliwość zrealizowania na danym terenie jakiegokolwiek budowli, a zwłaszcza jakiegokolwiek obiektu małej architektury nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę. O charakterze terenu, jako terenu przeznaczonego pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu. Ustawodawca wskazał bowiem w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. na generalne przeznaczenie terenu pod zabudowę, a nie możliwość zrealizowania jakiegokolwiek obiektu budowlanego.

Zgodnie z § 6 ust. 2 pkt 15 Uchwały NR 0. Rady Miasta Z. z dnia 14 lipca 2011 roku dotyczącej Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Z. ogłoszonej w dzienniku Województwa Y. z dnia 29 września 2011 roku dla terenów oznaczonych symbolami „WS” ustala się następujące przeznaczenia i użytkowania dopuszczalne:

budowle lub urządzenia techniczne służące gospodarce wodnej i utrzymaniu cieków lub zbiorników,
budowle lub urządzenia służące gospodarce rybackiej,
parterowe budynki rekreacyjne lub urządzenia służące rekreacji, których łączna powierzchnia zabudowy nie przekracza 5% powierzchni terenu lecz nie więcej niż 100 m² powierzchni zabudowy,
sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury techniczne.

Zgodnie z § 6 ust. 3 pkt 13 dla terenów oznaczonych symbolami WS ustala się przeznaczenia i użytkowania zabronione:

wszelkiego rodzaju działalność inwestycyjna prowadząca do zakłócenia spływu lub retencji wód oraz pomniejszenia istniejącej powierzchni wód,
obiekty budowlane niezwiązane z gospodarką wodną, a także budynki i budowle służące rekreacji, których ogólna powierzchnia zabudowy przekracza 5% powierzchni terenu lub 100 m².

Co istotne w sprawie, powierzchnia parterowych budynków rekreacyjnych lub urządzeń służące rekreacji, których łączna powierzchnia zabudowy nie mogła przekraczać 5% powierzchni terenu, nie więcej niż 100 m² powierzchni zabudowy.

Powyższy opis terenu oznaczonego symbolem „WS” wskazuje, że jest to teren przeznaczony pod wody stojące, a parterowe budynki rekreacyjne lub urządzenia służące rekreacji, których łączna powierzchnia zabudowy nie mogła przekraczać 5% powierzchni terenu, nie więcej niż 100 m² powierzchni zabudowy mają jedynie charakter uzupełniający, umożliwiający pełniejszą realizację podstawowego, dominującego przeznaczenie terenu i jego lepsze wykorzystanie. Sprzedaż działki 367/24 z powodów wskazanych powyżej jest zwolniona z VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro sprzedaż działki 367/24 stanowi dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane i jest zwolniona z VAT, to Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczania tego podatku. Nie stanowią bowiem podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury gdy transakcja udokumentowana fakturą jest zwolniona od podatku.

W uzupełnieniu wniosku z 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.) Wnioskodawca stwierdził, że art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT stanowi, że zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT podlega dostawa towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku jeżeli z tytułu nabycia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu tej dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wnioskodawca uważa, że skoro wykorzystuje staw rybny stanowiący budowlę, którą zabudowana jest działka nr 367/24 tylko i wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku oraz ze względu na brak prawa do odliczenia VAT przy nabyciu tej działki przez Gminę, do jej dostawy ma zastosowanie zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m. in. w art. 43 ustawy o VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT wprowadzono - z dniem 1 stycznia 2014 r. - zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT w myśl art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, obowiązującego do 31 grudnia 2013 r.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, od dnia 1 stycznia

2014 r., dotyczy towarów przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z ustawowej definicji „pierwszego zasiedlenia” wynika, że pod tym pojęciem należy rozumieć:

oddanie do użytkowania,
w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu,
pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po wybudowaniu lub ulepszeniu, wynoszącym co najmniej 30% wartości początkowej.

Niewątpliwie przez czynności podlegające opodatkowaniu należy rozumieć nie tylko dostawę, ale również najem, dzierżawę, leasing lub podobne czynności (umowy), które w rozumieniu przepisów ustawy stanowią odpłatne świadczenie usług. Z kolei pod pojęciem oddania do użytkowania należy rozumieć przekazanie budynków, budowli lub ich części ich nabywcy lub użytkownikowi do korzystania w sposób zgodny z zakresem przekazanych do nich praw. Nabywca, na rzecz którego przeniesiono prawo do rozporządzania nieruchomością jak właściciel może w sposób dowolny dysponować tą nieruchomością, tj. może ją sprzedać, używać na własne potrzeby lub przekazać do użytkowania np. na podstawie umów najmu lub dzierżawy.

Podkreślić przy tym należy, że jeżeli podatnik wybuduje obiekt, a następnie obiekt ten po wybudowaniu zostanie oddany do użytkowania na własne potrzeby tego podatnika (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych) nie oznacza to, że obiekt taki został zasiedlony. W takim przypadku oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Innymi słowy, przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika, które następuje jednak w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku również dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 7a, warunku o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 1999 r. prowadzi działalność rolniczą polegającą na hodowli ryb.

Od 1999 r. Wnioskodawca jest dzierżawcą gruntu stanowiącego staw rybny o pow. 0,3807 ha, nr działki 367/24. Działka jest własnością Gminy (Miasta) i w przyszłości może zostać sprzedana Wnioskodawcy po przeprowadzeniu rokowań w trybie wynikającym z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2004 roku, poz. 518 z późn. zm.).

Gmina w całym okresie użytkowania działki nr 367/24 wykorzystywała ją w celu dzierżawy na rzecz Wnioskodawcy jako dzierżawę gruntu rolnego. Dla tej czynności nie wystawiono faktury VAT, ponieważ dzierżawa ta korzystała ze zwolnienia przedmiotowego ze względu na fakt, że była to dzierżawa gruntu rolnego.

Przedmiotowa działka w momencie sprzedaży będzie zabudowana stawem rybnym - budowlą w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, trwale związaną z gruntem (PKOB - 2153x).

Staw rybny został zbudowany przez obywatela pochodzenia niemieckiego przed II Wojną Światową.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwolnienie od podatku na podstawie tego przepisu dotyczy towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej, przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż została przez Gminę nabyta z mocy prawa na podstawie decyzji Wojewody Y., jednak z wniosku nie wynika, aby Gmina wykorzystywała nieruchomość wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Przedmiotem dzierżawy nie był bowiem grunt rolny niezabudowany lecz także budowla w postaci stawu.

Należy również zauważyć, że przedmiotowa nieruchomość stanowiąca przedmiot umowy dzierżawy nie ma charakteru mieszkalnego, zatem nie może podlegać zwolnieniu o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W świetle powyższego do dostawy przedmiotowej nieruchomości brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego oraz przedstawione przepisy prawa, w celu ustalenia czy przyszła dostawa stawu rybnego zlokalizowanego na działce nr 367/24, która będzie dokonana przez Gminę na rzecz Wnioskodawcy może korzystać ze zwolnienia, koniecznym jest zbadanie przesłanek określonych przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Analizując powołaną wcześniej definicję pierwszego zasiedlenia stwierdzić należy, iż aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu obiekt musi zostać oddany do użytkowania, a ponadto czynność ta powinna podlegać opodatkowaniu. Z powyższej definicji wynika zatem, że oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką należy uznać umowę sprzedaży, najmu czy dzierżawy, pod warunkiem, że jest to czynność objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, nawet jeśli na podstawie przepisów szczególnych korzysta ona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dana nieruchomość nie musi być faktycznie wykorzystywana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie danego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem lub dzierżawę – bowiem zarówno sprzedaż, najem, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Zatem, co do zasady należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy) lub jego dostawę.

Należy również zwrócić uwagę na uregulowania zawarte w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 1, pkt 2, pkt 3 oraz pkt 3a ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o:

1.obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury;

2.budynku – należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;

3.budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;

3a.obiekcie liniowym – należy przez to rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącej usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

W PKOB obiekty budowlane grupowane są w dwóch sekcjach: „Budynki” i „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w PKOB obiektami inżynierii lądowej i wodnej są wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki.

Zatem jeśli dana budowla w rozumieniu Prawa budowlanego nie została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jako budynek, mieści się w sekcji „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”.

Jak wynika z wniosku, działka nr 367/24 w momencie sprzedaży będzie zabudowana budowlą, którą w rozumieniu przepisów prawa budowlanego jest staw rybny.

Skarb Państwa nabył działkę nr 367/24 przez zasiedzenie w 2004 roku na podstawie wyroku sądowego.

Gmina nabyła tą nieruchomość przez komunalizację mienia w 2012 r., kiedy to Wojewoda Y. wydał decyzję stwierdzającą nabycie działki z mocy prawa przez Gminę na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 18 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1990 nr 32, poz. 191 z późn. zm.). Nabycie przez Gminę ww. nieruchomości nie było udokumentowane fakturą.

W momencie nabycia w skład ww. nieruchomości wchodził staw rybny.

Gminie w stosunku do tej nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Pierwsze zasiedlenie stawu w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT nastąpiło przez zawarcie umowy dzierżawy pomiędzy Gminą a teściem Wnioskodawcy w 1951 roku.

Od 1951 r. działka nr 367/24 zabudowana stawem rybnym była przedmiotem umów dzierżawy, najpierw pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą działającą w imieniu Skarbu Państwa, a później po komunalizacji mienia Gmina działała w swoim imieniu.

Wnioskodawca dzierżawi przedmiotową nieruchomość od 1999 roku, a ostatnia umowa jest zawarta na okres 3 lat tj. 2013-2016.

Gmina nie ponosiła nigdy żadnych wydatków na ulepszenie budowli i w związku z tym nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Obiekt nie był przez Gminę ulepszany.

Mając na uwadze treść powołanych przepisów oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że planowana dostawa stawu rybnego nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku i budowli nie upłynie okres krótszy niż 2 lata.

Przedmiotowa nieruchomość została już bowiem oddana do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu – co najmniej od 1999 r. jest przedmiotem dzierżawy, a zatem nastąpiło pierwsze zasiedlenie tej nieruchomości w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT na więcej niż 2 lata przed dostawą nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy.

Od momentu nabycia nieruchomości Gmina nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie i z wniosku nie wynika, że Gmina przed sprzedażą dokona takich ulepszeń. Ponadto pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a planowaną dostawą budynku i budowli nie upłynie również okres krótszy niż 2 lata.

W związku z powyższym planowana sprzedaż na rzecz Wnioskodawcy stawu rybnego będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ponieważ dostawa ta nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą nie upłynie okres krótszy niż 2 lata.

Należy zatem stwierdzić, że dostawa budowli objętej wnioskiem podlega zwolnieniu od podatku na podstawie przytoczonego wcześniej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT i bezzasadne staje się analizowanie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle powyższego przepisu przy sprzedaży budynków i budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków i budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak dla dostawy budynków, budowli lub ich części na tym gruncie posadowionych.

W związku z powyższym również dostawa działki nr 367/24 na której posadowiony jest staw rybny stanowiący budowlę, będzie podlegać zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w związku z art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowej nieruchomości, należy przywołać przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawodawca umożliwił jednak podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m. in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jeden z nich wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu lub jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 20.

W odpowiedzi na pytanie tut. organu, „W jakim celu Wnioskodawca zamierza nabyć przedmiotowa nieruchomość i do jakich czynności zamierza ja wykorzystywać – opodatkowanych czy zwolnionych od podatku?”, Wnioskodawca odpowiedział, że zamierza nabyć przedmiotową nieruchomość do prowadzenia działalności rolniczej polegającej na hodowli ryb. Działalność indywidualnego rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Ponadto jak stwierdzono w niniejszej interpretacji, sprzedaż działki nr 367/24 zabudowanej stawem rybnym (budowlą) będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Odnosząc zatem ww. przepisy do przedstawionej sytuacji stwierdzić należy, że jeżeli zakupiona nieruchomość będzie związana z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności zwolnionych od podatku VAT to Wnioskodawca nie będzie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury dokumentującej transakcję sprzedaży działki nr 367/24 zabudowanej obiektem stawu rybnego.

Powyższe wynika z faktu, że w opisanej sprawie nie zostanie spełniony podstawowy warunek określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. nie istnieje związek pomiędzy nabyciem nieruchomości a wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi, bowiem jak wynika z wniosku prowadzona przez Wnioskodawcę działalność rolnicza polegająca na hodowli ryb, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

W przypadku natomiast gdy Wnioskodawca zarejestruje się jako podatnik VAT, a zakup nieruchomości będzie służył czynnościom opodatkowanym wykonywanym przez podatnika VAT czynnego, to należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie zaistnieją negatywne przesłanki, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT.

Jak bowiem stwierdzono w niniejszej interpretacji, sprzedaż nieruchomości – działki nr 367/24 zabudowanej stawem rybnym (budowlą) będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Należy mieć na uwadze, że prawo do odliczenia przysługuje tylko od takich towarów i usług, które są opodatkowane, nie przysługuje natomiast z tytułu nabycia towarów i usług zwolnionych od podatku, nawet jeśli sprzedawca naliczyłby na fakturze (nienależny zresztą) podatek VAT.

Reasumując, skoro dostawa na rzecz Wnioskodawcy nieruchomości będzie objęta zwolnieniem od podatku od towarów i usług, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT wykazanego przez Gminę na fakturze, stosownie do ograniczeń wynikających z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczania tego podatku, uznano za nieprawidłowe, gdyż brak prawa do odliczenia wynika z innych podstaw prawnych niż wskazał Wnioskodawca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (w szczególności gdy Gmina przed planowaną sprzedażą poniesie wydatki na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które będą równe lub wyższe niż 30% ich wartości początkowej), bądź zmiany stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja nie wywołuje żadnych skutków prawnopodatkowych dla Gminy. Jeżeli Gmina jest zainteresowana otrzymaniem interpretacji winna złożyć własny wniosek.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X. po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin