Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-325/14-2/KJ
z 16 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych wyrokiem Sądu zapłaconych odsetek ustawowych – jest prawidłowe,

• możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów sądowych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca przez cały okres swojej działalności w Polsce podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Na podstawie dwóch umów sprzedaży, zawartych w dniu 4 lipca 1996 r., Wnioskodawca (który przed przekształceniem występował pod firmą …) sprzedał kontrahentowi dwie maszyny do obróbki szkła, wyprodukowane przez zagraniczny podmiot. Kontrahent tytułem części ceny sprzedaży wpłacił Wnioskodawcy łącznie za obie maszyny kwotę 500 716 zł 98 gr. Jedna z maszyn została dostarczona kontrahentowi w listopadzie 1996 r., natomiast druga w styczniu 1997 r. W grudniu 1996 r. kontrahent zgłosił uwagi do pracy pierwszej z dostarczonych maszyn. W związku z tym do kontrahenta udały się osoby odpowiedzialne za serwisowanie maszyny. Osoby te dokonały weryfikacji stanu maszyny i wymieniły kilka drobnych elementów (podzespołów) w maszynie.

W okresie od stycznia do lutego 1997 r. kontrahent zgłosił kolejne uwagi do pracy maszyn. Weryfikacja jakości pracy maszyn zarówno przez serwis Wnioskodawcy, jak i serwis producenta maszyn nie stwierdziła jednak żadnych wad. Maszyny, z uwagi na zastosowane w nich skomplikowane technologie, wymagały obsługi przez wykwalifikowaną kadrę. Na Targach w 1997 r. kontrahent eksponował na swoim stanowisku wyroby, do których wytworzenia użyto maszyn będących przedmiotem umowy sprzedaży.

W dniu 31 stycznia 1997 r. kontrahent wystosował do producenta maszyn (nie do Wnioskodawcy) pismo, w którym domagał się odebrania obydwu maszyn z uwagi na ich nieprawidłowe działanie. W okresie od lutego 1997 r. do lipca 1997 r. Wnioskodawca prowadził z kontrahentem korespondencję pisemną. Dochodziło też do spotkań przedstawicieli stron oraz wizyt serwisantów maszyn. W ocenie Wnioskodawcy (potwierdzonej stanowiskiem przedstawicieli producenta) obydwie maszyny działały prawidłowo, stąd też zgłaszane reklamacje, jak również prośba o zabranie maszyn zostały uznane za nieuzasadnione. Wnioskodawca potwierdził kontrahentowi swoje stanowisko w piśmie z dnia 22 lipca 1997 r.

Z uwagi na okoliczność, że kontrahent nie uregulował pozostałej części ceny sprzedaży, Wnioskodawca złożył w dniu 5 czerwca 1997 r. pozew o zapłatę reszty ceny sprzedaży wraz z odsetkami. W dniu 28 października 1997 r. Sąd I instancji wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zasądzając żądane przez Wnioskodawcę kwoty. Nakaz nie uprawomocnił się. Kontrahent wniósł zarzuty od wydanego nakazu zapłaty, które Wnioskodawcy zostały doręczone przez Sąd dopiero w dniu 25 czerwca 2005 r.

W zarzutach od nakazu zapłaty kontrahent podniósł, że odstąpił od umów sprzedaży z uwagi na nieprawidłową pracę maszyn, wniósł o uchylenie nakazu zapłaty oraz o oddalenie powództwa. Z uwagi na czas, jaki upłynął od dostarczenia kontrahentowi maszyn (1996/1997) do podjęcia przez sąd pierwszych czynności merytorycznych w sprawie (2005 r.), postępowanie dowodowe napotkało na szereg trudności. Utrudniona była identyfikacja oraz wskazanie naocznych świadków, a zeznający przed sądem świadkowie nie pamiętali lub mylili fakty, niektóre dokumenty uległy zniszczeniu, a stan maszyn, z uwagi na naturalne procesy starzenia ich poszczególnych elementów (guma/tworzywa sztuczne), uległ diametralnej zmianie. W sprawie dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego oraz opinii instytutu naukowego, jednakże z uwagi na upływ czasu nie było możliwe jednoznaczne ustalenie, czy w latach 1996/1997 maszyny pracowały prawidłowo czy też nie. Ta ostatnia okoliczność była kluczową w sprawie. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji, mając na względzie przepis art. 6 kc i art. 232 kpc oraz spoczywający na Wnioskodawcy ciężar dowodowy, w dniu 1 października 2009 r. wydał wyrok uchylający w całości nakaz zapłaty oraz oddalający powództwo. Sąd I instancji przyjął, że Wnioskodawca nie zdołał udowodnić, że sprzedane maszyny pracowały prawidłowo oraz przyjął, że w takim wypadku kontrahent Wnioskodawcy złożył skuteczne oświadczenie o odstąpieniu od umów sprzedaży z dnia 4 lipca 1996 r. Sąd I instancji przyjął, że podstawą prawną oświadczenia o odstąpieniu od obydwu umów był przepis art. 560 § 1 kc. Wnioskodawca zaskarżył przedmiotowy wyrok, jednakże Sąd II instancji wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r. oddalił apelację Wnioskodawcy. Sąd II instancji podzielił ustalenia Sądu I instancji. W konsekwencji wraz z ogłoszeniem wyroku Sądu II instancji z dnia 6 maja 2010 r. uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji z dnia 1 października 2009 r. Na podstawie art. 365 § 1 kpc wyrok ten wiąże nie tylko Wnioskodawcę i Jego kontrahenta oraz Sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej. Reasumując, proces o zapłatę reszty ceny za maszyny sprzedane przez Wnioskodawcę na podstawie umów sprzedaży z dnia 4 lipca 1996 r. zakończył się dla Wnioskodawcy niekorzystnie. Przyjęto, że Wnioskodawcy nie należy się od kontrahenta zapłata reszty ceny ani dochodzone w sprawie odsetki od jej nieterminowej zapłaty, oraz że kontrahent Wnioskodawcy złożył skuteczne oświadczenie o odstąpieniu od umów sprzedaży z dnia 4 lipca 1996 r.

Jednocześnie z zarzutami od nakazu zapłaty kontrahent wniósł pozew wzajemny o zwrot uiszczonej na poczet ceny sprzedaży kwoty 500 716 zł 98 gr wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lutego 1997 r. oraz kosztami procesu. Sąd rozpatrywał tę sprawę odrębnie i wyłączył ją do odrębnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Pozew wzajemny został formalnie doręczony Wnioskodawcy dopiero w dniu 3 marca 2007 r.

Wnioskodawca również w ramach tego postępowania kwestionował twierdzenia kontrahenta, wskazując, że maszyny zostały uruchomione, działały prawidłowo, a zgłoszone reklamacje (poza uwagami, co do których dokonano naprawy/wymiany elementów) były nieuzasadnione. Wnioskodawca wskazywał, że brak było podstaw do odstąpienia od umów. Wnioskodawca kwestionował również okoliczność otrzymania od kontrahenta oświadczenia o odstąpieniu od którejkolwiek z umów.

Wnioskodawca w toku postępowania wskazywał również, że w sprawie z powództwa wzajemnego to na kontrahencie spoczywa ciężar wykazania, że maszyny nie działały prawidłowo. Wszystkie działania podejmowane przez Wnioskodawcę ukierunkowane były na odparcie bezzasadnego w ocenie Wnioskodawcy powództwa, a tym samym w celu zabezpieczenia wykorzystywanego w działalności gospodarczej majątku Wnioskodawcy. Fakt wydania przez Sąd w dniu 28 października 1997 r. w sprawie z powództwa Wnioskodawcy nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym potwierdzał, że roszczenie Wnioskodawcy było należycie udowodnione oraz uzasadnione, a zarazem, że roszczenie kontrahenta jest bezzasadne. Powyższe pozwalało Wnioskodawcy racjonalnie przypuszczać, że podejmowane działania są słuszne i mogą z dużym prawdopodobieństwem okazać się skuteczne.

Pomimo zgłaszanych przez Wnioskodawcę zarzutów i przedstawianych dowodów Sąd I instancji uznał, że kontrahent pismem z dnia 31 stycznia 1997 r. skutecznie odstąpił od obydwu umów. Wyrokiem z dnia 28 lutego 2013 r. Sąd I instancji zasądził na rzecz kontrahenta kwotę 500 716 zł 98 gr tytułem zwrotu uiszczonej części ceny sprzedaży wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 lipca 1997 r. do dnia zapłaty oraz uregulowanie kosztów procesu. Sąd I instancji przyjął, że obowiązek zwrotu zapłaconej Wnioskodawcy ceny wynika z art. 494 kc w zw. z art. 560 § 2 kc, a obowiązek zapłaty odsetek ustawowych z przepisu art. 481 § 1 i 2 kc. Wnioskodawca dążąc do zabezpieczenia przed uszczupleniem swego majątku zaskarżył przedmiotowy wyrok podnosząc szereg zarzutów. Sąd II instancji wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2014 r. oddalił apelację Wnioskodawcy i zasądził od Wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd II instancji uznał, że kontrahent odstąpił od zawartych pomiędzy stronami umów.

Obowiązek pokrycia kosztów procesu zasądzonych w wyroku Sądu I instancji z dnia 28 lutego 2013 r. obejmował zapłatę kontrahentowi kwoty 7 200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu I instancji kwoty 26 635 zł 90 gr tytułem opłaty od pozwu. Obowiązek zwrotu kosztów procesu, zasądzonych w wyroku Sądu II instancji z dnia 16 kwietnia 2014 r. obejmował zapłatę kontrahentowi kwoty 5 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym.

Również i w tym przypadku wraz z ogłoszeniem wyroku Sądu II instancji z dnia 16 kwietnia 2014 r. uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji z dnia 28 lutego 2013 r. Na podstawie art. 365 § 1 kpc wyrok ten wiąże nie tylko Wnioskodawcę i Jego kontrahenta oraz Sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej.

Reasumując, proces o zwrot kontrahentowi uiszczonej przez niego części ceny za maszyny sprzedane przez Wnioskodawcę, na podstawie umów sprzedaży z dnia 4 lipca 1996 r., zakończył się dla Wnioskodawcy niekorzystnie. Przyjęto, że Wnioskodawca ma zwrócić swemu kontrahentowi kwotę, którą otrzymał tytułem ceny za maszyny sprzedane na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r. Przyjęto również, że Wnioskodawca ma zapłacić swemu kontrahentowi ustawowe odsetki za opóźnienie w zapłacie (zwrocie) ww. kwoty od dnia 22 lipca 1997 r. do dnia zapłaty.

Jako prawomocne, wyrok z dnia 28 lutego 2013 r. jak i wyrok z dnia 16 kwietnia 2014 r. (w części obejmującej obowiązek zapłaty kosztów procesu), mogły być egzekwowane.

W związku z powyższym Wnioskodawca w dniu 30 kwietnia 2014 r. dokonał dobrowolnej zapłaty na rzecz kontrahenta zasądzonych kwot, w tym odsetek ustawowych oraz kosztów sądowych. Zapłata odsetek ustawowych nastąpiła przelewem na rachunek bankowy kontrahenta, natomiast kosztów sądowych przelewem na rachunek bankowy pełnomocnika kontrahenta – zgodnie z dyspozycją otrzymaną od kontrahenta. Kwota 26 635 zł 90 gr tytułem opłaty od pozwu, została przekazana na rachunek bankowy Sądu I instancji przelewem w dniu 26 maja 2014 r.

Rokiem obrotowym i podatkowym Wnioskodawcy jest okres od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

W swoich księgach rachunkowych Wnioskodawca w roku 1996/97 wykazał przychód z tytułu sprzedaży maszyn na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r. Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia pozwu Wnioskodawcy o zapłatę reszty ceny sprzedaży maszyn Wnioskodawca wykazywał w swoich księgach rachunkowych należności dochodzone w procesie. Dochodzone należności podlegały aktualizacji zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Odpisy aktualizacyjne dotyczące dochodzonych należności nie zostały rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu na gruncie rozliczeń Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z doręczeniem Wnioskodawcy pozwu wzajemnego kontrahenta w dniu 3 marca 2007 r, na podstawie art. 35d ustawy z dnia z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości Wnioskodawca rozpoczął tworzenie rezerwy na kwotę sporną od 31 marca 2010 r., a zakończył tworzenie rezerw w dniu 31 marca 2014 r. Rezerwy te nie zostały rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu na gruncie rozliczeń Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych.

Przez wszystkie lata od zawarcia umów z dnia 4 lipca 1996 r. aż do dnia wniesienia wniosku Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży maszyn do obróbki szkła oraz produkcji szkła i szyb zespolonych, a następnie produkcji szkła/szyb zespolonych.

Przez wszystkie lata od dnia zapłaty części ceny za sprzedane maszyny na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r. aż do dnia, w którym Wnioskodawca musiał zwrócić swemu kontrahentowi tę kwotę, środki te były wykorzystywane do finansowania działalności gospodarczej Wnioskodawcy i pozwalały osiągać Wnioskodawcy przychody z tego źródła.

Maszyny sprzedane na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r. nie mają obecnie żadnej wartości rynkowej. Brak właściwej konserwacji i upływ czasu sprawił, że maszyny te jeszcze przed doręczeniem Wnioskodawcy pozwu wzajemnego w 2007 r. utraciły swą wartość.

Wnioskodawca zamierza w aktualnie trwającym okresie rozliczeniowym (w roku obrotowym i podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r.) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone kontrahentowi odsetki ustawowe, do zapłaty których Wnioskodawca zobowiązany był na podstawie prawomocnego wyroku Sądu I instancji z dnia 28 lutego 2013 r. (zdarzenie przyszłe nr 1).

Wnioskodawca zamierza w aktualnie trwającym okresie rozliczeniowym (w roku obrotowym i podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r.) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone kontrahentowi oraz Skarbowi Państwa – Sądowi I instancji koszty procesu, do zapłaty których Wnioskodawca zobowiązany był na podstawie prawomocnego wyroku Sądu I instancji z dnia 28 lutego 2013 r. oraz wyroku Sądu II Instancji z dnia 16 kwietnia 2014 r. (zdarzenie przyszłe nr 2).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy odsetki ustawowe od kwoty 500 716 zł 98 gr faktycznie zapłacone na rzecz kontrahenta w dniu 30 kwietnia 2014 r., zasądzone od Wnioskodawcy wyrokiem Sądu I instancji z dnia 28 lutego 2013 r., Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz czy zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów winno nastąpić w aktualnie trwającym roku obrotowym (podatkowym) Wnioskodawcy (od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r.)?
2. Czy pokrycie kosztów procesu, w tym zapłatę na rzecz Skarbu Państwa – Sądu I instancji opłaty od pozwu, faktycznie zapłaconej w dniu 26 maja 2014 r. oraz kosztów zastępstwa procesowego na rzecz kontrahenta, faktycznie zapłaconych w dniu 30 czerwca 2014 r., zasądzonych od Wnioskodawcy wyrokiem Sądu I instancji z dnia 28 lutego 2013 r. oraz wyrokiem Sądu II instancji z dnia 16 kwietnia 2014 r., Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz czy zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów winno nastąpić w aktualnie trwającym roku obrotowym (podatkowym) Wnioskodawcy (od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r.)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowego od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Zawierając i realizując umowy sprzedaży z dnia 4 lipca 1996 r. Wnioskodawca dążył do uzyskania przychodu i przychód ten uzyskał. W tym zakresie Wnioskodawca uzyskał zapłatę części ceny za maszyny sprzedane na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r. Wnioskodawca miał interes w tym aby uzyskać zapłatę reszty ceny i uniknąć konieczności zwrotu części ceny, którą otrzymał, tak aby dalsza sprzedaż innych maszyn oraz sprzedaż produkowanego przez Wnioskodawcę szkła/szyb zespolonych na podstawie innych umów i dalsze przychody ze źródła przychodów działalność gospodarcza w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby źródło to w ogóle dalej istniało oraz żeby źródło to funkcjonowało w bezpieczny sposób. Wnioskodawca miał wreszcie interes w tym, żeby w obu procesach sąd potwierdził, że należała mu się cena za maszyny sprzedane na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r., tak aby ujęcie tej wartości w ramach przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych za dany rok podatkowy pozostało bez zmian.

Wnioskodawca nie stwierdził zgłaszanych przez kontrahenta wad w sprzedanych maszynach (a nieliczne potwierdzone wady usunął). Wnioskodawca oczekiwał zatem na uzyskanie od kontrahenta pełnej ceny sprzedaży maszyn. W sytuacji, gdy kontrahent wykorzystywał sporne maszyny do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, co wynikało chociażby z wystawionej na Targach Poznańskich przez kontrahenta ekspozycji wyrobów wytworzonych na spornych maszynach, oczekiwania Wnioskodawcy były w pełni uzasadnione. Z uwagi na brak zapłaty części ceny sprzedaży Wnioskodawca wytoczył powództwo o zapłatę. Wnioskodawca był przekonany, że nie doszło do odstąpienia przez kontrahenta od zawartych umów, gdyż w ocenie Wnioskodawcy nie było ku temu podstaw, nadto Wnioskodawca nie otrzymał od kontrahenta żadnego wyraźnego oświadczenia o odstąpieniu od którejkolwiek z umów, a jedynie prośbę o zabranie maszyn. Brak zapłaty przez kontrahenta ostatniej części ceny sprzedaży oraz sprzeczne stanowiska stron co do prawidłowości pracy maszyn uzasadniały poddanie sprawy pod rozstrzygnięcie niezawisłego sądu. Przekonanie Wnioskodawcy co do prawidłowości pracy maszyn uzasadniało zatrzymanie przez Wnioskodawcę uiszczonej przez kontrahenta części ceny sprzedaży i wykorzystanie tej kwoty do finansowania i zabezpieczenia źródła przychodów działalność gospodarcza.

Stanowisko Wnioskodawcy wynikało z dążenia do uzyskania reszty ceny sprzedaży należnej Mu na podstawie umów z dnia 4 lipca 1996 r. i zapewnienia w ten sposób lepszej kondycji swego przedsiębiorstwa, a uzasadnione było dysponowaniem przez Wnioskodawcę protokołami odbioru maszyn oraz opiniami osób serwisujących maszyny, z których jednoznacznie wynikało, że maszyny pracują prawidłowo. Dopiero w dniu 5 marca 2007 r. Wnioskodawca formalnie otrzymał z Sądu odpis pozwu wzajemnego (wysłanego przez kontrahenta do sądu w grudniu 1997 r.), w którym kontrahent domagał się zwrotu uiszczonej przez niego części ceny sprzedaży wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lutego 1997 r. do dnia zapłaty. Zatem, w pierwszym procesie Wnioskodawca dążył do uzyskania zapłaty reszty ceny sprzedaży, a jednocześnie w ramach drugiego postępowania podejmował działania mające na celu zachowanie wpłaconych przez kontrahenta kwot i wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego w całości. Wnioskodawca starał się w ten sposób uchronić swoje przedsiębiorstwo przed zakłóceniami w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Konieczność zwrotu ceny za sprzedane maszyny mogłaby spowodować zakłócenia przy wykonaniu innych umów. Nie można było wykluczyć również dalszych konsekwencji ewentualnego dobrowolnego zwrotu uiszczonych przez kontrahenta kwot, polegających chociażby na pogorszeniu pozycji procesowej w toczących się przed sądami postępowaniach (zwrot ceny mógłby zostać potraktowany jako uznanie powództwa). Wnioskodawca odpierając powództwo kontrahenta chronił majątek wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przed bezpodstawnymi w ocenie Wnioskodawcy roszczeniami kontrahenta.

W związku z zapadłymi orzeczeniami Wnioskodawca utracił zapłaconą Mu część ceny sprzedaży oraz zobowiązany był do zapłaty na rzecz kontrahenta zasądzonych odsetek ustawowych oraz kosztów sądowych, tym niemniej wszystkie działania Wnioskodawcy, w tym wdanie się w spór oraz odpieranie bezpodstawnych w ocenie Wnioskodawcy roszczeń, miały na celu zachowanie źródła przychodu a zarazem jego zabezpieczenie, a także uzyskanie przychodu w postaci odsetek za opóźnienie w zapłacie reszty ceny sprzedaży przez kontrahenta i potwierdzenie, że cenę sprzedaży maszyn prawidłowo rozpoznano jako przychód na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Postępowania sądowe, jakie toczyły się pomiędzy Wnioskodawcą oraz kontrahentem, wynikały z powstałego pomiędzy stronami sporu. W ocenie Wnioskodawcy, wytoczenie powództwa, a następnie ochrona przed roszczeniami objętymi powództwem wzajemnym, stanowiły w pełni uzasadnioną ekonomicznie oraz racjonalną decyzję gospodarczą. Celem prowadzonych postępowań było wszak uzyskanie reszty ceny sprzedaży oraz przychodu w postaci odsetek za opóźnienie w zapłacie (w przypadku sprawy z powództwa Wnioskodawcy), a także zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodu poprzez uchronienie Wnioskodawcy przed uszczupleniem majątku wykorzystywanego do działalności gospodarczej poprzez podjęcie próby obrony przeciwko roszczeniom kontrahenta (w przypadku sprawy z powództwa kontrahenta). Prowadzone postępowania były niezwykle skomplikowane; w toku procesów uwidoczniły się trudności dowodowe w jednoznacznym ustaleniu stanu maszyn z roku 1997. Przebieg postępowań oraz czas ich trwania pokazały, że wyjaśnienie sporu było wyjątkowo trudne. Pomimo istnienia ryzyka przegrania postępowań sądowych Wnioskodawca nie mógł zrezygnować z próby obrony własnych interesów, w szczególności w przypadku gdy uzyskanie korzystnych orzeczeń, na co Wnioskodawca liczył, przysporzyłoby Wnioskodawcy dodatkowych przychodów (odsetki od nieterminowej zapłaty reszty ceny sprzedaży przez kontrahenta), a także ochroniło majątek Wnioskodawcy, a tym samym zabezpieczyło źródło przychodów (odparcie roszczeń kontrahenta).

Podkreślić w tym miejscu należy, że użyte w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sformułowanie „w celu” osiągnięcia/zachowania/zabezpieczenia przychodu/źródła przychodu należy rozumieć jako efekt, do którego podatnik dąży, a nie jako skutek, który musi zostać osiągnięty. Istnieje zatem możliwość uznania wydatków za koszt uzyskania przychodów nawet gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Sam fakt nie osiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu/zachowania/zabezpieczenia źródła przychodu) nie dyskwalifikuje bowiem poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Obowiązek zapłaty odsetek ma przede wszystkim bezpośredni związek z wieloletnim wykorzystywaniem środków kontrahenta do działalności Wnioskodawcy, których Wnioskodawca nie chciał zwracać i pozostaje w bezpośrednim związku z dążeniem Wnioskodawcy aby uchronić w ten sposób prowadzoną działalność gospodarczą przed utratą płynności i zakłóceniami dotyczącymi innych kontraktów wykonywanych w okresie od 1996 r. do chwili obecnej. W ocenie Wnioskodawcy, bardziej opłacalne było oczekiwanie na wynik procesu i jego pozytywny rezultat potwierdzający prawidłowe zakwalifikowanie ceny sprzedaży maszyn w ramach przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych i jednoczesne wykorzystywanie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (i uzyskiwanie w związku z tym przychodów) środków zapłaconych w poczet ceny sprzedaży maszyn od dobrowolnego zwrotu tych pieniędzy. Dobrowolny zwrot tych środków oznaczałby utratę szansy na wygranie obu procesów i na odzyskanie reszty ceny za sprzedane maszyny wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie. Oznaczałoby to również brak podstaw do zaliczenia ceny sprzedaży maszyn do przychodu z działalności gospodarczej.

Obowiązek zapłaty kosztów postępowania jest również związany z wieloletnim wykorzystywaniem przez Wnioskodawcę środków, które na podstawie prawomocnego wyroku Sądu należało w ostatecznym rozrachunku zwrócić – które to środki Wnioskodawca chciał zatrzymać na potrzeby swojej działalności.

Gdyby nie decyzja Wnioskodawcy, aby wejść w spór z kontrahentem i pilnować swego interesu, obowiązek zapłaty kosztów procesu by nie powstał. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek zapłaty kosztów postępowania obejmuje zwłaszcza zapłatę na rzecz Skarbu Państwa – Sądu I instancji opłaty sądowej od pozwu wniesionego przez kontrahenta. Opłata sądowa pokrywa natomiast nie tylko czynności Sądu związane z rozpoznaniem pozwu, ale i też rozpatrzenie wszelkich zarzutów i twierdzeń podnoszonych przez pozwanego (Wnioskodawcę) we własnym interesie. W tej części zatem, wydatek ten ma również bezpośredni związek z obroną interesu Wnioskodawcy przed sądem powszechnym nakierowaną na zachowanie i zabezpieczenie prowadzonej działalności gospodarczej.

Działania Wnioskodawcy, w tym w szczególności odpieranie żądań kontrahenta, były w pełni uzasadnione i stanowią naturalną i powszechną praktykę w działalności gospodarczej w sytuacjach spornych. Wnioskodawca spodziewał się, że sądy podzielą Jego stanowisko, co doprowadziłoby nie tylko do uzyskania przez Niego dochodzonych pozwem kwot (w tym przychodu w postaci odsetek za nieterminową zapłatę reszty ceny sprzedaży), ale także do uniknięcia konieczności zwrotu uzyskanej części ceny sprzedaży (która cały czas była wykorzystywana do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i pozwalała uzyskiwać Wnioskodawcy z tego tytułu przychody) oraz odsetek ustawowych i kosztów sądowych, a nadto potwierdziłaby się prawidłowość ujęcia ceny za sprzedane maszyny w ramach przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Na przeszkodzie w uzyskaniu pozytywnych dla Wnioskodawcy wyników postępowań sądowych stanęła przede wszystkim okoliczność niezwykle długiego trwania postępowań sądowych, co skutkowało brakiem możliwości wydania jednoznacznej opinii przez biegłego/instytut naukowy na temat stanu maszyn w latach 1996 i 1997, w sytuacji gdy upłynęło od tego czasu już kilkanaście lat.

Konieczność zapłaty przez Wnioskodawcę odsetek ustawowych od zasądzonych na rzecz kontrahenta kwot była bezpośrednim następstwem wykorzystywania tych środków w działalności Wnioskodawcy i pozostaje w bezpośrednim związku z podejmowaniem przez Wnioskodawcę działań ukierunkowanych na zabezpieczenie prowadzonej działalności gospodarczej przed ryzykiem i zakłóceniami związanymi ze zwrotem znacznej kwoty otrzymanej za maszyny sprzedane na rzecz kontrahenta.

Ponadto należy podkreślić, że niewykonanie prawomocnego wyroku sądu powszechnego, w którym wskazano m.in. na obowiązek zapłaty odsetek i kosztów, oznaczałoby narażenie na zajęcie majątku Wnioskodawcy, konieczność poniesienia opłat egzekucyjnych, o których mowa w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 29 sierpnia 1997 r., utratę wiarygodności wobec banków finansujących działalność Wnioskodawcy. Wszystkich tych dotkliwych konsekwencji dla stabilności przychodów ze źródła działalność gospodarcza udało się uniknąć właśnie przez dobrowolną zapłatę należności zasądzonych od Wnioskodawcy. Jeszcze raz wypada podkreślić, że kwota 500 716 zł 98 gr, od której zostały naliczone odsetki ustawowe, pozostawała przez cały ten okres w dyspozycji Wnioskodawcy i była przez Niego wykorzystywana w celu osiągania przychodów ze źródła działalność gospodarcza.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Zapłacone odsetki ustawowe oraz koszty postępowania zasądzone przez sąd nie podpadają pod żadną z kategorii uregulowanych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Z wykładni językowej pkt 11 wynika, że kosztu podatkowego nie stanowią tylko odsetki naliczone, lecz niezapłacone albo odsetki umorzone. A contrario przy braku wyraźnego wyłączenia przedmiotowego, zapłacone odsetki od środków wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej zawsze są kosztami uzyskania przychodów. Odsetki takie stają się zatem kosztem uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia kosztów sądowych i zapłaconych odsetek ustawowych z kosztów uzyskania przychodu. Ponieważ powyższe wydatki zostały przez Wnioskodawcę poniesione w celu osiągnięcia przychodu oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów działalność gospodarcza Wnioskodawca winien mieć możliwość zaliczania tych wydatków do kosztów podatkowych w roku podatkowym, który trwa u Wnioskodawcy od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 1 marca 2015 r. Okoliczność, że większość celów działań Wnioskodawcy nie została osiągnięta nie może stanowić przeszkody do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów podatkowych. Ustawa wyraźnie wskazuje, że przy możliwości zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych znaczenie ma nie skutek, ale cel podejmowanych przez Wnioskodawcę działań i związane z tym konieczne wydatki. Ma znaczenie przy tym, że wydatek w postaci zapłaconych przez Wnioskodawcę odsetek ustawowych związany jest bezpośrednio z faktem wykorzystywania środków pieniężnych do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i uzyskiwania z tego tytułu przychodów, co więcej z uwagi na toczące się postępowanie sądowe Wnioskodawca mógł liczyć, że przedmiotowego wydatku nie będzie musiał w ogóle ponieść i że potwierdzi się prawidłowość ujęcia ceny sprzedaży maszyn w ramach przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. W zaistniałych okolicznościach nie powinno budzić wątpliwości, że wydatek w postaci odsetek ustawowych ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a jego poniesienie wynika z działań Wnioskodawcy ukierunkowanych na osiągnięcie przychodów. Nadmienić również należy, że prowadzenie trwających kilkanaście lat sporów sądowych było racjonalnym i celowym działaniem Wnioskodawcy, ukierunkowanym na zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które ponadto umożliwiło Wnioskodawcy wykorzystywanie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej znacznych środków finansowych przez cały czas trwania postępowania sądowego.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę zgodne jest ze stanowiskiem przedstawianym w interpretacjach indywidualnych, m.in. wydanych przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy dnia 13 czerwca 2012 r., sygn. akt ITPB1/415-289a/12/WM;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 5 maja 2010 r., sygn. akt IPPB3/423-135/10-2/GJ);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 21 maja 2008 r., sygn. akt IBPB3/423-162/08/JS).
  
  

W tych okolicznościach stanowisko Wnioskodawcy winno zostać uznane za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 i nr 2 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że określony wydatek, niewymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. „koszty pośrednie”).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają przy tym kryteriów, jakimi należy kierować się przy zaliczaniu konkretnych wydatków do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, albo do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

W praktyce przyjmuje się, że kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami są te wydatki, których poniesienie służy uzyskaniu określonego, konkretnego przychodu i przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Zatem do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami należą koszty określonego rodzaju w ramach prowadzonej przez podatnika działalności, także koszty związane z konkretnymi transakcjami składającymi się na tę działalność.

Natomiast „pośrednie” koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Na podstawie art. 15 ust. 4c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 4e cytowanej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podkreślić należy, że klasyfikacja kosztów do wyżej wymienionych rodzajów kosztów uzyskania przychodu powinna odbywać się za każdym razem w oparciu o indywidualne cechy działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie faktu poniesienia danego wydatku.

Należy ponadto wskazać, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika, który wywodzi z tego faktu skutki prawne.

W związku z tym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
  

• został właściwie udokumentowany;
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty.

W sytuacji gdy działania podatnika zmierzają do obrony majątku i zabezpieczenia źródeł przychodu, to koszty te stanowią koszty uzyskania przychodu, przy założeniu, że np.:

• nie występuje ewidentna wina umyślna w działaniach podatnika,
  

• nie dochodzi do obejścia przepisów prawa,
  

• nie wynika z działań podatnika niezgodnych z zasadami współżycia społecznego.
  
  

Działania podmiotu gospodarczego mogą niekiedy doprowadzić do naruszenia dóbr innych osób i z tego tytułu może być on zmuszony do zapłaty kar umownych i odszkodowań. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższych przepisów, naliczone a niezapłacone odsetki nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. A contrario – zapłacone odsetki są uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że postępowanie sądowe, jakie toczyło się pomiędzy Wnioskodawcą i Jego kontrahentem miało związek z uzyskanym przez Spółkę przychodem z tytułu działalności gospodarczej.

Zasądzone odsetki ustawowe zostały przez Spółkę zapłacone w dniu 30 kwietnia 2014 r., zatem zaliczenie zasądzonych odsetek ustawowych na rzecz kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w aktualnie trwającym roku obrotowym (podatkowym), tj. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 31 marca 2015 r.

Zatem, zasądzone przez Sąd odsetki ustawowe, wypłacone przez Spółkę mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Będą one mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych w momencie ich zapłaty zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy podatkowej.

Odnosząc się do kwestii wydatków stanowiących koszty postępowania sądowego należy stwierdzić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia wskazanych wydatków z kosztów uzyskania przychodów. Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało – jak wskazano to powyżej – określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów.

Odnosząc powyższe do przedstawionych przez Wnioskodawcę wydatków stanowiących koszty sądowe, należy stwierdzić, że nie mogą być one powiązane z konkretnym przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę, wiążą się bowiem pośrednio z całokształtem prowadzonej przez Spółkę działalności, ponieważ zostały poniesione dla ochrony Jej interesów. Koszty związane z wystąpieniem na drogę sądową mają na celu ochronę przedsiębiorcy przed uszczupleniem jego majątku, wykorzystywanego w działalności gospodarczej prowadzonej w celu osiągania przychodów.

Zatem, są to koszty związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy i jako takie stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Z tych też względów wydatki z tego tytułu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – jako koszty pośrednie prowadzonej działalności, które są potrącane w dacie ich poniesienia.

W ocenie tutejszego Organu, zasądzone przez Sąd od Wnioskodawcy na rzecz kontrahenta koszty sądowe Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zaliczenie zasądzonych kosztów sądowych do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w aktualnie trwającym roku obrotowym (podatkowym), tj. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 31 marca 2015 r.

W tym miejscu należy wskazać, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko do wskazanych przez Spółkę we wniosku zdarzeń i nie odnosi się do innych sytuacji, które nie są w opisie zdarzenia przyszłego zamieszczone. Każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne. Jeśli ponoszone koszty spełniać będą przesłanki ustawowe, dla zaliczenia ich do kosztów podatkowych nie będzie wówczas przeszkód dla takiej ich podatkowej kwalifikacji.

Podkreślenia wymaga również, że potwierdzenie wysokości określonych kwot przychodów lub kosztów uzyskania przychodów nie może zostać dokonane w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Niniejsze nastąpić może tylko w „zwykłym” postępowaniu podatkowym związanym z określeniem wysokości zobowiązania podatkowego. Jest to związane z tym, że „zwykłe” (wymiarowe) postępowanie podatkowe umożliwia organom podatkowym posłużenie się różnego rodzaju środkami dowodowymi, niemożliwymi do zastosowania w postępowaniu interpretacyjnym, bez których nie jest możliwe potwierdzenie prawidłowości wyliczenia określonej wartości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.