2014.11.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1074/14-2/MP
z 3 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2014 r. (data wpływu 17 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty za ponadnormatywne zużycie pojazdu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty za ponadnormatywne zużycie pojazdu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, A. Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) świadczy m.in. :

usługi leasingu, tj. Spółka jako finansujący - nabywa pojazdy samochodowe od oznaczonych zbywców i oddaje je korzystającym do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający płacą Spółce wynagrodzenie z tego tytułu w postaci rat leasingowych (zawierane przez Spółkę umowy leasingu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych kwalifikowane są jako tzw. umowy leasingu operacyjnego) oraz
usługi najmu krótko i długoterminowego pojazdów samochodowych, w ramach których Spółka - jako wynajmujący - oddaje najemcom pojazdy samochodowe do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemcy wypłacają Spółce wynagrodzenie z tego tytułu w postaci czynszu.

Poza wynagrodzeniem podstawowym za świadczenie powyżej wskazanych usług leasingu oraz najmu (tj. poza ratami leasingowymi i czynszami najmu) Wnioskodawca - w określonych w umowach przypadkach - pobiera również inne opłaty. Jedną z takich opłat pobieranych dodatkowo przez Wnioskodawcę w określonych przypadkach jest opłata z tytułu ponadnormatywnego zużycia pojazdu (dalej „Opłata za ponadnormatywne zużycie").

Zgodnie z treścią zawieranych umów leasingu i najmu, korzystający/ najemcy zobowiązani są do używania pojazdów zgodnie z jego właściwościami, przeznaczeniem i instrukcjami producenta (w szczególności zgodnie z normami technicznymi i eksploatacyjnymi określonymi przez producenta), a także do dbałości i należytej pieczy nad pojazdami. Jednocześnie, Spółka oddając pojazd korzystającemu/ najemcy zakłada, że w wyniku normalnej/ przeciętnej eksploatacji ulegnie on określonemu zużyciu.

Tym samym, w celu określenia, czy zwracany przez korzystającego/ najemcę pojazd został ponadnormatywnie zużyty Spółka posiada wewnętrzne procedury pozwalające na określenie stopnia zużycia pojazdu wykraczającego ponad standardy. Co do zasady, Spółka przyjmuje, że ponadnormatywne zużycie występuje w przypadku gdy stan techniczny i wizualny pojazdu wpływa na jego wartość, lecz pomimo jego zaistnienia pojazd jest nadal sprawny. W szczególności, za ponadnormatywne zużycie pojazdu Spółka uznaje uszkodzenia takie jak np. rysy na karoserii, pęknięcia szyb, reflektorów, wypalone otwory oraz trwałe plamy w siedzeniach/ tapicerce, wszelkie braki w wyposażeniu pojazdu, etc. Opłata za ponadnormatywne zużycie ma więc bezpośredni związek ze stanem technicznym oraz wizualnym przedmiotu leasingu.

W przypadku stwierdzenia przez Wnioskodawcę, że stan techniczny bądź wizualny zwróconego pojazdu wykracza ponad jego normalne/ przeciętne zużycie, dokonywana jest wycena pojazdu ponadnormatywnie zużytego. Po jej dokonaniu Wnioskodawca obciąża korzystającego/ najemcę różnicą pomiędzy zakładaną wartością pojazdu na koniec okresu leasingu/ najmu a jego faktyczną wartością w dniu zakończenia okresu leasingu/ najmu (wartością niższą na skutek zużycia przekraczającego standardowe użytkowanie pojazdu). Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu jest więc rezultatem nienależytego wywiązania się przez korzystającego/ najemcę z ciążących na nim obowiązków jako użytkownika leasingowanego/ najmowanego pojazdu. Jej celem jest zabezpieczenie interesów Wnioskodawcy i zrekompensowanie straty Spółki z tytułu pojazdu o mniejszej wartości rynkowej niż wartość normalnie zużytego pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu, określona jako różnica pomiędzy zakładaną przez Wnioskodawcę wartością zwróconego pojazdu zużytego normalnie, a faktyczną wartością zwróconego pojazdu zużytego ponadnormatywnie, stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez Spółkę usługę i w konsekwencji, podlega opodatkowaniu VAT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu, określona jako różnica pomiędzy zakładaną przez Wnioskodawcę wartością zwróconego pojazdu zużytego normalnie, a faktyczną wartością zwróconego pojazdu zużytego ponadnormatywnie, nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę i w konsekwencji, nie podlega opodatkowaniu VAT i powinna być dokumentowana notą księgową.

UZASADNIENIE

Dostawa towarów i świadczenie usług na gruncie VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Tym samym, poprzez użycie definicji negatywnej, ustawodawca zdecydował, iż przez świadczenie usług powinno się rozumieć każdą transakcję, która nie może zostać uznana za dostawę towarów. Stąd dla celów VAT, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Jednocześnie, przez „świadczenie" należy rozumieć działałanie przynoszące drugiej stronie (beneficjentowi) korzyści. Aby transakcję można było uznać za świadczenie usług, wymagane jest bowiem istnienie zidentyfikowanego odbiorcy świadczenia (konsumenta), rozumianego jako podmiot, który uzyskuje określoną korzyść z tytułu wykonania danego świadczenia.

Z kolei, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Co istotne, zgodnie z poglądem prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych, między otrzymaną zapłatą a wykonaniem świadczenia powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie, a otrzymana zapłata jest konsekwencją wykonania świadczenia.

Jeżeli zatem płatność nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony wierzyciela, wówczas otrzymana kwota pieniędzy nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT i jako taka, nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Mając powyższe na uwadze, aby właściwie ocenić, czy Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu jest wynagrodzeniem za wyświadczoną przez Spółkę usługę, należy przeanalizować, czy spełnione są przesłanki uznania danego świadczenia jako usługi na gruncie VAT, tj. czy jest ono wypłacane w zamian za świadczenie wzajemne.

Charakter Opłaty za ponadnormatywne zużycie pojazdu.

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłata z tytułu ponadnormatywnego zużycia pojazdu, określana jako różnica pomiędzy zakładaną przez Wnioskodawcą wartością zwróconego pojazdu normalnie użytego, a faktyczną wartością zwróconego pojazdu zużytego ponadnormatywnie nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę i w konsekwencji, nie podlega opodatkowaniu VAT. Powyższe wynika z faktu, iż Spółka nie wykonuje żadnego świadczenia wzajemnego na rzecz korzystającego/ najemcy.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym powyżej, Wnioskodawca na podstawie określonych procedur oraz dokumentów (Spółka używa Przewodnika Zwrotu Pojazdów oraz Przewodnika Zwrotu Samochodów Dostawczych opublikowanych przez P.) określa rodzaj uszkodzeń dokonanych przez korzystającego/ najemcę, które wykraczają poza normalną eksploatację pojazdu. W przypadku stwierdzenia ponadnormatywnego zużycia pojazdu Spółka obciąża korzystającego/ najemcę Opłatą za ponadnormatywne zużycie pojazdu. Pobierana przez Wnioskodawcę Opłata stanowi różnicę pomiędzy zakładaną przez Wnioskodawcę wartością zwróconego pojazdu zużytego normalnie, a faktyczną wartością zwróconego pojazdu zużytego ponadnormatywnie. Tym samym - zdaniem Wnioskodawcy - korzystający/ najemca nie otrzymuje jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego od Spółki, lecz ponosi on jedynie ekonomiczne skutki swojego działania niezgodnego z zawartymi umowami określającymi prawidłowe użytkowanie pojazdu i konieczność zwrócenia go w stanie odpowiadającym normalnemu zużyciu.

W świetle powyższego, z uwagi na brak świadczenia wzajemnego ze strony Spółki na rzecz korzystającego/ najemcy, pobierana Opłata nie jest wynagrodzeniem z tytułu świadczonej usługi, lecz jest odszkodowaniem z tytułu wyrządzenia określonych szkód/ zniszczeń w przedmiocie leasingu/ najmu, które mają wpływ na jego wartość rynkową i atrakcyjność dla potencjalnych przyszłych nabywców.

Resumując, zdaniem Wnioskodawcy, pobierana Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu, stanowiąca różnicę pomiędzy zakładaną przez Wnioskodawcę wartością zwróconego pojazdu zużytego normalnie a faktyczną wartością zwróconego pojazdu zużytego ponadnormatywnie, nie stanowi wynagrodzenia za usługę świadczoną przez Spółkę, lecz odszkodowanie, które jest dla Spółki de facto rekompensatą z tytułu utraty wartości przedmiotu leasingu/ najmu.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, Oplata za ponadnormatywne zużycie nie podlega opodatkowaniu VAT. Tym samym, nie powinna być ona także dokumentowana fakturami VAT, lecz notami księgowymi.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Natomiast, jak Wnioskodawca wskazał powyżej, odszkodowanie nie stanowi sprzedaży na gruncie VAT (za którą zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, uważa się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów). W związku z powyższym, brak jest podstawy, aby dokumentować Opłatę za ponadnormatywne zużycie pojazdu fakturą VAT.

Stąd - zdaniem Wnioskodawcy - pobierana Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu powinna być dokumentowana notą księgową.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższa konkluzja będzie miała również zastosowanie do art. 106 ustawy o VAT obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. Artykuł ten został zastąpiony przez art. 106a, niemniej jednak, również zgodnie z jego brzmieniem obowiązek wystawienia faktury VAT dotyczył jedynie konieczności dokumentacji transakcji sprzedaży w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji, również w okresie do 31 grudnia 2013 r. Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdów powinna być dokumentowana notą księgową.

Stanowisko organów podatkowych.

Wnioskodawca podkreśla, że powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych. Na uwagę zasługuje w szczególności interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 września 2013 r. (sygn. IPPP1/443-601/13-4/AP), w której Dyrektor w pełni zaaprobował stanowisko podatnika stanowiące, iż opłaty za ponadnormatywne zużycie urządzenia nie mieszczą się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, w związku z czym należności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podsumowanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu, określona jako różnica pomiędzy zakładaną przez Wnioskodawcę wartością zwróconego pojazdu zużytego normalnie a faktyczną wartością zwróconego pojazdu zużytego ponadnormatywnie, nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu VAT i powinna być dokumentowana notą księgową.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy.

I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). W myśl natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie badź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy usługi leasingu oraz usługi najmu krótko i długoterminowego pojazdów samochodowych.

W celu określenia, czy zwracany przez korzystającego/ najemcę pojazd został ponadnormatywnie zużyty Spółka posiada wewnętrzne procedury pozwalające na określenie stopnia zużycia pojazdu wykraczającego ponad standardy. Co do zasady, Spółka przyjmuje, że ponadnormatywne zużycie występuje w przypadku, gdy stan techniczny i wizualny pojazdu wpływa na jego wartość, lecz pomimo jego zaistnienia pojazd jest nadal sprawny. W szczególności, za ponadnormatywne zużycie pojazdu Spółka uznaje uszkodzenia takie jak np. rysy na karoserii, pęknięcia szyb, reflektorów, wypalone otwory oraz trwałe plamy w siedzeniach/ tapicerce, wszelkie braki w wyposażeniu pojazdu, etc.

Regulacje dotyczące odszkodowania zostały zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Z 2014 r., poz. 121). I tak, z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W analizowanej sprawie Spółka, działając jako finansujący lub wynajmujący, zawiera umowy leasingu oraz najmu pojazdów samochodowych z Korzystającymi. W momencie zwrotu samochodu dokonywana jest kontrola jego stanu technicznego. W przypadku złego stanu technicznego oraz uszkodzeń uznaje się, że warunki wynikające z umowy leasingu / najmu nie zostały spełnione. Spółka obciąża wówczas Korzystającego opłatą za ponadnormatywne zużycie pojazdu. Opłaty te są rezultatem nienależytego wywiązania się przez Korzystającego z ciążących na nim obowiązków. Mają zatem charakter odszkodowawczy – ich celem jest bowiem zabezpieczenie interesów Wnioskodawcy i zrekompensowanie strat z tytułu uszkodzeń pojazdu. W analizowanym przypadku nie jest spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności przez Korzystającego a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z uwagi na przywołane regulacje i przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W analizowanej sprawie, otrzymana przez Wnioskodawcę opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

W konsekwencji czynność ta nie może być dokumentowana przez Wnioskodawcę fakturą, która wystawiana jest jedynie dla czynności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Opłata za ponadnormatywne zużycie pojazdu może zatem być dokumentowana dowolnymi dokumentami, innymi niż faktury np. notami księgowymi.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego obowiązujacego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin