Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-849/14/MK
z 14 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 października 2014 r. (data wpływu do Biura – 14 października 2014 r.), uzupełnionym 22 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia części zaległości czynszowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia części zaległości czynszowych.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 15 grudnia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-849/14/MK wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 22 grudnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka miała dwóch dłużników odpowiedzialnych solidarnie za zaległości czynszowe firmy z tytułu najmu lokalu użytkowego. Zaległości były zasądzone wyrokami sądowymi. Część należności została przez dłużników zapłacona, a część w wysokości 13.410,46 zł na mocy porozumienia umorzona. W związku z umorzeniem części zobowiązania Spółka wystawiła informacje o przychodach z innych źródeł dla każdego z dłużników na druku PIT-8C, wpisując każdemu z nich w rubryce „przychód” połowę umorzonego zobowiązania, tj. 6.705,23 zł.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że zaległość w kwocie 13.410,46 zł została umorzona obojgu dłużnikom. Dłużnicy zostali obciążeni ww. długiem w wyniku odpowiedzialności za zobowiązania spółki jako członkowie jej zarządu. Porozumienie zostało zawarte pomiędzy wierzycielem, tj. Wnioskodawcą a dłużnikami. Łączna kwota umorzenia wyniosła 13.410,46 zł, bez konkretnego wskazania ile z tej kwoty przypada na poszczególnego dłużnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postąpiła prawidłowo dzieląc całą kwotę umorzoną na pół i wpisując każdemu z dłużników w PIT-8C połowę zobowiązania?

Zdaniem Wnioskodawcy, PIT-8C wystawia się dla konkretnego podatnika i należy określić konkretnie kwotę przysporzenia majątkowego dłużnika. Wprawdzie dłużnicy odpowiedzialni są za zobowiązanie solidarnie i nie można konkretnie określić ile przypada na każdego, ale wpisując każdemu w PIT-8C całą umorzoną kwotę, u każdego z nich powstanie obowiązek podatkowy od całości przysporzenia, czyli ta sama kwota zostałaby opodatkowana dwukrotnie. W związku z powyższym logicznym jest podzielenie proporcjonalnie całego zobowiązania do ilości dłużników, w przypadku Wnioskodawcy – dwóch.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 9 ustawodawca wymienia inne źródła.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, iż przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

Stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka miała dwóch dłużników odpowiedzialnych solidarnie za zaległości czynszowe firmy z tytułu najmu lokalu użytkowego. Zaległości były zasądzone wyrokami sądowymi. Część należności została przez dłużników zapłacona, a część w wysokości 13.410,46 zł na mocy porozumienia umorzona.

Zaległość w kwocie 13.410,46 zł została umorzona obojgu dłużnikom. Dłużnicy zostali obciążeni ww. długiem w wyniku odpowiedzialności za zobowiązania spółki jako członkowie jej zarządu. Porozumienie zostało zawarte pomiędzy wierzycielem, tj. Wnioskodawcą a dłużnikami. Łączna kwota umorzenia wyniosła 13.410,46 zł, bez konkretnego wskazania ile z tej kwoty przypada na poszczególnego dłużnika.

W związku z umorzeniem części zobowiązania Spółka wystawiła informacje o przychodach z innych źródeł dla każdego z dłużników na druku PIT-8C, wpisując każdemu z nich w rubryce „przychód” połowę umorzonego zobowiązania, tj. 6.705,23 zł.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz ww. przepisy prawa należy stwierdzić, że do przychodów z innych źródeł należy zakwalifikować świadczenie uzyskane przez dłużników z tytułu umorzenia zaległości czynszowych firmy. W takim bowiem przypadku osoba, której umorzono zobowiązanie uzyskuje konkretną korzyść majątkową – nie musi kosztem swego majątku ponosić wydatku, do którego uiszczenia była zobowiązana.

Jak stanowi art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121), kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego artykułu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Solidarność dłużników charakteryzuje się wielością podmiotów po stronie zobowiązanej, niepodzielnością zobowiązania bez względu na przedmiot świadczenia, możliwością żądania przez wierzyciela według jego wyboru całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, utrzymaniem zobowiązania wszystkich dłużników aż do całkowitego zaspokojenia wierzyciela, zwolnieniem wszystkich dłużników na skutek zaspokojenia wierzyciela przez któregokolwiek z nich.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanymi.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że skoro w porozumieniu zawartym pomiędzy Wnioskodawcą a dłużnikami brak jest konkretnego wskazania ile z kwoty umorzenia przypada na poszczególnych dłużników, przychód odpowiadający kwocie umorzonej zaległości powstanie po stronie dłużników w równych częściach i w taki sposób przychód ten został wykazany przez Wnioskodawcę w informacjach PIT-8C wystawionych na każdego dłużnika.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.