Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1413/14/KB
z 19 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 20 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 24 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie obowiązku zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., w przypadku sprzedaży składników majątku spełniających kryteria uznania ich za środki trwałe i wykorzystywanych w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r., lecz nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie obowiązku zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., w przypadku sprzedaży składników majątku spełniających kryteria uznania ich za środki trwałe i wykorzystywanych w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r., lecz nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, z której osiągane dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy prowadzeniu tej działalności wykorzystuje składniki majątkowe, będące środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji. Jednakże w odniesieniu do niektórych z nich Wnioskodawczyni dotychczas podejmowała decyzje o nie wprowadzaniu ich do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, rezygnując tym samym dobrowolnie z odpisów amortyzacyjnych. Traktowała je więc jako składniki majątku prywatnego (a nie firmowego) pomimo, że faktycznie wykorzystywała je do działalności gospodarczej, przy czym taką możliwość wywodziła z ogólnej reguły swobody prowadzonej działalności gospodarczej, którą potwierdziła m.in. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 17 lutego 2014 r.

Obecnie Wnioskodawczyni ze względu na zmianę przepisów i związane z nią wątpliwości interpretacyjne, będące w istocie przyczyną złożenia niniejszego wniosku, rozważa czy składników majątkowych dotychczas niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych, a nabytych przed 1 stycznia 2015 r. do tej ewidencji nie wprowadzić.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przepis art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu wprowadzonym art. 2 pkt 6 lit. a ustawy zmieniającej, począwszy od dnia 1 stycznia 2015 r. ma zastosowanie jedynie do środków trwałych nabytych i wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej od daty wejścia w życie nowego brzmienia zmienionego przepisu, czyli od 1 stycznia 2015 r. bez względu na to czy podatnik wprowadził je do ewidencji działalności gospodarczej, czy też dotyczy wszystkich środków trwałych wykorzystywanych przez podatnika, przed 1 stycznia 2015 r. i później, a więc również tych, które nabył przed datą zmiany przepisu, ale podobnie jak Wnioskodawczyni - mimo ich wykorzystywania do celów prowadzonej działalności gospodarczej - nie wprowadził do ewidencji środków trwałych w okresie obowiązywania wcześniejszego brzmienia przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, to jest do 31 grudnia 2014 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, uprawnione jest twierdzenie, że nowe brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a), wprowadzone art. 2 pkt 6 a (winno być art. 2 pkt 6 lit. a) ustawy zmieniającej, powinno dotyczyć jedynie stanów faktycznych, które będą występować po jego wejściu w życie, czyli nie powinno obejmować środków trwałych, które zostały nabyte i były wykorzystywane do działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r., ale zgodnie z wolą podatnika nie zostały do końca 2014 r. wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Różnica brzmienia przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po wprowadzonej zmianie w odniesieniu do stanu prawnego przed tą zmianą polega na tym, że dla kwalifikacji do przychodów z odpłatnego zbycia składników majątkowych będących środkami trwałymi nie będzie miało już żadnego znaczenia to, czy podatnik wprowadził je (ujął) w ewidencji działalności gospodarczej, czy też nie; zwrot „środkami trwałymi (...) podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych (...)” oznacza bowiem, że niezależnie od tego czy podatnik ujmie dany środek trwały w ewidencji takich środków, czy też nie ujmie, o kwalifikacji decydować będzie czynnik obiektywny, a więc okoliczność, czy środek ten podlegał takiemu ujęciu. Jest oczywistym, że środek wykorzystywany do działalności gospodarczej obiektywnie podlega ujęciu do przedmiotowej ewidencji, a zatem nie będzie od 1 stycznia 2015 r. mieć znaczenia dla kwalifikacji do danego źródła przychodu zbycia środka trwałego fakt jego wprowadzenia do ewidencji takich środków, ale już sam fakt wykorzystania na cele działalności gospodarczej. Do 31 grudnia 2014 r. brzmienie przedmiotowego przepisu powodowało, że o zaliczeniu do konkretnego źródła przychodu, czyli do działalności gospodarczej decydująca była wola podatnika, to jest okoliczność, czy dany środek trwały był przez niego wprowadzony do ewidencji środków trwałych, o czym przesądzał zwrot „środek trwały wprowadzony do ewidencji środków trwałych”. Różnica między zwrotami „środek trwały wprowadzony do ewidencji” (brzmienie do 31 grudnia 2014 r.) a „środek trwały podlegający wprowadzeniu do ewidencji” (brzmienie od 1 stycznia 2015 r.) jest dla Wnioskodawczyni zrozumiała i w konsekwencji jest dla niej jasne, że środki trwałe niewprowadzone do ewidencji takich środków i zbyte do 31 grudnia 2014 r. nie podlegają przy tym zbyciu zaliczeniu do źródła przychodu, jakim jest działalność gospodarcza ale do przychodów ze zbycia rzeczy i praw majątkowych (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy), natomiast środki trwałe nabyte (wytworzone) przez podatnika począwszy od 1 stycznia 2015 r. i wykorzystywane do działalności gospodarczej od tej daty - przy ich zbyciu podlegają opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy podatnik ujął je w ewidencji działalności gospodarczej.

Inny natomiast i nie tak prosty w ocenie (jak powyżej wskazane) jest przypadek, gdy podatnik wykorzystywał środki trwałe do działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r. i ze względu na niewprowadzenie ich do ewidencji takich środków traktował je jak składniki majątku prywatnego, po czym nadal od 1 stycznia 2015 r. wykorzystuje je do działalności gospodarczej. Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia w jakim brzmieniu brać wówczas pod uwagę przepis art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy zbyciu środka trwałego po 1 stycznia 2015 r. - obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. (ze względu na początek korzystania z tego środka trwałego przy jednoczesnym niewprowadzeniu go do ewidencji), czy obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. (ze względu na datę zbycia).

Wnioskodawczyni zauważa, że żadnych wskazówek w zakresie przedstawionej wyżej wątpliwości nie zawierają przepisy przejściowe ustawy zmieniającej zawarte w jej art. 7-16, gdyż odnoszą się do zupełnie innych kwestii, z kolei art. 17 stanowi jedynie o wejściu w życie od 1 stycznia 2015 r. W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawczyni, na rzecz jej stanowiska polegającego na tym, że do środków trwałych nie wprowadzonych do ewidencji mimo ich wykorzystywania na cele działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r. powinno się przy ich zbyciu stosować art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w brzmieniu obowiązującym do końca 2014 r. przemawiają następujące argumenty:

1. możliwość nie wprowadzenia środków trwałych mimo wykorzystywania na cele działalności gospodarczej skutkująca odpowiednią kwalifikacją dla celów podatkowych do końca 2014 r. oznaczała określony stan faktyczny; zmiana stanu prawnego nie może, zdaniem Wnioskodawczyni, wpływać na ten stan faktyczny; nie można bowiem stosować nowego stanu prawnego do „poprzedniego” stanu faktycznego - wykorzystywanie środków trwałych od 1 stycznia 2015 r. nie wprowadzonych - mimo wykorzystywania do celów działalności gospodarczej - przed tą datą do ewidencji środków trwałych jest w praktyce kontynuacją tego stanu faktycznego; zastosowanie nowego brzmienia przepisu przy zbyciu takiego składnika oznaczałoby właśnie zastosowanie nowego przepisu do „starego” (poprzedniego) stanu faktycznego co ze względu na reguły intertemporalne (obowiązywania prawa w czasie) byłoby niewłaściwe.
2. zasady amortyzowania w czasie - jeżeli zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 listopada 1991 r. o amortyzacji środków trwałych (art. 22a - art. 22o) amortyzowanie danego środka trwałego rozpoczyna się w ścisłe określonym czasie (a nie w dowolnym), czyli co do zasady od pierwszego miesiąca (kwartału/roku) po miesiącu, w którym nastąpiło wprowadzenie do użytkowania i jednocześnie podatnik mimo wykorzystywania środka trwałego do celów działalności gospodarczej nie rozpoczął jego amortyzowania (jako konsekwencji nie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych) w ustawowo określonym okresie (następującym po rozpoczęciu użytkowania), to tym samym powinien mieć prawo przez cały czas użytkowania traktować go zgodnie z pierwotnie dokonanym wyborem, to jest jako składnik majątku prywatnego, mimo zmiany przepisów w międzyczasie. Wnioskodawczyni jest bowiem przekonana, że nie ma żadnych racjonalnych przesłanek, by „nagle” ze względu na zmianę przepisów przyjąć jako początek amortyzacji datę wejścia w życie zmienionego przepisu, nie jest to w jakimkolwiek stopniu merytorycznie zasadne.
   
   

Z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni uważa, że środki trwałe, które wykorzystywała do działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r. i jednocześnie nie wprowadziła ich w tym czasie do ewidencji działalności gospodarczej, powinny przy zbyciu po tej dacie być objęte regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W art. 14 ust. 2 ww. ustawy wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które – w przypadku uzyskania ich przez podatnika – stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia środków trwałych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy. Brzmienie tego przepisu uległo zmianie z dniem 1 stycznia 2015 r. W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. przepis ten wskazywał, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Od 1 stycznia 2015 r. przepis ten stanowi natomiast, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2014 r. sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie sądu, poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłączenie tych środków trwałych, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku, które – w myśl ustawowej definicji – stanowiły środki trwałe. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności a nie celom prywatnym podatnika (środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią bowiem m.in. te składniki, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 1326) ustawodawca postanowił zatem doprecyzować brzmienie ww. przepisu i objąć jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ww. ustawy zmieniającej, zawartego w druku sejmowym nr 2330 Ad. 15. Zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. (…) Art. 2 pkt 5 (zmiana dotycząca art. 14) – ust. 2 pkt 1 – zmiana ma na celu doprecyzowanie, iż zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania, krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych jak i składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22c ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają zatem możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. składników, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł i co do których podatnik nie podjął decyzji o ich amortyzacji) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jednocześnie w art. 17 ww. ustawy zmieniającej wskazano, że ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., z wyjątkiem przepisów (…). Wyjątki wymienione w dalszej części tego przepisu nie obejmują zmian w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Równocześnie ustawodawca nie ograniczył stosowania ww. przepisu w brzmieniu nadanym ww. ustawą zmieniającą wyłącznie do przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia tych środków trwałych, które podatnik nabędzie, przekaże do działalności gospodarczej lub ujmie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od 1 stycznia 2015 r. Oznacza to, że przepis w nowym brzmieniu znajduje zastosowanie do wszelkich zdarzeń objętych jego zakresem, które nastąpią od 1 stycznia 2015 r., tj. do wszystkich przychodów ze zbycia środków trwałych uzyskanych po 31 grudnia 2014 r.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. W ramach tej działalności wykorzystuje składniki majątku będące środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji. Niektórych z tych składników majątku Wnioskodawczyni nie ujęła jednak w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie dokonuje ich amortyzacji podatkowej.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że w sytuacji, w której Wnioskodawczyni po 31 grudnia 2014 r. dokonana odpłatnego zbycia składnika majątku spełniającego kryteria środka trwałego podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to do przychodu uzyskanego z tego tytułu znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. niezależnie od tego, od kiedy Wnioskodawczyni wykorzystuje ten składnik majątku w działalności gospodarczej, od tego kiedy go nabyła, jak również od tego czy wprowadziła go, czy też nie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Podkreślić bowiem należy, że ww. przepis nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku. Zdarzeniem objętym regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uzyskanie przychodu z odpłatnego zbycia wymienionego w tym przepisie składnika majątku, a zatem to moment uzyskania tego przychodu decyduje o tym, które brzmienie ww. przepisu znajdzie zastosowanie. W sytuacji zatem, gdy odpłatne zbycie nastąpi po 31 grudnia 2014 r. (po tej dacie Wnioskodawczyni uzyska przychód ze zbycia składnika majątku), to przychód uzyskany z tego zbycia będzie podlegał regulacjom obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.