2015.01.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-801/14-2/ALN
z 29 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2014 r. (data wpływu 3 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania udzielonej pożyczki i poręczenia za czynności o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy a w konsekwencji braku wpływu tych czynności na prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania udzielonej pożyczki i poręczenia za czynności o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy a w konsekwencji braku wpływu tych czynności na prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny

Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo, w ramach którego produkuje opakowania wykorzystywane w przemyśle spożywczym oraz kosmetycznym i artykułów gospodarstwa domowego. W skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wchodzi zakład produkcyjny w .... Wnioskodawca zatrudnia pracowników i kontrahentów pracujących w ramach tego przedsiębiorstwa. Osiągane przez Wnioskodawcę przychody z działalności gospodarczej pochodzą ze sprzedaży produktów wytwarzanych w ramach przedsiębiorstwa.

Zgodnie ze strategią międzynarodowej grupy, do której należy Wnioskodawca, Wnioskodawca pełni rolę producenta oraz zapewnia marketing i dystrybucję produktów na rynku polskim i międzynarodowym do partnerów handlowych.

Wnioskodawca udzielił pożyczki spółce z grupy na kwotę 13.500.000 złotych umową z dnia 17 czerwca 2014 r. Jest to pierwsza pożyczka udzielona przez Wnioskodawcę spółce z grupy. Na potrzeby udzielenia tej pożyczki Wnioskodawca zaciągnął kredyt z banku na kwotę 10.000.000 złotych. W pozostałej części pożyczka została udzielona ze środków własnych. Ponadto Wnioskodawca udzielił poręczenia spółce z grupy dwoma umowami na całkowitą kwotę 30.000.000 złotych. Są to pierwsze umowy poręczenia, które zawarł Wnioskodawca.

Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym za 2013 rok Wnioskodawcy przychody netto ze sprzedaży wynosiły 25.452.518,48 złotych, a kapitał własny 16.925.773,13 złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może nadal odliczać całość VAT naliczonego na zakupach towarów i usług od VAT należnego na sprzedaży swoich produktów na zasadach ogólnych (czyli art. 86 ust. 1 ustawy o VAT) i uznawać udzielenie powyższych pożyczki i poręczenia za czynności o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy

Wnioskodawca uważa, że może nadal odliczać całość VAT naliczonego na zakupach towarów i usług od VAT należnego na sprzedaży swoich produktów na zasadach ogólnych w związku z tym, że udzielenie powyższych pożyczki i gwarancji ma charakter pomocniczy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w art. 90 ust, 1 ustawy o VAT, to na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Wedle art. 90 ust. 3 ustawy o VAT proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Jednakże wedle art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, nie wlicza się obrotu z tytułu pomocniczych transakcji finansowych oraz usług udzielania pożyczek (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT) czy usług poręczenia pożyczek (art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim transakcje te mają co najwyżej charakter pomocniczy.

W ocenie Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym transakcje pożyczki i poręczenia mają charakter pomocniczy.

Głównym przedmiotem działalność Wnioskodawcy jest sprzedaż produkowanych przez Wnioskodawcę produktów. Opisane w stanie faktycznym pożyczka i poręczenie stanowiły zdarzenie zasadniczo jednorazowe, wpadkowe.

Wnioskodawca nie upatruje w przychodach z pożyczki czy poręczenia, stałego czy nawet uzupełniającego źródła przychodu. Z ekonomicznej perspektywy Wnioskodawcy odpłatność pożyczki czy poręczenia nie jest konieczna, a została ustalona w celu zapewnienia zgodności z przepisami o transakcjach z podmiotami powiązanymi, zatem nawet nie jest czynnością sporadyczną, a tylko wynikającą z udziału w grupie i potrzeb samej grupy.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza Minister Finansów w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych na gruncie przepisów ustawy o VAT obowiązujących od 1.1.2014.

W interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2014 r., nr IBPP2/443-233/14/IK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach przyznał, że odsetkom od udzielonych pożyczek podmiotowi zależnemu nie można przydać cechy przychodów wynikających ze stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej, gdy w przeciągu jednego roku cztery razy udzielono pożyczki wobec podmiotu zależnego. W interpretacji tej Dyrektor IS w Katowicach zgodził się, że przychody z tytułu udzielanych pożyczek nie były stałym i koniecznym uzupełnieniem przychodów skarżącej z działalności podstawowej jaką prowadzi w zakresie handlu towarami i wynajmu nieruchomości, lecz miały charakter pomocniczy.

W interpretacji indywidualnej z 27 marca 2014 r., nr IPPP1/443-125/14-2/AS Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgodził się z wnioskodawcą, że w sytuacji, gdy wnioskodawca udzielił od początku prowadzenia działalności gospodarczej jednej pożyczki, to nawet jeżeli wnioskodawca nie wyklucza udzielenia w przyszłości dalszych pożyczek, usługi udzielania pożyczki będą miały charakter pomocniczy (incydentalny). Za potwierdzenie powyższego uznano fakt, że czynności te będą wykonywane poza podstawową działalnością spółki.

W innej interpretacji indywidualnej z 17 lutego 2014 r., nr IPPP1/443-1327/13-2/IGo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że czynności takie jak udzielanie pożyczek, poręczeń oraz gwarancji czy też inne czynności jak sprzedaż składników majątkowych (np. samochodów i mebli biurowych) oraz dostawa nieruchomości, mają charakter jedynie incydentalny, pomocniczy i pozostają bez większego wpływu na działalność i obroty realizowane przez wnioskodawcę oraz na prawidłowe funkcjonowanie wnioskodawcy na rynku.

Wnioskodawca uważa, że okoliczność udzielenia pożyczki i poręczeń na znaczne kwoty nie powinna wpłynąć na uznanie tych czynności za mające wyłącznie charakter pomocniczy, ponieważ opisywane transakcje były sporadyczne, nie stanowiły elementu prowadzonej przez Wnioskodawcę zasadniczej działalności gospodarczej w tym sensie, że przychody: tych transakcji nie stanowiły i nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego uzupełnienia tej działalności.

W pełni zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy pozostaje stanowisko zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2014 r., nr ITPPl/443-1120/13/KM, gdzie Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził nadto, że jeżeli okoliczności danej sprawy wskazują, że podatnik dokonuje danego typu transakcji incydentalnie, wówczas - bez względu na ich wartość lub liczbę, należy je potraktować jako sporadyczne. Jeżeli natomiast okoliczności wskazują, że podatnik wykonuje dany typ transakcji jako element prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, wówczas należy uznać, że transakcje takie nie są sporadyczne i to zarówno bez względu na ich wartość, jak i liczbę. Transakcjami, które nie mogą być uznane za sporadyczne będą natomiast takie, które z założenia mają być wykonane jako element prowadzonej działalności.

Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

Wnioskodawca zgadza się w pełni z tezą zaprezentowaną w tej interpretacji indywidualnej, że aby dojść do wniosku, że czynności wykonywane przez podatnika mają charakter „pomocniczy”, czy też dokonywane są sporadycznie – konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów (wartości, ilości, częstotliwości, wielkości zaangażowanych środków itd.) z całokształtem działalności spółki. Innymi słowy należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika i przeanalizować, czy dana czynność stanowi uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie udzielenie pożyczki i poręczenia nie stanowi uzupełnienia zasadniczej działalności podatnika, a stanowi wyłącznie zdarzenie sporadyczne, które wynika z polityki grupy, a nie wypełniania przez podatnika jego celów biznesowych, transakcje te należy uznać za pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. Jako takie, pozostają one bez wpływu na prawo Wnioskodawcy do pełnego odliczenia VAT naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 86 ust. 1 ustawy, stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z treścią art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W art. 90 ust. 2 ustawy wskazano, że jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie regulacji art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Wskazać należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Należy zauważyć, że przepis art. 174 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) wskazuje, w jaki sposób w oparciu o dane dotyczące struktury wszystkich transakcji podatnika, należy obliczyć kwotę odliczeń przysługujących podatnikowi wykonującemu czynności wywierające różne skutki w zakresie prawa do odliczenia podatku.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 174 (2) Dyrektywy, niektóre kategorie przychodów wyłączane są z obrotów uwzględnianych przy obliczeniu proporcji, o której mowa w ust. 1.

Oznacza to, że dokonywanie niektórych transakcji zarówno opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku nie wpływa na wysokość podatku naliczonego podlegającego proporcjonalnemu rozliczeniu.

Na podstawie przepisu art. 174 (2) Dyrektywy, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa,
wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi,
wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g, jeżeli są to transakcje pomocnicze.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Ponadto, interpretując termin „pomocniczy” należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie Regie Dauphinoise (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie EDM (C-77/01). We wspomnianym orzeczeniu TSUE, za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny.

Należy zatem stwierdzić, że transakcje „pomocnicze” nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i incydentalne. Ani ilość udzielonych pożyczek ani też liczba kontrahentów, którym udzielono tych pożyczek, same w sobie nie świadczą o tym, czy można i należy traktować ww. czynności, jako czynności pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy. Aby bowiem dojść do wniosku, iż czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość czynności, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest pomocnicza (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo, w ramach którego produkuje opakowania wykorzystywane w przemyśle spożywczym oraz kosmetycznym i artykułów gospodarstwa domowego. W skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wchodzi zakład produkcyjny w .... Wnioskodawca zatrudnia pracowników i kontrahentów pracujących w ramach tego przedsiębiorstwa. Osiągane przez Wnioskodawcę przychody z działalności gospodarczej pochodzą ze sprzedaży produktów wytwarzanych w ramach przedsiębiorstwa.

Sprzedaż produktów Wnioskodawcy jest opodatkowana VAT. Zakupy dokonywane przez Wnioskodawcę również podlegają VAT. Wnioskodawca odlicza całość VAT naliczonego na zakupach towarów i usług od VAT należnego na sprzedaży produktów, na zasadach ogólnych. Wnioskodawca w ramach grupy nie pełni roli bankiera grupy czy pośrednika w rozliczeniach. W poprzednich latach Wnioskodawca nie udzielał pożyczek czy poręczeń w ramach grupy. Wnioskodawca udzielił pożyczki spółce z grupy na kwotę 13.500.000 złotych umową z dnia 17 czerwca 2014 r. Jest to pierwsza pożyczka udzielona przez Wnioskodawcę spółce z grupy. Na potrzeby udzielenia tej pożyczki Wnioskodawca zaciągnął kredyt z banku na kwotę 10.000.000 złotych. W pozostałej części pożyczka została udzielona ze środków własnych. Ponadto Wnioskodawca udzielił poręczenia spółce z grupy dwoma umowami na całkowitą kwotę 30,000.000 złotych. Są to pierwsze umowy poręczenia, które zawarł Wnioskodawca.

Aczkolwiek Wnioskodawca nie może wykluczyć, że w przyszłości nie udzieli dalszych pożyczek i poręczeń, to udzielanie ich nie stanowi elementu strategii biznesowej Wnioskodawcy i nie należy do planów Wnioskodawcy. Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym za 2013 rok Wnioskodawcy przychody netto ze sprzedaży wynosiły 25.452.518,48 złotych, a kapitał własny 16.925.773,13 złotych.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że aby dojść do wniosku, że czynności wykonywane przez podatnika mają charakter „pomocniczy”, czy też dokonywane są sporadycznie - konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów (wartości, ilości, częstotliwości, wielkości zaangażowanych środków itd.) z całokształtem działalności Spółki. Innymi słowy należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika i przeanalizować, czy dana czynność stanowi uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że wbrew stanowisku Zainteresowanego, wykonywane czynności udzielania pożyczki oraz poręczenia spółce/spółkom z Grupy są związane z zasadniczą działalnością Wnioskodawcy. Usługi te nie charakteryzują się odrębnością i oderwaniem od głównej działalności Zainteresowanego; przeciwnie są niewątpliwie związane z całokształtem działalności Wnioskodawcy.

Pomoc finansowa udzielana spółce/spółkom z Grupy kapitałowej wpływa na dobre funkcjonowanie spółek powiązanych, a to z kolei przekłada się na sferę działalności Wnioskodawcy. Finansowanie spółki powiązanej kapitałowo, nie jest działalnością marginalną dla całokształtu działań Wnioskodawcy, a wykonywane przez niego transakcje finansowe nie mają charakteru „pomocniczego”.

Również udział zaangażowania majątku Wnioskodawcy w udzieloną pożyczkę i poręczenie nie świadczy o „pomocniczym” charakterze transakcji. Potwierdzają to także zaprezentowane przez Wnioskodawcę w opisie sprawy dane liczbowe dotyczące kwoty udzielonej pożyczki oraz poręczenia i wartości środków, które zostały zaangażowane w związku z udzieloną pożyczką w stosunku do środków przeznaczonych na prowadzenie podstawowej działalności Spółki.

Należy również podkreślić, iż przedstawione we wniosku dane liczbowe dotyczące kwoty udzielonej pożyczki oraz kwoty poręczenia w odniesieniu do poziomu posiadanych aktywów nie pozwalają na stwierdzenie, iż udzielana pożyczka oraz poręczenie nie wymagały nadmiernego zaangażowania aktywów Wnioskodawcy. Przeciwnie, w świetle przedstawionych przez Wnioskodawcę danych liczbowych, zaciągnięcie kredytu na potrzeby pożyczki, w ocenie organu, udzielanie pożyczki oraz poręczenia związane było ze znacznym zaangażowaniem aktywów Wnioskodawcy, co w świetle powołanego orzecznictwa TSUE nie pozwala na uznanie tych czynności za pomocnicze.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro za sporadyczne czy też pomocnicze należy uznać te transakcje, które nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności podatnika, nie wymagają dużego zaangażowania aktywów podatnika, to czynności objęte zakresem pytania polegające na udzieleniu pożyczki oraz poręczenia, będące konsekwencją świadomego i zaplanowanego działania, nie można, w ocenie organu, uznać za transakcje o charakterze pomocniczym w znaczeniu przepisu art. 90 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż skoro świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie udzielania pożyczki oraz poręczenia nie spełniają wymagań co do uznania ich jako czynności o charakterze pomocniczym, o których mowa w art. 90 ust. 6 ustawy, to czynności te mają wpływ na zakres prawa do odliczenie podatku naliczonego, gdyż należy uwzględniać je przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin