Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-691/14-2/JK
z 3 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązków płatnika oraz braku obowiązków informacyjnych związanych z udzielaniem rabatów w ramach organizowanego programu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązków płatnika oraz braku obowiązków informacyjnych związanych z udzielaniem rabatów w ramach organizowanego programu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozważa wprowadzenie programu rabatowego stanowiącego zachętę do nabywania określonych towarów lub usług (dalej: „Program”). Program polegałby na udzielaniu rabatów nabywcy danego towaru lub usługi w sklepach i byłby skierowany do osób fizycznych. Rabat polegałby na zwrocie części ceny zapłaconej przez finalnego nabywcę za określony towar lub usługę. Przedmiotowy rabat przysługiwałby w momencie nabycia towaru lub usługi, jednakże zwrot należnej kwoty byłby dokonany na rzecz nabywcy za pośrednictwem Wnioskodawcy po wykonaniu odpowiedniej procedury. Zgodnie z zakładanym regulaminem akcji rabatowej, nabywca towaru lub usługi, w celu otrzymania zwrotu byłby zobowiązany do udokumentowania dokonania zakupu np. poprzez zeskanowanie dowodu nabycia towaru lub usługi i przesłanie go Wnioskodawcy. Na tej podstawie Wnioskodawca przekazywałby określoną kwotę, otrzymaną wcześniej od sklepu, hurtownika czy producenta, na dedykowany rachunek konsumenta. Rachunkiem tym zarządzałby podmiot uprawniony do czynności bankowych (dalej: „Bank”). Nabywca mógłby rozporządzać środkami zgromadzonymi na ww. rachunku, w tym dokonać przelewu na inny rachunek lub wypłacić środki w gotówce. Nabywca mógłby także zdecydować o przeznaczeniu środków na inny zasugerowany przez Wnioskodawcę cel np. dokonać pokrycia części lub całości ceny określonych towarów lub usług na dedykowanej stronie internetowej Programu. Niektóre z czynności związanych z dysponowaniem środkami na koncie, mogłyby się wiązać z koniecznością poniesienia przez nabywcę określonych opłat/prowizji. Kosztem rabatu obciążony zostałby sklep, w którym dokonano zakupu lub inny podmiot znajdujący się na wyższym poziomie łańcucha sprzedaży, tj. hurtownik lub producent. Obsługa organizacji programu rabatowego zostałaby powierzona Wnioskodawcy, za co otrzymywałby on wynagrodzenie od podmiotów udzielających rabatu (tj. sklepów, hurtowników lub producentów). Wnioskodawca rozważa także pobieranie opłat (prowizji) za możliwość uczestnictwa w Programie od dostawców towarów, które zostaną zaprezentowane/zaoferowane na dedykowanej stronie internetowej Programu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy skorzystanie przez nabywcę towaru lub usługi z rabatu udzielnego mu przez sklep, hurtownika bądź producenta rodzi po jego stronie powstanie przychodu z innych źródeł określonego w art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT?
2. Czy na Wnioskodawcy, jako pośrednikowi w przekazywaniu kwoty rabatu beneficjentowi, ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C zgodnie z treścią art. 42a Ustawy PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1) skorzystanie przez nabywcę towaru lub usługi z rabatu udzielanego mu przez sklep, hurtownika bądź producenta nie rodzi po jego stronie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Ad. 2) fakt przekazywania przez nią beneficjentom Programu kwot rabatu nie powoduje powstania obowiązku wystawiania i przekazywania uczestnikom Programu oraz właściwym urzędom skarbowym informacji PIT-8C.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy PIT, „opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku”.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy PIT, źródłem przychodów są inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy PIT, „Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pobycia w ujawnionych źródłach”.

Art. 11 ust. 1 ustawy PIT stanowi, że „Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Dodatkowo, zgodnie z treścią ust. 2b cytowanego przepisu, „Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne przychodem podatnika jest, różnica pomiedzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika”.

Zgodnie z treścią art. 42a ustawy PIT, „Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informacje według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych”.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że w żadnym z przepisów ustawa PIT nie posługuje się pojęciem „rabatu”, a tym samym dokonując wykładni znaczenia tego zwrotu należy posłużyć się potocznym rozumieniem jego treści.

Odwołując się do słownikowej definicji pojęcia rabat, należy stwierdzić, że jest to „zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towarów, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 1996 r.). Zgodnie z internetowym słownikiem wyrazów obcych Władysława Kopalińskiego rabat to „opust, bonifikata, zniżka procentowa wyznaczonej ceny towaru (zwł. przy kupnie za gotówkę)”.

Powyższe definicje odwołują się do „ceny”, które to pojęcie również nie została zdefiniowane w Ustawie PIT. Posługując się definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN, należy wskazać, że „cena to wartość czegoś wyrażona w pieniądzu”.

Zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. Nr 121), „Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasada ta ma również zastosowanie przy kształtowaniu ceny sprzedawanych towarów i świadczonych usług.

W tym miejscu należy podkreślić, że to właśnie sprzedający i kupujący określają zasady na jakich dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży towaru lub usługi. W dobie dużej konkurencji na rynku przedsiębiorcy prześcigają się by zdobyć uwagę klienta, do którego kierują szeroko rozumiane akcje promocyjne (organizują akcje rabatowe, sprzedaż premiową, itp.).

W ocenie Wnioskodawcy, tak długo jak „rabaty” przyznawane są szerokiemu gronu adresatów (a nie są skierowane do indywidualnie wskazanych osób), nie powodują one powstania po ich stronie przychodu w rozumieniu Ustawy PIT, gdyż w takim przypadku możliwość zakupu towaru lub usługi po obniżonej cenie, odzwierciedla de facto wartość tynkową tych towarów i usług.

Tak jest również w omawianym przypadku. Skoro bowiem wysokość udzielanych w ramach Programu rabatów będzie identyczna dla każdego uczestnika akcji rabatowej, a zasady uczestnictwa w Programie będą jednolite dla wszystkich, to brak jest zdaniem Wnioskodawcy jakichkolwiek podstaw dla kwestionowania rynkowości udzielanych w ten sposób rabatów. Należy przy tym podkreślić, że analogiczne programy rabatowe są w chwili obecnej normalną praktyką rynkową (realizowaną w mniejszym bądź większym zakresie przez wszystkich niemal przedsiębiorców) i są handlowym narzędziem zwiększania obrotu.

W tym miejscu można wskazać bogate orzecznictwo oraz cały szereg interpretacji prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach, które dotyczą właśnie akcji rabatowy, i w których tak sądy jak i organy podatkowe uznawały, że akcje rabatowe skierowane do szerokiego grona odbiorców (w tym pracowników organizatora akcji promocyjnej) nie powodują, powstania przychodu, w rozumieniu Ustawy PIT. W szczególności należy tutaj wskazać: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (14 stycznia 2010 r., sygn. III SA/Wa 1683/09), wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (9 grudnia 2011 r., sygn. II FSK 1142/10), interpretacje prawa podatkowego wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (8 listopada 2013 i r., Nr ITPB2/415-753/13/RS), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (17 lutego 2010 r., Nr IPPB2/415-714/09-3/MK; 1 grudnia 2010 r. Nr IPPB2/415-789/10-4/MK; 11 lutego 2011 r., Nr IPPB2/415-997/10-2/MG), Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (24 maja 2011 r., ILPB1/415-255/11-2/AGr).

W tym miejscu należy przytoczyć chociażby treść interpretacji prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej z Bydgoszczy z dnia 19 lutego 2009 r. (Nr ITPB2/415-1093/08/TJ), w której stwierdzono, że „(...) skutkiem udziału w programie rabatowym jest obniżenie ceny zakupu towarów i usług oraz odroczenie terminu płatności, a nie uzyskanie nieodpłatnego świadczenia. Ponadto przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe nie ogranicza kręgu uprawnionych do uczestnictwa w programie, na co wskazuje użycie zwrotu „do programu będzie mógł przystąpić każdy, kto spełnia określone warunki”. Określenie to sugeruje więc, że krąg uprawnionych do zakupów z rabatem jest potencjalnie nieograniczony. Jeśli zatem w rzeczywistości grono beneficjentów – podmiotów korzystających z rabatów nie będzie ograniczone wyłącznie do pracowników spółki, to przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla uczestników programu, nie powstanie”.

Wnioskodawca chciałby podkreślić, źe skutkiem skorzystania z udzielonego w ramach Programu rabatu jest obniżenie ceny zakupionego towaru lub usługi, a nie uzyskanie nieodpłatnego świadczenia czy też świadczenia częściowo odpłatnego. W konsekwencji, po stronie uczestników Programu nie dojdzie do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek przygotowania i złożenia informacji PIT-8C.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma przy tym znaczenia jakie są szczegóły techniczne organizowanego Programu, w szczególności: kto udziela rabatu (tj. sklep, hurtownik czy producent) oraz kiedy następuje wypłata kwoty rabatu (w omawianym Programie rabat jest udzielany w chwili dokonywania zakupu towaru lub usługi, a jedynie jego wypłata jest ze względów technicznych i organizacyjnych odsunięta w czasie). Okoliczności te nie modyfikują bowiem w jakimkolwiek zakresie znaczenia pojęcia „rabat” czy „akcja rabatowa”. Niezależnie bowiem od sposobu sformułowania powyżej wskazanych reguł Promocji, nadal polega ona na tym, że nabywcy towaru lub usługi otrzymują możliwość dokonania zakupu po obniżonej cenie, zaś sama akcja służy zwiększeniu sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, ustawodawca jako źródła przychodów wskazał inne źródła.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12 – 14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z treści powołanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie, których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy. Tak, więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku, których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Natomiast zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 – tj. pozarolniczej działalności gospodarczej – uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle art. 5a pkt 6 cytowanej ustawy, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Ze zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa wprowadzenie programu rabatowego stanowiącego zachętę do nabywania określonych towarów lub usług (dalej: „Program”). Program polegałby na udzielaniu rabatów nabywcy danego towaru lub usługi w sklepach i byłby skierowany do osób fizycznych. Rabat polegałby na zwrocie części ceny zapłaconej przez finalnego nabywcę za określony towar lub usługę. Przedmiotowy rabat przysługiwałby w momencie nabycia towaru lub usługi, jednakże zwrot należnej kwoty byłby dokonany na rzecz nabywcy za pośrednictwem Wnioskodawcy po wykonaniu odpowiedniej procedury. Zgodnie z zakładanym regulaminem akcji rabatowej, nabywca towaru lub usługi, w celu otrzymania zwrotu byłby zobowiązany do udokumentowania dokonania zakupu np. poprzez zeskanowanie dowodu nabycia towaru lub usługi i przesłanie go Wnioskodawcy. Na tej podstawie Wnioskodawca przekazywałaby określoną kwotę, otrzymaną wcześniej od sklepu, hurtownika czy producenta, na dedykowany rachunek konsumenta. Kosztem rabatu obciążony zostałby sklep w którym dokonano zakupu lub inny podmiot znajdujący się na wyższym poziomie łańcucha sprzedaży, tj. hurtownik lub producent. Obsługa organizacji programu rabatowego zostałaby powierzona Wnioskodawcy, za co otrzymywałby on wynagrodzenie od podmiotów udzielających rabatu (tj. sklepów, hurtowników lub producentów). Wnioskodawca rozważa także pobieranie opłat (prowizji) za możliwość uczestnictwa w Programie od dostawców towarów, które zostaną zaprezentowane/zaoferowane na dedykowanej stronie internetowej Programu.

Wnioskodawca uważa, że skorzystanie przez nabywcę towaru lub z usługi z rabatu nie rodzi po jego stronie przychodu, z uwagi na fakt, że rabaty te są przyznawane szerokiemu gronu adresatów (nie są skierowane do indywidualnie wskazanych osób).

Termin „rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

W praktyce udzielenie rabatu polega na obniżeniu ceny zakupu usług lub towarów. „Ceną” - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2013 r., poz. 385) - jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, to w rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu towaru. Przy czym w przypadku rabatu nie zawsze występuje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rabat jest neutralny podatkowo w sytuacji, gdy krąg uprawnionych do zakupów z rabatem jest potencjalnie nieograniczony.

Jeśli zatem grono beneficjentów – podmiotów korzystających z zakupów po obniżonych cenach (np. z rabatów) będzie dedykowana szerokiemu gronu adresatów, to przyznane im świadczenie w postaci rabatu nie będzie miało indywidualnego charakteru. Przyznanie rabatu będzie w takiej sytuacji czynnością obojętną podatkowo. Nie powstanie przychód z tytułu otrzymania częściowo nieodpłatnych świadczeń dla klientów korzystających z rabatu i korzystających z zakupów. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia nabywcom informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C), o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądu oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego organu. Wydane orzeczenia i interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.