2015.05.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-109/15/MK
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lutego 2015 r. (wpływ do Biura – 10 lutego 2015 r.), uzupełnionym 24 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności z tytułu zleconych biegłemu przez Sąd opinii:

w części dotyczącej kwalifikacji do źródła przychodów – jest prawidłowe,
w części dotyczącej wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym należnego podatku od towaru i usług – jest prawidłowe,
w pozostałej części – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności z tytułu zleconych biegłemu przez Sąd opinii.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 15 kwietnia 2015 r. wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 24 kwietnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest biegłym prowadzącym działalność gospodarczą, ponadto na zlecenie sądów wykonuje opinie. Za swoje usługi wystawia faktury VAT. W oparciu o zlecenie Sądu Rejonowego wyrażone w piśmie z listopada 2013 r. Wnioskodawca wykonał stosowną opinię. W marcu 2014 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie przyznające Wnioskodawcy należność za sporządzenie opinii w kwocie 5.640,12 zł. Przyznana kwota jest zgodna ze sporządzonym przez Wnioskodawcę rachunkiem za wykonanie opinii. Postanowienie uprawomocniło się 3 kwietnia 2014 r.

Przyznana kwota za wykonaną opinię w wysokości 5.640,12 zł wynikała z przedłożonych dowodów i wyliczeń rachunku, w którym wyszczególniono:

wynagrodzenie biegłego sądowego za wykonaną pracę w wysokości 4.797,42 zł obejmujące podatek VAT w kwocie 897,08 zł i wynagrodzenie w kwocie 3.900,34 zł;
poniesione wydatki przez biegłego sądowego do zwrotu w wysokości 842,70 zł obejmujące następujące kwoty: koszty wyjazdu służbowego – 602,20 zł, koszty przepisania na komputerze raportu – 220,00 zł, koszty zużycia materiałów biurowych – 14,80 zł i koszty usług pocztowych – 5,70 zł.

W swoim uzasadnieniu Sąd potwierdził, że w kwocie 5.640,12 zł tkwi obok wynagrodzenia za wykonaną opinię również kwota 842,70 zł do zwrotu za poniesione wydatki. W miesiącu lipcu 2014 r. Oddział Finansowy Sądu Rejonowego wypłacił Wnioskodawcy należność za wykonaną opinię w kwocie 4.828,12 zł, pobierając równocześnie zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 812,00 zł.

W wyniku przeprowadzonych osobistych obliczeń oraz analizy danych wykazanych w korespondencji ze służbami księgowymi Wnioskodawca stwierdził, że Oddział Finansowy Sądu Rejonowego przy ustaleniu podstawy opodatkowania zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych uwzględnił należny podatek od towarów i usług oraz poniesione wydatki do zwrotu. Wyliczenie zaliczki wg Oddziału Finansowego nastąpiło wg następującego wzoru:

Dane wyjściowe:

1.podatek VAT – 897,08 zł,

2.wynagrodzenie biegłego sądowego – 3.900,34 zł,

3.poniesione wydatki do zwrotu – 842,70 zł,

4.ogółem rachunek za wykonanie opinii (poz. 1 do 3) – 5.640,12 zł.

Wyliczenie zaliczki:

5.przychód podatkowy (poz. 1 + poz. 2 + poz. 3) – 5.640,12 zł,

6.koszt uzyskania przychodu podatkowego (20% poz. 5) – 1.128,02 zł,

7.dochód do opodatkowania (poz. 5 – poz. 6) – 4.512,10 zł,

8.zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych (18% poz. 7) – 812,00 zł.

Wnioskodawca stwierdził wątpliwości co do wysokości pobranej zaliczki, które wynikają z faktu uwzględnienia w podstawie opodatkowania kwoty podatku naliczonego VAT oraz kwoty poniesionych wydatków do zwrotu. Podjęte przez Wnioskodawcę próby wyegzekwowania skorygowania naliczeń zaliczki przez służby Oddziału Finansowego Sądu Rejonowego nie dały oczekiwanego rezultatu.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Biura 24 kwietnia 2015 r. wynika, że zlecone przez Sąd opinie wykonywane są przez Wnioskodawcę w ramach działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opinii tych Wnioskodawca nie wykonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaka kwota i jaki sposób obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych winien mieć miejsce w przypadku wypłaty należności biegłemu sądowemu przez Sąd za wykonaną opinię w sytuacji przyznania postanowieniem sądowym kwoty 5.640,12 zł obejmującej: podatek VAT w wysokości 897,08 zł, wynagrodzenie dla biegłego sądowego w wysokości 3.900,34 zł i poniesione wydatki przez biegłego sądowego do zwrotu w wysokości 842,70 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych od przyznanej należności za wykonaną opinię powinna wynosić 702,00 zł a wyliczenie tej zaliczki powinno nastąpić wg następującego wzoru:

Dane wyjściowe:

1.podatek VAT – 897,08 zł,

2.wynagrodzenie biegłego sądowego – 3.900,34 zł,

3.poniesione wydatki do zwrotu – 842,70 zł,

4.ogółem rachunek z wykonanie opinii (poz. 1 do 3) – 5.640,12 zł.

Wyliczenie zaliczki:

5.przychód podatkowy (poz. 2) – 3.900,34 zł,

6.koszty uzyskania przychodu podatkowego – 0,00 zł,

7.dochód do opodatkowania (poz. 5–poz. 6) – 3.900,34 zł,

8.zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych (18% poz. 7) – 702,00 zł.

Wynagrodzenie biegłego za wykonaną opinię zalicza się do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychodem, zdaniem Wnioskodawcy, jest wyłącznie wynagrodzenie biegłego sądowego bez uwzględnienia należnego podatku VAT oraz bez uwzględnienia poniesionych wydatków do zwrotu. Po pierwsze, w oparciu o art. 155 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się należnego podatku VAT. Po drugie, do przychodów podlegających opodatkowaniu nie można wliczać poniesionych przez biegłego wydatków do zwrotu z uwagi na nieprzystające do siebie elementy konstrukcji podstawy opodatkowania (kosztu nie można utożsamiać z przychodem z uwagi na odmienność definicyjną pojęć).

Zgodnie z art. 89 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych do wydania opinii. W przedmiotowym przypadku wynagrodzeniem za wykonaną pracę zaliczanym do przychodu podatkowego jest kwota 3.900,34 zł. Poniesione wydatki związane z wydaniem opinii wyniosły 842,72 zł i w oparciu o cytowany powyżej przepis powinny być zwrócone w 100% przez zleceniodawcę (Sąd). Refundacja pełna przez Sąd poniesionych wydatków oznacza w istocie, nie wystąpienie dla celów podatkowych kosztów uzyskania przychodu podatkowego.

Przyjęcie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 20% uzyskanego przychodu lub w wysokości kosztów faktycznie poniesionych w oparciu o art. 22 ust. 9 pkt 4 lub pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miałoby rację bytu – zdaniem Wnioskodawcy – w przypadku nie przedłożenia przez biegłego rachunku poniesionych wydatków do zwrotu zaakceptowanych przez Sąd.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są:

działalność wykonywana osobiście,
pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Przy czym, w myśl art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zatem – co do zasady − nie są przychodami z działalności gospodarczej takie przychody, które zostały zaliczone do pozostałych źródeł przychodów znajdujących się w katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ww. ustawy), tj. m.in. do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Jak z powyższego wynika ustawodawca wyraźnie rozróżnia działalność wykonywaną osobiście i działalność gospodarczą jako dwa odrębne (różne) źródła przychodu.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powoduje, że na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT-11 (art. 42 ust. 2 cyt. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest biegłym prowadzącym działalność gospodarczą, ponadto na zlecenie sądów wykonuje opinie. Za swoje usługi wystawia faktury VAT. W oparciu o zlecenie Sądu Rejonowego wyrażone w piśmie z listopada 2013 r. Wnioskodawca wykonał stosowną opinię. W marcu 2014 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie przyznające Wnioskodawcy należność za sporządzenie opinii w kwocie 5.640,12 zł. Przyznana kwota jest zgodna z sporządzonym przez Wnioskodawcę rachunkiem za wykonanie opinii. Postanowienie uprawomocniło się 3 kwietnia 2014 r.

Przyznana kwota za wykonaną opinię w wysokości 5.640,12 zł wynikała z przedłożonych dowodów i wyliczeń rachunku, w którym wyszczególniono:

wynagrodzenie biegłego sądowego za wykonaną pracę w wysokości 4.797,42 zł obejmujące podatek VAT w kwocie 897,08 zł i wynagrodzenie w kwocie 3.900,34 zł;
poniesione wydatki przez biegłego sądowego do zwrotu w wysokości 842,70 zł obejmujące następujące kwoty: koszty wyjazdu służbowego – 602,20 zł, koszty przepisania na komputerze raportu – 220,00 zł, koszty zużycia materiałów biurowych – 14,80 zł i koszty usług pocztowych – 5,70 zł.

Zlecone przez Sąd opinie wykonywane są przez Wnioskodawcę w ramach działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opinii tych Wnioskodawca nie wykonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że Sąd wypłaca wynagrodzenie biegłym sądowym w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 518) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 508).

Z treści § 1 pkt 1 obu ww. rozporządzeń wynika, że rozporządzenie określa stawki wynagrodzenia biegłych powołanych przez sąd za wykonaną pracę.

Natomiast zgodnie z § 8 ww. rozporządzeń – wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku – za pomocą oświadczenia.

Skoro z wniosku wynika, że Wnioskodawca w oparciu o zlecenie Sądu wykonał opinię w ramach działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a nie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to należy stwierdzić, że na płatniku (Sądzie) ciążył obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w powołanym powyżej przepisie art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym zaliczkę płatnik zobowiązany był pobrać od łącznej kwoty wypłaconego wynagrodzenia oraz wypłaconego zwrotu kosztów (tj. kosztów obejmujących koszty wyjazdu służbowego, przepisania na komputerze raportu, zużycia materiałów biurowych i usług pocztowych) – zwrot tych kosztów stanowi bowiem również przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy – jednak z wyłączeniem podatku od towarów i usług (VAT) oraz przy zastosowaniu kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, tj. w wysokości 20%.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zauważyć należy, iż pojęcie „przychodu” zdefiniowane w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma szerszy zakres niż „wynagrodzenie”. Do przychodów biegłego zalicza się nie tylko kwotę otrzymanego wynagrodzenia z tytułu sporządzonej na zlecenie sądu opinii, ale również wartość zwróconych, a wcześniej poniesionych – w związku z tym postępowaniem – wydatków. Gdyby nie sporządzona opinia i poniesione z tego tytułu koszty biegły nie otrzymałby bowiem tych świadczeń. Stąd też ich wartość jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy uregulowane w katalogu zwolnień ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają co do zasady przyzwolenia na nieopodatkowanie należności przekazanych tytułem zwrotu poniesionych przez biegłego kosztów niezbędnych do sporządzenia opinii.

W treści wniosku Wnioskodawca wskazał na koszty związane z wyjazdem służbowym. W związku z powyższym należy mieć na uwadze, iż w przypadku, gdy zwrot dotyczy należności związanych z podróżą, to zastosowanie będzie miał art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl powyższego artykułu, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

–do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powołany przepis odnosi się zarówno do pracowników (lit. a), jak i osób niebędących pracownikami (lit. b). W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży osób niebędących pracownikami.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w powyższym przepisie, muszą spełniać ww. warunki i kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

Jako, że zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy odnosi się także do osób niebędących pracownikami, może ono mieć zastosowanie do zwróconych Wnioskodawcy kosztów wyjazdu służbowego związanego ze sporządzeniem opinii.

Wydatki z tego tytułu nie mogą jednak wówczas zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość. Ewentualna nadwyżka zwracanych tytułem podróży świadczeń (kosztów przejazdu) ponad określony limit stanowi przychód podlegający opodatkowaniu.

Zauważyć również należy, że zgodnie z art. 155 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.) w przypadkach nieuregulowanych w odrębnych przepisach, do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług oraz zwróconej różnicy podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że płatnik (Sąd) miał obowiązek, wynikający wprost z przepisów art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej przez Sąd sumy wynagrodzenia Wnioskodawcy (biegłego sądowego) i poniesionych wydatków (wskazanych przez Wnioskodawcę jako wydatków do zwrotu, które zostały mu zwrócone przez Sąd) przy zastosowaniu kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy (tj. 20%).

Należy jednocześnie zwrócić uwagę na treść art. 22 ust. 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z której wynika, że jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Jeżeli zatem Wnioskodawca udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania przez płatnika normy procentowej określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów Wnioskodawca może przy ustalaniu dochodu w zeznaniu podatkowym przyjąć w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

W świetle powyższego Organ nie może zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przyjęcie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 20% uzyskanego przychodu lub w wysokości kosztów faktycznie poniesionych w oparciu o art. 22 ust. 9 pkt 4 lub pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miałoby rację bytu – zdaniem Wnioskodawcy – w przypadku nie przedłożenia przez biegłego rachunku poniesionych wydatków do zwrotu zaakceptowanych przez Sąd.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

prawidłowe – w części dotyczącej kwalifikacji do źródła przychodu,
prawidłowe – w części dotyczącej wyłączenia z podstawy opodatkowania należnego podatku od towarów i usług,
nieprawidłowe – w pozostałej części.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do przedstawionych kwot podanych we wniosku, Organ informuje, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji organu wydającego interpretację przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy – właściwy urząd skarbowy.

W związku z powyższym tutejszy Organ nie może na podstawie podanych przez Wnioskodawcę we wniosku wartości dokonywać wyliczenia podstawy opodatkowania oraz zaliczki na podatek. Organ wskazał natomiast Wnioskodawcy w jaki sposób ma wyliczyć podstawę opodatkowania zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże bez dokonywania wyliczeń kwoty dochodu do opodatkowania i podatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin