Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-56/15-6/IR
z 27 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 28 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismami z dnia 13 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.) i z dnia 14 kwietnia 2015 r. (data wpływu 16 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT oraz korekty podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT oraz korekty podatku naliczonego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 13 marca 2015 r. i 14 kwietnia 2015 r. poprzez doprecyzowanie przedstawionego opisu sprawy, własnego stanowiska w części dotyczącej sformułowanego we wniosku drugiego pytania oraz uiszczenie brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlowo-usługową - usługi pomocy drogowej i holowania, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zainteresowany w dniu 24 stycznia 2014 r. nabył pojazd marki VOLVO, zakwalifikowany do pojazdów specjalnych o przeznaczeniu pomoc drogowa. Zakup został udokumentowany fakturą VAT. Przedmiotową fakturę Wnioskodawca ujął w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w rejestrze zakupu środków trwałych za miesiąc styczeń 2014 r. O wykazany na fakturze podatek VAT, jako o podatek naliczony, Zainteresowany obniżył podatek należny zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT i wykazał w deklaracji VAT-7 za miesiąc styczeń 2014.

Przy zakupie środka trwałego Wnioskodawca poprosił sprzedawcę o przedstawienie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz numerze regon, a także potwierdzenia, iż jest on podatnikiem podatku VAT. Sprzedawca przed dokonaniem zakupu przedstawił Wnioskodawcy wymienione dokumenty.

Po upływie pół roku od zakupu środka trwałego okazało się, iż zakupiony samochód pochodzi z kradzieży, o czym Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Samochód wraz z kompletem kluczy został zajęty przez Prokuraturę Rejonową w …... Po ustaleniach Prokuratury w prowadzonym śledztwie ustalony został prawowity właściciel, którym jest PZU.

Wnioskodawca nadmienił, iż w momencie wystąpienia wady fizycznej/prawnej środka trwałego odstąpił od umowy kupna sprzedaży. Odstąpienie od umowy nie zostało zaakceptowane przez sprzedawcę. W związku z powyższym Zainteresowany zmuszony został do wystąpienia na drogę prawną przeciwko sprzedawcy celem odzyskania poniesionych kosztów.

W piśmie z dnia 13 marca 2015 r. stanowiącym uzupełnienie przedmiotowego wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.
2. Sprzedawca pojazdu marki VOLVO, o którym mowa we wniosku jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.
3. Faktura VAT dokumentująca nabycie ww. pojazdu, została wystawiona na Wnioskodawcy firmę tj…..
4. Ww. samochód jest innym niż samochody osobowe pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
5. Z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, iż pojazd marki VOLVO jest pojazdem specjalnym.
6. Po nabyciu ww. samochodu Wnioskodawca wykorzystywał go do czynności opodatkowanych.
7. Pojazd marki VOLVO został wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych.
1. Ww. samochód został ujęty w ewidencji środków trwałych w miesiącu styczniu 2014 r.
2. Wartość początkowa pojazdu marki VOLVO przekracza 15.000 zł.
   
   

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie wystąpiły obiektywne okoliczności, które wskazywały, że powinien podejrzewać, iż pojazd marki VOLVO będący przedmiotem transakcji zawartej w dniu 24 stycznia 2014 pochodzi z kradzieży. Nie wystąpiły również obiektywne okoliczności, które mogłyby wskazywać, że Wnioskodawca wiedział lub powinien wiedzieć, iż nabywając pojazd będący przedmiotem transakcji zawartej w dniu 24 stycznia 2014 uczestniczy w oszustwie mającym na celu obejście przepisów prawa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę, dokumentującej zakup środka trwałego, jeżeli okazało się, iż jest on kradziony?
2. Czy odstąpienie od umowy powoduje konieczność korekty podatku VAT naliczonego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Miał on prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę, mimo iż dostarczony środek trwały pochodził z nielegalnego źródła. O zaistniałym fakcie Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Ad. 2 (Sformułowane w piśmie z dnia 13 marca 2015 r.)

Odstąpienie od umowy, które nie zostało zaakceptowane, nie powoduje konieczności korekty podatku VAT naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Art. 88 ust. 4 ustawy, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Jednocześnie wyjaśnić należy, iż w systemie podatku od towarów i usług obowiązuje zasada niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Jeżeli zaś dany towar lub usługa ma służyć czynnościom nieuprawniającym do odliczenia podatku VAT (niepodlegającym opodatkowaniu lub zwolnionym z podatku VAT) w momencie dokonywania zakupu podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku VAT.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać również należy, iż ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 247, poz.1652) z dniem 1 stycznia 2014 r. dodany został art. 86a ustawy, w którym uregulowano kwestie nabycia pojazdów samochodowych.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2014 r.), w przypadku nabycia:

1. samochodów osobowych,
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony

- kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2014 r.), przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów specjalnych - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, że jest to pojazd specjalny;
6. pojazdów samochodowych innych niż wymienione w pkt 1-5, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg;
7. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.
   
   

Z kolei zasady dotyczące korekty podatku naliczonego zostały określone w art. 91 ustawy.

Stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl zaś ust. 2 art. 91 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

W myśl art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Z kolei art. 91 ust. 7 ustawy stanowi, że przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W świetle art. 91 ust. 7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Stosownie do art. 91 ust. 7b ustawy, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje - korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy (ust. 7c ww. artykułu).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT prowadzi działalność handlowo-usługową - usługi pomocy drogowej i holowania, opodatkowaną na zasadach ogólnych. W dniu 24 stycznia 2014 r. Zainteresowany nabył pojazd marki VOLVO, zakwalifikowany do pojazdów specjalnych o przeznaczeniu pomoc drogowa. Zakup został udokumentowany fakturą VAT. Przedmiotową fakturę Wnioskodawca ujął w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w rejestrze zakupu środków trwałych za miesiąc styczeń 2014 r. O wykazany na fakturze podatek VAT, jako o podatek naliczony, Zainteresowany obniżył podatek należny zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT i wykazał w deklaracji VAT-7 za miesiąc styczeń 2014. Przy zakupie środka trwałego Wnioskodawca poprosił sprzedawcę o przedstawienie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz numerze regon, a także potwierdzenia, iż jest on podatnikiem podatku VAT. Sprzedawca przed dokonaniem zakupu przedstawił Wnioskodawcy wymienione dokumenty. Po upływie pół roku od zakupu środka trwałego okazało się, iż zakupiony samochód pochodzi z kradzieży, o czym Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód wraz z kompletem kluczy został zajęty przez Prokuraturę Rejonową. Po ustaleniach Prokuratury w prowadzonym śledztwie ustalony został prawowity właściciel, którym jest PZU. Wnioskodawca wskazał, iż w momencie wystąpienia wady fizycznej/prawnej środka trwałego odstąpił od umowy kupna sprzedaży. Odstąpienie od umowy nie zostało zaakceptowane przez sprzedawcę. W związku z powyższym Zainteresowany zmuszony został do wystąpienia na drogę prawną przeciwko sprzedawcy celem odzyskania poniesionych kosztów.

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż sprzedawca ww. pojazdu marki VOLVO jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Faktura VAT dokumentująca nabycie ww. pojazdu, została wystawiona na Wnioskodawcę. Ww. samochód jest innym niż samochody osobowe pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, iż pojazd marki VOLVO jest pojazdem specjalnym. Po nabyciu ww. samochodu Wnioskodawca wykorzystywał go do czynności opodatkowanych. Pojazd marki VOLVO został wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych w miesiącu styczniu 2014 r. Wartość początkowa pojazdu marki VOLVO przekracza 15.000 zł. Wnioskodawca ponadto wskazał, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie wystąpiły obiektywne okoliczności, które wskazywały, że powinien podejrzewać, iż pojazd marki VOLVO będący przedmiotem transakcji zawartej w dniu 24 stycznia 2014 pochodzi z kradzieży. Nie wystąpiły również obiektywne okoliczności, które mogłyby wskazywać, że Wnioskodawca wiedział lub powinien wiedzieć, iż nabywając pojazd będący przedmiotem transakcji zawartej w dniu 24 stycznia 2014 uczestniczy w oszustwie mającym na celu obejście przepisów prawa.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności wskazać należy na art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący dostawę towarów, przez którą rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Interpretując zatem zawarty w art. 7 ust. 1 ustawy zwrot "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" należy podkreślić, iż jest to czynność dostawy, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". W orzecznictwie i praktyce TSUE pojawił się w tym kontekście termin "własność ekonomiczna" - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën).

Przez własność ekonomiczna rozumie się sytuację, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. znalazcę rzeczy niczyjej będącego w trakcie zasiedzenia, posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. W przywoływanym już orzeczeniu C-320/88 TSUE wyraźnie stwierdził, że "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

W polskim orzecznictwie istnieją poglądy, że: "Nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem prawie jak właściciel" (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 maja 2009r., I SA/Bd 105/09, LEX nr 497548).

NSA w wyroku z dnia 28 maja 2010r. (I FSK 963/09, M. Pod. 2010, nr 8, s. 3) zauważył, iż: "Przez dostawę towarów w VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Gdy sytuacja nabywcy jest porównywalna z pozycją właściciela, to nie jest istotne, czy jego prawo zostało nabyte według norm prawa cywilnego".

Definicja ”dostawy towarów” zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy nawiązuje do definicji zawartej w art. 14 (1) Dyrektywy 2006/112 Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), która przewiduje, iż dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel.

Do zagadnienia tego odniósł się TSUE w ww. rozstrzygnięciu C-320/88, stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, o której mowa w art. 5(1) VI Dyrektywy nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel nawet jeżeli nie wiązało się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu odnosząc się do dostawy towarów Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym” podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, iż na gruncie przedmiotowego przepisu Dyrektywy kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja była wykorzystana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego z powodu sprzecznej z prawem kauzy po stronie sprzedawcy, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez tego podatnika. W tym przypadku bez znaczenia jest to, czy nieważność ta wynika z popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, czy też powstała ona na skutek innych oszustw.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

W świetle powyższego oraz przedstawionego opisu sprawy, w którym Wnioskodawca wskazał, iż nie wystąpiły obiektywne okoliczności wskazujące, że Wnioskodawca powinien podejrzewać, iż pojazd marki VOLVO będący przedmiotem transakcji zawartej w dniu 24 stycznia 2014 r. pochodzi z kradzieży, nie wystąpiły również obiektywne okoliczności, które mogłyby wskazywać, że Wnioskodawca wiedział lub powinien wiedzieć, iż nabywając ww. pojazd uczestniczy w oszustwie mającym na celu obejście przepisów prawa, uznać zatem należy, iż czynność nabycia przez Wnioskodawcę towaru (samochodu) pochodzącego z kradzieży, spełnia definicję dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie podkreślić należy, iż podstawową cechą podatku od towarów i usług jest jego neutralność, która jest rozumiana przede wszystkim przez pryzmat prawa do odliczenia podatku naliczonego w poprzednich fazach obrotu. Według Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej prawo to powinno także przysługiwać podatnikowi, który jest mimowolnie i nieświadomie zaangażowany w oszustwo co znalazło potwierdzenie w wyrokach z 12 stycznia 2006 r. w połączonych sprawach C-354/03, C-355/03 i C-484/03 pomiędzy Optigen Ltd oraz Bond Mouse System Ltd a Commissioners of Customs & Excise.

TSUE wskazał, iż fakt istnienia w łańcuchu dostaw transakcji, która stanowi oszustwo podatkowe nie może mieć wpływu na prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego. Istotne dla zachowania tego prawa jest, aby podatnik nie był związany w jakikolwiek sposób z nieuczciwymi praktykami swoich kontrahentów.

Zdaniem tut. Organu, w przedmiotowej sprawie należy odwołać się również do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane.

Mając zatem na uwadze wyżej powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż skoro - jak wskazał Wnioskodawca - zakupiony samochód marki VOLVO jest pojazdem specjalnym i był wykorzystywany do czynności opodatkowanych oraz przy nabyciu ww. pojazdu nie wystąpiły obiektywne okoliczności wskazujące, że Wnioskodawca powinien podejrzewać, iż przedmiotowy pojazd pochodzi z kradzieży, jak również nie wystąpiły obiektywne okoliczności, które mogłyby wskazywać, że Wnioskodawca wiedział lub powinien wiedzieć, iż nabywając ww. pojazd uczestniczy w oszustwie, to uznać należy, że Zainteresowanemu będącemu zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakup przedmiotowego pojazdu. Jednocześnie wskazać należy, iż pomimo utraty ww. samochodu z przyczyn od Wnioskodawcy niezależnych, tj. jak to ujął Trybunał „z powodów pozostających poza kontrolą podatnika”, prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

Zatem uznać należy, iż odstąpienie przez Wnioskodawcę od umowy kupna ww. samochodu, z uwagi na okoliczność, że pochodzi on z kradzieży, które nie zostało zaakceptowane przez dostawcę, nie powoduje u Zainteresowanego obowiązku skorygowania odliczonego podatku naliczonego przy zakupie przedmiotowego samochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.