Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1310/14/BM
z 10 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 30 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 23 marca 2015 r. (data wpływu 24 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT z tytułu odpłatnego przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT z tytułu odpłatnego przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 marca 2015 r. (data wpływu 24 marca 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 12 marca 2015 r. znak: IBPP1/443-1310/14/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z żoną zawierał w latach 2011-2014 przedwstępne umowy deweloperskie (przedwstępne umowy nabycia lokalu mieszkalnego). Stroną wszystkich umów przedwstępnych był zarówno Wnioskodawca, jak i jego małżonka - umowy były bowiem zawierane w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej.

Celem zawieranych umów był docelowo zakup nieruchomości jako forma lokaty kapitału na przyszłość, dająca lepsze efekty ekonomiczne niż lokaty bankowe a przez to lepsze zabezpieczenie majątkowe siebie i rodziny. Wnioskodawca wraz z żoną chciał i w dalszym ciągu zmierza docelowo do zakupu lokalu mieszkalnego dla każdego ze swoich trzech małoletnich dzieci, aby ułatwić im rozpoczęcie dorosłego życia.

Wszystkie umowy przedwstępne były zawierane na początkowym etapie inwestycji deweloperskiej, mówiąc potocznie na etapie „dziury w ziemi” lub też na etapie budowy pierwszych kondygnacji. Wnioskodawcy i małżonce szczególnie zależało na zakupie lokali na poddaszu i takich też nieruchomości poszukiwali. W związku jednak z momentem, w którym podpisywane były umowy przedwstępne, wybór konkretnego mieszkania opierał się w istocie na wizualizacjach. Najczęściej, gdy inwestycja była już na etapie końcowym, okazywało się, że wizualizacje niezbyt wiernie odzwierciedlały wygląd, układ lokali, kąt, pod jakim przebiegają skosy, co miało znaczący wpływ na obniżenie walorów użytkowych lokalu. Dlatego też Wnioskodawca wraz z żoną podejmowali decyzje o cesji przysługujących im praw i obowiązków z umów przedwstępnych na rzecz innych osób zainteresowanych kupnem konkretnego lokalu. Chętnych Wnioskodawca wraz z żoną poszukiwali samodzielnie. W jednym zaś przypadku deweloper, wiedząc, że Wnioskodawca z żoną są zainteresowani cesją, poinformował o tym chętnego. W efekcie, w formie aktu notarialnego dochodziło do podpisania stosownych umów odpłatnego przeniesienia praw i obowiązków w zakresie przedwstępnej umowy deweloperskiej.

Łącznie na przestrzeni trzech lat cesje dokonywane były sześciokrotnie, następująco:

1. w dniu 20 maja 2011 r. (umowa przedwstępna podpisana w dniu 16 września 2010 r.),
2. w dniu 4 czerwca 2012 r. (umowa przedwstępna podpisana w dniu 27 maja 2011 r.),
3. w dniu 8 stycznia 2013 r. (umowa przedwstępna podpisana w dniu 30 stycznia 2012 r.),
4. w dniu 1 lipca 2013 r. (umowa przedwstępna podpisana w dniu 26 marca 2012 r.),
5. w dniu 14 sierpnia 2013 r. (umowa przedwstępna podpisana w dniu 15 marca 2013 r.),
6. w dniu 28 lipca 2014 r. (umowa przedwstępna podpisana w dniu 8 sierpnia 2013 r.).
   
   

Wnioskodawca wraz z żoną starali się dokonać właściwego wyboru „wymarzonych” lokali a poddaszu dla synów, niestety w większości przypadków na końcowym etapie budowy rzeczywistość rozmijała się z ich oczekiwaniami.

Zarówno Wnioskodawca, jak i jego żona są pracownikami w różnych firmach (Wnioskodawca w firmie z branży inżynieryjnej natomiast żona Wnioskodawcy w firmie outsourcingowej, gdzie zajmuje się kadrami i płacami), które nie są związane z szeroko rozumianą branżą nieruchomości. Nie znają się na specyfice związanej z obrotem nieruchomościami. Nigdy też nie zakładali, nie prowadzili działalności gospodarczej w jakiejkolwiek formie ani też nie są i nie byli nigdy zarejestrowani jako podatnicy VAT. Wszelkie czynności związane z zawieraniem przedwstępnych umów deweloperskich oraz cesji tych umów Wnioskodawca podejmował samodzielnie z małżonką nie angażując jakichkolwiek szczególnych sił, środków, zwłaszcza zaś nie zlecał wykonywania żadnych czynności pośrednikom. Nie były również podejmowane jakiekolwiek czynności mające uatrakcyjnić dokonanie cesji dla nabywcy, czy też zwiększyć wartość przenoszonych praw z umowy przedwstępnej. Inaczej mówiąc, w ocenie Wnioskodawcy były to czynności z zakresu zarządzania wspólnym małżeńskim majątkiem prywatnym. Wnioskodawca jeszcze raz pragnie podkreślić, że zarówno decyzje o podpisywaniu umów przedwstępnych a w późniejszym czasie także cesji podejmowane były z myślą o dzieciach a nie z myślą o jakimkolwiek zarobku. Niemniej, Wnioskodawca i jego małżonka chcą mieć pewność, czy prawidłowo rozliczyli się z urzędem skarbowym w zakresie dokonanych cesji (to jest bez podatku VAT).

W piśmie z 23 marca 2015 r. Wnioskodawca poinformował, że na potrzeby niniejszego pisma, cesja dokonana:

• w dniu 20 maja 2011 r. zwana jest dalej „Cesją 1”,
• w dniu 4 czerwca 2012 r. zwana jest dalej „Cesją 2”,
• w dniu 8 stycznia 2013 r. zwana jest dalej „Cesją 3”,
• w dniu 1 lipca 2013 r. zwana jest dalej „Cesją 4”,
• w dniu 14 sierpnia 2013 r. zwana jest dalej „Cesją 5”,
• w dniu 28 lipca 2014 r. zwana jest dalej „Cesją 6”.
  
  

Wnioskodawca wskazał odnośnie wszystkich cesji od numeru 1 do 6, że:

1. przedwstępna umowa deweloperska zawarta została na potrzeby prywatne Wnioskodawcy i jego rodziny - jako lokata kapitału na przyszłość i w celu przekazania swoim dzieciom i ułatwienia im tym samym startu w dorosłe życie (o czym zresztą już informował Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym).
2. w momencie zawierania umowy deweloperskiej Wnioskodawca nie miał zamiaru ani nawet nie planował późniejszego dokonania cesji praw wynikających z tej umowy. Inaczej mówiąc Wnioskodawca liczył na to, że po wybudowaniu lokal będzie mógł być wykorzystany na ww. potrzeby. Decyzja o cesji była za każdym razem podejmowana na etapie, gdy mieszkanie było już wybudowane i istniała możliwość wejścia na teren budowy i dokładnego obejrzenia nieruchomości.
3. takie działania wynikały ze specyfiki ….. rynku nieruchomości. Otóż ze względu na wysokie ceny za m² nieruchomości w Krakowie (w nowym budownictwie od ok. 6 tys. zł za m² w górę), aby kupić atrakcyjne mieszkanie w możliwie najniższej cenie konieczny jest w praktyce wczesny zakup - już na etapie tzw. dziury w ziemi. Dodatkowym argumentem była swoboda w wyborze konkretnego lokalu, co umożliwiało wybór takiego, który miał możliwie najbliższy oczekiwanemu przez Wnioskodawcę układ funkcjonalny. Dopiero później okazywało się, że atrakcyjne ceny częstokroć wynikały również z faktu, że poddasza nie do końca miały skosy przebiegające pod kątem, który nie obniżałby walorów użytkowych lokalu etc. (zostało to już opisane szczegółowo w stanie faktycznym wniosku).
   
   

Choć pytanie, „dlaczego Wnioskodawca zawierał kolejne umowy przedwstępne na nabycie kolejnych lokali skoro miał już doświadczenie, że lokale te po wybudowaniu nie są zgodne z przedstawianą wcześniej wizualizacją” zdaniem Wnioskodawcy powinno dotyczyć nie każdej umowy cesji, ale co najwyżej Cesji 2 i następnych, to z ostrożności również w tym miejscu Wnioskodawca przedstawia swoją odpowiedź. Otóż Wnioskodawca nie jest profesjonalistą, nie miał i nie ma niestety nadal doświadczenia, które gwarantowałoby, że zakup bez najmniejszych wątpliwości okaże się trafiony. Stąd sytuacje, że pomimo wyciągania wniosków z doświadczeń z umów przedwstępnych podpisanych wcześniej, przy kolejnych mimo dotrzymywania przez Wnioskodawcę należytej staranności przy analizie inwestycji deweloperskiej okazywało się, że jednak rzeczywistość rozmijała się z wizualizacjami. Reasumując, każda z kolejnych umów przedwstępnych była zawierana z uwzględnieniem poprzednich doświadczeń i wynikała z faktu, że zakup atrakcyjnego, nowego mieszkania w Krakowie w jak najniższej cenie możliwy jest w zasadzie jedynie na etapie tzw. dziury. w ziemi.

Dzieci Wnioskodawcy mają 9, 6 i 5 lat.

Na pytanie tut. Organu: „Jeśli w momencie zawierania umów przedwstępnych dzieci były małoletnie, to w jaki sposób Wnioskodawca miał zamiar wykorzystywać nabyte na podstawie tych umów lokale mieszkalne do czasu uzyskania pełnoletności przez dzieci i możliwości samodzielnego zamieszkania w tych lokalach (należy wskazać odrębnie dla każdego dziecka i każdej umowy cesji będącej przedmiotem wniosku)”, Wnioskodawca wskazał odnośnie wszystkich dzieci (9-letniego, 6-letniego, 5-letniego) oraz wszystkich cesji od numeru 1 do 6, że do czasu uzyskania pełnoletniości Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzali nabyty na podstawie umowy lokal wynajmować.

Wnioskodawca z małżonką nie wykluczali jednak umożliwienia zamieszkania dziecka w zakupionym mieszkaniu przed osiągnięciem pełnoletniości - przykładowo gdyby okazało się, że zbyt dużo czasu przeznacza na dojazdy do …. (np. do liceum).

Wnioskodawca wskazał odnośnie wszystkich cesji od numeru 1 do 6, że wraz z małżonką angażowali wyłącznie własne oszczędności. Nigdy nie uzyskiwali pieniędzy z kredytu lub jakiegokolwiek innego „zewnętrznego” źródła finansowania.

Wnioskodawca wskazał odnośnie wszystkich cesji od numeru 1 do 6, że umowa przedwstępna i Cesja praw do tej umowy dotyczyła wyłącznie jednego mieszkania.

Wnioskodawca wskazał odnośnie wszystkich cesji od numeru 1 do 6, że umowa przedwstępna zawarta była w formie aktu notarialnego. Dlatego też Wnioskodawca wraz z małżonką wnioskowali o ujawnienie w księdze wieczystej ich roszczenia do zawarcia umowy przyrzeczonej. Żadnego tytułu prawnego (lub żadnego innego tytułu prawnego - jeśli zdaniem organu roszczenie do zawarcia umowy przyrzeczonej jest „tytułem prawnym”) Wnioskodawca nie uzyskiwał.

Wnioskodawca wskazał odnośnie cesji nr 1, że zgodnie z umową przedwstępną mieszkanie miało zostać wybudowane do dnia 31 grudnia 2011 r., przy czym zagospodarowanie działki miało zostać zakończone do dnia 30 września 2012 r. (§ 3 ust. 1).

Przedmiot umowy miał zostać przekazany Wnioskodawcy do dnia 30 czerwca 2012 r. (§ 7 ust. 1), a własność miała zostać przeniesiona „w terminie czterech miesięcy od dnia otrzymania przez dewelopera zaświadczenia potwierdzającego samodzielność lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem (...) umowy, nie później jednak niż do dnia 30 września 2012 r.” (§ 7 ust. 2).

Odnośnie cesji nr 2 Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z umową przedwstępną mieszkanie miało zostać wybudowane do dnia 31 października 2012 r., przy czym zagospodarowanie działki miało zostać zakończone do dnia 30 czerwca 2013 r. (§ 3 ust. 1).

Przedmiot umowy miał zostać przekazany Wnioskodawcy do dnia 30 kwietnia 2013 r. (§ 7 ust. 1), a własność miała zostać przeniesiona „w terminie czterech miesięcy od dnia otrzymania przez dewelopera zaświadczenia potwierdzającego samodzielność lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem (...) umowy, nie później jednak niż do dnia 31 sierpnia 2013 r.” (§ 7 ust. 2).

Odnośnie cesji nr 3 Wnioskodawca wskazał j.w. w Cesji 2.

Odnośnie cesji nr 4 Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z umową przedwstępną roboty budowlane miały zostać zakończone do dnia 31 października 2013 r., za wyjątkiem robót związanych z urządzeniem terenów zielonych, które miały zostać zakończone do dnia 31 maja 2014 r. (§ 1 ust. 6). Przedmiot umowy miał zostać przekazany Wnioskodawcy do dnia 31 marca 2014 r. (§ 6 ust. 1), a własność miała zostać przeniesiona „w terminie czterech miesięcy od dnia otrzymania przez dewelopera zaświadczenia potwierdzającego samodzielność lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem (...) umowy, nie później jednak niż do dnia 30 kwietnia 2014 r.” (§ 6 ust. 2).

Odnośnie cesji nr 5 Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z umową przedwstępną roboty budowlane miały zostać zakończone do dnia 31 marca 2014 r., za wyjątkiem robót związanych z urządzeniem terenów zielonych, które miały zostać zakończone do dnia 30 czerwca 2015 r. (§ 1 ust. 3).

Przedmiot umowy miał zostać przekazany Wnioskodawcy, po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajdować się będzie lokal, (...) nie później jednak niż do dnia 30 czerwca 2014 r.” (§ 6 ust. 1), a własność miała zostać przeniesiona w terminie do dnia 30 września 2014 r. (§ 6 ust. 2).

Wnioskodawca wskazał odnośnie cesji nr 6, że zgodnie z umową przedwstępną roboty budowlane miały zostać zakończone do dnia 28 lutego 2014 r., za wyjątkiem robót związanych z urządzeniem terenów zielonych, które miały zostać zakończone do dnia 30 czerwca 2015 r. (§ 1 ust. 3).

Przedmiot umowy miał zostać przekazany Wnioskodawcy „po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajdować się będzie lokal, (...) nie później jednak niż do dnia 31 maja 2014 r.” (§ 6 ust. 1), a własność miała zostać przeniesiona w terminie do dnia 30 września 2014 r. (§ 6 ust. 2).

Wnioskodawca wskazał że:

• odnośnie cesji nr 1 uiszczono zaliczki w łącznej kwocie 151.999,67 zł,
• odnośnie cesji nr 2 uiszczono zaliczki w łącznej kwocie 154.494,50 zł,
• odnośnie cesji nr 3 uiszczono zaliczki w łącznej kwocie 353.592,33 zł,
• odnośnie cesji nr 4 uiszczono zaliczki w łącznej kwocie 50.587,60 zł,
• odnośnie cesji nr 5 uiszczono zaliczki w łącznej kwocie 53.766,64 zł,
• odnośnie cesji nr 6 uiszczono zaliczki w łącznej kwocie 312.025,18 zł.
  
  

Na pytanie tut. Organu: „W jaki sposób zostały potwierdzone przez dewelopera otrzymanie zaliczki od Wnioskodawcy, Wnioskodawca wskazał odnośnie wszystkich cesji od nr 1-6, że faktura VAT wystawiona na Wnioskodawcę, jako osobę nieprowadzącą działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał odnośnie cesji nr 1, że umowa przedwstępna przewidywała możliwość przeniesienia ogółu praw i obowiązków z niej wynikających na osobę trzecią. Zgodnie z § 10 ust. 6 umowy do zawarcia umowy cesji nie była wymagana zgoda dewelopera. W przypadku przeniesienia ogółu praw i obowiązków Wnioskodawca i jego małżonka byli zobowiązani do podpisania faktur VAT - korekt dotyczących faktur wystawionych w związku z wpłatami dokonanymi przez nich oraz uiszczenia na rzecz dewelopera opłaty manipulacyjnej w kwocie 1.220 zł. (standardowy zapis umowny dewelopera).

Odnośnie cesji nr 2 Wnioskodawca wskazał, że umowa przedwstępna przewidywała możliwość przeniesienia ogółu praw i obowiązków z niej wynikających na osobę trzecią. Zgodnie z § 10 ust. 8 umowy do zawarcia umowy cesji nie była wymagana zgoda dewelopera. W przypadku przeniesienia ogółu praw i obowiązków Wnioskodawca i jego małżonka byli zobowiązani do podpisania faktur VAT - korekt dotyczących faktur wystawionych w związku z wpłatami dokonanymi przez nich oraz uiszczenia na rzecz dewelopera opłaty manipulacyjnej w kwocie 1.230 zł. (standardowy zapis umowny dewelopera).

Odnośnie cesji nr 3 Wnioskodawca wskazał j.w. w Cesji 2.

Wnioskodawca wskazał odnośnie cesji nr 4, że umowa przedwstępna przewidywała możliwość przeniesienia ogółu praw i obowiązków z niej wynikających na osobę trzecią. Zgodnie z § 9 ust. 8 umowy do zawarcia umowy cesji nie była wymagana zgoda dewelopera. W przypadku przeniesienia ogółu praw i obowiązków Wnioskodawca i jego małżonka byli zobowiązani do podpisania faktur VAT - korekt dotyczących faktur wystawionych w związku z wpłatami dokonanymi przez nich (standardowy zapis umowny dewelopera).

Odnośnie cesji nr 5 Wnioskodawca wskazał, że w § 9 ust. 8 umowy przedwstępnej deweloper wyrażał zgodę na przeniesienie ogółu praw i obowiązków z niej wynikających na osobę trzecią. W przypadku przeniesienia ogółu praw i obowiązków Wnioskodawca i jego małżonka byli zobowiązani do podpisania faktur VAT - korekt dotyczących faktur wystawionych w związku z wpłatami dokonanymi przez nich (standardowy zapis umowny dewelopera).

Odnośnie cesji nr 6 Wnioskodawca wskazał j.w. w Cesji 5.

Na pytanie tut. Organu „Czy z umowy przedwstępnej wynikała kara za odstąpienie od umowy, jeśli tak to w jakiej wysokości i czy Wnioskodawca ją zapłacił z własnych pieniędzy czy obciążył nią nabywcę umowy (cedenta)” Wnioskodawca zaznaczył, iż zakłada, że tut. organowi nie chodzi o karę za odstąpienie (odstąpienie oznacza, że umowę uważa się za niezawartą — art. 395 § 2 kodeksu cywilnego), ale za przeniesienie praw i ogółu obowiązków (umowa cesji nie stanowi odstąpienia od umowy). W przypadku Wnioskodawcy nie wystąpiła, bowiem sytuacja, w której doszło do uznania umowy za niezawartą (nie doszło do odstąpienia od umowy). Umowa nadal była zawarta i ważna, zmianie uległa jedynie jedna ze stron umowy.

Odnośnie cesji nr 1 Wnioskodawca wskazał, że z umowy przedwstępnej nie wynikała żadna kara za dokonanie cesji. Wnioskodawca musiał zapłacić opłatę manipulacyjną 1.220 zł. Nie przerzucał na cedenta kosztów jej poniesienia.

Odnośnie cesji nr 2 Wnioskodawca wskazał, że z umowy przedwstępnej nie wynikała żadna kara za dokonanie cesji. Wnioskodawca musiał zapłacić opłatę manipulacyjną 1.230 zł. Nie przerzucał na cedenta kosztów jej poniesienia.

Odnośnie cesji nr 3 Wnioskodawca wskazał j.w. w Cesji 2.

Odnośnie cesji nr 4 Wnioskodawca wskazał, że z umowy przedwstępnej nie wynikała żadna kara za dokonanie cesji.

Odnośnie cesji nr 5 i 6 Wnioskodawca wskazał j.w. w Cesji 4.

Na pytanie tut. Organu „Czy każda cesja, o której mowa we wniosku nastąpiła odpłatnie, jeśli tak w jakiej wysokości Wnioskodawca otrzymał opłatę z tego tytułu i jakie konkretnie elementy składały się na kwotę tej opłaty (np. odszkodowanie, zaliczka, inne – jakie?)”, Wnioskodawca wskazał, że cesji dokonywano odpłatnie. Tak jak zresztą wprost we wniosku o interpretację na s. 2 już to Wnioskodawca wskazał („w formie aktu notarialnego dochodziło do podpisania stosownych umów odpłatnego przeniesienia praw i obowiązków w zakresie przedwstępnej umowy deweloperskiej”).

Wnioskodawca wskazał, że nie jest pewny, co tut. organ ma na myśli przez „opłatę”. Niemniej Wnioskodawca informuje, że każdorazowo wraz z dokonaniem cesji cedenci uiszczali kwoty tytułem zwrotu wpłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz dewelopera zaliczek a niekiedy dodatkowo również kwotę za dokonanie cesji.

Odnośnie cesji nr 1 Wnioskodawca otrzymał zwrot wpłaconych na rzecz dewelopera zaliczek - tj. kwotę 151.999,67 zł.

Odnośnie cesji nr 2 Wnioskodawca otrzymał zwrot wpłaconych na rzecz dewelopera zaliczek - tj. kwotę 154.494,50 zł oraz kwotę za dokonanie cesji wysokości 10.000 zł.

Odnośnie cesji nr 3 Wnioskodawca otrzymał zwrot wpłaconych na rzecz dewelopera zaliczek - tj. kwotę 353.592,33 zł oraz kwotę za dokonanie cesji w wysokości 25.000 zł.

Odnośnie cesji nr 4 Wnioskodawca otrzymał zwrot wpłaconych na rzecz dewelopera zaliczek - tj. kwotę 50.587,60 zł oraz kwotę za dokonanie cesji w wysokości 8.000 zł.

Odnośnie cesji nr 5 Wnioskodawca otrzymał zwrot wpłaconych na rzecz dewelopera zaliczek - tj. kwotę 53.766,64 zł oraz kwotę za dokonanie cesji w wysokości 20.000 zł.

Odnośnie cesji nr 6 Wnioskodawca otrzymał zwrot wpłaconych na rzecz dewelopera zaliczek - tj. kwotę 312.025,18 zł oraz kwotę za dokonanie cesji w wysokości 27.900 zł.

Na pytanie tut. Organu „Czy kwota należna tytułem przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umowy przedwstępnej uwzględniała koszty poniesionych przez Wnioskodawcę we własnym imieniu dotychczasowych kosztów związanych z zawarciem umowy przedwstępnej”, Wnioskodawca odnośnie cesji 1 wskazał: „Nie. W umowie cesji zapisano jedynie obowiązek uiszczenia kwoty 151.999,67 tytułem zwrotu na rzecz Wnioskodawcy wpłaconych przezeń zaliczek do dewelopera.”

Odnośnie cesji 2 Wnioskodawca wskazał: „Nie. Kwota za dokonanie cesji została w umowie określona oddzielnie (§ 4 ust. 1 umowy cesji) od kwoty uiszczanej tytułem zwrotu na rzecz Wnioskodawcy wpłaconych przezeń zaliczek do dewelopera (§ 5 ust. 2).”

Wnioskodawca odnośnie cesji 3 wskazał: „Nie. Kwota za dokonanie cesji została w umowie określona oddzielnie (§ 4 ust. 1 umowy cesji) od kwoty uiszczanej tytułem zwrotu na rzecz Wnioskodawcy wpłaconych przezeń zaliczek do dewelopera (§ 4 ust. 3).

Odnośnie cesji 4, 5 i 6 Wnioskodawca wskazał j.w. w Cesji 2.

Na pytanie tut. Organu „Jakie konkretnie korzyści materialne (wynagrodzenie) Wnioskodawca otrzymał z tytułu odpłatnego przeniesienia praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich po odjęciu poniesionych przez niego kosztów związanych z związanych z zawarciem umowy przedwstępnej”, Wnioskodawca wskazał odnośnie cesji 1, że żadne. Wnioskodawca otrzymał jedynie zwrot wpłaconych deweloperowi zaliczek.

Ponadto Wnioskodawca wskazał:

• Cesja 2 - kwota za dokonanie cesji w wysokości 10.000 zł,
• Cesja 3 - kwota za dokonanie cesji w wysokości 25.000 zł,
• Cesja 4 - Kwota za dokonanie cesji w wysokości 8.000 zł,
• Cesja 5 - Kwota za dokonanie cesji w wysokości 20.000 zł,
• Cesja 6 - Kwota za dokonanie cesji w wysokości 27.900 zł.
  
  

Odnośnie cesji 1 Wnioskodawca wskazał, że wszelkie czynności związane z zawieraniem przedwstępnych umów deweloperskich oraz cesji tych umów Wnioskodawca podejmował samodzielnie z małżonką nie angażując jakichkolwiek szczególnych sił, środków, zwłaszcza zaś nie zlecał wykonywania żadnych czynności pośrednikom. Nie były również podejmowane jakiekolwiek czynności mające uatrakcyjnić dokonanie cesji dla nabywcy, czy też zwiększyć wartość przenoszonych praw z umowy przedwstępnej.

Chętnych Wnioskodawca wraz z małżonką poszukiwali samodzielnie. Działania te nie wykraczały poza zwykłe formy ogłoszeń (były to ogłoszenia w Internecie).

Z tym zastrzeżeniem, że w przypadku tej Cesji w ogóle nie zamieszczono zwykłego ogłoszenia, ale nabywcą był kolega z pracy Wnioskodawcy. Osoba ta sama zgłosiła się z pytaniem, czy Wnioskodawca wraz z małżonką nie byłby skłonny dokonać Cesji.

Odnośnie cesji 2 i 3 Wnioskodawca wskazał j.w.

Wnioskodawca odnośnie cesji 4 wskazał j.w., z tym zastrzeżeniem, że w przypadku tej Cesji w ogóle nie zamieszczono zwykłego ogłoszenia, ale nabywcą był kolega z pracy Wnioskodawcy. Osoba ta sama zgłosiła się z pytaniem, czy Wnioskodawca wraz z małżonką nie byłby skłonny dokonać Cesji.

Odnośnie cesji 5 Wnioskodawca wskazał j.w., z tym zastrzeżeniem, że w przypadku tej Cesji w ogóle nie zamieszczono zwykłego ogłoszenia, ponieważ deweloper, wiedząc, że Wnioskodawca z żoną są zainteresowani cesją, poinformował o tym chętnego.

Odnośnie cesji 6 Wnioskodawca wskazał j.w.

Na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawca dokonywał już wcześniej (tj. przed wskazanymi we wniosku umowami przeniesienia praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich) sprzedaży nieruchomości lub innych praw i obowiązków, jeżeli tak to jakich i kiedy i czy ewentualnie z tego tytułu Wnioskodawca odprowadził podatek VAT, czy Wnioskodawca składał deklaracje VAT-7 oraz zgłoszenie rejestracyjne VAT-R, jeśli nie to dlaczego”, Wnioskodawca wskazał, że przed objętymi wnioskiem o interpretację Cesjami Wnioskodawca sprzedał:

• w roku 2007 r. działkę oraz mieszkanie (obie te nieruchomości stanowiły majątek osobisty Wnioskodawcy),
• w roku 2012 r. mieszkanie (majątek wspólny małżeński).
  
  

Nie odprowadzano podatku VAT od ww. transakcji z uwagi na fakt, iż miała ona charakter prywatny (zarząd majątkiem osobistym).

Drugiej części pytania Wnioskodawca nie do końca rozumie. We wniosku o interpretację wyraźnie, bowiem przedstawiono, że ani Wnioskodawca ani małżonka „nigdy (...) nie zakładali, nie prowadzili działalności gospodarczej w jakiejkolwiek formie ani też nie są i nie byli nigdy zarejestrowani, jako podatnicy VAT”. Dlatego też Wnioskodawca raz jeszcze informuje, że nigdy nie składał zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R ani też nie składał deklaracji VAT-7, jak również nie odprowadzał podatku VAT. Tak jak to również przedstawiano we wniosku o interpretację, zarówno Wnioskodawca, jak i jego żona są pracownikami w różnych firmach (Wnioskodawca w firmie z branży inżynieryjnej natomiast żona Wnioskodawcy w firmie outsourcingowej, gdzie zajmuje się kadrami i płacami), które nie są związane z szeroko rozumianą branżą nieruchomości. Nie znają się na specyfice związanej z obrotem nieruchomościami, nie mają ani czasu ani kwalifikacji (z uwagi na zobowiązania zawodowe i rodzinne), aby się tym zajmować jak „przedsiębiorca”. Tym samym czynności opisane we wniosku o interpretację traktowali i traktują, jako zarząd swoim własnym, prywatnym majątkiem.

Wnioskodawca zamierza w przyszłości dokonać zakupu innych nieruchomości w celach j.w.

Wnioskodawca nie planuje w przyszłości dokonywać ani sprzedaży nieruchomości ani nabycia lub sprzedaży praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich. Nie może jednak wykluczyć, że takie zdarzenie w przyszłości nie wystąpi.

Wnioskodawca odnośnie cesji od 1-6 wskazał, że środki uzyskane z Cesji, jako że stanowią prywatny majątek Wnioskodawcy i jego małżonki, zostały wykorzystane również na cele prywatne (czy to na bieżące potrzeby życia codziennego, wypoczynek, czy też na cele lokaty kapitału na przyszłość - docelowo poprzez zakup nieruchomości).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonując przeniesienia praw i obowiązków z przedwstępnych umów deweloperskich opisanych w stanie faktycznym Wnioskodawca występował w charakterze podatnika VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując przeniesienia praw i obowiązków z przedwstępnych umów deweloperskich opisanych w stanie faktycznym nie występował on w charakterze podatnika VAT.

Uzasadnienie:

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu VAT musi mieścić się zarówno w zakresie przedmiotowym, jak i podmiotowym Ustawy VAT. Zakres przedmiotowy Ustawy VAT wyznaczony został w art. 5 ust. 1 Ustawy VAT. Przy ustalaniu zakresu podmiotowego znaczenie ma art. 15 Ustawy VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawą towarów jest, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 Ustawy VAT). Definicję towarów zawiera natomiast art. 2 pkt 6 Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem przez pojęcie towarów należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez świadczenie usług z kolei rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Oznacza to, że przeniesienie praw i obowiązków z przedwstępnej umowy deweloperskiej zasadniczo objęte jest zakresem przedmiotowym Ustawy VAT.

Aby przeniesienie praw i obowiązków z przedwstępnej umowy deweloperskiej mogło zostać uznane za transakcję opodatkowaną VAT, musi być ono dokonane przez osobę działającą w charakterze podatnika VAT. Wskazuje na to chociażby Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 października 2009 r., znak ILPP2/443-1194/09-2/MR: „Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika”. Takie samo stanowisko można odnaleźć w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 kwietnia 2010 r., znak ITPP1/443-69/10/BK, który stwierdził, że „[...] warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.”

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z art. 15 ust. 2 Ustawy VAT wynika natomiast, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W świetle definicji zawartej w art. 15 Ustawy VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma więc charakter podejmowanych działań. Aby działalność danego podmiotu mogła zostać uznana za działalność gospodarczą, musi charakteryzować się poniższymi cechami:

• ciągłością (działalność jednorazowa, niewskazująca na to, że będzie kontynuowana nie jest zatem działalnością gospodarczą na gruncie Ustawy VAT),
• zarobkowym charakterem, bez względu jednak na faktyczny rezultat takiej działalności;
• zorganizowaniem (jej wykonywanie ma zatem charakteryzować się pewnym stopniem „profesjonalizmu”, przygotowania).
  
  

Podatnikiem VAT jest zatem tylko taki podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu w sposób ciągły, zorganizowany, w celu osiągnięcia zysków z tej aktywności. Trafnie podsumowuje to Naczelny Sąd Administracyjny chociażby w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. I FSK 1043/08), stwierdzając, że „tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich dłuższej kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną”.

Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 28 października 2013 r., znak ILPP1/443-657/13-6/NS: „Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.”

Zatem nawet podmiot, który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, jeśli dokonuje sprzedaży towarów stanowiących jego majątek prywatny (znajdujących się poza przedmiotem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej) nie powinien opodatkowywać sprzedaży VAT. W odniesieniu bowiem do tej konkretnej transakcji nie występuje on w charakterze podatnika VAT. Do takiego wniosku doszedł również m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07, w którym orzekł, że „ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.”

Tylko jeśli dany podmiot planujący przeniesienie praw i obowiązków z przedwstępnej umowy deweloperskiej zachowuje się podobnie jak handlowiec, usługodawca zajmujący się obrotem w tym zakresie można argumentować, że przy jej dokonywaniu powinien on zostać uznany za podatnika VAT. Innymi słowy, jeśli przed przeniesieniem praw i obowiązków z przedwstępnej umowy deweloperskiej zbywca podejmuje czynności mające na celu zwiększenie wartości tego prawa, prowadzi działania marketingowe przekraczające zwykły zarząd prywatnym majątkiem, to należy uznać, że przy jej dokonywaniu działa on jako podatnik VAT.

Taki pogląd zaaprobował Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej np. w wyroku z dnia 15 września 2011 r., w połączonych sprawach C-180/10 i C-180/11. Tezy z przywołanego wyroku, choć wyrażone na gruncie sprzedaży nieruchomości, a nie praw do przedwstępnej umowy deweloperskiej - jeśli chodzi o nabycie statusu podatnika VAT – mają jednak wymiar uniwersalny: „Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.”

Podobne stanowisko wyraził także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. III SA/Wa 929/11. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd stwierdził:

„Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, które może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (...). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności (...). W tej sytuacji należy ustalić czy strona w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u.”

Analogiczny pogląd został wyrażony przez WSA w Warszawie także w innym wyroku - z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. III SA/Wa 2713/11. Sąd ten wskazał elementy stanu faktycznego, które powinny być brane pod uwagę przy ocenie, czy dana czynność (w stanie faktycznym, na tle którego sąd wydawał wyrok - sprzedaż nieruchomości) stanowi działalność gospodarczą podlegającą VAT, czy też jest dokonywana w ramach zarządzania majątkiem prywatnym i jako taka nie podlega opodatkowaniu VAT.

W szczególności Sąd zwrócił uwagę, że:

1. wykonanie danej czynności jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.
2. przyjęcie, że dana osoba fizyczna działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.
3. nie jest działalnością handlową wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT dotyczących majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.
4. liczba i zakres transakcji nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.
5. nie ma charakteru decydującego długość okresu, w jakim transakcje sprzedaży następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.
   
   

Analogiczne stanowisko prezentują również organy podatkowe. Podzielają one pogląd, zgodnie z którym do uznania za podatnika VAT konieczne jest podejmowanie szeregu czynności, które wskazują na to, że dana osoba działa na zasadach podobnych „jak handlowiec”, usługodawca. Wskazać tutaj można przykładowo na interpretację:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 czerwca 2013 r., znak IBPP1/443-170/13/KJ;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 listopada 2012 r., znak IPPP2/443-947/12-2/DG;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 lipca 2012 r., znak IPPP2/443-1140/08/12-11/S/MM;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 stycznia 2012 r., znak ILPP1/443-1288/11-4/MS.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie powinno być wątpliwości co do tego, że dokonując przeniesienia praw i obowiązków z przedwstępnych umów deweloperskich nie występował on w charakterze podatnika podatku VAT, gdyż nie podejmował żadnych działań wskazujących, że zamierza dokonywać takich czynności w sposób zorganizowany i ciągły. Przede wszystkim podkreślić należy, że Wnioskodawca nigdy nie był przedsiębiorcą, nie prowadził działalności gospodarczej w jakiejkolwiek formie. Ani zawieranie umów przedwstępnych ani też późniejsze dokonywanie przeniesienia praw i obowiązków z przedwstępnych umów deweloperskich nie były efektem chęci prowadzenia jakiejkolwiek działalności zarobkowej, ale chęci jak najlepszego spożytkowania środków ze swojego majątku prywatnego z myślą o rodzinie, dzieciach. Stąd też, gdy okazywało się, że lokal, którego dotyczyła dana umowa, nie odzwierciedla tego, co przedstawiał w swoich wizualizacjach deweloper, a tym samym nie odpowiada potrzebom Wnioskodawcy, podejmowana była decyzja o cesji. Był to jedyny powód ich dokonania.

Zdaniem Wnioskodawcy podjęcie się we współczesnych czasach prowadzenia działalności gospodarczej wymaga przede wszystkim znacznego poświęcenia czasu. Dlatego też w jego ocenie okolicznością potwierdzającą, że opisane w stanie faktycznym czynności dokonywane były w ramach zarządzania majątkiem prywatnym jest to, że zarówno Wnioskodawca, jak i jego małżonka są pracownikami w firmach i w istocie nie mają czasu na zaangażowanie się w inne niż stosunek pracy formy aktywności zarobkowej.

Warto także zauważyć, że w stosunku do przenoszonych praw i obowiązków nie były podejmowane jakiekolwiek działania, które miałyby na celu zwiększenie ich wartości - nie było zatem „przygotowywania” przedmiotu umowy do sprzedaży, tak jak z pewnością czyniłby to profesjonalny przedsiębiorca zajmujący się działalnością w takim zakresie. Ponadto, tak jak już wspomniano, Wnioskodawca nie angażował szczególnych sił i środków w zakresie poszukiwania chętnych do zawarcia umów. Nie korzystał też na żadnym etapie z usług jakichkolwiek pośredników etc.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, dokonując przeniesienia praw i obowiązków z przedwstępnych umów deweloperskich nie działał ona w charakterze podatnika VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych wyżej regulacji zawartych w art. 7 i 8 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że pojęcie świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać daną usługę za odpłatną, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, przy czym w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Zatem powinien wystąpić związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym wynagrodzeniem.

Jednakże nie każda sprzedaż prawa (wartości niematerialnych i prawnych), o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa prawa (wartości niematerialnych i prawnych), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10, na które powołuje się Wnioskodawca we wniosku, orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Należy mieć na uwadze, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 stanowi przesłankę do analogicznego rozstrzygnięcia tylko i wyłącznie w przypadku gdy mamy do czynienia z tożsamym stanem faktycznym, co niewątpliwie w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca.

Orzeczenie TSUE zapadło na tle innych stanów faktycznych, bowiem w przypadku pierwszej sprawy dotyczyło sprzedaży przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, działek wydzielonych z gruntu przeznaczonego pierwotnie zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego do produkcji rolnej i użytkowanego przez tę osobę na potrzeby działalności rolniczej w latach 1996–1998. W 1997 r. plan zagospodarowania przestrzennego uległ zmianie, w wyniku czego omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę letniskową. Wskutek tej zmiany właściciel podzielił grunt na 64 działki, które od 2000 r. zaczął kolejno sprzedawać osobom fizycznym.

Druga sprawa dotyczyła natomiast małżonków będących od 1996 r. właścicielami gospodarstwa rolnego, które nabyli jako grunt rolny bez prawa do zabudowy. Do końca 2006 r. użytkowali ten grunt na potrzeby działalności rolniczej, to jest hodowli koni, a następnie uprawy roślin przeznaczonych na paszę dla zwierząt. Wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którą omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, rozpoczęli sprzedaż, niektórych części gospodarstwa.

Na tle takich stanów faktycznych Trybunał orzekł, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Powyższe wyroki zapadły więc na tle zupełnie innych stanów faktycznych gdyż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonał sześciokrotnie, w latach 2011 – 2014, odpłatnego przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zawierał przedwstępne umowy nabycia lokali mieszkalnych na początkowym etapie inwestycji deweloperskiej, na etapie „dziury w ziemi” lub też na etapie budowy pierwszych kondygnacji. Gdy inwestycja była już na etapie końcowym, okazywało się lokale nie spełniały oczekiwań Wnioskodawcy i dlatego też Wnioskodawca dokonał 6 odpłatnych cesji praw i obowiązków z umów przedwstępnych na rzecz osób zainteresowanych kupnem lokali.

Łącznie na przestrzeni trzech lat cesje dokonywane były sześciokrotnie, tj. 20 maja 2011 r. – cesja nr 1, 4 czerwca 2012 r, – cesja nr 2, 8 stycznia 2013 r. – cesja nr 3, 1 lipca 2013 r. – cesja nr 4, 14 sierpnia 2013 r. – cesja nr 5 i 28 lipca 2014 r. – cesja nr 6.

Wraz z dokonaniem cesji cedenci uiszczali oprócz zwrotu zaliczek wpłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz dewelopera również dodatkowo kwotę za dokonanie cesji i tak:

• odnośnie cesji nr 2 Wnioskodawca otrzymał kwotę za dokonanie cesji wysokości 10.000 zł,
• odnośnie cesji nr 3 Wnioskodawca otrzymał kwotę za dokonanie cesji w wysokości 25.000 zł,
• odnośnie cesji nr 4 Wnioskodawca otrzymał kwotę za dokonanie cesji w wysokości 8.000 zł,
• odnośnie cesji nr 5 Wnioskodawca otrzymał kwotę za dokonanie cesji w wysokości 20.000 zł,
• odnośnie cesji nr 6 Wnioskodawca otrzymał kwotę za dokonanie cesji w wysokości 27.900 zł,
  
  

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że celem zawieranych umów był docelowo zakup nieruchomości jako forma lokaty kapitału na przyszłość, dająca lepsze efekty ekonomiczne niż lokaty bankowe a przez to lepsze zabezpieczenie majątkowe siebie i rodziny.

Wnioskodawca wskazał również, że chciał i w dalszym ciągu zmierza docelowo do zakupu lokalu mieszkalnego dla każdego ze swoich trzech małoletnich dzieci, aby ułatwić im rozpoczęcie dorosłego życia i co prawda nie planuje nabycia ani sprzedaży praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich, nie może jednak wykluczyć, że takie zdarzenie w przyszłości nie wystąpi.

Wnioskodawca wskazał we wniosku odnośnie wszystkich dzieci (9-letniego, 6-letniego, 5- letniego) oraz wszystkich cesji od 1 do 6, że do czasu uzyskania pełnoletniości Wnioskodawca zamierzał nabyty na podstawie umowy lokal wynajmować do czasu uzyskania przez ww. dzieci pełnoletniości.

Powyższe działania wskazują niezbicie, że Wnioskodawca zawierał przedwstępne umowy nabycia lokali mieszkalnych w celu ich wykorzystania do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu tych lokali.

Bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca wskazał, że nie wykluczał umożliwienia zamieszkania dziecka w zakupionym mieszkaniu przed osiągnięciem pełnoletniości - przykładowo gdyby okazało się, że zbyt dużo czasu przeznacza na dojazdy do ….. (np. do liceum) bowiem należy podkreślić, że dzieci Wnioskodawcy mają obecnie 5, 6 i 9 lat. Zatem przez wiele lat lokale te miały być wynajmowane przez Wnioskodawcę – co niewątpliwie wskazuje na zamiar wykorzystania ich przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca dokonując w latach 2011 – 2014 sześciokrotnie odpłatnego przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich działał w charakterze handlowca, który dokonał odsprzedaży praw do lokali mieszkalnych, które to umowy stanowiły dla Wnioskodawcy majątek związany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a nie majątek osobisty.

Należy zauważyć, że zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN „handel to działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług”.

Zgodnie z potocznym znaczeniem pojęcia handlowca - handlowcem jest osoba, która trudni się handlem, tj. nabywa towary w celu ich odprzedaży.

Ponadto zgodnie z jednoznaczną definicją art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy, a także art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność handlowców. Art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów i świadczenie usług, wykonywane za wynagrodzeniem przez podatnika występującego w takim charakterze.

Jednocześnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht (sygn. C-291/92) stwierdził, iż w przypadku sprzedaży przez podatnika majątku, który był przeznaczony choćby w części na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową) i którą to część traktował jako majątek osobisty realizujący cele prywatne, to w odniesieniu do sprzedaży tej części majątku nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. TSUE uznał, że brak jest regulacji prawnej uniemożliwiającej podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłącznie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych/osobistych. TSUE wskazał też jednak, że majątek prywatny to taki, który jest przez cały okres jego posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych.

W przedmiotowej natomiast sprawie Wnioskodawca zamierzał wykorzystywać lokale do celów prywatnych dopiero po wieloletnim ich wynajmowaniu. Do tego czasu miały one być związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w zakresie najmu.

Ponadto należy podkreślić, że łącznie na przestrzeni trzech lat Wnioskodawca dokonał 6 ww. cesji praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich, w tym 5 z nich została dokonana odpłatnie.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy najmu innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem lokali mieszkalnych jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Należy podkreślić, że przedwstępne umowy nabycia lokali mieszkalnych zawierane były przez Wnioskodawcę w celu wieloletniego wynajmu tych lokali osobom trzecim, a więc z zamiarem wykorzystania ich do prowadzenia działalności gospodarczej albo w celu ich odsprzedaży (cesji), a nie z zamiarem wykorzystania ich w celach prywatnych.

Trzeba mieć na uwadze, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych, a taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca.

Z wniosku wynika, że zamiarem z jakim Wnioskodawca zawierał przedwstępne umowy nabycia lokali mieszkalnych było prowadzenie działalności gospodarczej poprzez wieloletnie wynajmowanie tych lokali osobom trzecim albo odsprzedaż (cesja) praw i obowiązków wynikających z tych umów, co przesądza, o tym że ww. umowy na zakup lokali mieszkalnych nie były zawierane z zamiarem wykorzystania ich do celów prywatnych Wnioskodawcy i jego rodziny.

Wnioskodawca żadnego z ww. lokali nie wykorzystał do potrzeb osobistych. W ocenie organu Wnioskodawca nie miał nawet takiej możliwości gdyż już na etapie końcowym inwestycji (kiedy lokal nie był jeszcze własnością Wnioskodawcy), Wnioskodawca dokonywał odpłatnego przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich.

Ponadto na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawca zamierza w przyszłości dokonywać zakupu/sprzedaży innych nieruchomości lub w dalszym ciągu dokonywać nabycia i sprzedaży praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich, jeśli tak to jakich i kiedy”, Wnioskodawca wskazał, że „zamierza w przyszłości dokonać zakupu innych nieruchomości w celach j.w. Wnioskodawca nie planuje w przyszłości dokonywać ani sprzedaży nieruchomości ani nabycia lub sprzedaży praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich. Nie może jednak wykluczyć, że takie zdarzenie w przyszłości nie wystąpi.”

Wnioskodawca nie wyklucza zatem możliwości dokonywania w przyszłości zakupu innych nieruchomości i nabycia lub sprzedaży praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich.

Tak więc w przedmiotowej sprawie niewątpliwie Wnioskodawca działał w charakterze handlowca – tj. jako podmiot zajmujący się profesjonalnie obrotem cesjami praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich.

Mając zatem na uwadze całokształt przywołanego stanu prawnego jak i całokształt podjętych przez Wnioskodawcę działań należy uznać, że Wnioskodawca zachował się dla tych transakcji jak podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem wartościami niematerialnymi (prawami) polegającymi na przeniesieniu (cesji) praw i obowiązków wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich, gdyż jak już wskazano wyżej Wnioskodawca dokonał w latach 2011-2014 odsprzedaży sześciu umów nabycia lokali mieszkalnych, które to umowy stanowiły dla Wnioskodawcy przedmiot handlu.

Ponadto należy również podkreślić, że przedwstępne umowy nabycia lokali mieszkalnych zawierane były przez Wnioskodawcę w celu wieloletniego wynajmu tych lokali osobom trzecim, a więc z zamiarem wykorzystania ich do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie wyklucza również możliwości dokonywania w przyszłości zakupu innych nieruchomości i nabycia lub sprzedaży praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów deweloperskich.

Zatem nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca stworzył sobie okoliczności do zarobku na handlu wartościami niematerialnymi polegającymi na przeniesieniu (cesji) praw i obowiązków wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich w sposób zorganizowany.

A zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą - handlową, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że odpłatne przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich stanowiły działalność gospodarczą, a Wnioskodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego dokonane przez Wnioskodawcę przeniesienia (cesji) praw i obowiązków wynikających z przedwstępnych umów developerskich na rzecz podmiotów trzecich podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki zapadły na tle zupełnie innych stanów faktycznych, zatem nie można rozstrzygnięć w nich zawartych przenosić na grunt niniejszej sprawy.

Należy zauważyć, że wskazany przez Wnioskodawcę wyrok NSA z 27 października 2009 r. sygn. akt I FSK 1043/08 dotyczył sytuacji gdzie małżonkowie nabyli ze środków z majątku wspólnego nieruchomość rolną niezabudowaną z myślą o wybudowaniu na niej domu dla swojej rodziny. (…) wydano pozwolenie na budowę domu na przedmiotowym gruncie. Dokonano jego podziału na pięć działek - cztery działki, przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, uprawy polowe i zieleń naturalną, a jedna pod drogę wewnętrzną. Na największej działce wnioskodawca rozpoczął budowę domu – jednakże ze względu na sytuację rodzinną (choroba żony) zdecydował o sprzedaży działek. Zatem ww. wyrok został wydany w odmiennym stanie faktycznym.

Odnośnie wskazanego przez Wnioskodawcę wyroku z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 należy zauważyć, że wyrok ten dotyczył sprzedaży działek wydzielonych z nieruchomości, nabytej przez małżonków w 1991 r., stanowiącej tereny rolno-leśne, następnie przekwalifikowane z urzędu w grunty pod zabudowę. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku tym stwierdził, że: „działanie poza zakresem działalności gospodarczej występuje w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest majątek prywatny - osobisty danej osoby, ponieważ został nabyty na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej”. Zatem wyrok ten został wydany w odmiennym stanie faktycznym.

Podobnie wskazany przez Wnioskodawcę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 stycznia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 929/11, został wydany w innym stanie faktycznym. W sprawie tej Wnioskodawca zakupił wraz z żoną do wspólnego majątku osobistego nieruchomość niezabudowaną o powierzchni 2,04 ha, przeznaczoną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w 10% pod budownictwo mieszkaniowe z usługami, w 90% klasyfikowaną jako grunty rolne. Z uwagi na możliwość zabudowy siedliskowej zamierzali wybudować na tej działce dla własnych potrzeb budynek mieszkalny wraz z terenem rekreacyjnym, a pozostałą część niezabudowaną przeznaczyć pod uprawy rolnicze również dla własnych potrzeb, tj. warzywa, drzewa i krzewy owocowe. Jednakże zamierzone przedsięwzięcie nie mogło zostać zrealizowane z powodu braku odpowiednich środków finansowych. Z uwagi na brak zainteresowanych kupnem dużej działki, Skarżący wystąpił z wnioskiem o podział nieruchomości i została wydana decyzja zatwierdzająca projekt podziału działki na 24 odrębne działki, które Skarżący zamierzał sprzedać pojedynczo, aby jak najszybciej spłacić kredyt bankowy zaciągnięty na zakup gruntu rolnego.

Również wyrok WSA w Warszawie z 27 stycznia 2012r. sygn. akt III SA/Wa 2713/11 zapadł na tle zupełnie innego stanu faktycznego. W sprawie tej Wnioskodawca nabył wraz z żoną nieruchomość składającą się z 19 działek. W dniu zakupu ziemi od osoby fizycznej działki miały status działek budowlanych, ale całość nieruchomości wchodziła w skład gospodarstwa rolnego. Nieruchomość użytkowano rolniczo. W roku 2004 z mocy prawa obowiązujący dla tego obszaru plan przestrzennego zagospodarowania wygasł, ale w roku 2007 Gmina uchwaliła nowy plan nadając działkom status budowlanych. Przedmiotowe działki Skarżący posiadał 11 lat. Działki te były użytkowane rolniczo jako majątek osób fizycznych, wchodziły w skład gospodarstwa rolnego.

Natomiast odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tut. organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.