Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-766/14-2/MG
z 30 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania jednorazowej wypłaty funkcjonariuszowi dodatku mieszkaniowego obejmującej skumulowaną kwotę dodatku za kilka miesięcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania jednorazowej wypłaty funkcjonariuszowi dodatku mieszkaniowego obejmującej skumulowaną kwotę dodatku za kilka miesięcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W Biurze funkcjonariusz może otrzymać tzw. dodatek mieszkaniowy.Dodatek mieszkaniowy jest przyznawany w drodze decyzji szefa na okres trwania najmu, nie dłuższy niż rok. W decyzji przyznającej dodatek określa się jego miesięczną wysokość oraz okres pobierania tego świadczenia.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), dalej jako u.p.d.o.f., wartość świadczenia wypłacanego przez pracodawcę funkcjonariuszowi jako dodatek mieszkaniowy, jest do kwoty 500 zł miesięcznie wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zwolnienie powyższe ma zastosowanie tylko w przypadku funkcjonariusza, który nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 u.p.d.o.f.

Powyższe zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt: IPPB2/415-245/13-2/MK.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 4 u.p.d.o.f. dodatek mieszkaniowy funkcjonariusza stanowi przychód, którego źródłem jest stosunek służbowy łączący funkcjonariusza z szefem biura, natomiast art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi o pojęciu przychodu, wskazuje na moment uzyskania przychodu przez podatnika. Zgodnie z jego treścią, w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych, przychód powstaje z chwilą ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika.

W zaistniałym stanie faktycznym szef biura decyzją przyznał funkcjonariuszowi na okres: czerwiec 2014 r. - maj 2015 r. dodatek mieszkaniowy w wysokości 500 zł miesięcznie.

Dodatek mieszkaniowy nie został wypłacony funkcjonariuszowi w miesiącach: czerwcu i lipcu 2014 r. Natomiast w miesiącu sierpniu 2014 r. funkcjonariuszowi wypłacono skumulowaną kwotę dodatku mieszkaniowego: za ten miesiąc oraz za miesiące czerwiec i lipiec 2014 r., tj. łączną kwotę 1.500 zł.

Mając na uwadze treść normy art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., płatnik pobierając miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy, z postawionej do dyspozycji podatnika w miesiącu sierpniu 2014 r. kwoty 1.500 zł tytułem dodatku mieszkaniowego zwolnił z opodatkowania kwotę 500 zł, zaś od kwoty 1.000 zł pobrał zaliczkę na podatek dochodowy. Funkcjonariusz nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 u.p.d.o.f.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w stanie faktycznym opisanym powyżej, tj. w sytuacji jednorazowej wypłaty kwoty dodatku mieszkaniowego, powstałej z kumulacji kwot tego dodatku należnych podatnikowi za poprzednie miesiące, zwolnieniu z opodatkowania podlegała jedynie kwota 500 zł, czy też kwota 1.500 zł (3 x 500 zł miesięcznie)...
2. Czy w przypadku uznania w stanie faktycznym opisanym powyżej za prawidłowe zwolnienia z opodatkowania jedynie kwoty 500 zł, podatnikowi przysługuje prawo wykazania pomniejszenia przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. i wystąpienia do organu o zwrot nadpłaconego podatku z powyższego tytułu...
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. kwotą postawioną do dyspozycji podatnika w miesiącu sierpniu 2014 r. z tytułu dodatku mieszkaniowego stanowiła kwota 1.500 zł. Skoro zatem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. zwolnieniu z opodatkowania podlega wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracownika do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 500 zł, zwolnieniu z opodatkowania podlegała tylko kwota 500 zł, zaś od kwoty 1.000 zł należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Ad. 2

Podatnikowi przysługuje prawo wykazania pomniejszenia przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. i wystąpienia do organu o zwrot nadpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych z powyższego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie ust. 4 art. 12 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy (stosunku służbowego). Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku służbowego są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku służbowym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że funkcjonariusz otrzymuje tzw. dodatek mieszkaniowy, na zasadach i w trybie określonym stosowną ustawą. Płatnik pobierając miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy, mając na uwadze treść art. 21 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z postawionej do dyspozycji podatnika w miesiącu sierpniu 2014 r. kwoty 1.500 zł tytułem dodatku mieszkaniowego zwolnił z opodatkowania kwotę 500 zł, natomiast od kwoty 1.000 zł pobrał zaliczkę na podatek. Funkcjonariusz nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy (stosunkiem służbowym) powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 14 cytowanej ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że wypłacany funkcjonariuszowi dodatek mieszkaniowy nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie dotyczy bowiem dodatku mieszkaniowego.

Należy zauważyć, że ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie tego przepisu może korzystać świadczenie w postaci sfinansowania funkcjonariuszowi kwatery, czyli wynajęcia mieszkania, pokoju itp. Wówczas zwolnieniem objęta jest wartość tego świadczenia do wysokości 500 zł miesięcznie.

Dodatek mieszkaniowy, przyznaje się funkcjonariuszowi w drodze decyzji, jeżeli jest to uzasadnione potrzebami biura oraz jeżeli:

1. on sam, małżonek lub osoba pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym nie posiadają lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej;
2. został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości, w której on sam, współmałżonek lub osoba pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym nie posiadają lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego;
3. został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości i nie został zakwaterowany na koszt biura.
   

Zgodnie z ust. biura, miejscowością pobliską jest miejscowość, do której czas dojazdu publicznymi środkami transportu zbiorowego przewidziany w rozkładzie jazdy, łącznie z przesiadkami, nie przekracza w obie strony dwóch godzin, licząc od stacji (przystanku) najbliższej miejsca pełnienia służby do stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania, bez uwzględnienia czasu dojazdu do i od stacji (przystanku) w obrębie miejscowości, z której funkcjonariusz dojeżdża, oraz miejscowości, w której pełni służbę.

Jak stanowi ust. 3 art. 93d ustawy biura , funkcjonariuszowi nie przyznaje się dodatku mieszkaniowego, jeżeli:

1. jego małżonek lub osoba pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym, pełniący służbę w biura, uzyskują dodatek mieszkaniowy na lokal lub dom jednorodzinny w tej samej miejscowości;
2. on sam lub osoby, o których mowa w pkt 1, posiadają, w tym również w miejscowości innej niż określona w ust. 1 pkt 1, lokal mieszkalny lub dom jednorodzinny z którego wynajmowania uzyskują dochód;
3. otrzymując dodatek mieszkaniowy w okresie poprzedzającym złożenie wniosku, w przypadku zmiany stanu faktycznego mającego wpływ na uprawnienie do otrzymywania przysługującego świadczenia lub na jego wysokość, nie dopełnił obowiązku powiadomienia o tym Szefa biura.
   

W myśl art. 93d ust. 4 ustawy biura, dodatek mieszkaniowy przyznaje się na podstawie wniosku funkcjonariusza, zawierającego:

1. uzasadnienie;
2. dokumenty, potwierdzające tytuł prawny do lokalu lub domu jednorodzinnego;
3. oświadczenie, że nie zachodzą warunki, o których mowa w ust. 3;
4. zobowiązanie do niezwłocznego pisemnego zawiadomienia Szefa biura o każdej zmianie, mającej wpływ na uprawnienie do otrzymywania dodatku mieszkaniowego lub na jego wysokość.
   

Szef biura przyznaje dodatek mieszkaniowy na okres najmu, nie dłuższy jednak niż na okres roku i pod warunkiem spełniania przez cały ten okres przesłanek, uzasadniających jego przyznanie (art. 93d ust. 5 ustawy biura). Dodatek mieszkaniowy można przyznać do wysokości wynikającej z przedstawionych dokumentów, przy uwzględnieniu sytuacji rodzinnej i majątkowej funkcjonariusza oraz średnich cen rynkowych najmu w miejscu pełnienia służby w dniu przyznania dodatku mieszkaniowego .

Jak stanowi ust. biura, wypłatę dodatku mieszkaniowego wstrzymuje się w przypadku niespełniania przesłanek, uzasadniających jego przyznanie.

W związku z powyższym, wypłacany funkcjonariuszowi dodatek mieszkaniowy, przyznany w drodze stosownej decyzji nie jest świadczeniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracownika, a tym samym podlega opodatkowaniu łącznie z pozostałymi dochodami ze stosunku służbowego osiągniętymi przez funkcjonariusza w danym miesiącu. Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku służbowego, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy, od osiągniętego w danym miesiącu przez funkcjonariusza dochodu.

Zatem w sytuacji jednorazowej wypłaty kwoty dodatku mieszkaniowego, powstałej z kumulacji kwot tego dodatku należnych podatnikowi za poprzednie miesiące, Wnioskodawca winien opodatkować całą wypłacaną w danym miesiącu kwotę dodatku i od łącznej wartości osiągniętego przez funkcjonariusza dochodu obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie, odnoszące się do stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania Nr 1 wniosku, organ podatkowy stwierdza, że w zaistniałej sytuacji odniesienie się przez organ podatkowy do stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania Nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Odnośnie przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Nr IPPB2/415-245/13 -2/MK z dnia 23 maja 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie należy stwierdzić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo Sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie.

Mając na uwadze powyższe organ podatkowy informuje, że w stosunku do powołanej w przedmiotowej sprawie interpretacji indywidualnej zostały podjęte działania w trybie ww. art. 14e ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.