Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-185/15/MS
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 11 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3 – zdarzenie przyszłe) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji części i akcesoriów dla branży motoryzacyjnej. Zasadnicza działalność Spółki obejmuje wytwarzanie elementów systemów hamulcowych pojazdów. Spółka prowadzi obecnie działalność produkcyjną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”, „Strefa”) na podstawie otrzymanych dwóch zezwoleń i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) dla części dochodów (osiąganych na terenie SSE w ramach zezwoleń).

Z uwagi na rosnącą konkurencję, szybki postęp technologiczny w branży motoryzacyjnej, jak również najwyższe wymogi bezpieczeństwa dla użytkowników końcowych, w ramach globalnej strategii, Grupa prowadzi zaawansowane technologicznie prace badawcze, rozwojowe i wdrożeniowe, które są warunkiem koniecznym do zawarcia i realizacji kontraktów produkcyjnych z kontrahentami Grupy (międzynarodowymi koncernami samochodowymi). W ramach prowadzonych prac Grupa przedstawi swoim kontrahentom oferty na opracowanie i produkcję określonych typów komponentów. W przypadku akceptacji oferty przez kontrahentów, w zależności od specyfiki przyszłego komponentu, a także specjalizacji i lokalizacji podmiotów należących do Grupy, podejmowana jest decyzja o przekazaniu zadań w zakresie wytwarzania danego komponentu do wybranych spółek produkcyjnych, w tym Wnioskodawcy.

Spółka nie opracowuje ani nie posiada własnych technologii wytwarzania, jak również nie zajmuje się rozwojem nowych produktów. Wynika to z faktu, że produkty dostarczane przez dostawców branży motoryzacyjnej, w której działa Grupa, wymagają zazwyczaj istotnych nakładów na projektowanie i rozwój. Branża motoryzacyjna wymaga zaawansowanych technologii, cykl życia produktów jest krótki, co wiąże się z koniecznością ciągłych ich zmian. Aby nadążyć za postępem technologicznym, konieczne są istotne nakłady, których pojedynczy podmiot nie jest w stanie sam ponieść. Zważywszy na powyższe koszty związane z pracami nad nowymi technologiami i produktami ponoszone są przez wyspecjalizowane w tym zakresie podmioty z Grupy, tzw. centra techniczne, a następnie efekty tych prac udostępniane są podmiotom produkcyjnym z Grupy.

W centrach technicznych Grupy prowadzone są zasadniczo dwa rodzaje prac nad nowymi technologiami i produktami:

1. prace koncepcyjne/badawcze (tzw. „core engineering”) oraz
2. dedykowane prace inżynieryjne (tzw. „application engineering”) - dalej również: prace aplikacyjno-inżynieryjne.
   
   

Prace koncepcyjne („core engineering”) polegają na opracowywaniu i rozwijaniu nowych technologii, produktów i koncepcji jeszcze przed uzyskaniem przez Grupę informacji o zapotrzebowaniu ze strony konkretnego kontrahenta. Uzyskane w toku takich prac rezultaty stanowią podstawę koncepcji i konstrukcji nowego lub istotnie ulepszonego komponentu (części samochodowych). Wskazać należy, że wszystkie efekty prac projektowych w ramach tzw. „core engineering” realizowanych przez centra techniczne, są przedmiotem wewnątrzgrupowej umowy licencyjnej. Umowa ta stanowi podstawę prawną, na bazie której jednostki produkcyjne wykorzystują wystandaryzowany produkt, technologię, wypracowane know-how i w związku z tym zobowiązane są do uiszczania opłat licencyjnych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw do patentu, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej.

W nawiązaniu do powyższych prac, z uwagi na specyfikę branży motoryzacyjnej, typowe dla producentów części i akcesoriów do pojazdów jest następnie prowadzenie tzw. prac aplikacyjno-inżynieryjnych, w ramach których ogólna koncepcja nowego komponentu przekładana i dostosowywana jest do wymogów konkretnego producenta samochodów, co jest niezbędne dla funkcjonowania danego komponentu jako jednego z elementów całego systemu (pojazdu).

Prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane są w ramach prowadzonych projektów i programów dopiero na etapie przygotowań do realizacji konkretnego zamówienia składanego przez dany koncern samochodowy. Tym samym Grupa dysponując pierwotnymi założeniami/koncepcjami rozwiązań wypracowanymi na etapie prac koncepcyjnych/badawczych oraz otrzymując od koncernów samochodowych zamówienia na komponenty i akcesoria samochodowe o konkretnych parametrach technicznych, dokonuje w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych ich dostosowania do indywidualnych wymagań zgłoszonych przez klienta. Wypracowane w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych rozwiązania mają na celu opracowanie nowego, unikatowego lub znacząco ulepszonego komponentu samochodowego, możliwego do zastosowania przez konkretnego zamawiającego (producenta samochodów).

Z uwagi na fakt, że wytwarzane przez Spółkę komponenty układów hamulcowych stanowią składową wytwarzanych finalnie samochodów, niezbędne jest, by produkty te cechowały się niezawodnością (autonomiczną sprawnością), jak również współpracowały z pozostałymi systemami znajdującymi się w montowanych przez producentów samochodach.

Prace aplikacyjno-inżynieryjne obejmują w szczególności projektowanie poszczególnych komponentów, badanie ich wzajemnych oddziaływań i dopasowywanie mające na celu stworzenie sprawnych systemów spełniających wymagania klientów, w tym:

1. tworzenie projektów, rysunków, planów oraz innej dokumentacji technicznej na potrzeby wdrażanego w spółkach z Grupy procesu produkcyjnego,
2. przeprowadzanie, opracowywanie i raportowanie testów realizowanych na stanowiskach pomiarowych,
3. opracowywanie prototypów produktów.
   
   

Zgodnie z przyjętym przez Grupę modelem działalności, opisane powyżej prace są co do zasady realizowane przez wydzielone, wyspecjalizowane podmioty działające w ramach Grupy, tzw. centra techniczne. Spółki produkcyjne (w tym Spółka) obciążane są kosztami prac aplikacyjno-inżynieryjnych, które realizowane są ściśle na rzecz produktów wytwarzanych w danej jednostce, na podstawie umowy ramowej.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w związku z ponoszeniem opisanych powyżej kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych uzyskał następujące indywidualne interpretacje podatkowe:

• z 23 grudnia 2014 r. wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-1194/14/AK oraz IBPBI/2/423-1195/14/AK) potwierdzające, że wydatki poniesione na nabycie prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy mogą i będą mogły zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych wg jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. Nr 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),
• z 23 grudnia 2014 r. wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-1196/14/AK oraz IBPBI/2/423-1197/14/AK) potwierdzające, że Spółka jest i będzie uprawniona do jednoczesnego stosowania różnych metod rozliczeń kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, dla poszczególnych realizowanych projektów i programów.
  
  

W odniesieniu do wybranych projektów i programów, dla których spełnione są warunki wskazane w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, Spółka rozważa, zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, wprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych (w tym również ujawnienie) odpowiednich wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNiP”).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość początkowa WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, powinna zostać określona na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, tj. wartość ta powinna obejmować w szczególności poniesione koszty związane z zakupem od centrów technicznych prac aplikacyjno-inżynieryjnych dotyczących określonych programów i projektów, naliczone do dnia przekazania WNiP do używania? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3 – zdarzenie przyszłe)

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), powinna zostać określona na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, tj. wartość ta powinna obejmować w szczególności wszystkie poniesione koszty związane z zakupem od centrów technicznych prac aplikacyjno-inżynieryjnych dotyczących określonych programów i projektów, naliczone do dnia przekazania WNiP do używania.

Zgodnie z art. 15 ust. 4a pkt 3 ustawy o CIT, jedną z metod ujęcia kosztów prac rozwojowych jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT. Równocześnie, art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT określa warunki, jakie spełniać muszą prace rozwojowe, aby mogły być one uznane za WNiP i mogły w związku z tym podlegać odpisom amortyzacyjnym.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b ustawy o CIT.

Na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w razie odpłatnego nabycia, za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych, uważa się cenę ich nabycia. Jak zostało uregulowane w art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Biorąc pod uwagę że:

• Spółka nabywa prace aplikacyjno-inżynieryjne stanowiące prace rozwojowe w rozumieniu art. 15 ust. 4a ustawy o CIT,
• w przypadku określonych programów i projektów, nabywane przez Spółkę prace aplikacyjno-inżynieryjne mogą spełniać dodatkowe kryteria określone w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT (warunki dla uznania za WNiP podlegające amortyzacji),

w ocenie Spółki, jest ona uprawniona do określenia wartości takich WNiP na podstawie art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, tj. w cenie ich nabycia.

Kalkulowana wartość początkowa WNiP będzie zatem stanowiła sumę kosztów naliczonych do dnia przekazania takich WNiP do używania, wyłączonych z wyniku podatkowego w dacie poniesienia (i nieujętych w tych okresach w kosztach zgodnie z innymi metodami rozliczenia z art. 15 ust. 4a ustawy o CIT), związanych z nabyciem od centrów technicznych prac aplikacyjno-inżynieryjnych dotyczących określonych programów i projektów, dla których zgromadzona została odpowiednia dokumentacja, o której mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT.

Spółka pragnie wskazać, że prezentowane przez nią stanowisko w zakresie rozliczania prac rozwojowych jako WNiP znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, m.in. w :

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 16 kwietnia 2013 r. (sygn. IPTPB3/423-21/13-2/KJ),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 września 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-648/13/AP),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 września 2013 r. (sygn. ILPB4/423-196/13-2/MC),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2014 r. (sygn. ITPB3/423-547/13/PS),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 marca 2014 r. (sygn. IPTPB3/423-522/13-3/KJ).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 1, 2, 3 – stan faktyczny oraz pytania Nr 4 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.