Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-953/14-2/GJ
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2014r. (data wpływu 12 września 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji umowy i jej skutków podatkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji umowy i jej skutków podatkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest właścicielem szeregu drogerii zlokalizowanych na terytorium całego kraju. Specyfika prowadzenia tak rozbudowanej działalności gospodarczej wymaga częstego przemieszczania się na terenie całego kraju pracowników oraz członków organów Spółki. W związku z tym Spółka musi dysponować samochodami służbowymi.

Spółka zawarła w tym celu z Bankiem (dalej: „Leasingodawca") umowy (zwane dalej „Umowami Leasingu”), których przedmiotem jest przekazanie przez Leasingodawcę prawa do używania przez Spółkę wybranych samochodów osobowych w zamian za umówione opłaty leasingowe. Przedmiotem Umów Leasingu są samochody, które Bank sam leasinguje od spółki L. Sp. z o.o. (dalej: "Właściciel Samochodów").

Z treści każdej z zawartych Umów Leasingu (oraz załączników do tych umów) wynika, że:

1. Czas trwania umowy leasingowej wynosi 3 lata,
   
2. Przedmiotem każdej umowy jest oznaczony samochód osobowy,
   
3. Została określona wartość początkowa netto leasingowanego samochodu (cena modelu),
   
4. Została określona wartość netto dodatkowego wyposażenia,
   
5. Została określona ilość rat miesięcznych i wartość raty miesięcznej za leasingowanie samochodu,
   
6. Leasingodawca zobowiązał się do wyrażenia zgody na zakup przez Spółkę (na żądanie Spółki i za zgodą Właściciela Samochodu,) samochodu po zakończeniu leasingu za określoną w załączniku do Umowy Leasingu szacunkową wartość rynkową samochodu,
   
7. Suma opłat należnych Leasingodawcy w podstawowym okresie trwania Umowy, tj.:
   1. suma należnych miesięcznych rat leasingowych netto oraz
      
   2. szacunkowa wartości rynkowa netto (cena wykupu) przedmiotu leasingu,
      jest wyższa niż suma wartości początkowej netto pojazdu oraz wartości netto dodatkowego wyposażenia - określonych w Umowach Leasingu,
8. Spółka nie posiada prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych (w rozumieniu przepisów podatkowych) leasingowanych samochodów.
   
   

Dodatkowo Właściciel Samochodów złożył Leasingodawcy pisemne oświadczenie, że w dniu zawarcia Umowy Leasingu nie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”),
   
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
   
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym.
   
   

Z uzyskanych przez Spółkę informacji wynika, że także Leasingodawca nie korzysta z ww. zwolnień w podatku dochodowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle przedstawionych zdarzeń zaistniałych i przyszłych:

1. Umowy zawarte przez Spółkę stanowią umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 w zw. z art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT?
   
2. Opłaty ustalone w umowie leasingu i ponoszone przez Spółkę w podstawowym okresie umowy stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki, bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT?
   
3. Wszelkie inne koszty wynikające z użytkowania przedmiotu leasingu dla celów działalności gospodarczej i ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów, bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT?
   
4. W razie nieskorzystania przez Spółkę z prawa nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy za cenę określoną w Umowach Leasingu (określoną jako element składowy w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT), zmieni się kwalifikacja zawartych Umów Leasingu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1.

Treść zawartych Umów Leasingu (wraz z załącznikami) spełnia kryteria umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1 w zw. z 17a pkt 1 Ustawy o CIT.

Zasady kwalifikacji i opodatkowania umowy leasingu zostały uregulowane w rozdziale 4a Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 17a pkt 1 tejże ustawy przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której Finansujący oddaje do odpłatnego używania lub używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie Korzystającemu, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Na podstawie art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m. in.; środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Z punktu widzenia Właściciela Samochodów - samochody osobowe będące przedmiotem Umów Leasingu stanowią więc środki trwałe podlegające amortyzacji, o których mowa w art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT. Artykuł ten nie wymaga przy tym by to finansujący był właścicielem przedmiotu leasingu.

Tak więc, skoro zawarte przez Wnioskodawcę umowy, dotyczą odpłatnego używania (na warunkach określonych w ustawie) podlegających amortyzacji środków trwałych (samochodów osobowych) są one umowami leasingu w świetle art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT. W konsekwencji określenie skutków podatkowych dla Wnioskodawcy płynących z zawarcia takich umów należy dalej oceniać z perspektywy przepisów art. 17b -171 Ustawy o CIT.

Art. 17b ust. 1 i 2 Ustawy o CIT przewiduje zamknięty katalog warunków, które spełnione łącznie decydują o kwalifikacji umowy jako umowy leasingu operacyjnego, w szczególności:

1. umowa musi być zawarta na czas oznaczony, stanowiący 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości,
   
2. suma opłat w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych,
   
3. finansujący nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie: (i) art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, (ii) przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych, (iii) art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178).
   
   

Okres zawarcia umowy a normatywny okres amortyzacji.

Zgodnie z art. 17a pkt 4 lit. a) Ustawy o CIT przez pojęcie normatywnego okresu amortyzacji w odniesieniu do środków trwałych rozumie się okres, w którym odpisy amortyzacyjne, wynikające z zastosowania stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, zrównują się z ich wartością początkową. Wspomniany wykaz przewiduje dla samochodów osobowych stawkę 20%, co w praktyce oznacza normatywny okres amortyzacji na poziomie 60 miesięcy. Jak wskazano w stanie faktycznym Spółka zawarła Umowy Leasingu na okres 36 miesięcy, tj. okres oznaczony stanowiący 60% normatywnego okresu amortyzacji. W związku z powyższym warunek dotyczący okresu zawarcia umowy w stosunku do normatywnego okresu amortyzacji należy uznać za spełniony.

Suma opłat leasingowych a wartość początkowa środków trwałych.

W odniesieniu do oceny stosunku sumy opłat ustalonych w Umowie Leasingu do wartości początkowej środków trwałych, jak wskazano w stanie faktycznym, łączna wartość netto wszystkich opłat wynikających z Umów Leasingu powiększona o cenę wykupu (zwaną szacunkową wartością samochodu) przewidzianą w opcji zakupu przedmiotu leasingu po jej zakończeniu przez Spółkę będzie przewyższać wartość początkową środka trwałego (także biorąc pod uwagę wartość dodatkowego wyposażenia), co jest równoznaczne ze spełnieniem kolejnego warunku wynikającego z definicji umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT.

Brak zwolnienia z podatku dochodowego finansującego (Leasingodawcy).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Leasingodawca nie korzysta ze zwolnień wskazanych w art. 17b Ustawy o CIT.

Należy więc uznać, że zawarte przez Spółkę Umowy Leasingu spełniają przesłanki dla uznania ich (dla celów podatkowych) za umowy tzw. leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b w zw. z art. 17a ust. 1 Ustawy o CIT.

Ad. 2.

W opinii Wnioskodawcy, ponieważ zawarte umowy (w opinii Wnioskodawcy) są umowami leasingu i przedmioty leasingu wykorzystywane są dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, wszelkie opłaty leasingowe są kosztami uzyskania przychodu bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT.

Samochody osobowe są używane przez Spółkę dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, zaś opłaty leasingowe ponoszone przez Spółkę bezsprzecznie są związane z uzyskaniem przez Spółkę przychodu lub zabezpieczeniem (zachowaniem) jego źródła. W opinii Spółki spełnione są wszystkie przesłanki do zakwalifikowania ponoszonych wydatków do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. W szczególności nie będą miały zastosowania ograniczenia przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 3b Ustawy o CIT: art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu o której mowa w art. 17a pkt 1 Ustawy o CIT. Skoro więc, jak wskazano powyżej zawarte przez Spółkę Umowy Leasingu spełniają warunki do tego, by uznać je za umowy leasingu operacyjnego dla celów podatkowych (tj. umowy na podstawie których korzystający nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych) - należy uznać, że ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT nie znajdą zastosowania do opłat leasingowych ponoszonych przez Spółkę.

Ad. 3.

Ponieważ zawarte umowy są, jak wykazano powyżej - umowami leasingu, zaś przedmioty leasingu wykorzystywane są dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, wszelkie koszty eksploatacyjne związane z użytkowaniem przedmiotów leasingu, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT - z uwagi na treść ww. art. 16 ust. 3b Ustawy o CIT.

Ad. 4.

Prawo nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy za cenę określoną w umowie (na podstawie art. 17j ust. 1 Ustawy o CIT określoną jako element składowy w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT) może nie zostać zrealizowane przez Spółkę, ewentualnie Właściciel Samochodu może nie wyrazić zgody na nabycie samochodu przez Spółkę i pozostanie to bez wpływu na kwalifikację zawartych umów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Dla celów zakwalifikowania Umowy Leasingu jako umowy leasingu, o której mowa w art. 17 b ust. 1 Ustawy o CIT, wystarczającym jest by opcja zakupu została zapisana w treści Umowy Leasingu, niezależnie od ostatecznej decyzji Wnioskodawcy w zakresie skorzystania z niej po zakończeniu Umowy Leasingu.

Zgodnie z art. 17j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT. Żaden przepis nie wprowadza natomiast obowiązku skorzystania z możliwości wykupu przedmiotu leasingu.

Zgodnie natomiast z art. 17a pkt 2 Ustawy o CIT podstawowym okresem umowy leasingu jest czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona. Oznacza to, że po upływie okresu, na jaki umowa ta została zawarta, Finansujący może przenieść na Korzystającego własność przedmiotu leasingu, z określonymi tego konsekwencjami dla przychodów i kosztów uzyskania przychodów stron umowy. Jednocześnie, jak potwierdził Minister Finansów w indywidualnej interpretacji z dnia 27.09.2012 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPB3/423-470/12-2/GJ „Brzmienie przepisów wskazuje jednak, że zakup przedmiotu leasingu po jego zakończeniu nie jest obligatoryjny, a stanowi wyłącznie możliwość (opcję) dla stron umowy, istnienie klauzuli opcji wykupu przedmiotu leasingu w danej umowie (skonkretyzowanego w postaci postanowienia zapisu umownego) nie wpływa na fakultatywny charakter takiej opcji, w tym sensie, że zamieszczenie w treści umowy opcji zakupu przedmiotu leasingu po określonej cenie, pozostaje skuteczne również wówczas, gdy korzystający z tej opcji nie skorzysta. Za taką interpretacją przemawia również fakt, że w przepisie art. 17d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca przewidział sytuację przeniesienia własności przedmiotu leasingu na rzecz osoby trzeciej. Sytuacja taka może mieć miejsce wówczas, gdy pomimo istnienia klauzuli opcji zakupu w umowie leasingu, z uwagi na przyczyny biznesowe bądź chęć wymiany samochodu na nowy, po zakończeniu podstawowego okresu umowy leasingu korzystający nie zdecyduje się na nabycie samochodu na własność".

W świetle powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla celów zakwalifikowania Umowy Leasingu jako umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT, a w konsekwencji ujęcia w kosztach podatkowych opłat leasingowych bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o CIT - wystarczającym jest by opcja zakupu została zapisana w treści Umowy Leasingu, niezależnie od ostatecznej decyzji Wnioskodawcy w przedmiocie skorzystania z tego uprawnienia (opcji zakupu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych pojęcie umowy leasingu zostało zdefiniowane w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej updop (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) Zgodnie z tym przepisem przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana „ finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej „ korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. Przepis art. 17a jest punktem wyjścia do rozważań w zakresie kwalifikacji umowy jako podatkowej umowy leasingu od strony podmiotowej i przedmiotowej umowy, przepisy zaś art. 17b i art. 17f, które określając skutki, jakie wywołuje umowa po stronie finansującego i korzystającego, wskazują na dodatkowe warunki, które decydują o zaliczeniu umowy do podatkowej umowy odpowiednio: leasingu operacyjnego i finansowego.

Stosownie do brzmienia art. 17a pkt 1 przedmiotem podatkowej umowy leasingu mogą być tylko podlegające amortyzacji podatkowej środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania. Stronami podatkowej umowy leasingu są finansujący i korzystający. Finansującym jest strona umowy, która oddaje rzecz do odpłatnego używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie. Z powyższego wynika przy uwzględnieniu art. 16a i 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że finansującym może być tylko właściciel lub współwłaściciel środków trwałych (w tym gruntów), lub właściciel lub współwłaściciel wartości niematerialnych i prawnych, a także osoby uprawnione do korzystania z tych wartości. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost pojęcia „środki trwałe”. Przy okazji jednak kwalifikowania składników majątku, które podlegają amortyzacji wskazuje na warunki, które są nieodzowne do uznania składnika majątkowego za środek trwały.

Z przepisu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie środków trwałych wynika, że środki trwałe to rzeczy:

• stanowiące własność lub współwłasność podatnika,
  
• nabyte lub wytworzone przez podatnika,
  
• kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  
• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż 1 rok,
  
• wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością, lub
  
• oddane przez niego do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu.
  
  

W ocenie organu własność jest podstawowym kryterium zaliczenia rzeczy do środków trwałych i w efekcie prawa do jej amortyzowania. I takie środki trwałe mogą być przedmiotem leasingu. Przedmiot umowy leasingowej powinien być własnością finansującego. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w przepisach ustawy. Podczas, gdy w podatkowej umowie leasingu operacyjnego finansujący jako właściciel amortyzuje przedmiot leasingu i zalicza odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, to w przypadku umowy leasingu finansowego, której niezbędnym warunkiem jest postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, ustawodawca wprowadził wyraźny zapis, którym legalizuje fakt, że amortyzacji dokonuje „niewłaściciel” przedmiotu leasingu w postaci przepisu art. 16a ust. 2 pkt 3, zgodnie z którym amortyzacji podlegają również składniki majątku, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu zawartej z właścicielem lub współwłaścicielem tych składników. Powyższe przepisy w ocenie organu świadczą, że finansującym musi być właściciel przedmiotu leasingu. I nie chodzi o władztwo ekonomiczne, lecz władztwo prawne , tzn. własność/współwłasność rzeczy.

Stanowisko organu znajduje potwierdzenie np. w wyroku WSA w Łodzi z dnia 24 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 689/12, w którym Sąd stwierdził m.in. „(...)użyte przez ustawodawcę sformułowanie – "podlegające amortyzacji środki trwałe" – uwzględniając przy tym treść art. 17a pkt 3 u.p.d.o.p oznacza środki trwałe w rozumieniu art. 16 a u.p.d.o.p. Jednym z warunków uznania składników majątkowych, które mogą stanowić środki trwałe ( art. 16a ust.1 pkt 1,2,3, ust.2 pkt 1 i 2 u.p.d.o.p ) jest to, aby stanowiły one przedmiot własności lub współwłasności podatnika. (...) skoro podlegającymi amortyzacji środkami trwałymi są takie składniki majątku, które stanowią przedmiot własności lub współwłasności podatnika, można zatem zasadnie wysnuć z tego wniosek, że obok warunków enumeratywnie wymienionych w art. 17 b u.p.d.o.p pozwalających na uznanie umowy za umowę podatkowego leasingu operacyjnego, kolejnym warunkiem jest to, aby "finansujący" ( oddający rzecz w używanie albo używanie i pobieranie pożytków ) był właścicielem tej rzeczy.

Ten dodatkowy warunek ( obok warunków opisanych w art. 17 f u.p.d.o.p ) dotyczy także podatkowego leasingu finansowego. Z przepisem tym, a w szczególności pkt 3 ust.1 tej jednostki redakcyjnej koresponduje art. 16a ust.2 pkt 3 u.p.d.o.p. Przepis ten umożliwia amortyzowanie środków trwałych podatnikowi, który nie jest ich właścicielem, na podstawie umowy leasingu zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników majątku. Zasadny jest wobec tego wniosek, że także w zakresie leasingu finansowego "finansujący" musi być właścicielem środka trwałego”.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, w ocenie organu, zawarte umowy pomiędzy Spółką a Bank jako leasingodawcą, będącym również stroną umowy leasingu jako korzystający nie można zakwalifikować jako podatkowej umowy leasingu. Bank jako korzystający w umowie leasingu z L., a jednocześnie jako leasingodawca w umowie ze Spółką nie jest właścicielem przedmiotu umowy, a jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów, tylko jako właściciel mógłby zawrzeć ze Spółką umowę leasingu operacyjnego.

Ponieważ umowa nie spełnia ogólnego warunku w zakresie uznania jej za podatkową umowę leasingu, nie ma znaczenia, czy spełnia warunki szczególne określone w art. 17b ust. 1 ustawy dla umowy leasingu operacyjnego. Umowa leasingu musi dotyczyć składników majątku, które spełniają przesłankę uznania ich za środki trwałe w zakresie ich własności , czy współwłasności finansującego. Skoro Bank tylko użytkuje samochody na podstawie swojej umowy leasingu, nie może jako użytkownik zawrzeć umowy leasingu ze Spółką.

Konsekwencją uznania, że zawarte przez Spółkę umowy nie stanowią umów leasingu jest brak uprawnienia Spółki do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem przez Spółkę z samochodów osobowych (pyt. Nr 2 i 3) z uwzględnieniem przepisu art. 16 ust 3b ustawy, który nie wymaga prowadzenia ewidencji przebiegu i dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu , o której mowa w art. 17a pkt 1. Skutki podatkowe umowy zawartej między Spółką a Bankiem są takie jak w przypadku umów najmu. Zaliczenie w takiej sytuacji wydatków ustalonych w umowach przy uwzględnieniu limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, następuje z zastosowaniem generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, obligującej istnienie związku przyczynowo-skutkowego wydatków z osiąganymi przychodami lub źródłem przychodu w celu jego zabezpieczenia lub zachowania. Prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w zakresie wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych nie będących składnikiem majątku podatnika wymaga ponadto prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 16 ust. 5 updop. Przepis art. 16 ust. 3b ustawy, nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Uznając, że Spółka nie jest uprawniona do uznawania zawieranych umów za podatkowe umowy leasingu operacyjnego, pytanie Spółki oznaczone nr 4 we wniosku jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.