Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/210/CRS/13/RD-416821/14
z 5 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 23 lipca 2012 r. Nr IBPBII/1/415-425/12/MCZ wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Pani (Wnioskodawczyni) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 23 kwietnia 2012 r., uzupełnionym w dniu 18 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne podatnika będącego osobą niepełnosprawną, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 11 czerwca 2012 r. Nr IBPBII/1/415-425/12/MCZ wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 18 czerwca 2012 r.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni przedstawiła następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. Posiada I grupę inwalidzką ze względu na schorzenia narządów ruchu (biodro, kręgosłup). Po prawie trzyletnim oczekiwaniu wyznaczono Wnioskodawczyni w szpitalu termin operacji biodra (endoproteza) na miesiąc kwiecień 2011 r. Szpital jednak przesunął termin operacji na miesiąc sierpień 2011 r. Po zgłoszeniu się do szpitala odmówiono jednak wykonania operacji ze względu na złe wyniki badań i skierowano do specjalistów. Wnioskodawczyni w dalszym ciągu oczekuje na zabieg. Wnioskodawczyni chodzi przy pomocy kuli. Ma ograniczoną możliwość poruszania się i nie mogła skorzystać z kąpieli w dotychczasowej łazience z wanną, jak również z toalety, która znajduje się na innym poziomie (schody).

Dla potrzeb ułatwiających wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Wnioskodawczyni zmuszona była wykonać adaptację pomieszczenia, tj. przebudować łazienkę wstawiając zamiast wanny kabinę prysznicową z niskim brodzikiem i siedzeniem oraz montując w niej toaletę. Z uwagi na małą powierzchnię łazienki, tj. brak możliwości wstawienia kabiny i toalety trzeba było wyburzyć ściankę działową pomiędzy łazienką a tzw. spiżarką i przesunąć mur łazienki. W związku z wyburzeniem ścianki trzeba było wstawić dwoje drzwi o innych rozmiarach i w inne miejsca, przerobić instalację wodną, kanalizacyjną i elektryczną, co wiązało się z zakupem szeregu materiałów.

Wykonano adaptację pomieszczenia łazienki i poniesiono koszty:

• wyposażenie sanitarne m. in.: kabina prysznicowa, brodzik, miska i deska ustępowa, umywalka wraz z szafką, siedzisko prysznicowe, syfon brodzikowy, stelaż z przyciskiem, bateria umywalkowa, kolumna natryskowa - 5.688,01 zł.
• drzwi - 2 szt. - 3.180,00 zł.
• płytki łazienkowe – 4.321,72 zł.
• materiały: budowlane, instalacyjne, wodno kanalizacyjne, elektryczne (m.in. cegła, zaprawa tynkarska, przewody elektryczne, kolanka, kleje, fugi, zawory, rury, śrubunki, grzejniki, zawory, płyty gipsowo kartonowe, izolacje przeciwwilgociowe, wentylator, wyłącznik, gniazdka, farba, oświetlenie elektryczne, itp.) – 5.395,29 zł.
  
  

Ogółem - 18.585,02 Zł

Całość robocizny została wykonana we własnym zakresie.

Adaptowana łazienka jest użytkowana wyłącznie przez Wnioskodawczynię i jej męża, który posiada drugą grupę inwalidzką.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni wniosła o wydanie interpretacji odnośnie zaliczenia kosztów adaptacji pomieszczenia łazienki do ulgi rehabilitacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako osoba niepełnosprawna z pierwszą grupą inwalidzką (ze wzglądu na narządy ruchu: biodro i kręgosłup), może zgodnie z przepisami prawa podatkowego zaliczyć wydatki jakie poniosła na adaptację łazienki, dostosowując ją do jej potrzeb osoby niepełnosprawnej jako wydatki poniesione w ramach ulgi rehabilitacyjnej i tym samym może odliczyć je od dochodu w zeznaniu za 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej wydatków poniesionych na: wyburzenie ścianki oddzielającej wcześniej łazienkę od spiżarki i postawienie nowej ściany łazienki, usunięcie drzwi i ościeżnic z wejścia do spiżarki i łazienki oraz zamurowanie tych wejść; powstanie nowego wejścia do łazienki, zakup i montaż szerszych drzwi wewnętrznych do łazienki, zakup i położenie antypoślizgowych płytek podłogowych, zlikwidowanie wanny, zakup i montaż kabiny prysznicowej wraz z niskim brodzikiem i syfonem brodzikowym a także siedziskiem prysznicowym, w pełni przystosowanej do funkcjonowania osoby niepełnosprawnej; zakup i montaż ubikacji (miska i deska w.c. ze stelażem z przyciskiem), malowanie pomieszczeń po wykonaniu ww. prac za prawidłowe, a w pozostałej części za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, stwierdzam, co następuje.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków na cele rehabilitacyjne zawiera ust. 7a w art. 26 ustawy. Wśród tych wydatków ustawodawca wymienił m.in. wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy).

Rozpatrując czy wskazane we wniosku wydatki mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania (domu) – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Kwestie te były przedmiotem rozstrzygnięć przed sądami administracyjnymi. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 667/11 Sąd uznał, iż „Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 updof pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, iż w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie "adaptacja" rozumieć należy jako "przystosowanie", które jednak niekoniecznie oznaczać musi "ulepszenie", czy "przekształcenie" zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.”.

Z kolei, w wyroku WSA w Łodzi z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 547/11, Sąd stwierdził, iż „Ocena, czy dany wydatek [mieszkaniowy] jest podyktowany jedynie potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane (tak w wyroku NSA z dnia 10 kwietnia 1997 r. sygn. akt SA/Sz 696/96, ONSA 1997, nr 4, poz. 193, a także w wyroku NSA z dnia 20 czerwca 2000 r. sygn. akt I SA/Łd 465/98 i z dnia 28 stycznia 2003 r. sygn. akt I SA/Łd 661/01).”

Wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych oraz wbrew stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, nie muszą mieć indywidualnego charakteru. Istotne jest jedynie czy wydatki te są podyktowane potrzebami osoby niepełnosprawnej związanymi z tą niepełnosprawnością.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, iż „nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 pdf, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg "indywidualnego przeznaczenia" w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 pdf, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 pdf należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.”.

WSA w Łodzi w wyroku z dnia 19 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1024/11 stwierdził, iż „ustawodawca nie wykluczył sytuacji, gdy z udogodnień będących rezultatem adaptacji (wyposażenia) lokalu (budynku) mogą, prócz osoby niepełnosprawnej, korzystać także inni domownicy ("nieokreślony krąg osób"). Rozwiązanie przeciwne byłoby zresztą skrajnie nieracjonalne, skoro bezspornie niezbędne niepełnosprawnym ułatwienia jakimi są np. podjazdy dla wózków, czy dodatkowe uchwyty, poręcze – co oczywiste – mogą i w praktyce są wykorzystywane także przez osoby pełnosprawne.”.

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie rozpatrywanej sprawy stanowisko Wnioskodawczyni o zakwalifikowaniu poniesionych wydatków związanych z adaptacją łazienki jest uzasadnione.

Powyższe wydatki stanowią wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawczyni. Dokonane zakupy na modernizację łazienki ułatwiają bowiem wykonywanie codziennych czynności życiowych.

Wysokość przedmiotowych wydatków ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy).

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7b ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z ust. 7d w art. 26 ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Możliwość dokonania odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne i ułatwiające wykonywanie czynności życiowych uwarunkowana jest zatem spełnieniem wszystkich wyżej wymienionych warunków.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 23 lipca 2012 r. Nr IBPBII/1/415-425/12/MCZ, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.