Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1159/14-2/TR
z 16 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2014 r. (data wpływu 20 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca) świadczy szeroko rozumiane usługi zarządcze na rzecz spółek z Grupy. W ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy obowiązuje zarządzenie w sprawie strojów służbowych. Obowiązek noszenia strojów służbowych dotyczy pracownic gospodarczych (np. osoby przygotowujące i podające napoje i poczęstunek gościom oraz na spotkaniach służbowych, osoby sprzątające pomieszczenia). Spółka jako pracodawca zapewnia wymienionym pracownikom strój służbowy. Wnioskodawca realizuje w ten sposób obowiązek nałożony na niego przez przepisy Kodeksu Pracy. Zgodnie bowiem z art. 2377 § 1 Kodeksu Pracy „pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy”.
   
   

Pracownice gospodarcze, jako że wykonują prace gospodarcze, w wyniku których ich odzież prywatna może ulec zabrudzeniu lub nawet zniszczeniu, mają prawo do otrzymania od pracodawcy odzieży roboczej.

Spółka nie zapewnia we własnym zakresie prania powierzonego stroju służbowego. Wnioskodawca wypłaca pracownikom ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. Obowiązek wypłaty ekwiwalentu wynika z art. 2379 § 3 Kodeksu Pracy, który wskazuje, iż jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika”.

Wnioskodawca ustalił w wewnętrznym zarządzeniu wysokość ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej. Wysokość ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej została ustalona na podstawie kosztów prania i czyszczenia odzieży w pralni chemicznej. Kwota miesięcznego ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej dla pracownic gospodarczych wynosi 74,70 PLN. Ekwiwalent wypłacany jest raz w miesiącu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązana do doliczania do przychodu podatkowego i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego pracownicom gospodarczym ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest zobowiązana do doliczania do przychodu i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych uprawnionym pracownikom ekwiwalentów za pranie odzieży roboczej gdyż ekwiwalent taki korzysta ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11) ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11) ustawy o PIT wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W świetle powyższej regulacji, ekwiwalent wypłacany pracownikowi będzie podlegał zwolnieniu podatkowemu, jeżeli:

• jest należny na podstawie regulacji z zakresu BHP oraz
• zasady jego przyznawania uregulowane są w ustawie lub przepisach wykonawczych.
  
  

Ustawodawca nie stawia żadnych innych wymogów, aby wypłacany ekwiwalent mógł korzystać ze zwolnienia podatkowego.

Ekwiwalent za pranie odzieży roboczej mieści się w zakresie zwolnienia podatkowego zawartego w art. 21 ust. I pkt 11) ustawy o PIT. Spółka jako pracodawca zatrudniający pracowników, których praca wymaga używania strojów roboczych, ma ustawowy obowiązek zapewnić im taki strój oraz dbać o jego czystość. Zapewnienie prania strojów roboczych jest obowiązkiem pracodawcy (Wnioskodawcy) wynikającym z Kodeksu Pracy. Jeżeli Spółka nie może zapewnić prania strojów służbowych, wówczas ma ustawowy obowiązek wypłaty ekwiwalentu. Ekwiwalent ten ma refundować pracownikom koszty ponoszone na pranie odzieży roboczej. Koszt prania odzieży roboczej, zgodnie z przepisami Kodeksu Pracy, powinien bowiem obciążać pracodawcę.

Ustawa o PIT nie zawiera szczegółowych wytycznych odnośnie tego, jak kalkulować wysokość ekwiwalentu za pranie strojów służbowych. Ze słownikowej definicji pojęcia „ekwiwalent” wynika natomiast, iż jego główną cechą jest zastępowanie innej rzeczy o równoważnej wartości. W związku z tym art. 21 ust. 1 pkt 11) ustawy o PIT powinien być interpretowany w ten sposób, iż zwolnieniu podatkowemu będzie podlegała kwota ekwiwalentu odpowiadająca kosztowi, jaki ponosi / może ponieść pracownik za pranie odzieży roboczej. Ustawodawca nie wymaga, aby ekwiwalent był ustalany tylko na podstawie udokumentowanych wydatków rzeczywiście ponoszonych przez pracowników. Ekwiwalent ma jedynie rekompensować pracownikom koszt samodzielnego prania stroju służbowego. Taki ekwiwalent może zatem być ustalony ryczałtowo na podstawie cen, jakie obowiązują w pralniach chemicznych. Istotne bowiem jest, aby kwota ekwiwalentu równoważyła koszt prania ubioru roboczego. Dla zastosowania zwolnienia podatkowego wystarczającym jest, aby wysokość ekwiwalentu została ustalona w wewnętrznym zarządzeniu Spółki.

W świetle powyższych uwag, Spółka wypłacając swoim pracownikom ekwiwalenty za pranie odzieży roboczej może stosować zwolnienie podatkowe. Ekwiwalent jest bowiem należny pracownikom zgodnie z wymogami bezpieczeństwa i higieny pracy, a obowiązek jego wypłaty wynika bezpośrednio z przepisów o randze ustawowej, tj. z Kodeksu Pracy. Wypłacany ekwiwalent rekompensuje pracownikom koszty, jakie ponoszą w związku z koniecznością samodzielnego prania ubioru roboczego.

Uprawnienie Wnioskodawcy do stosowania zwolnienia podatkowego w opisanej w niniejszym wniosku sytuacji potwierdzają także liczne interpretacje indywidualne. Przykładowo w interpretacji z dnia 21 stycznia 2014 roku (sygn. ILPB2/415-1019/13-2/TR) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wskazał, iż „przepisy ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika. że ekwiwalent pieniężny za pranie i naprawę odzieży roboczej jest wypłacany pracownikom na podstawie przepisów ustawy Kodeks pracy. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wypłata przez Wnioskodawcę przedmiotowego ekwiwalentu za pranie i naprawę odzieży roboczej korzysta ze zwolnienia od podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem ekwiwalent ten został przyznany na podstawie i zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy”.

Ponadto, zgodnie z interpretacją wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (z dnia 18 czerwca 2014 roku, sygn. IBPBII/1/415-276/14/ASz) „wysokość ekwiwalentu może być ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracowników. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikom kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez nich poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracowników czyli jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie na podstawie zarządzenia prezesa w porozumieniu z organizacjami związkowymi. (...) Zatem ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej, o którym mowa w stanie faktycznym jest ekwiwalentem korzystającym ze zwolnienia od podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile prawo do tego ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikają z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy”.

Podsumowując, ekwiwalenty wypłacane przez Spółkę pracownicom gospodarczym, jako że wymagane są przez przepisy BHP i należne są na podstawie Kodeksu Pracy, korzystają ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11) ustawy o PIT. Wnioskodawca nie ma zatem obowiązku doliczania do przychodu podatkowego i pobierania zaliczki na podatek od wypłacanych ekwiwalentów za pranie stroju służbowego.

W świetle powyższych argumentów Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie zapewnia we własnym zakresie prania powierzonej odzieży roboczej. Wnioskodawca wypłaca pracownikom ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. Obowiązek wypłaty ekwiwalentu wynika z art. 2379 § 3 Kodeksu Pracy.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 ustawy Kodeks pracy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (art. 2379 § 3).

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W tym miejscu wskazać należy, że warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej są wypłacane pracownikom na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wypłata ekwiwalentów pieniężnych za pranie ww. odzieży – stanowiących przychody ze stosunku pracy – z uwagi na fakt, że ekwiwalenty te zostały przyznane zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji powyższego, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie jest zobowiązana do doliczania do przychodu podatkowego i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego pracownikom gospodarczym ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.