2015.03.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-662/14-4/BA
z 6 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 19 grudnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania tzw. odwrotnego obciążenia do dostawy towarów – o symbolu PKWiU 38.32.33.0 – dokonywanej przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania tzw. odwrotnego obciążenia do dostawy towarów – o symbolu PKWiU 38.32.33.0 – dokonywanej przez Wnioskodawcę. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, zgodnie z potwierdzeniem nadanym przez Naczelnika US z dnia 30 września 2011 r. Dodatkowo jest on podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Zainteresowany posiada zezwolenie wydane przez Starostę, na przetwarzanie odpadów. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy – zgodnie z działem 3 rubryka 1 postanowienia z dnia 20 września 2011 r.; KRS prowadzony przez Sąd Rejonowy – m.in. jest:

PKD 20.16.Z produkcja tworzyw sztucznych w formach podstawowych,
PKD 38.32.Z odzysk z surowców z materiałów segregowanych.

Surowce wtórne powstają w trzech aspektach prowadzonej działalności:

W kolejnych fazach produkcji, magazynowania i zbytu.
W trakcie nabywania i przechowywania surowca podstawowego.
Konieczności zagospodarowania surowców wtórnych powstałych w wyniku zmielenia zakupionych towarów.

AD. 1

Określenie szczegółowe miejsca i okoliczności powstawania surowców wtórnych z tworzyw sztucznych. Surowce wtórne powstają w kolejnych fazach: produkcji, transportu, magazynowania, załadunku i rozładunku, transportu, wad ujawnionych podczas montażu.

Faza produkcji:

Uzyskiwanie wyrobów: rur i kształtek z PCV, w których stwierdzono cechy dyskwalifikujące – do najczęściej występujących należą: niewłaściwa grubość ścianek, zwężenie przekroju, dziury, przebarwienia, poprzeczne nierówności na długości rur, tzw. garby.

Główne przyczyny powstawania braków: przerwy w dostawach energii elektrycznej, awarie urządzeń produkcyjnych, niejednorodność surowca.

Faza transportu wewnętrznego:

Uszkodzenia mechaniczne wyrobów gotowych wskutek upadków ze środków transportu.

Faza składowania:

Uszkodzenia mechaniczne wyrobów wskutek przewrócenia się stosu, rozerwania spinaczy, złamania zabezpieczeń drewnianych.

Faza segregowania i magazynowania:

Uszkodzenia mechaniczne wyrobów wskutek nieostrożnego obchodzenia się przy pakowaniu, wysokim układaniem partii wyrobów.

Faza załadunku i rozładunku:

Uszkodzenia mechaniczne wskutek upadku z urządzeń transportowych załadunkowych i wyładunkowych.

Faza transportu:

Uszkodzenia mechaniczne wskutek wypadków i kolizji drogowych, przesunięcia się ładunku, nie zadziałania zabezpieczeń.

AD. 2

Zainteresowany nabywa surowiec podstawowy z bardzo różnych źródeł; o wyborze dostawcy decydują najczęściej względy: jakości i przydatności surowca do produkcji, jego cena, warunki dostawy. Duża część dostaw pochodzi z krajów Wspólnoty Europejskiej. Surowiec ma postać granulatu. Jest najczęściej pakowany w worki o dużych gabarytach, o wadze minimum 1000 kg. W fazie dostawy surowca kontrola jakości jest utrudniona. Zdarza się, że surowiec jest zanieczyszczony w sposób wykluczający jego zastosowanie w produkcji, dlatego też zanieczyszczone partie surowca są odsprzedawane. Wnioskodawca nie posiada możliwości technicznych ich oczyszczenia. Surowiec składowany jest na placu składowym bez zadaszenia i zdarzają się przypadki jego zamoczenia. Powoduje to, że granulat nie może być wykorzystywany jako pełnowartościowy surowiec. Surowiec w takim stanie jest również odsprzedawany innym odbiorcom. Zainteresowany, celem obniżenia kosztów surowcowych, zakupuje różne surowce wtórne z PCV: opakowania, części maszyn, urządzeń i inne, które po zmieleniu stanowią surowiec do produkcji. Zdarza się, że surowiec ten nie może być wykorzystany do produkcji i wtedy odsprzedawany jest innym odbiorcom.

AD. 3

Wnioskodawca dla zapewnienia kompletności asortymentu kupuje także towary, które odsprzedaje swoim odbiorcom. Towary te ulegają uszkodzeniu w fazie transportu wewnętrznego, składowania, segregowania, załadunku i rozładunku oraz transportu. Dodatkową okolicznością jest powstawanie surowców wtórnych ujawnionych przez odbiorców podczas montażu. W wyniku procedur reklamacyjnych są one zwracane do Zainteresowanego. Uszkodzone towary są mielone, uzyskiwany jest z nich surowiec do produkcji.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), a realizowana przez niego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.
Nabywcy towarów byli w chwili dostawy podatnikami, o których mowa w art. 15 ww. ustawy.
Dostawy towarów będące przedmiotem sprawy, nie są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Zainteresowany zakwalifikował sprzedawane przez siebie wyroby do grupowania PKWiU 38.32.33.0. Zdaniem Wnioskodawcy, ma on pełną podstawę do takiego stwierdzenia z uwagi na:
- ogólnodostępne informacje o przedmiocie, cechach i przeznaczeniu towarów objętych grupowaniem PKWiU 38.32.33.0,
- liczne przykłady stosowania procedury odwrotnego obciążenia przez dostarczających Zainteresowanemu surowce wtórne z towaru sztucznego,
- interpretacje indywidualne wydane jego zdaniem w podobnych sprawach, w których oceny prawne uznawane były za prawidłowe. W tych interpretacjach wnioskodawcy każdorazowo sugerowali, że uważają, że mają obowiązek stosować tzw. „ODWROTNE OBCIĄŻENIE”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle znowelizowanej ustawy VAT – zmiana wykazu towarów (załącznik nr 11), które zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 są objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia (reverse charge); przemiał i regranulat są wymienione w załączniku nr 11 ustawy (poz. 40) „Surowce wtórne z tworzyw sztucznych” symbol PKWiU 38.32.33.0 – do sprzedaży ww. surowców ma zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, powstałych w okolicznościach przedstawionych w punkcie AD. 1?
Czy w świetle znowelizowanej ustawy VAT – zmiana wykazu towarów (załącznik nr 11), które zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 są objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia (reverse charge); przemiał i regranulat są wymienione w załączniku nr 11 ustawy (poz. 40) „Surowce wtórne z tworzyw sztucznych” symbol PKWIU 38.32.33.0 – do sprzedaży ww. surowców ma zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, powstałych w okolicznościach przedstawionych w punkcie AD. 2?
Czy w świetle znowelizowanej ustawy VAT – zmiana wykazu towarów (załącznik nr 11), które zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 są objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia (reverse charge); przemiał i regranulat są wymienione w załączniku nr 11 ustawy (poz. 40) „Surowce wtórne z tworzyw sztucznych” symbol PKWiU 38.32.33.0 – do sprzedaży ww. surowców ma zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, powstałych w okolicznościach przedstawionych w punkcie AD. 3?

Jak wynika z uzupełnienia do wniosku, wolą Wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia do sprzedaży towarów wymienionych w pytaniach od nr 1 do nr 3. W odniesieniu do opisu sprawy niezwykle istotne są dla Zainteresowanego skutki w podatku od towarów i usług. Brak możliwości stosowania tzw. „ODWROTNEGO OBCIĄŻENIA” spowoduje obowiązek zastosowania stawki w wysokości 23%. Powoduje to powstanie obowiązku w zakresie podatku VAT należnego i odprowadzenie tego podatku w obowiązującym terminie przy założeniu, że możliwość stosowania procedury odwrotnego obciążenia byłaby nieprawidłowa – czeka Wnioskodawcę konieczność korygowania faktur sprzedaży, spory z odbiorcami o zapłatę korekty VAT, konsekwencje w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w załączniku nr 11 do ustawy zostały wymienione w poz. 40 „Surowce wtórne z tworzyw sztucznych” symbol PKWiU 38.32.33.0, dlatego przy sprzedaży jego produktu powinien zastosować mechanizm odwrotnego obciążenia podatkiem od towarów i usług. Wszystkie przypadki występowania surowców wtórnych w jego działalności mieszczą się w pojęciu wymienionym w poz. 40 załącznika nr 11 do znowelizowanej ustawy VAT. W związku z tym ciąży na Zainteresowanym obowiązek zastosowania we wszystkich wymienionych aspektach mechanizmu odwrotnego obciążenia. Stanowisko opiera o fakt wynikający z kontaktów z różnymi dostawcami surowców podstawowych, przy sprzedaży których dostawcy zastosowali mechanizm odwrotnego obciążenia podatkiem od towarów i usług. Dostawcy potwierdzają obowiązek stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, okolicznościami powstania surowców wtórnych w ich obrocie gospodarczym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży – na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Od dnia 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku od towarów i usług wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji statystycznych – na podstawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) – zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Z uwagi na powyższe oraz w związku z tym, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania towarów, a dla prawidłowego opodatkowania sprzedaży niezbędne jest zaklasyfikowanie towarów będących przedmiotem wniosku do właściwego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy wynika, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15,
dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – dalej jako Dyrektywa – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI (art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy). Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w Dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

Od dnia 1 października 2013 r., na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1027), rozszerzył się katalog towarów wobec których ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia VAT. W nowym brzmieniu załącznik nr 11 zawiera 41 grup towarów (sklasyfikowanych przy pomocy odpowiednich pozycji PKWiU), wśród których znalazło się więcej towarów z kategorii złomu, jak również surowców wtórnych oraz niektóre wyroby ze stali i miedzi.

W poz. 40 załącznika nr 11 zostały wymienione następujące towary: „Surowce wtórne z tworzyw sztucznych” – PKWiU 38.32.33.0.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

Mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są warunki:

dokonującym dostawy ww. towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15,
dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W przeciwnym natomiast przypadku, tj. gdy któryś z ww. warunków nie jest spełniony, to obowiązek rozliczenia podatku w związku z tą dostawą spoczywa na dostawcy towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

Tym samym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, podatnikami obowiązanymi do rozliczenia podatku są osoby nabywające towary mieszczące się w zakresie wskazanym w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli spełnione zostaną ww. określone warunki dotyczące statusu podatkowego zarówno nabywcy, jak i dostawcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Dodatkowo jest on podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Zainteresowany posiada zezwolenie nr SR. wydane przez Starostę O., na przetwarzanie odpadów. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in.:

PKD 20.16.Z produkcja tworzyw sztucznych w formach podstawowych,
PKD 38.32.Z odzysk z surowców z materiałów segregowanych.

Surowce wtórne powstają w trzech aspektach prowadzonej działalności:

W kolejnych fazach produkcji, magazynowania i zbytu.
W trakcie nabywania i przechowywania surowca podstawowego.
Konieczności zagospodarowania surowców wtórnych powstałych w wyniku zmielenia zakupionych towarów.

AD. 1

Faza produkcji:

Uzyskiwanie wyrobów: rur i kształtek z PCV, w których stwierdzono cechy dyskwalifikujące – do najczęściej występujących należą: niewłaściwa grubość ścianek, zwężenie przekroju, dziury, przebarwienia, poprzeczne nierówności na długości rur, tzw. garby.

Główne przyczyny powstawania braków: przerwy w dostawach energii elektrycznej, awarie urządzeń produkcyjnych, niejednorodność surowca.

Faza transportu wewnętrznego:

Uszkodzenia mechaniczne wyrobów gotowych wskutek upadków ze środków transportu.

Faza składowania:

Uszkodzenia mechaniczne wyrobów wskutek przewrócenia się stosu, rozerwania spinaczy, złamania zabezpieczeń drewnianych.

Faza segregowania i magazynowania:

Uszkodzenia mechaniczne wyrobów wskutek nieostrożnego obchodzenia się przy pakowaniu, wysokim układaniem partii wyrobów.

Faza załadunku i rozładunku:

Uszkodzenia mechaniczne wskutek upadku z urządzeń transportowych załadunkowych i wyładunkowych.

Faza transportu:

Uszkodzenia mechaniczne wskutek wypadków i kolizji drogowych, przesunięcia się ładunku, nie zadziałania zabezpieczeń.

AD. 2

AD. 3

Sprzedawane przez Wnioskodawcę wyroby, wymienione powyżej, sklasyfikowane są do grupowania PKWiU 38.32.33.0.

Ponadto – jak wskazał Zainteresowany – jest on podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, a realizowana przez niego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113. Nabywcy towarów byli w chwili dostawy podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy. Dostawy towarów będące przedmiotem sprawy, nie są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem biorąc pod uwagę opis sprawy należy stwierdzić, że w świetle przepisów ustawy, do sprzedaży przez Wnioskodawcę surowców – sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU 38.32.33.0 – powstałych w okolicznościach przedstawionych w punkcie od 1 do 3, zastosowanie ma art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy. W związku z powyższym, do sprzedaży ww. towarów Zainteresowany winien stosować mechanizm odwrotnego obciążenia (reverse charge).

Końcowo należy wskazać, że postanowienia wynikające z kontraktów z dostawcami surowców podstawowych – przy sprzedaży których dostawcy zastosowali mechanizm odwrotnego obciążenia – nie mają wpływu na zakwalifikowanie dokonywanej przez Wnioskodawcę sprzedaży. Należy również zauważyć, że interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych (zdarzeniach przyszłych) i tylko do nich się zawężają. W związku z tym interpretacje indywidualne wydane innym wnioskodawcom, nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Dodać należy, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym bądź zdarzeniem przyszłym. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Wobec powyższego, niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Zainteresowanego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin