Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/224/SEW/2014/RWPD-3691
z 12 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 września 2012 r. Nr ITPB1/415-731/12/AD wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2012 r., uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzenia adwokatom i radcom prawnym powołanym przez Sąd, w sytuacji gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie jednoosobowej działalności gospodarczej lub w spółce niebędącej osobą prawną, jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 21 września 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzenia na rzecz radcy prawnego. Interpretacja wydana została na wniosek Sądu … w … z dnia 25 czerwca 2012 r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Radca prawny świadczył usługi pomocy prawnej w charakterze pełnomocnika z urzędu. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku, nr 163, poz. 1349 ze zm.), koszty pomocy prawnej świadczonej przez radcę zobowiązany był ponieść Skarb Państwa. Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2011 r. Sąd Najwyższy zasądził na podstawie § 12 ust. 5 pkt 2 w związku z § 6 pkt 6 i § 2 ust. 3 przedmiotowego rozporządzenia od Skarbu Państwa -Wnioskodawcy, na rzecz radcy prawnego, kwotę wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielnej z urzędu obejmującą podatek VAT. Pełnomocnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą wystawił fakturę VAT, ujął ją w prowadzonej przez siebie podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz opodatkował w PIT-36L. Wnioskodawca uznając, iż przychody radców (adwokatów) z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu, za czynności świadczone na zlecenie sądu w rozumieniu art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działając w charakterze płatnika pobrał z wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, pomniejszoną o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej jednak pełnomocnik nie rozliczył wystawionego przez Wnioskodawcę PIT-11 w zeznaniu PIT-37 za 2011 r. uznając, że prowadziłoby to do podwójnego opodatkowania uzyskanych przez niego dochodów, jako iż faktura sprzedaży została już raz opodatkowana w zeznaniu z działalności PIT-36L. Pismem z dnia 5 kwietnia 2012 r. naczelnik urzędu skarbowego wezwał radcę prawnego do złożenia korekty (wraz z załącznikami) zeznania rocznego PIT-36L za 2011 r. oraz poinformował, że w tym stanie faktycznym dochód powinien być opodatkowany w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, a płatnik – Wnioskodawca winien zwrócić się do urzędu skarbowego z wnioskiem o anulowanie informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 za 2011 r. oraz złożyć pismo wyjaśniające zaistniałą sytuację.

W związku z powyższym radca prawny wezwał Wnioskodawcę do dokonania stosownej korekty PIT-11 poprzez jego anulowanie oraz do zapłaty części wynagrodzenia pobranego tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy świadczenie usług pomocy prawnej z urzędu traktować jako działalność wykonywaną osobiście, w związku z czym należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od radcy prawnego, czy też świadczenie usług pomocy prawnej z urzędu stanowi świadczenie usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej lub spółki cywilnej i należało wypłacić wynagrodzenie w całości bez dokonywania jakichkolwiek potrąceń?
   
2. Jeśli niesłusznie pobrano zaliczkę na podatek dochodowy od radcy prawnego czy należy dokonać korekty deklaracji PIT-11 ?

Zdaniem Wnioskodawcy, po analizie najnowszej linii orzeczniczej sądów administracyjnych (w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego), świadczenie usług pomocy prawnej z urzędu należy zakwalifikować do usług świadczonych w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy wyraźnie rozróżnił dwa źródła przychodów, wskazując działalność wykonywaną osobiście oraz pozarolniczą działalność gospodarczą. Podział, o którym mowa, ma - jeśli uwzględnić literalne brzmienie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wyniki wykładni systemowej - charakter rozłączny (tak też w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2008 r., sygn. akt II FSK 1707/07). Konsekwencją tego podziału są przyjęte przez ustawodawcę szczegółowe regulacje dotyczące obowiązku naliczania i pobierania zaliczek od należności na podatek od wskazanych w ustawie, wykonywanych osobiście przez podatnika, rodzajów działalności. Wyjątek od wspomnianego obowiązku przewiduje art. 41 ust. 2 ww. ustawy, kiedy to płatnicy nie są zobowiązani do poboru zaliczek od wypłacanych należności z tytułu umów o dzieło i umów zlecenia, wskazanych w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przepisie art. 13 ww. ustawy zawarto enumeratywne wyliczenie określające, które przychody należy zaliczyć do działalności wykonywanej osobiście. Pkt 6 tego artykułu stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności (...).

Przepisy ustawy podatkowej nie precyzują kryteriów, które pozwalają bliżej scharakteryzować i określić wszystkie przejawy i formy działalności, którą należy traktować jako wykonywaną osobiście. Sąd w celu zapewnienia realizacji konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) w ramach przyznanej pomocy prawnej umożliwia stronie postępowania, która nie ma środków finansowych na opłacenie fachowej pomocy prawnej, skorzystanie z takiej pomocy. Z charakteru zastępstwa procesowego z urzędu wynika odmienny, aniżeli w przypadku zastępstwa umownego, sposób regulowania zasad wynagradzania pełnomocnika. Koszty pomocy prawnej z urzędu ponosi bowiem Skarb Państwa. Sąd orzekając o przyznaniu pomocy prawnej poprzez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika przyznaje prawo do nieodpłatnej pomocy prawnej, nie wskazując z imienia i nazwiska pełnomocnika, który tę pomoc będzie świadczył. Wskazanie konkretnego pełnomocnika następuje w kolejnym etapie, tj. na podstawie odrębnych i niezależnych od sądu decyzji organów samorządu zawodowego. Jakie czynności podejmie ustanowiony z urzędu pełnomocnik, nie wynika z samego faktu jego ustanowienia i wyznaczenia, czyli nie z decyzji sądu, lecz z woli osoby, na rzecz której ma być świadczona pomoc prawna, stanu sprawy, przepisów procesowych (na co zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2063/10 ).

Z powyższego wynika, że w przypadku świadczenia pomocy prawnej sąd nie zleca wykonania określonych czynności ani w cywilistycznym rozumieniu zlecenia, ani zlecenia rozumianego jako nakaz, polecenie. W konsekwencji pomiędzy pełnomocnikiem wyznaczonym z urzędu, a sądem nie powstaje żaden stosunek prawny, ani cywilnoprawny, ani o charakterze publicznoprawnym. Sąd bowiem nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania adwokata lub radcy prawnego czy doradcy podatkowego, oni zaś nie ponoszą odpowiedzialności wobec sądu. Powyższe argumenty w ocenie wnioskodawcy dowodzą samodzielności działania pełnomocnika w omawianym zakresie. Działalność wykonywana osobiście nie została zdefiniowana przez wymienienie jej cech (choćby głównych), lecz poprzez wymienienie rodzajów działalności, które w jej zakresie się mieszczą. Cechy działalności gospodarczej zostały natomiast precyzyjnie w ustawie wskazane. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku możliwości zakwalifikowania danego działania do obu tych kategorii źródeł przychodów decydujące znaczenie będzie miało występowanie znamion działalności gospodarczej. W przypadku radcy prawnego świadczącego pomoc prawną z urzędu elementem odróżniającym jego działania od działań podejmowanych przy świadczeniu usług na podstawie umowy cywilnoprawnej jest wyłącznie sposób ustanowienia go pełnomocnikiem i źródło finansowania jego działań. Nie zmienia to jednak faktu, że nadal są to usługi świadczone przezeń w ramach działalności gospodarczej, którą prowadzi na co dzień, czyli w sposób zorganizowany i ciągły. Nałożenie przez sąd na radcę prawnego obowiązku prowadzenia sprawy z urzędu nie determinuje zmiany wybranego przez tego radcę prawnego sposobu wykonywania zawodu. Radca prawny zarówno świadcząc pomoc prawną z wyboru, jak i z urzędu, wykonuje zawód polegający na świadczeniu takiej pomocy. I według Wnioskodawcy, choćby to odróżnia go od wskazanych wprost w art. 13 pkt 6 ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych biegłych, którzy nie trudnią się co do zasady przedstawianiem fachowych opinii na potrzeby postępowania sądowego, a więc ich działalność nie wymaga ani formalnego zorganizowania, ani nie nosi cechy ciągłości.

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 2011 roku (sygn. akt II FSK 1532/10), skoro radca prawny wykonuje zawód we własnej kancelarii i rozlicza się na zasadach określonych w art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to "osobiste" wykonywanie zawodowych czynności nie może przesądzać o zdefiniowaniu tych przychodów w art. 13 pkt 6 ww. ustawy. Chodzi bowiem w tym przypadku o inne usługi, a nie te, o których mowa we wcześniej przywołanym przepisie. Tak więc, działalność zawodowa radcy prawnego, także ta, która świadczona jest w formie pomocy prawnej z urzędu, jest działalnością zarobkową, prowadzoną we własnym imieniu, która wykonywana jest w sposób zorganizowany i ciągły, a jednocześnie wskazane w ustawach korporacyjnych formy organizacyjne działania radcy prawnego sprzeciwiają się traktowaniu tej działalności jako działalności wykonywanej osobiście (co postulują w doktrynie A. Gomułowicz w artykule: "Świadczenie pomocy prawnej lub obrony z urzędu a źródło przychodów" - Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2008, nr 4 oraz Rafał Zajączkowski: „Podatkowe aspekty rozliczeń z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu" Przegląd Podatkowy 8/2011).

W ocenie Wnioskodawcy uprawnione jest stanowisko, iż działalność zawodowa radcy prawnego świadczona w ramach pomocy prawnej z urzędu to pozarolnicza działalność gospodarcza, o której stanowi art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji osiąganych przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Zatem w przypadku zakwalifikowania pomocy prawnej świadczonej z urzędu do pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż po uzyskaniu interpretacji indywidualnej, winien zwrócić się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o anulowanie informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach dochodowych PIT-11 za 2011 r. z wynagrodzenia radcy prawnego uzasadniając wniosek poprzez załączenie przedmiotowej interpretacji, dokonując jednocześnie stosownej korekty tej deklaracji. Ponadto winien zwrócić na rzecz radcy prawnego kwotę potrąconą z wynagrodzenia zasądzonego przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 24 stycznia 2011 r.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 21 września 2012 r. Nr ITPB1/415-731/12/AD, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., że „(…) w przedmiotowej sprawie na Sądzie jako na płatniku wynagrodzenia dla radcy prawnego działającego z urzędu, ciążą obowiązki płatnika wynikające z treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma w tym przypadku zatem zastosowania art. 41 ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Przepis ten ma zastosowanie tylko do przychodów określonych w art. 13 pkt 2 i 8, natomiast wykonywane przez adwokata czy radcę prawnego czynności na zlecenie sądu ujęte zostały przez ustawodawcę w treści art. 13 pkt 6 ww. ustawy (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 6 ustawy jest to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Podkreślić przy tym należy, że umocowanie do świadczenia pomocy prawnej z urzędu obliguje pełnomocnika do podejmowania stosownych czynności procesowych na rzecz strony (oskarżonego), dla której został ustanowiony pełnomocnikiem (obrońcą) z urzędu, i jednocześnie stanowi zobowiązanie Skarbu Państwa do wypłaty ustanowionemu w tym trybie pełnomocnikowi wynagrodzenia nieopłaconej pomocy prawnej.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów wynagrodzenia otrzymywanego przez pełnomocników (adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych) ustanowionych z urzędu, wykonujących zawód w różnych formach prawnych przewidzianych dla tych pełnomocników, z tytułu udzielonej przez nich nieopłaconej pomocy prawnej, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie całej Izby Finansowej, podjął w dniu 21 października 2013 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 1/13, w której stwierdził, że "wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – w przypadku gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy".

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 21 listopada 2013 r. Nr DD3/033/181/CRS/13/RD-90955/13, w której stwierdził m.in., że (...) kwalifikacja do źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego czy rzecznika patentowego.

Jeżeli adwokat, radca prawny, doradca podatkowy czy rzecznik patentowy działalność zawodową wykonuje w formie organizacyjnej, w ramach której osiąga dochody kwalifikowane do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, wówczas wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy zaliczyć do przychodów z tego źródła.

Jeżeli natomiast radca prawny, doradca podatkowy czy rzecznik patentowy wykonuje swoją działalność zawodową w innej formie, np. w ramach stosunku pracy, wówczas ich wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 ustawy PIT. W tym przypadku na sądzie spoczywają obowiązki płatnika, określone w art. 41 ust. 1 oraz w art. 42 ust. 1 i 2 ustawy PIT(...).

Należy również wskazać, że wyżej wymienioną interpretacją ogólną, Minister Finansów zmienił dotychczasową interpretację ogólną z dnia 4 września 2002 r. Nr PB5/KD-033-317-2122/02, kwalifikującą omawiane przychody do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Odnosząc się do opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego należy stwierdzić, że jeżeli pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie spółki niemającej osobowości prawnej lub jednoosobowej działalności gospodarczej to wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej kwalifikowane jest do źródła przychodów „pozarolnicza działalność gospodarcza”. W takiej sytuacji na Sądzie, jako jednostce wypłacającej należności dla adwokatów i radców prawnych działających z urzędu nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 w związku z art. 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.