INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2012 r. (data wpływu 29 czerwca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. (data wpływu 13 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzenia na rzecz radcy prawnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzenia na rzecz radcy prawnego.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 27 lipca 2012 r. wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. (data wpływu 13 sierpnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Radca prawny świadczył usługi pomocy prawnej w charakterze pełnomocnika z urzędu. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku, nr 163, poz. 1349 ze zm.), koszty pomocy prawnej świadczonej przez radcę zobowiązany był ponieść Skarb Państwa. Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2011 r. Sąd Najwyższy zasądził na podstawie § 12 ust. 5 pkt 2 w związku z § 6 pkt 6 i § 2 ust. 3 przedmiotowego rozporządzenia od Skarbu Państwa -Wnioskodawcy, na rzecz radcy prawnego, kwotę wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielnej z urzędu obejmującą podatek VAT. Pełnomocnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą wystawił fakturę VAT, ujął ją w prowadzonej przez siebie podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz opodatkował w PIT-36L. Wnioskodawca uznając, iż przychody radców (adwokatów) z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu, za czynności świadczone na zlecenie sądu w rozumieniu art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działając w charakterze płatnika pobrał z wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, pomniejszoną o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej jednak pełnomocnik nie rozliczył wystawionego przez Wnioskodawcę PIT-11 w zeznaniu PIT-37 za 2011 r. uznając, że prowadziłoby to do podwójnego opodatkowania uzyskanych przez niego dochodów, jako iż faktura sprzedaży została już raz opodatkowana w zeznaniu z działalności PIT-36L. Pismem z dnia 5 kwietnia 2012 r. naczelnik urzędu skarbowego wezwał radcę prawnego do złożenia korekty (wraz z załącznikami) zeznania rocznego PIT-36L za 2011 r. oraz poinformował, że w tym stanie faktycznym dochód powinien być opodatkowany w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, a płatnik – Wnioskodawca winien zwrócić się do urzędu skarbowego z wnioskiem o anulowanie informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 za 2011 r. oraz złożyć pismo wyjaśniające zaistniałą sytuację.

W związku z powyższym radca prawny wezwał Wnioskodawcę do dokonania stosownej korekty PIT-11 poprzez jego anulowanie oraz do zapłaty części wynagrodzenia pobranego tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy świadczenie usług pomocy prawnej z urzędu traktować jako działalność wykonywaną osobiście, w związku z czym należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od radcy prawnego, czy też świadczenie usług pomocy prawnej z urzędu stanowi świadczenie usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej lub spółki cywilnej i należało wypłacić wynagrodzenie w całości bez dokonywania jakichkolwiek potrąceń...
2. Jeśli niesłusznie pobrano zaliczkę na podatek dochodowy od radcy prawnego czy należy dokonać korekty deklaracji PIT-11 ...

Zdaniem Wnioskodawcy, po analizie najnowszej linii orzeczniczej sądów administracyjnych (w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego), świadczenie usług pomocy prawnej z urzędu należy zakwalifikować do usług świadczonych w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy wyraźnie rozróżnił dwa źródła przychodów, wskazując działalność wykonywaną osobiście oraz pozarolniczą działalność gospodarczą. Podział, o którym mowa, ma - jeśli uwzględnić literalne brzmienie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wyniki wykładni systemowej - charakter rozłączny (tak też w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2008 r., sygn. akt ………….). Konsekwencją tego podziału są przyjęte przez ustawodawcę szczegółowe regulacje dotyczące obowiązku naliczania i pobierania zaliczek od należności na podatek od wskazanych w ustawie, wykonywanych osobiście przez podatnika, rodzajów działalności. Wyjątek od wspomnianego obowiązku przewiduje art. 41 ust. 2 ww. ustawy, kiedy to płatnicy nie są zobowiązani do poboru zaliczek od wypłacanych należności z tytułu umów o dzieło i umów zlecenia, wskazanych w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przepisie art. 13 ww. ustawy zawarto enumeratywne wyliczenie określające, które przychody należy zaliczyć do działalności wykonywanej osobiście. Pkt 6 tego artykułu stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności (...).

Przepisy ustawy podatkowej nie precyzują kryteriów, które pozwalają bliżej scharakteryzować i określić wszystkie przejawy i formy działalności, którą należy traktować jako wykonywaną osobiście. Sąd w celu zapewnienia realizacji konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) w ramach przyznanej pomocy prawnej umożliwia stronie postępowania, która nie ma środków finansowych na opłacenie fachowej pomocy prawnej, skorzystanie z takiej pomocy. Z charakteru zastępstwa procesowego z urzędu wynika odmienny, aniżeli w przypadku zastępstwa umownego, sposób regulowania zasad wynagradzania pełnomocnika. Koszty pomocy prawnej z urzędu ponosi bowiem Skarb Państwa. Sąd orzekając o przyznaniu pomocy prawnej poprzez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika przyznaje prawo do nieodpłatnej pomocy prawnej, nie wskazując z imienia i nazwiska pełnomocnika, który tę pomoc będzie świadczył. Wskazanie konkretnego pełnomocnika następuje w kolejnym etapie, tj. na podstawie odrębnych i niezależnych od sądu decyzji organów samorządu zawodowego. Jakie czynności podejmie ustanowiony z urzędu pełnomocnik, nie wynika z samego faktu jego ustanowienia i wyznaczenia, czyli nie z decyzji sądu, lecz z woli osoby, na rzecz której ma być świadczona pomoc prawna, stanu sprawy, przepisów procesowych (na co zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt ………….).

Z powyższego wynika, że w przypadku świadczenia pomocy prawnej sąd nie zleca wykonania określonych czynności ani w cywilistycznym rozumieniu zlecenia, ani zlecenia rozumianego jako nakaz, polecenie. W konsekwencji pomiędzy pełnomocnikiem wyznaczonym z urzędu, a sądem nie powstaje żaden stosunek prawny, ani cywilnoprawny, ani o charakterze publicznoprawnym. Sąd bowiem nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania adwokata lub radcy prawnego czy doradcy podatkowego, oni zaś nie ponoszą odpowiedzialności wobec sądu. Powyższe argumenty w ocenie wnioskodawcy dowodzą samodzielności działania pełnomocnika w omawianym zakresie. Działalność wykonywana osobiście nie została zdefiniowana przez wymienienie jej cech (choćby głównych), lecz poprzez wymienienie rodzajów działalności, które w jej zakresie się mieszczą. Cechy działalności gospodarczej zostały natomiast precyzyjnie w ustawie wskazane. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku możliwości zakwalifikowania danego działania do obu tych kategorii źródeł przychodów decydujące znaczenie będzie miało występowanie znamion działalności gospodarczej. W przypadku radcy prawnego świadczącego pomoc prawną z urzędu elementem odróżniającym jego działania od działań podejmowanych przy świadczeniu usług na podstawie umowy cywilnoprawnej jest wyłącznie sposób ustanowienia go pełnomocnikiem i źródło finansowania jego działań. Nie zmienia to jednak faktu, że nadal są to usługi świadczone przezeń w ramach działalności gospodarczej, którą prowadzi na co dzień, czyli w sposób zorganizowany i ciągły. Nałożenie przez sąd na radcę prawnego obowiązku prowadzenia sprawy z urzędu nie determinuje zmiany wybranego przez tego radcę prawnego sposobu wykonywania zawodu. Radca prawny zarówno świadcząc pomoc prawną z wyboru, jak i z urzędu, wykonuje zawód polegający na świadczeniu takiej pomocy. I według Wnioskodawcy, choćby to odróżnia go od wskazanych wprost w art. 13 pkt 6 ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych biegłych, którzy nie trudnią się co do zasady przedstawianiem fachowych opinii na potrzeby postępowania sądowego, a więc ich działalność nie wymaga ani formalnego zorganizowania, ani nie nosi cechy ciągłości.

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 2011 roku (sygn. akt ……………), skoro radca prawny wykonuje zawód we własnej kancelarii i rozlicza się na zasadach określonych w art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to "osobiste" wykonywanie zawodowych czynności nie może przesądzać o zdefiniowaniu tych przychodów w art. 13 pkt 6 ww. ustawy. Chodzi bowiem w tym przypadku o inne usługi, a nie te, o których mowa we wcześniej przywołanym przepisie. Tak więc, działalność zawodowa radcy prawnego, także ta, która świadczona jest w formie pomocy prawnej z urzędu, jest działalnością zarobkową, prowadzoną we własnym imieniu, która wykonywana jest w sposób zorganizowany i ciągły, a jednocześnie wskazane w ustawach korporacyjnych formy organizacyjne działania radcy prawnego sprzeciwiają się traktowaniu tej działalności jako działalności wykonywanej osobiście (co postulują w doktrynie ……… w artykule: "Świadczenie pomocy prawnej lub obrony z urzędu a źródło przychodów" - Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2008, nr 4 oraz …..: "Podatkowe aspekty rozliczeń z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu" Przegląd Podatkowy 8/2011).

W ocenie Wnioskodawcy uprawnione jest stanowisko, iż działalność zawodowa radcy prawnego świadczona w ramach pomocy prawnej z urzędu to pozarolnicza działalność gospodarcza, o której stanowi art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji osiąganych przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Zatem w przypadku zakwalifikowania pomocy prawnej świadczonej z urzędu do pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż po uzyskaniu interpretacji indywidualnej, winien zwrócić się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o anulowanie informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach dochodowych PIT-11 za 2011 r. z wynagrodzenia radcy prawnego uzasadniając wniosek poprzez załączenie przedmiotowej interpretacji, dokonując jednocześnie stosownej korekty tej deklaracji. Ponadto winien zwrócić na rzecz radcy prawnego kwotę potrąconą z wynagrodzenia zasądzonego przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 24 stycznia 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłami przychodów jest m.in.:

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).

Zatem pozarolnicza działalność gospodarcza i działalność wykonywana osobiście stanowią odrębne źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych



1. prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Natomiast katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został w art. 13 ww. ustawy.

Na podstawie art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z treści powyższego przepisu wynika, że warunkiem uznania świadczeń otrzymanych przez osobę wykonującą czynność zleconą przez sąd za przychód z działalności wykonywanej osobiście jest aby uprawnienie podmiotu zlecającego wykonanie takiej czynności wynikało z przepisów prawa.

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazuje, że wypłacił radcy prawnemu powołanemu z urzędu wynagrodzenie za pełnione czynności w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), na podstawie orzeczeń sądu.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zm.) radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej, przy czym wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie radcowie prawni lub radcowie prawni i adwokaci, a także prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 126, poz. 1069), a wyłącznym przedmiotem działalności takich spółek jest świadczenie pomocy prawnej. Powyżej wskazane formy są środkami pomocniczymi do prowadzenia działalności polegającej na świadczeniu pomocy prawnej. Zarówno radcy prawni jak i adwokaci są ograniczeni w wyborze formy prawnej prowadzenia działalności zawodowej.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (§ 1 pkt 3 rozporządzenia).

Stosownie zaś do treści § 2 pkt 3 tegoż rozporządzenia, w sprawach w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Z powyższych przepisów rozporządzenia wynika, że jego zakres podmiotowy odnosi się do wykonującego zawód radcy prawnego bez względu na sposób wykonywania zawodu. W przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu nie ma zatem znaczenia fakt, czy radca prawny wykonuje zawód w kancelarii radcowskiej, zespole radców - czy jest wspólnikiem np.: spółki cywilnej, jawnej, czy komandytowej, gdyż to on osobiście świadczy pomoc prawną z urzędu. Także w przypadku udzielenia substytucji w oparciu o przepisy art. 21 ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych, pomoc prawną osobiście świadczy radca prawny, któremu udzielono substytucji, a nie radca prawny zastępowany.

Zatem z analizy przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście adwokat, radca prawny, bądź osobiście wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji.

W świetle powyższego, przychody radców prawnych z tytułu świadczenia usług, na zlecenie sądów, należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w treści art. 13 pkt 6 w związku z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT-11.

Tym samym w niniejszym przypadku zasadnym było sporządzenie imiennej informacji o wysokości dochodu na formularzu PIT-11 za 2011 r., która zostały przez Wnioskodawcę wystawiona na rzecz radcy prawnego w związku z świadczonymi przez niego usługami pomocy prawnej w charakterze pełnomocnika z urzędu.

Zatem brak jest również podstaw do dokonania zwrotu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia na rzecz radcy prawnego wcześniej pobranego tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów.

Należy również podkreślić, że w przypadkach kiedy za świadczone usługi radca prawny wystawi faktury VAT, podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest kwota netto wynikająca z faktury. Zgodnie bowiem z art. 155 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 Nr 177, poz. 1054) w przypadkach nieuregulowanych w odrębnych przepisach, do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług oraz zwróconej różnicy podatku od towarów i usług.

Reasumując, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie na Sądzie jako na płatniku wynagrodzenia dla radcy prawnego działającego z urzędu, ciążą obowiązki płatnika wynikające z treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma w tym przypadku zatem zastosowania art. 41 ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Przepis ten ma zastosowanie tylko do przychodów określonych w art. 13 pkt 2 i 8, natomiast wykonywane przez adwokata czy radcę prawnego czynności na zlecenie sądu ujęte zostały przez ustawodawcę w treści art. 13 pkt 6 ww. ustawy. Ponadto w niniejszym przypadku bez wpływu na obowiązek Sądu jako płatnika wynikający z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozostaje fakt kto wystawia fakturę za wykonane usługi, albowiem jak wskazano powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikują uzyskane w ten sposób przychody do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Rodzi to – w zakresie obowiązku podatkowego - określone obowiązki dla dokonującego wypłaty (Wnioskodawcy), który w tej sytuacji pełni funkcję płatnika.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych, których przedmiot rozstrzygnięcia stanowi kwestia omawianego zagadnienia wskazać należy, że orzeczenia sądów, są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Na mocy art. 87 ust. 1 tejże ustawy, źródłami powszechnie obowiązujących prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych), ani też tym bardziej dla interpretacji indywidualnych.

W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądowe nie są wiążące dla tut. organu podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.