Interpretacja Ministra Finansów
DD9.8220.2.38.2015.BRT
z 20 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 06 listopada 2012 r. Nr ILPB1/415-803/12-4/AG, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2012 r., uzupełnionym dnia 11 września 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu osobowego, wykorzystywanego w pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 06 listopada 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego. Interpretacja wydana została na wniosek z dnia 16 sierpnia 2012 r., uzupełniony dnia 11 września 2012 r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że

Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód osobowy. Zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług kwota podatku naliczonego stanowiła 60% kwoty podatku naliczonego od każdej raty.

Wykupiony samochód podatnik nie wykorzystywał na potrzeby działalności gospodarczej. Od momentu wykupu, został przeznaczony na potrzeby własne. Nie został zatem wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W związku z tym, iż auto nie stanowiło środka trwałego nie zaliczano zatem żadnych wydatków (paliwo, materiały eksploatacyjne, ubezpieczenie, inne) związanych z autem do kosztów prowadzonej działalności, nie został odliczany także podatek VAT. Wobec powyższego przedmiotowy samochód nie stanowi środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani składnika majątkowego, o którym mowa w art. 22d ust. 1 tej ustawy.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż samochód osobowy przed wykupem był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód został wykupiony i dniem jego odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy sprzedaż samochodu osobowego, wcześniej wykupionego z leasingu operacyjnego, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych firmy, od chwili wykupu niewykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i w związku z czym eksploatacja nie stanowiła podstawy do zaliczenia wydatków związanych z ww. pojazdem do kosztu uzyskania przychodu oraz odliczenia podatku VAT, będzie stanowić dochód z działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód osobowy nabyty po zakończeniu leasingu operacyjnego, jeżeli nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy, nie użytkowany dla prowadzenia działalności gospodarczej i po co najmniej 6-miesiącach wykorzystywania go tylko na potrzeby osobiste zostanie sprzedany za określona cenę (rynkową) przychód nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Środki trwałe stosownie do definicji zawartej w art. 22a ust. 1 ustawy, podlegają amortyzacji, jeżeli okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok, zaś stosownie do art. 22n ust. 1 i ust. 6 ujęcie w ewidencji środków trwałych daje dopiero podstawę do zaliczenia w koszty odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca sądzi, iż nie ma obowiązku wprowadzenia nabytego samochodu do ewidencji środków trwałych, mimo iż został nabyty na firmę, szczególnie w przypadku, gdzie samochód faktycznie nie został wykorzystany dla celów firmowych (świadczy o tym przede wszystkim brak wydatków związanych z eksploatacją w kosztach uzyskania przychodu).

Stosownie do przepisu art. 22d ust. 1 ustawy od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 1500 zł można nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a wydatki poniesione na nabycie stanowią koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania. Wnioskodawca nie oddaje samochodu do użytkowania w działalności gospodarczej, kwoty nabycia nie zalicza do kosztów uzyskania przychodu.

Zainteresowany uważa, że transakcję sprzedaży należy opodatkować podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a nie łączyć tego przychodu z przychodem z działalności gospodarczej, gdyż nie ma on absolutnie, żadnego związku. W przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 10 ust. 3 ustawy, gdyż określa on zbycie tych składników majątku, które były środkami lub wyposażeniem firmy. Wnioskodawca sądzi, iż podstawą oceny ww. przypadku jest zaistniały stan faktyczny, jakim jest użytkowanie auta po wykupieniu z leasingu tylko i wyłącznie na cele osobiste, a nie dokument - faktura dokumentująca sprzedaż, co w związku z ww. przepisami nie jest podstawą i nie stanowi o konieczności dalszego użytkowania w działalności gospodarczej.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 06 listopada 2012 r. Nr ILPB1/415-803/12-4/AG, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że „(…) przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet jeżeli nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (a więc nie będzie środkiem trwałym), stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że sprzedaż nastąpiłaby po upływie terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. po upływie 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności. (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

− ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit.a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
  
  

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów, podjął w dniu 17 lutego 2014 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 8/13, w której stwierdził, że „W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. „a” ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy.”

Po wydaniu uchwały, w przedmiotowym zakresie, ukształtowała się linia orzecznicza sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 408/12, wyrok NSA z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 912/12, wyrok NSA z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1426/12, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 574/13, wyrok WSA w Opolu z dnia 04 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 233/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 288/14, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1028/14, która zgodna jest z podjętą przez NSA uchwałą.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego stwierdza się, że skoro samochód osobowy nabyty po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego, wykorzystywany na podstawie umowy leasingu przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to jego odpłatne zbycie nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W związku z powyższym stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.