2015.06.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-289/15/IZ
z 10 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 marca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu dokonania korekty wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych, a w konsekwencji korekty odpisów amortyzacyjnych, w związku z korektą rozliczeń w podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu dokonania korekty wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych, a w konsekwencji korekty odpisów amortyzacyjnych, w związku z korektą rozliczeń w podatku od towarów i usług.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest organizowanie zakładów bukmacherskich na wyniki wydarzeń sportowych, społecznych i politycznych, która jest prowadzona w sieci punktów usługowych Wnioskodawcy rozmieszczonych na terenie całego kraju. Działalność ta:

nie podlegała przepisom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa VAT”) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. (zgodnie z art. 6 pkt 3 ustawy VAT),
od 1 stycznia 2009 r. jest zwolniona z podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) zgodnie z art. 43 pkt 15 ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Na terenie punktów sprzedaży, jako działalność towarzysząca działalności podstawowej (tj. działalności w zakresie zakładów wzajemnych), Wnioskodawca prowadzi sprzedaż osobom fizycznym materiałów informacyjnych, gazety firmowej, zapalniczek i papierosów. W świetle powyższego Wnioskodawca prowadził/prowadzi na terenie punktów usługowych:

do 31 grudnia 2008 r.: działalność niepodlegającą ustawie o VAT (działalność podstawowa w zakresie zakładów wzajemnych) oraz działalność podlegającą opodatkowaniu VAT (sprzedaż gazet, zapalniczek, itp.), natomiast
od 1 stycznia 2009 r. odpowiednio działalność zwolnioną z VAT oraz działalność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Wnioskodawca ponosi różnego rodzaju koszty, które są związane z całością działalności punktów usługowych. Są to koszty związane z prowadzoną administracją, księgowością i biurem, koszty mediów i najem pomieszczeń, w których prowadzone są punkty, a także wydatki na usługi związane z remontami, konserwacją i wyposażeniem lokali (np. zakup mebli).

W związku z charakterem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności na terenie punktów usługowych, Wnioskodawca nie był w stanie jednoznacznie ustalić, w jakiej części wymienione koszty dotyczyły działalności opodatkowanej VAT, a w jakiej części działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT zgodnie z przepisami ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym do końca 2008 r./zwolnionej z VAT zgodnie z przepisami ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym od początku 2009 r.

W konsekwencji, z uwagi na brak obiektywnej możliwości wyodrębnienia całości bądź części kwot wydatków związanych wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawca dokonywał kalkulacji proporcji sprzedaży na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy VAT. Proporcja sprzedaży obliczana była przez Wnioskodawcę z uwzględnieniem panującego w latach poprzednich stanowiska organów podatkowych w zakresie konieczności wliczania do mianownika proporcji również obrotu z czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT, a tak wyliczona proporcja nie przekraczała 2%. W konsekwencji, Wnioskodawca przyjmował, że proporcja ta wynosiła 0% i w pierwotnych deklaracjach nie odliczał VAT naliczonego od dokonywanych zakupów wspólnych związanych z prowadzoną przez niego działalnością (tj. odpowiednio działalnością podlegającą opodatkowaniu VAT oraz niepodlegającą opodatkowaniu VAT/zwolnioną z VAT) prowadzoną za pośrednictwem punktów usługowych błędnie uznając, że nie ma takiej prawnej możliwości.

Kwoty nieodliczonego przez Wnioskodawcę w latach poprzednich VAT naliczonego zostały wykazane jako koszty uzyskania przychodów w rozliczeniu CIT, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 pkt lit. a) ustawy CIT. Jednocześnie, określając wartość początkową przyjmowanych do użytkowania środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca nieodliczone kwoty VAT zaliczył do wartości początkowej danego środka trwałego/wartości niematerialnej i prawnej (zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16g ust. 3 ustawy CIT) i w konsekwencji od tak ustalonej wartości początkowej składników majątkowych dokonywał/dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca w wyniku zmiany orzecznictwa w zakresie sposobu kalkulacji proporcji, po ponownej analizie możliwości dokonania odliczenia VAT od wskazanych zakupów skorygował rozliczenia z tytułu VAT, odliczając kwoty VAT naliczonego zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów na gruncie CIT. Konsekwencją odliczenia VAT naliczonego jest otrzymanie przez Wnioskodawcę zwrotu VAT. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, po jego stronie powstała konieczność skorygowania nieprawidłowo rozpoznanych kwot kosztów uzyskania przychodów na gruncie CIT w rozliczeniach CIT za lata poprzednie.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że posiada interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 marca 2012 r., sygn. IBPBI/2/423-1411/11/MO, dotyczącą ujęcia korekty kosztów uzyskania przychodów, niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy stanowisko w niej zawarte jest niezgodne z obecnie obowiązującą linią interpretacyjną i orzeczniczą. W konsekwencji Wnioskodawca pragnie uzyskać i zastosować się do interpretacji zgodnej z aktualną linią interpretacyjną i orzeczniczą.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie odliczał VAT naliczonego - błędnie uznając, że nie ma takiej prawnej możliwości - i kwoty nieodliczonego VAT naliczonego zaliczył do wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych na gruncie CIT i od tych wartości dokonywał odpisów amortyzacyjnych, po skorygowaniu rozliczeń z tytułu VAT prawidłowe będzie skorygowanie wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych i konsekwentnie dokonanie korekty odpisów amortyzacyjnych w okresach, w których pierwotnie zostały one zawyżone? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

W sytuacji, gdy Wnioskodawca nie odliczał VAT naliczonego - błędnie uznając, że nie ma takiej prawnej możliwości – i kwoty nieodliczonego VAT naliczonego zaliczył do wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych na gruncie CIT i od tych wartości dokonywał odpisów amortyzacyjnych, po skorygowaniu rozliczeń z tytułu VAT prawidłowe będzie skorygowanie wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych i konsekwentnie dokonanie korekty odpisów amortyzacyjnych w okresach, w których pierwotnie zostały one zawyżone.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia. Stosownie do art. 16g ust. 3 ustawy CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania (...) oraz pomniejszoną o VAT, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami VAT nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, VAT stanowi koszt uzyskania przychodu na gruncie CIT, jeżeli nie może zostać odliczony lub zwrócony Wnioskodawcy (tzn. podmiotowi nie przysługuje prawo do obniżenia VAT należnego o kwoty VAT naliczonego, a brak możliwości jego odliczenia wynika z przepisów ustawy VAT, nie zaś z indywidualnej decyzji podatnika o braku jego odliczenia).

Mając na uwadze powyższe, w opinii Wnioskodawcy, nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu:

VAT od zakupów związanych wyłącznie z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu VAT, który zgodnie z przepisami ustawy VAT podlega odliczeniu;
VAT od zakupów w części związanych z działalnością podlegającą opodatkowaniu VAT, a w części z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT/zwolnioną z VAT - proporcjonalnie do części, w której podatek ten zgodnie z przepisami ustawy VAT podlega odliczeniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sposób podobny należy ustalać wartość początkową środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych przez podmiot do działalności mieszanej, tj. jednocześnie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT i niepodlegających opodatkowaniu VAT/zwolnionych z VAT. Wówczas kwoty VAT, które zgodnie z przepisami ustawy VAT podlegają odliczeniu, nie zwiększają ceny nabycia tego składnika majątku, tym samym nie stanowiąc podstawy do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wyłącznie niepodlegająca zwrotowi w całości lub w części kwota VAT związana z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT/zwolnioną z VAT, stanowić będzie na gruncie CIT koszt uzyskania przychodu, co jednoznacznie reguluje art. 16 ust. 1 pkt 46 lit a) oraz art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16g ust. 3 ustawy CIT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w wyniku ponownej analizy rozliczeń VAT, stwierdził, że wcześniej zastosowana przez Wnioskodawcę metodologia obliczania proporcji sprzedaży na gruncie VAT była nieprawidłowa i w rzeczywistości istniała możliwość obniżenia lub zwrotu różnicy VAT (niemniej jednak Wnioskodawca z niej nie skorzystał błędnie uznając, że nie ma do tego prawa). W opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy podatnik nie skorzystał z posiadanego prawa do odliczenia VAT naliczonego zgodnie z przepisami VAT, nie posiada on prawa do zaliczenia tego VAT do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu CIT. Skoro bowiem podatnikowi, co do zasady, przysługuje uprawnienie do obniżenia VAT należnego o VAT naliczony, to racjonalne jest uregulowanie o wyłączeniu go z kategorii kosztów uzyskania przychodów w CIT.

Przenosząc powołane powyżej przepisy do stanu faktycznego zaprezentowanego przez Wnioskodawcę, w sytuacji, gdy Wnioskodawca w latach wcześniejszych błędnie nie odliczył VAT naliczonego, a kwoty nieodliczonego VAT naliczonego zaliczył do kosztów uzyskania przychodów na gruncie CIT, to dokonanie korekty rozliczeń VAT skutkujące zwrotem VAT spowoduje konieczność skorygowania zawyżonych wcześniej kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu CIT.

Ustawodawca w ustawie CIT nie określił żadnych reguł dotyczących korekty wartości kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie ze stanowiskiem panującym w doktrynie, korekta kosztów uzyskania przychodów powinna odnosić się do okresów, w których ujęto pierwotnie koszty uzyskania przychodów. Korekta kosztów dokonana w późniejszych okresach rozliczeniowych, niezależnie od jej przyczyn, nie zmienia daty powstania kosztu uzyskania przychodu, bowiem koszt powstaje raz i odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe znajdzie zastosowanie w stanie faktycznym opisanym przez Wnioskodawcę. W chwili obecnej, bowiem na skutek dokonania przez Wnioskodawcę korekt rozliczeń VAT za lata przeszłe zmieniła się wysokość kosztów uzyskania przychodów, które Wnioskodawca pierwotnie mógł ująć w rozliczeniu CIT za przeszłe okresy. W konsekwencji błędnego ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że błąd ten należy wyeliminować za okresy, w których podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów, tj. w przypadku środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych - Wnioskodawca najpierw zobowiązany jest do skorygowania wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych i pomniejszenie jej o wartość VAT podlegającego odliczeniu, a następnie do dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych w okresach, w których pierwotnie zostały one zawyżone.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 stycznia 2014 r., sygn. IPPB3/423-830/13-2/MS1, w której organ wskazał, że Organ zauważa, że samo zaliczenie/niezaliczenie jakiegokolwiek wydatku do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego, czy w świetle obowiązujących przepisów istniały przesłanki do dokonania zaliczenia, czy też nie, nie oznacza, że ten wydatek jest/nie jest kosztem podatkowym. Wyrazem nieprawidłowości w tym zakresie są bowiem właśnie dokonywane z inicjatywy samego podatnika korekty w podatku VAT. W takiej sytuacji, skorygowanie tych błędów po stronie podatku dochodowego nie może nastąpić w bieżących okresach rozliczeniowych tj. jak proponuje Spółka - w momencie zaksięgowania korekty podatku VAT. Błąd ten należy wyeliminować za okresy, w których podatnik zawyżył/zaniżył koszty uzyskania przychodów z tytułu zaliczenia do nich podatku VAT naliczonego, podlegającego odliczeniu na gruncie przepisów o VAT w innej niż pierwotnie wykazano wysokości. W tym celu Spółka jest zobowiązana do skorygowania- zmniejszenia/zwiększenia kosztów uzyskania przychodów za okresy, w których wykazała te koszty w wysokości zawyżonej/zaniżonej,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 września 2012 r., sygn. IPPB5/423-499/12-2/AJ, w której organ wskazał, że W przypadku opisanym przez Wnioskodawcę, tj. stwierdzenia pomyłki w związku z błędną metodologią obliczania proporcji VAT i zaliczeniu nieodliczonego podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów Spółka nie może uwzględnić korekty kosztów uzyskania przychodów w bieżących okresach rozliczeniowych tj. w okresie (miesiącu, roku), w którym błąd ten został zauważony (wykryty). Błąd ten należy wyeliminować za okresy, w których podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów,
Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 27 stycznia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-454/13-2/KJ, w której organ wskazał, że Spółka jest zobowiązana do korekty podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym za okres rozliczeniowy, którego dotyczy korekta przychodów i kosztów uzyskania przychodów,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 grudnia 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-1243/13/PP, w której organ potwierdził stanowisko Wnioskodawcy wskazując, że należy dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych w tych miesiącach (okresach), w których wykazano je w kwocie zawyżonej. Jednorazowe rozpoznanie przychodu w wysokości różnicy pomiędzy zawyżoną przez Wnioskodawcę wartością początkową a prawidłową wartością początkową nie jest, zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązaniem zapewniającym zachowanie pełnej poprawności rozliczeń; korekcie powinny bowiem podlegać rozpoznane przez niego w błędnej wysokości odpisy amortyzacyjne w tych okresach rozliczeniowych, w których zostały rozpoznane przez Wnioskodawcę w błędnej wysokości,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 października 2012 r., sygn. IBPBI/2/423-952/12/MS, w której organ podkreślił, że Skutki dokonanych przez Spółkę korekt deklaracji podatku od towarów i usług winny zatem znaleźć odzwierciedlenie na gruncie updop w odpowiednich okresach rozliczeniowych, których ww. korekty deklaracji będą dotyczyły. W związku z tym, Spółka winna dokonać wstecz stosownej korekty kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. (...) Analogiczne zasady należy zastosować do odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania w części przypadającej na wartość podatku VAT błędnie zaliczonej do wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 marca 2012 r., sygn. IPPB5/423-1232/11-2/DG, w której organ wskazał, że W sytuacji przedstawionej w opisanym stanie faktycznym, gay na skutek błędu w klasyfikacji usług ubezpieczenia, poprzez wykazywanie na fakturze jako usługi podlegającej zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT, doszło do ustalenia wartości początkowej środka trwałego w nieprawidłowej wysokości, należy dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych w tych miesiącach (okresach), w których wykazano je w wysokości zawyżone.

Ponadto, pogląd taki wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 18 października 2013 r., sygn. III SA/Wa 813/13, wskazując, że Zgodzić należy się z Ministrem Finansów, że skutków ww. nieprawidłowych z punktu widzenia przepisów prawa działań Banku nie może uwzględnić w bieżących okresach rozliczeniowych, w których otrzymano zwrot lub obniżono VAT należny (miesiąc, rok), lecz w okresach, w których podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów. Powyższa reguła dokonywania korekt obowiązuje niezależnie od przyczyn, które spowodowały nieprawidłowe wykazanie VAT, a w rezultacie jego wadliwe zakwalifikowanie jako kosztu uzyskania przychodów. Istotne jest, że bez względu na powód, Bank wadliwie zaliczył VAT do kosztów podatkowych. Stąd konieczność dokonania korekty tychże kosztów.

Wnioskodawca pragnie również wskazać na stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w najnowszym wyroku z 26 lutego 2015 r., sygn. II FSK 13/13. Sprawa dotyczyła zasad rozliczenia na gruncie CIT otrzymanego od organu podatkowego zwrotu VAT należnego, niemniej jednak, podobnie jak w stanie faktycznym wskazanym przez Wnioskodawcę, przesłanką zwrotu VAT było wadliwe rozliczenie podatku w pierwotnych rozliczeniach podatnika. NSA, uchylając wyrok I instancji, przychylił się do stanowiska organu, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia pomyłki powodującej błędne zakwalifikowanie do kosztów podatkowych wydatku, który nie wystąpił, skutków tych błędów podatnik nie może uwzględnić w bieżących okresach rozliczeniowych. Błąd ten należy wyeliminować za okresy, w których podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze cytowane przepisy oraz powołaną linię interpretacyjną i orzeczniczą, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie odliczał VAT naliczonego - błędnie uznając, że nie ma takiej prawnej możliwości - i kwoty nieodliczonego VAT naliczonego zaliczył do wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych na gruncie CIT i od tych wartości dokonywał odpisów amortyzacyjnych, po skorygowaniu rozliczeń z tytułu VAT prawidłowe będzie skorygowanie wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych i konsekwentnie dokonanie korekty odpisów amortyzacyjnych w okresach, w których pierwotnie zostały one zawyżone.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe rozwiązanie zapewnia zachowanie pełnej poprawności rozliczeń z tytułu CIT. Przy zastosowaniu wskazanego sposobu korekty rozliczeń, Wnioskodawca zamierza skorygować okresy rozliczeniowe, w których pierwotnie ujął koszty uzyskania przychodów oraz odpisy amortyzacyjne w błędnej wysokości, z uwagi na ujęcie w kosztach uzyskania przychodów VAT naliczonego, który w istocie podlegał odliczeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm., dalej: „updop”), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z brzmieniem art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla celów amortyzacji wskazane zostały natomiast w art. 16g updop. I tak, na mocy art. 16g ust. 1 pkt 1 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia. Za cenę nabycia, stosownie do art. 16g ust. 3 updop, uważa się kwotę należną zbywcy (…) pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem elementem wartości początkowej środka trwałego jest podatek od towarów i usług ale tylko wówczas, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu VAT. Wobec powyższego należy stwierdzić, że uregulowania zawarte w powyższych przepisach należy interpretować w powiązaniu z przepisami VAT, które to nadały podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę naliczonego przy nabyciu towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ponosi różnego rodzaju koszty, które są związane z całością działalności punktów usługowych. Są to koszty związane z prowadzoną administracją, księgowością i biurem, koszty mediów i najem pomieszczeń, w których prowadzone są punkty, a także wydatki na usługi związane z remontami, konserwacją i wyposażeniem lokali (np. zakup mebli).

W konsekwencji, z uwagi na brak obiektywnej możliwości wyodrębnienia całości bądź części kwot wydatków związanych wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawca dokonywał kalkulacji proporcji sprzedaży na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy VAT. Jednocześnie, określając wartość początkową przyjmowanych do użytkowania środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca nieodliczone kwoty VAT zaliczył do wartości początkowej danego środka trwałego/wartość i niematerialnej i prawnej (zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16g ust. 3 ustawy CIT) i w konsekwencji od tak ustalonej wartości początkowej składników majątkowych dokonywał/dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Należy podkreślić, że nie można utożsamiać ustawowego braku prawa do odliczenia podatku od towarów i usług z dobrowolną rezygnacją z tego prawa lub nieskorzystaniem z takiej możliwości na skutek popełnionego przez podatnika błędu, czy dokonania nieprawidłowej interpretacji przepisów prawa. Zatem w kontekście treści art. 16g ust. 3 updop, nie stanowi elementu wartości początkowej środka trwałego nieodliczony od towarów i usług w sytuacji, gdy uprawnienie takowe przysługiwało Wnioskodawcy z mocy ustawy, lecz z niego nie skorzystał.

Wobec powyższego, kwoty podatku VAT, które zgodnie z przepisami ustawy o VAT podlegają odliczeniu, nie zwiększają ceny nabycia składników majątkowych, tym samym nie mogą stanowić podstawy do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zatem dokonanie przez Wnioskodawcę korekty rozliczeń w podatku od towarów i usług skutkujące odzyskaniem tego podatku, uznanego uprzednio za koszt uzyskania przychodów, wiąże się z koniecznością dokonania korekty na gruncie updop również w zakresie wartości początkowej składników majątkowych oraz dokonywanych od niej odpisów amortyzacyjnych.

Przepisy updop nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Dokonanie korekty rozliczeń w podatku od towarów i usług nie może nastąpić w bieżących okresach rozliczeniowych, lecz w momencie zaksięgowania korekty podatku VAT. Błąd ten w przypadku środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych należy więc w pierwszej kolejności wyeliminować poprzez skorygowanie wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych pomniejszając ją o wartość podatku VAT podlegającego odliczeniu, a następnie dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych za okresy, w których podatnik zawyżył/zaniżył ich wartość.

Reasumując, z uwagi na ujęcie w cenie nabycia środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych wartości VAT naliczonego, który w istocie podlegał odliczeniu, Wnioskodawca powinien dokonać stosownej korekty wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych o wartość naliczonego podatku VAT, w miesiącu, w którym środki te/wartości niematerialne i prawne zostały wprowadzone do ewidencji. Kwoty VAT błędnie zaliczone do wartości początkowej danego środka trwałego/wartości niematerialnej i prawnej nie stanowiły podstawy do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, tym samym należy również skorygować odpisy amortyzacyjne w tych okresach, w których pierwotnie wykazano je w zawyżonej wysokości (korekta wsteczna).

Stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 jest więc prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin