Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1327/14-2/AMN
z 17 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 25 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest magistrem inżynierem, absolwentem Politechniki. Od stycznia 2007 r. do czerwca 2013 r. był zatrudniony w firmie projektowej na stanowisku starszego projektanta w pracowni branżowej instalacji sanitarnych. W ramach obowiązków służbowych należało wykonywanie projektów w specjalności instalacyjnej w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego. Opracowywane przez Wnioskodawcę projekty stanowiły samodzielne opracowania. Projekty techniczne były wykonywane razem z opisami technicznymi i rysunkami. Projekty te Zainteresowany firmuje swoim imieniem i nazwiskiem. Wnioskodawca posiada uprawnienia budowlane uzyskane w 1990 roku. Od 2004 roku Zainteresowany jest członkiem Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa.

Procesy projektowania, w którym uczestniczył Wnioskodawca obejmowały wszystkie fazy powstawania dokumentacji projektowej, od koncepcji aż do kompletnego projektu budowlanego i wykonawczego zgodnie z:

• Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. 2012 nr 0, poz. 462);
• Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 21 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. 2013 nr 0, poz. 762);
• Obwieszczeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 10 maja 2013 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego (Dz. U. 2013 poz. 1129).
  
  

W ramach swoich obowiązków Wnioskodawca wykonał również projekty obiektów zlokalizowanych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Projekty te podlegają później adaptacji do przepisów lokalnych.

Każdy z projektów rozpatrywany i opracowywany był indywidualnie, dlatego też każdy z nich wykazuje cechy niepowtarzalności wykonanego dzieła niezbędne do uznania go za przedmiot prawa autorskiego. W ramach zakresu obowiązków Wnioskodawca twórczo i samodzielnie projektuje utwory architektoniczne, co w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych pozwala przypisać mi status twórcy. Zainteresowany uczestniczy również w procesie projektowania międzybranżowego stając się tym samym współtwórcą obiektów budowlanych jako całości wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, co w rozumieniu art. 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych pozwala przypisać Wnioskodawcy status współtwórcy. Będąc autorem wyżej wspomnianych projektów Zainteresowany posiadała majątkowe prawa autorskie do nich, które na mocy postanowień zawartych w umowie o pracę przenoszone zostały na rzecz pracodawcy. Za wykonaną pracę, czyli stworzenie utworu i przekazanie go wraz z prawami autorskimi na rzecz pracodawcy Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę.

Wykonanie każdego utworu jest ściśle określone przez pracodawcę w ramach czasowych, ponieważ określona jest zawsze ilość czasu oraz data wykonania każdego utworu. Po wykonaniu i przekazaniu dokumentacji technicznej pracodawcy Wnioskodawca rozpoczynał pracę nad kolejnym projektem. W praktyce zwykle zachodzi konieczność tworzenia więcej niż jednego projektu w tym samym czasie. Każdy egzemplarz projektu jest własnoręcznie przez Wnioskodawcę podpisany, co zgodnie z art. 8 ust. 2 cytowanej powyżej ustawy pozwala domniemywać, że Zainteresowany jest jego twórcą, Każdy z opracowywanych projektów wymaga twórczego, niepowtarzalnego i indywidualnego podejścia, dlatego też projekty te stanowią przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 cytowanej powyższej ustawy.

Biuro projektowe, w którym Wnioskodawca pracował prowadzi ewidencję prac projektowych pracowników w postaci systemu informatycznego. System ten jednoznacznie określa, ile czasu pracownik poświęcił w regulaminowym czasie na prace projektowe − twórcze, a ile na prace niezwiązane z pracą twórczą, czyli inne obowiązki pracownicze (urlopy, święta, zwolnienia, badanie lekarskie itp.). Dzięki temu można wyznaczyć udział czasu na prace twórcze w całkowitym czasie pracy i wyliczyć część wynagrodzenia należnego za przeniesienie praw autorskich. Archiwizowane są zarówno ewidencja czasu, wykonane utwory (projekty), jak i wypłacone wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku Wnioskodawcy istnieje możliwość zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodu, o jakiej mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do wynagrodzenia otrzymywanego za wykonywane prace, określonego na podstawie raportu z informatycznego systemu rejestracji czasu pracy, jako wynagrodzenia za prace będące przejawem pracy twórczej o indywidualnym charakterze?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych „przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór)”. W szczególności jest nim utwór architektoniczny (art. 1 ust. 2 pkt 6). Każdy tworzony przez Wnioskodawcę projekt jest inny i jest wykonywany samodzielnie. Projekty instalacji sanitarnych różnią się między sobą lokalizacją obiektu, zastosowanymi urządzeniami, warunkami technicznymi, wymaganiami inwestora itp. Dlatego wykonywaną przez Zainteresowanego pracę projektową trzeba określić jako działalność twórczą o indywidualnym charakterze, a jej wykonawcy przypisać status twórcy. Art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy przyznaje twórcy prawo autorskie do stworzonego utworu („Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej”). Domniemywa się, że twórcą jest „osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu” (art. 8 ust. 2). Fakt podpisania przez Wnioskodawcę projektów, obok fizycznego ich wykonania, dodatkowo potwierdza przysługujący Zainteresowanemu status twórcy. Powoduje to powstanie prawa autorskiego, osobistego i majątkowego, do stworzonego przez Wnioskodawcę utworu.

Okoliczność, że prawo autorskie powstaje w trakcie wykonywania pracy sprawia, że jego majątkowa część przechodzi na pracodawcę (art. 12 ust. 1 wspomnianej ustawy: „jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron”). W umowie o pracę, której Wnioskodawca jest stroną, znajduje się zapis, zgodnie z którym autorskie prawa majątkowe do stworzonych przez Zainteresowanego w wykonywaniu obowiązków pracowniczych, utworów przechodzą na pracodawcę. Jako element stosunku zobowiązaniowego (umowy wzajemnej) między pracownikiem i pracodawcą świadczenie Wnioskodawcy (przeniesienie praw) należy łączyć ze wzajemnym świadczeniem pracodawcy w postaci wynagrodzenia za pracę. Innego wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich (tzw. honorarium) Zainteresowany nie otrzymywał. Prowadzi to do wniosku, że honorarium, tj. odpłatność pracodawcy za wejście w majątkowe prawa autorskie do projektów, stanowi element wynagrodzenia za pracę.

W tej sytuacji pojawia się pytanie o wysokość honorarium. Nie ma potrzeby jego szacowania, w sytuacji gdy pracodawca prowadzi szczegółową (co do godziny) ewidencję czasu pracy z podziałem na prace twórcze i pozostałe. Dzięki temu można precyzyjnie wyliczyć wynagrodzenie za przeniesienie majątkowych praw autorskich do projektów jako wynik iloczynu całkowitego wynagrodzenia i udziału czasu na prace twórcze.

Otrzymane honorarium stanowiło przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla ustalenia dochodu do opodatkowania należy jeszcze określić koszty jego uzyskania. Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 wynoszą one 50% przychodu: „koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: (...) − z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami − w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód”.

Pozostała część wynagrodzenia za pracę traktowana być powinna jako przychód ze stosunku pracy. Zatem koszty jego uzyskania wyznaczone są normą ryczałtową z art. 22 ust. 2 pkt 1: „koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej: (...) wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej”.

Wnioskodawca wskazał, że przedstawiony tok rozumowania potwierdzają także liczne interpretacje indywidualne. Pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dotyczą wręcz takiego samego stanu faktycznego: pismo z dnia 7 listopada 2012 r. (sygn. IPPB1/415-1315/12-2/MT), pismo z dnia 9 listopada 2012 r. (sygn. IPPB1/415-1314/12-2/MT), pismo z dnia 10 grudnia 2012 r. (sygn. IPPB4/415-930/12-2/JK3), pismo z dnia 20 grudnia 2012 r. (sygn. IPPB4/415-863/12-2/JK2), pismo z dnia 4 stycznia 2013 r. (sygn. IPPB1/415-1313/12-2/MS), pismo z dnia 9 listopada. Można przytoczyć także pisma:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach: z 30 października 2008 r. (sygn. IBPB2/415- 1557/08/AS), z 11 maja 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-171/10/BD), 25 czerwca 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-377/10/BJ),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy: z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. ITPB2/415-538/ 10/RS),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 stycznia 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-691/12-7/TS), 12 marca 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-867/12-9/KSM), 14 marca 2013 r.(sygn. IPTPB2/415-887/12-10/KSM), 15 kwietnia 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-47/13-4/AP), 29 stycznia 2014 r. (sygn. IPTPB2/415-695/13-2/TS),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 maja 2010 r. (sygn. ILPB1/415-290/10-4/AG), 20 sierpnia 2010 r. (sygn. ILPB1 /415-573/10-5/AG) Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 listopada 2014 r. (sygn. ILPB2/415-860/14-2/ES), a także inne pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, np.: z dnia 26 marca 2010 r. (sygn. IPPB2/415-17/10-2/AS), 30 lipca 2010 r. (sygn. IPPB2/415-486/10-2/MR).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. − dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 cytowanej ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. − dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy − w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. − koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. − koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9a ww. ustawy − obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. − w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 10 cytowanej ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. − jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. − jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 10a ww. ustawy − obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. − przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności, zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności niechronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Jak już wspomniano wcześniej, powyższe rozróżnienie musi wynikać z umowy o pracę, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości szacunkowego ustalania ilości pracy twórczej w całej ilości pracy danego pracownika – twórcy. Na podstawie szacunkowego (procentowego) określenia ilości wykonywanych przez pracownika prac objętych prawami autorskimi spośród ogółu jego obowiązków pracowniczych nie można ustalić, jaka konkretna część wynagrodzenia związana jest z korzystaniem z praw autorskich.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z umowy o pracę powinno jednak wynikać, jaka część wynagrodzenia (uposażenia) obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych). Tylko bowiem takie wyróżnienie, jak wyżej wspomniano, daje podstawę do zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Należy podkreślić, że organy podatkowe nie są właściwe w zakresie rozstrzygania autorskiego charakteru wykonywanych czynności. Interpretacja przepisów ustawy o prawie autorskim nie leży w kompetencji organów podatkowych. Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Z przestawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od stycznia 2007 roku do czerwca 2013 roku zatrudniony był w firmie projektowej na stanowisku starszego projektanta, gdzie w ramach obowiązków służbowych wykonywał projekty. Zainteresowany będąc autorem wyżej wspomnianych projektów posiadał majątkowe prawa autorskie do nich, które na mocy postanowień zawartych w umowie o pracę przenoszone zostały na rzecz pracodawcy. Za stworzenie utworu i przekazanie go wraz z prawami autorskimi na rzecz pracodawcy Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę. Każdy z opracowywanych projektów wymaga twórczego, niepowtarzalnego i indywidualnego podejścia, dlatego też projekty te stanowią przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 cytowanej powyższej ustawy. Biuro projektowe prowadzi ewidencję prac projektowych pracowników w postaci systemu informatycznego, który jednoznacznie określa, ile czasu pracownik poświęcił w regulaminowym czasie na prace projektowe − twórcze, a ile na prace niezwiązane z pracą twórczą, czyli inne obowiązki pracownicze. Dzięki temu można wyznaczyć udział czasu na prace twórcze w całkowitym czasie pracy i wyliczyć część wynagrodzenia należnego za przeniesienie praw autorskich.

Mając powyższe na uwadze, skoro – jak twierdzi Wnioskodawca – projekty, które wykonywał są przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze, stanowiących utwór w rozumieniu prawa autorskiego i praw pokrewnych, to do takiego wynagrodzenia otrzymywanego za wykonane prace, określonego na podstawie umowy o pracę oraz na podstawie raportu z informatycznego systemu rejestracji czasu pracy mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodów, jednakże wskazać należy, że od przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę od 2013 roku, koszty te nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy pracowników za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów. Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Właściwym odnośnie dokonywania wykładni przepisów ww. ustawy jest wyłącznie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawny.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.