Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-124/15-2/JŻ
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2015 r. (data wpływu 13 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rezygnacji z realizacji prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości w zamian za wynagrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rezygnacji z realizacji prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości w zamian za wyngrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest uprawniona - jako były właściciel zbywanej nieruchomości przejętej na rzecz Skarbu Państwa przed dniem 1 stycznia 1992 roku - do skorzystania z prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa po cenie ustalonej, na zasadzie art. 29 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw. Przeznaczony do sprzedaży grunt jest obciążony umową dzierżawy, wobec czego pierwszeństwo w nabyciu tej nieruchomości przypada również dzierżawcy, a to na zasadzie art. 29 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw. Zarówno Spółka, jak i dzierżawca, złożyli oświadczenia o zamiarze nabycia nieruchomości za ustaloną przez Agencję Nieruchomości Rolnych cenę.

Zgodnie z ustawą o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw pierwszeństwo byłego właściciela wyprzedza pierwszeństwo dzierżawcy. Prawo pierwszeństwa obu podmiotów jest niezbywalne i zgodnie z orzecznictwem sądowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2006 r., sygn. akt: ICSK 138/06) z prawa tego nie można wywodzić roszczenia o zawarcie umowy z ANR (która zależnie od własnej woli może ze zbycia w ogóle zrezygnować).

Osoba trzecia (nie legitymująca się pełnomocnictwem dzierżawcy, działająca imieniem własnym) złożyła Spółce ofertę zapłaty określonej kwoty w zamian za:

1. cofnięcie przez nią swego oświadczenia o zamiarze skorzystania z prawa pierwszeństwa i zrzeczenie się tegoż prawa (bez wskazywania na czyją rzecz);
   
2. zobowiązanie się do niedochodzenia roszczeń reprywatyzacyjnych w stosunku do zbywanej przez ANR nieruchomości;
   
3. zobowiązanie się do niekorzystania z jakichkolwiek praw, których wykonanie mogłoby utrudnić lub uniemożliwić nabycie nieruchomości przez dzierżawcę.
   
   

W ten sposób wobec braku realizacji swego prawa przez Spółkę, prawo pierwszeństwa przysługiwać będzie jedynie dzierżawcy.

Spółka aktualnie nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej (zgodnie z Umową Spółki działalność ta stanowić może jedynie hodowlę i sprzedaż nasion oraz innych ziemiopłodów, nie przewidziano jako celu Spółki obrotu nieruchomościami). Ponieważ całe przedsiębiorstwo Spółki zostało bezprawnie znacjonalizowane, uzyskawszy już decyzję stwierdzającą bezprawne przejęcie na własność państwa majątku Spółki, cała jej działalność jest aktualnie skupiona na restytucji utraconego majątku. Grunt, którego dotyczy prawo pierwszeństwa nie został jednak przejęty od Spółki w drodze nieważnie przeprowadzonej nacjonalizacji, ale wcześniej, w drodze reformy rolnej. W związku z przeprowadzeniem reformy rolnej, odnośnie działek gruntu przeznaczonych przez ANR do sprzedaży, Spółka nie wszczęła żadnych postępowań administracyjnych, ani odszkodowawczych.

W związku z przedstawionym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 2 oraz art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Spółka składając oświadczenie adresowane do Agencji Nieruchomości Rolnych, o rezygnacji z realizacji prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa po cenie ustalonej (na zasadzie art. 29 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw) i o zrzeczeniu się tego prawa, a także powstrzymując się od działań reprywatyzacyjnych i utrudniających nabycie nieruchomości przez dzierżawcę, w wykonaniu umowy zawartej pomiędzy Spółką a osobą trzecią (niebędącą dzierżawcą i której pierwszeństwo nabycia nie przysługuje z żadnego innego tytułu), w zamian za co Spółka otrzyma wynagrodzenie od tej osoby, będzie wykonywać świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Świadczenie na rzecz kontrahenta Spółki nie nosi cech świadczenia usługi na jego rzecz. Również świadczenie kontrahenta nie stanowi ekwiwalentu za usługę Spółki, skoro nie jest on beneficjentem świadczenia ze strony Spółki.

Nadto trzeba mieć na uwadze, że Spółka nie otrzymała do tej pory żadnego odszkodowania z tytułu znacjonalizowania jej gruntów. Zatem wynagrodzenie otrzymane w zamian za rezygnację z realizacji prawa pierwszeństwa nabycia i powstrzymanie się przez Spółkę od podejmowania kroków reprywatyzacyjnych co do utraconych nieruchomości, będzie mieć w istocie charakter odszkodowania. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług rozumie się w prawdzie także zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Jednakże powołany przepis stanowi uszczegółowienie ogólniejszej normy zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który nie przewiduje opodatkowania podatkiem VAT odszkodowań ani zadośćuczynień, które nie stanowią ekwiwalentu za usługę, nawet jeśli ich źródłem jest umowa.

W przywołanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym otrzymane wynagrodzenie ma pełnić dla Spółki jedynie funkcję kompensacyjną, a to wobec braku możliwości po stronie Spółki dochodzenia (z przyczyn niezależnych od Spółki i w zakresie tych konkretnych działek gruntu, które mają podlegać sprzedaży przez ANR) odszkodowania od Skarbu Państwa z tytułu nacjonalizacji gruntów Spółki.

Ponadto trzeba podkreślić, że działalność gospodarcza Spółki nie jest działalnością związaną z obrotem nieruchomościami.

Wobec znacjonalizowania całego majątku Spółki nie prowadzi ona obecnie w ogóle działalności gospodarczej, a jedynie dąży do restytucji utraconego majątku w drodze postępowań sądowych i administracyjnych, a tam gdzie z przyczyn obiektywnych, a w szczególności prawnych, prowadzenie takich postępowań jest niemożliwe, dąży do tej restytucji na - drodze umów cywilnoprawnych.

Zatem - zdaniem Spółki - złożenie przez Spółkę oświadczenia adresowanego do Agencji Nieruchomości Rolnych, o rezygnacji z realizacji prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa po cenie ustalonej (na zasadzie art. 29 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw) i o zrzeczeniu się tego prawa, a także powstrzymywanie się od działań reprywatyzacyjnych i utrudniających nabycie nieruchomości przez dzierżawcę, w wykonaniu umowy zawartej pomiędzy Spółką a osobą trzecią (niebędącą dzierżawcą i której pierwszeństwo nabycia nie przysługuje z żadnego innego tytułu), w zamian za co Spółka otrzyma wynagrodzenie od tej osoby, nie stanowi świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Natomiast, według regulacji art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Również art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi, według ustawy, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Ponadto aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zapis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym należy uznać, iż pojęcie świadczenia, składającego się na istotę usługi, należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. W efekcie, przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne (wynagrodzenie) ze strony nabywcy.
  
  

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, jest uprawniony - jako były właściciel zbywanej nieruchomości przejętej na rzecz Skarbu Państwa przed dniem 1 stycznia 1992 roku - do skorzystania z prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa po ustalonej cenie. Przeznaczony do sprzedaży grunt jest obciążony umową dzierżawy, wobec czego pierwszeństwo w nabyciu tej nieruchomości przypada również dzierżawcy. Zarówno Spółka, jak i dzierżawca, złożyli oświadczenia o zamiarze nabycia nieruchomości za ustaloną przez Agencję Nieruchomości Rolnych cenę. Zgodnie z ustawą o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw pierwszeństwo byłego właściciela wyprzedza pierwszeństwo dzierżawcy. Prawo pierwszeństwa obu podmiotów jest niezbywalne i zgodnie z orzecznictwem sądowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2006 r., sygn. akt: ICSK 138/06) z prawa tego nie można wywodzić roszczenia o zawarcie umowy z ANR (która zależnie od własnej woli może ze zbycia w ogóle zrezygnować).

Osoba trzecia (nie legitymująca się pełnomocnictwem dzierżawcy, działająca imieniem własnym) złożyła Spółce ofertę zapłaty określonej kwoty w zamian za:

1. cofnięcie przez nią swego oświadczenia o zamiarze skorzystania z prawa pierwszeństwa i zrzeczenie się tegoż prawa (bez wskazywania na czyją rzecz);
   
2. zobowiązanie się do niedochodzenia roszczeń reprywatyzacyjnych w stosunku do zbywanej przez ANR nieruchomości;
   
3. zobowiązanie się do niekorzystania z jakichkolwiek praw, których wykonanie mogłoby utrudnić lub uniemożliwić nabycie nieruchomości przez dzierżawcę.
   
   

W ten sposób wobec braku realizacji swego prawa przez Spółkę, prawo pierwszeństwa przysługiwać będzie jedynie dzierżawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy Spółka składając oświadczenie adresowane do Agencji Nieruchomości Rolnych, o rezygnacji z realizacji prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa po cenie ustalonej i o zrzeczeniu się tego prawa, a także powstrzymując się od działań reprywatyzacyjnych i utrudniających nabycie nieruchomości przez dzierżawcę, w wykonaniu umowy zawartej pomiędzy Spółką a osobą trzecią (niebędącą dzierżawcą i której pierwszeństwo nabycia nie przysługuje z żadnego innego tytułu), w zamian za co Spółka otrzyma wynagrodzenie od tej osoby, będzie wykonywać świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analizując przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że pomiędzy Wnioskodawcą, a osobą trzecią dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy. Należy zwrócić uwagę, że zaoferowane przez osobę trzecią wynagrodzenie ma skłonić Wnioskodawcę do cofnięcia swego oświadczenia o zamiarze skorzystania z prawa pierwszeństwa i zrzeczenie się tegoż prawa, zobowiązania się do niedochodzenia roszczeń reprywatyzacyjnych w stosunku do zbywanej przez ANR nieruchomości oraz zobowiązania się do niekorzystania z jakichkolwiek praw, których wykonanie mogłoby utrudnić lub uniemożliwić nabycie nieruchomości przez dzierżawcę.

Zatem, w takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez osobę trzecią wynagrodzenia za konkretne zachowanie Wnioskodawcy – zawarcie umowy i wyrażenie zgody na proponowane przez osobę trzecią warunki wynikające z jej treści, w postaci zrzeczenia się prawa pierszeństwa w zakupie przedmiotowej nieruchomości. Tak więc, otrzymane wynagrodzenie przez Wnioskodawcę od osoby trzeciej będzie związane z jego określonym zachowaniem, a zatem świadczeniem przez Wnioskodawcę usługi. Wypłacone wynagrodzenie będzie zapłatą dla Wnioskodawcy za rezygnację z zakupu nieruchomości. Zatem, występuje konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę. W związku z powyższym, zawarcie przedmiotowej umowy spowoduje powstanie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy Wnioskodawcą, a osobą trzecią, w którym za określone w umowie zachowanie (wyświadczoną usługę), Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie.

W przedmiotowej sprawie, nie można się zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, że wynagrodzenie otrzymane w zamian za rezygnację z realizacji prawa pierwszeństwa nabycia i powstrzymanie się przez Spółkę od podejmowania kroków reprywatyzacyjnych co do utraconych nieruchomości, będzie mieć w istocie charakter odszkodowania.

Należy wskazać, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem, w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 K.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c.).

W myśl postanowień art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa cywilnego, w przedmiotowej sprawie, wynagrodzenia otrzymanego od osoby trzeciej bezsprzecznie nie można uznać za odszkodowanie.

Jak już wskazano, wynagrodzenie jest ściśle związane z wykonaniem czynności na rzecz osoby trzeciej, a więc uzyskaniem korzyści przez wypłacającego. Stanowi więc wynagrodzenie za świadczenie wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz osoby trzeciej. W związku z tym, przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane przez osobę trzecią nie jest odszkodowaniem za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, lecz stanowi formę wynagrodzenia za określone zachowanie Wnioskodawcy. W opisanym zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia z bezpośrednim związkiem pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, a więc istnieje związek pomiędzy wypłatą należności a świadczeniem wzajemnym.

W konsekwencji, Spółka składając oświadczenie adresowane do Agencji Nieruchomości Rolnych, o rezygnacji z realizacji prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa po ustalonej cenie i o zrzeczeniu się tego prawa, a także powstrzymując się od działań reprywatyzacyjnych i utrudniających nabycie nieruchomości przez dzierżawcę, w wykonaniu umowy zawartej pomiędzy Spółką a osobą trzecią, w zamian za co Spółka otrzyma wynagrodzenie od tej osoby, będzie wykonywać świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jednocześnie należy zauważyć, że w analizowanej sprawie nie znajduje zastosowania wskazany przez Wnioskodawcę w pytaniu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy. Niniejszy artykuł odnosi się do sytuacji użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. W przedmiotowym przypadku natomiast taka sytuacja nie ma miejsca.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w wyżej przedstawionym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.