Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-34/15-2/AK
z 18 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2015 r. (data nadania 11 maja 2015 r., data wpływu 13 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty przekazanej na rzecz jednostki samorządu terytorialnego celem partycypowania w kosztach inwestycji w drogę publiczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty przekazanej na rzecz jednostki samorządu terytorialnego celem partycypowania w kosztach inwestycji w drogę publiczną.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą, w przedmiocie m.in. wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Spółka jest właścicielem nieruchomości, na których znajdują się obiekty handlowe. Nieruchomości te są wynajmowane przez Spółkę na rzecz C. P. Sp. z o.o. – spółkę powiązaną z C. w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: „Ustawa CIT”) (dalej: „Spółka Matka”). Spółka Matka prowadzi na nieruchomościach wynajętych od Spółki własną działalność gospodarczą – sprzedaż detaliczną artykułów do majsterkowania, budowy, remontu, urządzania domu, pielęgnowania ogrodu, etc.

Zdarzają się sytuacje, że nieruchomości Spółki nie mają bezpośredniego połączenia z drogą publiczną (np. brak jest drogi dojazdowej do nieruchomości lub drogi te są w złym stanie technicznym, utrudniającym dojazd do nieruchomości lub czyniącym ten dojazd uciążliwym). Taka sytuacja jest bardzo niekorzystna dla Spółki. Jeśli do nieruchomości nie ma drogi dojazdowej lub droga ta wymaga remontów, przebudowy, itp. Spółce trudno jest taką nieruchomość wynająć. Z uwagi na prowadzoną na nieruchomościach działalność gospodarczą (sprzedaż detaliczna towarów) Spółka Matka nie jest zainteresowana otwarciem i prowadzeniem sklepu w miejscu, do którego klienci nie mogą w łatwy sposób dojechać. Zły dojazd do nieruchomości wpływa negatywnie na dostępność sklepów, a w konsekwencji na ilość klientów odwiedzających te sklepy i w efekcie na przychody Spółki Matki. Spółka zdaje sobie sprawę z tego, że jeśli do nieruchomości nie ma drogi dojazdowej albo dojazd do nieruchomości jest utrudniony to wynajęcie takiej nieruchomości jakiemukolwiek podmiotowi gospodarczemu może okazać się trudne, a nawet niemożliwe.

Dlatego też zdarza się, że Spółka chcąc zapewnić odpowiedni dojazd do swoich nieruchomości zawiera umowy z jednostkami samorządu terytorialnego (gminami, powiatami lub województwami), które są właścicielami drogi publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 460). Przedmiotem tych umów jest przeprowadzenie budowy lub przebudowy drogi, skrzyżowania, zjazdu, itp. oraz/lub dokonanie wszelkich innych prac, niezbędnych do zapewnienia odpowiedniego połączenia pomiędzy nieruchomością Spółki a drogą publiczną. Prace niezbędne do dokonania takiego połączenia mogą być prowadzone zarówno na nieruchomości Spółki, jak i na nieruchomości innych podmiotów, w szczególności na gruntach jednostki samorządu terytorialnego.

Zaznaczyć jednak należy, że przebudowane lub zbudowane drogi nie zmieniają swojego charakteru, tzn. są ciągle drogami publicznymi. Przebudowywane lub budowane drogi służą wielu podmiotom, nie tylko obsłudze komunikacyjnej nieruchomości Spółki. Drogi publiczne, jako będące własnością jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowią środka trwałego Spółki. Spółka nie ma też żadnego tytułu prawnego do nieruchomości jednostek samorządu terytorialnego. W szczególności drogi publiczne nie są przedmiotem najmu, dzierżawy ani żadnej innej umowy o podobnym charakterze zawieranej przez Spółkę.

Świadczenia wynikające z opisanych wyżej umów mogą kształtować się w sposób następujący:

1. Spółka na swój koszt może dokonywać prac remontowo-budowlanych na nieruchomości jednostki samorządu terytorialnego (budować, czy przebudowywać infrastrukturę drogową). W takiej sytuacji Spółka, wykorzystując własne środki pieniężne może zlecać wykonanie prac podmiotom zewnętrznym (wykonawcom), którzy świadczą usługi w postaci budowy lub przebudowy drogi jednostki samorządu terytorialnego.
2. Spółka może być zobowiązana wyłącznie do partycypowania w kosztach przeprowadzanych prac budowlanych (tj. przekazania kwoty pieniężnej na rzecz jednostki samorządu terytorialnego celem partycypowania w kosztach inwestycji drogowej przeprowadzanej przez jednostkę samorządu terytorialnego).
   
   

Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie sytuacji, w której:

• Spółka partycypuje w kosztach budowy infrastruktury drogowej na obcym gruncie – właścicielem gruntów, na których przeprowadzana jest inwestycja polegająca na budowie infrastruktury drogi publicznej jest jednostka samorządu terytorialnego,
  
• partycypowanie w kosztach inwestycji polega na przekazaniu ustalonej kwoty pieniężnej jednostce samorządu terytorialnego celem wykonania inwestycji drogowej (budowa lub przebudowa infrastruktury drogi publicznej),
  
• dzięki inwestycji przeprowadzanej przez jednostkę samorządu terytorialnego powstaje bezpośrednie połączenie między drogą publiczną a działkami należącymi do Spółki,
  
• droga wybudowana przez jednostkę samorządu terytorialnego nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze zawieranej przez Spółkę. Przebudowana droga jest bowiem drogą publiczną (dostępną dla wielu użytkowników dróg, w tym klientów odwiedzających sklep znajdujący się na gruncie Spółki).
  
  
  

Dla celów rachunkowych Spółka będzie ujmować kwotę przekazywaną jednostce samorządu terytorialnego na dokonanie ww. inwestycji w drogę publiczną (na budowę infrastruktury drogowej) w następujący sposób:

Spółka przyjmie kwotę przekazaną jednostce samorządu terytorialnego na środki trwałe – grupa budowle drogi zewnętrzne (amortyzacja dla celów rachunkowych ze stawką 4,5% KŚT 220). Datą przyjęcia takiego środka trwałego będzie data przyjęcia drogi publicznej do ruchu wynikająca z odpowiedniego protokołu wewnętrznego lub inna możliwa do ustalenia data właściwa dla wskazania momentu początku używania drogi. Dla celów rachunkowych od wartości takiego środka trwałego dokonywane będą odpisy amortyzacyjne.

Przekazanie kwoty dofinansowania przez Spółkę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego nie będzie ewidencjonowane przez wystawienie faktury VAT przez jednostkę samorządu terytorialnego.

Jednostka samorządu terytorialnego wystąpiła bowiem z wnioskiem o interpretację podatkową i otrzymała odpowiedź, że otrzymywana od Spółki kwota dofinansowania nie podlega opodatkowaniu VAT. Celem uzupełnienia stanu faktycznego Spółka wyjaśnia, że przed otrzymaniem interpretacji jednostka samorządu terytorialnego wystawiła na Spółkę fakturę VAT zaliczkową (doliczając VAT należny). Na tej podstawie Spółka wpłaciła 100% zaliczkę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego odpowiadającą kosztom dofinansowania. Obecnie jednostka dokonuje korekty „do zera” wystawionej wcześniej faktury zaliczkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy kwota przekazywana przez Spółkę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego celem partycypowania w kosztach inwestycji w drogę publiczną stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki?
2. W jaki sposób (kiedy) Spółka powinna ująć kwotę przekazywaną jednostce samorządu terytorialnego w kosztach uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

ad. 1

Spółka uważa, że kwota przekazywana na rzecz jednostki samorządu terytorialnego celem partycypowania w kosztach inwestycji w drogę publiczną stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Jak wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego „można przyjąć, iż aby jakiś wydatek (odpis) mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. ów wydatek musi zostać rzeczywiście poniesiony (odpis dokonany),
   
2. celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
   
3. wydatek (odpis) nie może się znajdować na liście zawartej w art. 16 ust. 1, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów”

(tak W. Nykiel, A. Mariański (red.), Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Gdańsk 2011, s. 330).

Przy odpowiedzi na pytanie, czy wydatki ponoszone przez Spółkę na budowę infrastruktury drogowej mogą stanowić koszt podatkowy konieczne jest zatem ustalenie, w jakim celu wydatki te są ponoszone. Jeśli dany wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia przychodów i nie znajduje się w katalogu włączeń z art. 16 Ustawy CIT powinien być zaliczony do kosztów podatkowych.

W piśmiennictwie podatkowym argumentuje się przy tym, że „wydatek wtedy został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, gdy spowodował łub mógł spowodować osiągnięcie (powstanie, zwiększenie) przychodów” (W. Nykiel, A. Mariański, op. cit., s. 331).

Jeżeli zatem celem poniesienia danego wydatku jest osiągnięcie – pośrednio lub bezpośrednio – przychodów (tzn. uzyskanie nowego źródła przychodów lub powiększenie przychodów osiąganych ze źródła przychodów, z którego podatnik już je uzyskuje) wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na gruncie Ustawy CIT. Nie jest przy tym ważny fakt, czy wydatki rzeczywiście spowodowały powstanie lub zwiększenie przychodu. Istotnym jest natomiast to, w jakim celu zostały one poniesione, tzn. czy były nakierowane na uzyskanie przychodu.

Zdaniem Spółki oczywistym jest, że zapewnienie właściwego dojazdu do nieruchomości, która ma być przedmiotem najmu, jest dla Spółki istotne. Spółka miałby poważne trudności w znalezieniu najemcy zainteresowanego wynajmem nieruchomości, jeśli nie byłoby do niej dojazdu. Zapewnienie drogi dojazdowej jest więc warunkiem uzyskiwania przychodów z wynajmu. Nieruchomość, która nie ma zapewnionego dostępu do drogi publicznej jest zupełnie nieatrakcyjna dla podmiotów, które chcą zlokalizować na niej obiekt zajmujący się handlem detalicznym. Co więcej, żaden z podmiotów gospodarczych nie zechce prowadzić działalności na nieruchomości, do której ani on ani żaden z jego klientów nie będzie mógł dojechać.

Z uwagi na powyższe Spółka uważa, że wydatki ponoszone celem dofinansowania przebudowy układu drogowego stanowią koszt uzyskania przychodów u Spółki. Pozwolą one Spółce na znalezienie najemcy zainteresowanego wynajmem nieruchomości. W przyszłości – jeśli Spółka zdecydowałaby się sprzedać nieruchomość – poniesione wydatki spowodują zwiększenie przychodów Spółki (cena nieruchomości, do której prowadzi droga dojazdowa jest zawsze wyższa od ceny nieruchomości, do której nie ma dojazdu).

ad. 2

Zdaniem Spółki może ona zaliczyć kwotę przekazywaną jednostce samorządu terytorialnego do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo (w całości) w momencie ujęcia wydatków przekazanych przez Spółkę celem dofinansowania budowy infrastruktury w księgach rachunkowych (zaksięgowania). W konsekwencji Spółka uważa, że powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę przekazaną na dofinansowanie budowy infrastruktury drogowej jednorazowo (w całości) w momencie przyjęcia – dla celów rachunkowych – nowego środka trwałego w grupie „budowle, drogi zewnętrzne”.

Uzasadnienie

Koszty uzyskania przychodu, na gruncie Ustawy CIT, dzielą się na dwa rodzaje tzn. koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4 Ustawy CIT oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT. Od kwalifikacji poszczególnego wydatku do kosztów pośrednich lub bezpośrednich zależy to w jakim momencie wydatki te mogą być wliczone do kosztów podatkowych.

Co do zasady, koszty bezpośrednie są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Wydatki kwalifikowane jako koszty pośrednie zaliczane są natomiast do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Art. 15 ust. 4d Ustawy CIT stanowi bowiem, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego kosztami pośrednimi są „składniki kosztów, których na podstawie dokumentów źródłowych nie można ściśle odnieść do poszczególnych produkowanych wyrobów, usług, zleceń i innych grup. Wśród kosztów pośrednich można wymienić: (...) koszty remontów towarów i pomieszczeń” (D. Kosacka-Łędzewicz, B. Olszewski, Leksykon podatku dochodowego od osób prawnych, Wrocław 2011, s. 470 [za:] M. Gmytrasiewicz (red.), Encyklopedia rachunkowości, Warszawa 2005).Także w orzecznictwie sądów administracyjnych można spotkać się z próbami rozróżnienia pomiędzy kosztami pośrednimi i bezpośrednimi. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 338/13 stwierdził, że: „jeżeli dany wydatek odnosi się do konkretnego przychodu, należy zaliczyć go do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. W przypadku natomiast, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadna jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Inaczej mówiąc, bezpośrednio związane z przychodami są takie koszty, gdy można wskazać konkretny przychód, do którego odnoszą się koszty mające na celu jego generowanie albo zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów”.

Powołując się na przytoczoną wyżej argumentację Spółka stoi na stanowisku, że wydatki ponoszone celem dofinansowania budowy infrastruktury drogowej mającej na celu przyłączenie nieruchomości Spółki do drogi publicznej stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów Spółki. Kosztów przyłączenia nieruchomości Spółki do drogi publicznej nie da się bowiem przyporządkować do konkretnych przychodów Spółki. Koszty te, zwiększając atrakcyjność i wartość nieruchomości Spółki, są związane z szerszym spectrum całej działalności gospodarczej Spółki.

Zdaniem Spółki nie można też wskazać okresu, którego dotyczą poniesione koszty, gdyż Spółka ponosi je po to, aby zwiększyć atrakcyjność działki, która jest jej własnością. Wydatki poniesione na przyłączenie nieruchomości do sieci dróg publicznych nie są wydatkami jednorazowymi, które mogłyby być traktowane jako wydatki poniesione w związku z zawarciem konkretnej umowy najmu. Niezależnie bowiem od podmiotu, który będzie zainteresowany wynajęciem danej nieruchomości oraz niezależnie od długości trwania danej umowy najmu wydatki te będą bowiem prowadzić do zwiększenia wartości nieruchomości należącej do Spółki. W efekcie, nawet jeśli Spółka w przyszłości zdecyduje się sprzedać daną nieruchomość to z pewnością przyłączenie jej do sieci dróg publicznych spowoduje zwiększenie przychodów Spółki uzyskanych ze sprzedaży. (Cena nieruchomości połączonej z drogą publiczną jest zawsze wyższa od ceny nieruchomości, do której nie można dojechać).

Z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT wynika, że za dzień poniesienia pośredniego kosztu uzyskania przychodu uznaje się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Spółka uważa, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie art. 15 ust. 4e Ustawy CIT oznacza, że Spółka powinna zaliczyć kwotę przekazywaną jednostce samorządu terytorialnego do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo (w całości) w momencie ujęcia wydatków przekazanych przez Spółkę celem dofinansowania budowy infrastruktury w księgach rachunkowych (ich zaksięgowania). Dniem zaksięgowania wydatku będzie dzień, w którym Spółka przyjmie – dla celów rachunkowych - nowy środek trwały w grupie „budowle, drogi zewnętrzne”. Przyjęcie takiego środka trwałego nie nastąpi na podstawie faktury VAT (gdyż takiej faktury Spółka nie otrzyma od jednostki samorządu terytorialnego), ale na podstawie tzw. „innego dowodu”, którym w przedmiotowej sprawie może być np. protokół odbioru drogi do używania.

Spółka pragnie przy tym podkreślić, że jej zdaniem nie może ona ujmować w kosztach podatkowych poniesionego wydatku na dofinansowanie przebudowy sieci drogowej poprzez odpis amortyzacyjny (nawet jeśli taki wydatek będzie amortyzowany dla celów rachunkowych). Na gruncie Ustawy CIT poniesiony przez Spółkę wydatek nie będzie mógł być traktowany jako środek trwały Spółki (nawet, jeśli będzie środkiem trwałym na gruncie przepisów o rachunkowości). Spółka nie będzie go mogła również zaliczać do inwestycji w obcym środku trwałym.

Art. 16a ust. 1 Ustawy CIT wyraźnie stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak była o tym mowa, infrastruktura drogowa będzie budowana na gruntach stanowiących własność jednostki samorządu terytorialnego. Nie będzie ona budowana na gruntach Spółki. W konsekwencji Spółka nigdy nie stanie się właścicielem, czy też współwłaścicielem budowanej drogi publicznej. W związku z tym, Spółka nie będzie mogła poniesionego wydatku traktować jako „środka trwałego”. Byłoby to sprzeczne z wykładnią literalną powołanego wyżej przepisu art. 16a Ustawy CIT.

Art. 16a ust. 2 Ustawy CIT przewiduje, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi,
4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 i Nr 220, poz. 1435 oraz z 2009 r. Nr 33, poz. 256 i Nr 222, poz. 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.
   
   

Zdaniem Spółki poniesione wydatki nie będą mogły zostać uznane za inwestycję w obcym środku trwałym. Inwestycjami w obcym środku trwałym są bowiem wydatki polegające na ulepszeniu środka trwałego używanego przez podatnika w jego działalności gospodarczej, ale stanowiącego własność innego podmiotu. Podatnik musi jednak posiadać tytuł prawny do używania tego środka trwałego, wynikający np. z umowy najmu, dzierżawy, itp. Ponieważ droga publiczna jest własnością jednostki samorządu terytorialnego, a Spółka nie posiada żadnego tytułu prawnego do używania tej drogi, należy stwierdzić, że inwestycja polegająca na przyłączeniu nieruchomości Spółki do drogi publicznej nie może być kwalifikowana jako inwestycja w obcym środku trwałym. Powyższą konstatacje potwierdza dodatkowo fakt, że pomimo przyłączenia nieruchomości Spółki do drogi publicznej, droga ta nie straci swojego charakteru. Innymi słowy, pomimo dokonania przebudowy lub budowy drogi, droga ta będzie powszechnie dostępna dla ogółu społeczeństwa (będzie drogą publiczną). Nie można zatem uznać, że będzie przejęta do używania przez Spółkę.

Stanowisko Spółki jest powszechnie aprobowane przez organy podatkowe, w tym przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji z dnia 13 października 2014r., znak IBPBI/2/423-833/14/IZ argumentował: „reasumując poniesionych przez Spółką wydatków związanych z naprawą drogi (stanowiącej własność gminy) nie należy traktować jako wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego, ani jako „inwestycji w obcym środku trwałym”. Mogą one natomiast stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, który zgodnie z art. 15 ust. 4d tej ustawy jest potrącalny w dacie jego poniesienia”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji z dnia 26 września 2014 r., znak ILPB3/423-306/14-2/PR, stwierdził, że: „wydatki związane z przebudową pasa drogowego prowadzącego do przyszłej inwestycji, Spółka może zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tj. do tzw. kosztów pośrednich i w związku z tym potrącić je w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z dnia 12 marca 2014 r., znak IPPB5/423-1058/13-5/RS, wyjaśnił: „w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zdefiniowano pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. W związku z tym, stosując wykładnię językową należy stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Dotyczy to środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze”.
  
• W interpretacji tej organ wskazał również: „mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z naprawieniem szkód powstałych na drogach publicznych wykorzystywanych przez Spółkę przy realizacji planowanych lub prowadzonych inwestycji budowlanych oraz modernizacją tych dróg, Spółka może zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tj. do tzw. kosztów pośrednich i w związku z tym potrącać je w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji z dnia 8 marca 2013 r., znak ILPB4/423-432/12-2/ŁM, argumentował: „odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego wyżej stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż gminna droga publiczna, nie będąca własnością Wnioskodawcy, nie stanowi Jego środka trwałego. Ponadto, wydatki, poniesione na odtworzenie pasa drogowego nie mogą również zostać zakwalifikowane jako inwestycje w obcym środku trwałym. (...) Reasumując, nakłady poniesione przez Spółkę na odtworzenie pasa drogowego stanowią - w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Tym samym, nie zwiększają one wartości początkowej wytworzonego przez Spółkę środka trwałego (sieci wodociągowej i kanalizacyjnej) i nie będą rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z dnia 18 grudnia 2012 r., znak IPPB5/423-1110/12-2/KS, przedstawił pogląd, zgodnie z którym: „kosztami uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy mogą być koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że koszty te zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Organu, z opisu zdarzenia przyszłego Spółki wynika, że przesłanki, aby przedmiotowe wydatki na infrastrukturę drogową uznać za koszty pośrednie uzyskania przychodów zostały spełnione”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu , który w interpretacji z dnia 4 marca 2008 r., znak ILPB3/423-298/07-2/MC, wskazał: „nie ulega również wątpliwości, iż droga publiczna w przebudowie nie stanowi środka trwałego podatnika. Zgodnie natomiast z postanowieniami art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione na przebudową drogi nie mogą również zostać zakwalifikowane jako inwestycje w obcym środku trwałym. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, to jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Są to zatem poniesione wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania go przez podatnika. Do drogi tej Spółka nie posiada żadnego tytułu prawnego uprawniającego do wyłącznego korzystania z tej drogi. Przedmiotowa droga nadal będzie drogą publiczną, z której będą mogły korzystać również inne osoby i podmioty”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z dnia 3 marca 2008 r., znak IP-PB3-423-531/07-3/DG argumentował: „nie ulega wątpliwości, iż droga publiczna, w przebudowie której partycypuje Spółka, nie stanowi środka trwałego podatnika, gdyż nie stanowi jego własności. Wydatek na jej modernizację nie może być również traktowany jako inwestycja w obcym środku trwałym. (...) Droga jest własnością gminy, z której korzystają zarówno jej mieszkańcy jaki i Spółka. W przedstawionej sytuacji Wnioskodawca ponosi nakłady na budowę/ulepszenie elementów infrastruktury zewnętrznej, niestanowiącej własności Wnioskodawcy, w celu zwiększenia przychodów własnych, nakłady na tę infrastrukturę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji zadnia 14 stycznia 2008 r., znak IBPB3/423-206/07/PP/KAN-1433/07, zgodził się z podatnikiem że wydatki na utwardzanie drogi gminnej stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia: „poniesionych nakładów na utwardzenie drogi dojazdowej nie można zaliczyć do tzw. inwestycji w obcych środkach trwałych, które podlegałyby zaliczeniu w koszty poprzez comiesięczną amortyzację. Nie spełniony bowiem został podstawowy wymóg posiadania tytułu prawnego do wyłącznego dysponowania wspomnianą droga dojazdową”.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości oraz sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty przekazanej na rzecz jednostki samorządu terytorialnego celem partycypowania w kosztach inwestycji w drogę publiczną, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.