Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1451/14-4/TW
z 3 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 23 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i w art. 137 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 marca 2015 r. znak ILPB1/415-1451/14-2/TW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 marca 2015 r., a w dniu 23 marca 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 19 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

1. Aktem notarialnym zawartym dnia 24.01.2005 r. Gmina ustanowiła prawo użytkowania wieczystego, na rzecz małżonków.
   Prawo to ustanowiono na nieruchomości (działka gruntu nr 88) AM-59, o powierzchni 0,0812 ha.
   Nieruchomość była objęta księgą wieczystą.
   Działka była niezabudowana.
   Prawa tego nie ujęto w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych małżonków.
2. W przypadku zabudowy, dla działki tej wymagane było uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy na mocy art. 61 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym – w brzmieniu na dzień zawarcia aktu notarialnego.
   Pełnomocnik Gminy oświadczyła, że nieruchomość przeznaczona jest pod budowę budynku mieszkalnego – z dopuszczeniem usług.
3. Użytkowanie wieczyste zostało ustanowione na 99 lat.
4. Cena za użytkowanie została ustalona na 201.075 zł (słownie: dwieście jeden tysięcy siedemdziesiąt pięć złotych). Opłatę roczną ustalono w związku z tym na 2.010,75 zł (słownie: dwa tysiące dziesięć złotych 75/100).
   Pierwszą opłatę ustalono na kwotę 50.268,75 zł (słownie: pięćdziesiąt tysięcy dwieście sześćdziesiąt osiem tysięcy 75/100).
   Opłaty te mogły być aktualizowane.
5. Do pierwszej opłaty został doliczony 22% podatek VAT (11.059,13 zł).
   Do kolejnych opłat rocznych doliczało się 442,37 zł podatku VAT (albo właściwą kwotę do opłat po aktualizacji).
6. Nabywcy zobowiązali się do zabudowy gruntu w terminie 4 lat od dnia zawarcia aktu notarialnego, tj. do 24.01.2009 r. Termin ten mógł zostać przedłużony.
7. Z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego i opłat rocznych – podatku naliczonego VAT w okresie 24.01.2005 r. – 31.08.2010 r. nie odliczono ze względu na brak faktur.
   Od kwietnia 2006 r. Żona podatnika jest ponadto podatnikiem zwolnionym, w związku z tym nie miała prawa do odliczenia. Podatnik również nie odliczał VAT od tych opłat, zaliczając je brutto w koszty. Nie otrzymywał bowiem faktur VAT.
8. W okresie do lipca 2010 r. małżonkowie ponosili wydatki na pozwolenia, opłaty skarbowe, dokumentację geotechniczną itp. Wydatki te nie były zaliczone do kosztów podatkowych. Nie służyło w stosunku do wynagrodzeń za nie – prawo do odliczeń podatku naliczonego VAT (nie zawierały go).
9. Dnia 27.01.2006 r. małżonka podatnika wynajęła część gruntu objętego prawem użytkowania wieczystego (działka nr 88) przedsiębiorstwu S.A., od grudnia 2005 r.
   Z tytułu tej działalności uzyskiwano czynsz w wysokości 150 zł + VAT (za jeden nośnik).
   Zgodnie z oświadczeniem przychód ten był deklarowany wyłącznie w ramach źródła „najem” przez żonę, do 31 grudnia 2010 r. Żona podatnika wystawiła w dniu 15 marca 2006 r., fakturę VAT na najem za okres grudzień 2005 r. – marzec 2006 r. Czynność tę opodatkowała podatkiem VAT.
   Od kwietnia 2006 r. do grudnia 2010 r., wystawiane przez nią rachunki opiewały na kwotę brutto (bez wykazanego podatku VAT).
   Do kosztów najmu zaliczono podatek od nieruchomości oraz opłatę roczną z tytułu p.w.u.
10. Dnia 02.01.2011 r. podatnik zawarł umowę o podobnej treści jak w punkcie 9 (150 zł + VAT za jeden nośnik), z tym samym podmiotem, na okres od 1.01.2011 r.
    Przychody z tytułu tego najmu były rozliczane w ramach jego działalności gospodarczej. Deklarował on również podatek VAT z tego tytułu.
    W związku z tą działalnością, podatnik, od stycznia 2011 r.:
    - opłaty za użytkowanie wieczyste w kwocie brutto zaliczał do kosztów podatkowych,
    - odliczał podatek VAT od wydatków inwestycyjnych w kwocie 20.757,50 zł, ale kwoty te nie stanowiły kosztów podatkowych.
11. Dnia 31.12.2009 r. Prezydent Miasta wydał decyzję o warunkach zabudowy.
    W jej ramach Prezydent ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego.
12. Dnia 24.07.2014 r. (data wpływu wniosku) zatwierdzono projekt budowy i wydano pozwolenie na budowę – żonie podatnika.
    Pozwolenie to i obejmuje też infrastrukturę techniczną i zjazdy z innych działek.
13. Podatnik posiada wpis swojej działalności do CEiDG (odpis z dnia 26.11. 2014 r.). W pozycji „wykonywana działalność gospodarcza”, znajdują się m.in. pozycje:
    - 41.10.Z Realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków;
    - 68.10.Z Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek;
    - 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.
14. W latach 2008 – 2014 grunt objęty użytkowaniem wieczystym był opodatkowany podatkiem od nieruchomości właściwym dla gruntów pozostałych.
15. Księga wieczysta nosi i dotyczy gruntu w użytkowaniu wieczystym (działka nr 88).
    Z księgi wynika zobowiązanie do zagospodarowania nieruchomości do 31 grudnia 2014 r.
    W księdze jest wpisana hipoteka umowna, zabezpieczająca wykonanie powyższego zobowiązania.
    
    

Tut. Organ wskazuje, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił pytanie „Czy transakcja ta będzie podlegać podatkowi dochodowemu od osób fizycznych”. W związku z tym, że Zainteresowany nie sprecyzował, której transakcji dotyczy pytanie, Organ wystosował w dniu 10 marca 2015 r. wezwanie nr ILPB1/415-1451/14-2/TW o jednoznacznie sprecyzowane pytanie, z którego wynikać będzie jaka transakcja ma podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W uzupełnieniu, które wpłynęło do Organu w dniu 23 marca 2015 r. Zainteresowany podał m.in., że „małżonkowie planują zbycie tego prawa użytkowania wieczystego”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja zbycia prawa użytkowania wieczystego będzie podlegać podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

Pytanie wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Zbycie tego prawa użytkowania wieczystego gruntu (p.w.u.) nie podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.
   
   

Świadczą o tym następujące argumenty.

1. Nabywając prawo wieczystego użytkowania (p.w.u.) dnia 24.01.2005 r., małżonkowie nabyli grunt niezabudowany – co do którego nie obowiązywał plan zagospodarowania przestrzennego.
   Historycznie (w obowiązującym do dnia 31.12.2003 roku planie zagospodarowania przestrzennego), teren ten miał przeznaczenie mieszkaniowe i usługowe.
   Decyzjami Prezydenta wydano pozwolenie na budowę budynku mieszkalno-usługowego.
   Charakter mieszkalny miały mieć wyłącznie lokale na wynajem. Małżonkowie nie zamierzali tam zamieszkiwać.
2. P.w.u. w części było faktycznie wykorzystywane w ramach:
   1. najmu żony
   2. działalności gospodarczej podatnika.
3. W związku z wykorzystywaniem tego prawa w działalności gospodarczej, podatnik dokonywał zaliczenia w koszty podatkowe opłat za użytkowanie wieczyste.
4. Konsekwencje w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, związane z transakcją sprzedaży prawa użytkowania wieczystego należy rozważyć w kontekście właściwego źródła, do jakiego zaliczony zostanie przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości.
   Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. „o podatku dochodowym od osób fizycznych", t.j.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., zwanej dalej u.o.p.d.f. źródłem przychodów jest zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, jeżeli:
   1. nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej oraz
   2. zostało dokonane przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie.
   Wobec powyższego należy zbycie to przeanalizować pod kątem przesłanek wskazanych powyżej.
5. Przez działalność gospodarczą u.o.p.d.f. nakazuje nam rozumieć działalność zarobkową: wytwórczą, budowlaną, handlową i usługową, prowadzoną we własnym imieniu – bez względu na jej rezultat – w sposób zorganizowany i ciągły, z której przychody nie są zaliczane do innych źródeł ( art. 5a pkt 6 u.o.p.d.f.).
   W okresie lat 2006-2010 część p.w.u. była wynajmowana w ramach deklarowanego przez żonę podatnika źródła „najem”.
   W takim razie nie można uznać że w tym okresie grunt był związany z działalnością gospodarczą.
   Z kolei od stycznia 2011 r. część p.w.u. – była wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej podatnika. Rozliczał on w kosztach tej działalności jedynie opłatę za użytkowanie wieczyste i podatek od nieruchomości.
   Prowadził on więc na gruncie tym działalność gospodarczą polegającą na wynajmie jego części.
   Według wpisu do ewidencji działalności gospodarczej – obrót nieruchomościami został u podatnika wpisany jako przedmiot działalności.
   Faktycznie, w ramach działalności związanej z nieruchomościami wynajmuje on pomieszczenia podmiotom komercyjnym, oraz świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania.
   W ramach swojej działalności:
   • nie wznosił budynków,
   • nie kupował i sprzedawał nieruchomości,
   • nie zarządzał obcymi nieruchomościami.
6. Granica pozwalająca oddzielić przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości w ramach działalności gospodarczej od zbycia w ramach innych źródeł – ma charakter płynny.
   Jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 30 stycznia 2014 r„ sygn. akt II FSK 867/12:
   „W każdym przypadku o właściwej kwalifikacji przychodu decydować musi całokształt ustaleń faktycznych, w tym dotyczących zjawisk poprzedzających i towarzyszących zbyciu składników majątkowych (...). Wpływ na ocenę czynności podatnika mogą mieć takie okoliczności, jak: przedział czasowy między datą nabycia, a odpłatnego zbycia rzeczy, częstotliwość transakcji, forma nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które są następnie przedmiotem odpłatnego zbycia, cechy indywidualne przedmiotu zbycia, sposób faktycznego wykorzystywania przez podatnika rzeczy lub prawa majątkowego przed zbyciem, działania jakie przed zbyciem rzeczy lub praw majątkowych podjął w odniesieniu do nich podatnik, sposób organizacji sprzedaży, np. przez stworzenie profesjonalnej struktury handlowej”.
   Przedział czasowy pomiędzy nabyciem (ustanowienie prawa użytkowania) a ewentualnym zbyciem w 2014 r. wynosi 9 lat (2005-2014).
   Innych transakcji zakupu i sprzedaży innych nieruchomości małżonkowie nie wykonywali. Sprzedając więc przedmiotowe p.w.u. działają incydentalnie.
   Formą nabycia przedmiotowej działki, było ustanowienie na rzecz małżonków użytkowania wieczystego.
   Do indywidualnych cech towarzyszących p.w.u. gruntu należałoby zaliczyć:
   • niedokonywanie nakładów rzeczowych, nieuzbrajanie terenu,
   • okoliczność że małżonkowie nie posiadali ani nie tworzyli struktury do sprzedaży działki (np. biura),
   • wykonanie projektu budowlanego w imieniu własnym, a nie na rzecz innego podmiotu,
   • uzyskanie pozwoleń na budowę w imieniu własnym,
   • traktowanie p.w.u. jako działki gruntów „pozostałych" w podatku od nieruchomości,
   • wynajmowanie części działki początkowo w ramach najmu a później działalności gospodarczej,
   • niepodejmowanie żadnych działań marketingowych związanych z chęcią sprzedaży (brak ogłoszeń w mediach, biurach obrotu nieruchomościami).
   Według NSA (wyrok z dnia 8 maja 2014 r. w sprawach o sygn. akt II FSK 1421-1422/12):
   „Przypomnieć więc wypada, że zgodnie z jedynie obowiązującą na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych definicją, zawartą w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., przez działalność gospodarczą lub pozarolniczą działalność gospodarczą należy rozumieć działalność zarobkową, między innymi handlową, prowadzoną we własnym imieniu, bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły. Z definicji tej wynika, że zasadniczymi cechami działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.d.o.f. są: jej zarobkowy charakter, zorganizowanie i ciągłość, a więc ukierunkowanie na osiągnięcie zysku, określony porządek i planowanie działań, a także ich powtarzalność. Takich cech nie ma sprzedaż mienia osobistego, ponieważ nie jest ukierunkowana na osiągnięcie zysku, tylko na uzyskanie ekwiwalentu ekonomicznego ze sprzedaży (co nie wyklucza uzyskania ceny sprzedaży wyższej od ceny zakupu, ale rachunek ekonomiczny nie ma znaczenia zasadniczego), czynności z nią związane nie są uporządkowane według określonego i planowanego, uzasadnionego racjami ekonomicznymi, porządku, wreszcie nie ma cechy powtarzalności (ciągłości)”.
7. Ww. czynności wskazują na to że ewentualne odpłatne zbycie p.w.u. przedmiotowej działki, nie powinno być traktowane jako sprzedaż „towaru” handlowego.
   Należy więc rozważyć czy użycie działki na cele działalności gospodarczej w formie najmu spowoduje, że powstanie związek tego prawa z działalnością gospodarczą.
8. Art. 14 ust. 2 u.o.p.d.f. odnosząc się do zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, stwierdza że z przychodem z tego źródła mamy do czynienia jeżeli odpłatnie zbywamy wartości niematerialne i prawne (np. prawo użytkowania wieczystego), które są ujęte w ewidencji.
   Pomimo tego że p.w.u. nie podlega amortyzacji (art. 22c pkt 1 u.o.p.d.f.), to jednak wprowadza się je do ewidencji (art. 22d ust. 2 u.o.p.d.f.).
   Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie podjęta w składzie Siedmiu Sędziów NSA w dniu 17 lutego 2014 r. – sygn. akt II FPS 8/13, stanowi że:
   „W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit, „a” ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy”.
   
   

2. W sytuacji stwierdzenia przez Ministra Finansów że jest to przychód z działalności gospodarczej, Zainteresowany doliczy go do obliczenia limitu przejścia na pełną rachunkowość. Jeżeli nie mamy do czynienia z przychodem, wynagrodzenie uzyskane ze sprzedaży p.w.u. nie jest doliczane do limitu.
   
   

Zainteresowany uważa, że treść Uchwały można odpowiednio zastosować przy zbyciu prawa użytkowania wieczystego. Jeżeli więc prawo użytkowania wieczystego działki nr 88 (AM-59) – nie było towarem handlowym oraz w żadnym momencie nie wprowadzono go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych któregokolwiek z przedsiębiorstw małżonków – jego zbycie nie będzie generowało przychodów z działalności gospodarczej.

9. W takiej sytuacji odpłatne zbycie p.w.u. należy rozpatrywać w kontekście źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. „c” u.o.p.d.f.
   Przychód z tego tytułu powstałby wówczas, gdyby zbycie tego prawa nastąpiło przed upływem 5 lat, od końca roku nabycia.
   Nabycie nastąpiło jednak w dniu 24.01.2005 r.
   Ze zbyciem natomiast będziemy mieć do czynienia po upływie 9 lat (najszybciej w końcu roku 2014).
   Transakcja ta będzie więc nieopodatkowana.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że z uwagi na fakt, iż w uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 23 marca 2015 r. podano, że planowane jest zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w rozpatrywanej sprawie, w odniesieniu do oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia ww. prawa, zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy określa źródła przychodów.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym z nich jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Innym ze źródeł przychodów jest – na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednakże przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. – przychodem z działalności gospodarczej są również:

1. przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:
   1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
   2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
   3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
   4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
   - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Przy czym, do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

− zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają zatem możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. składników, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł i co do których podatnik nie podjął decyzji o ich amortyzacji) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z opisu informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca zamierza dokonać odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, które nie było ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże było wykorzystywane w działalności gospodarczej. W konsekwencji odpłatne zbycie wykorzystywanego w działalności gospodarczej składnika majątku (tu: prawa wieczystego użytkowania gruntu), który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając na względzie informacje przedstawione we wniosku oraz cytowane wyżej przepisy (obowiązujące od dnia 1 stycznia 2015 r.) stwierdzić należy, że przychód uzyskany z odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Końcowo podkreślić należy, że powołana przez Wnioskodawcę uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r. sygn. akt II FPS 8/13 – w opinii tut. Organu – nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Zauważyć bowiem należy, że ocenie Sądu, podlegała treść art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., które obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłącznie tych środków trwałych, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku, które – w myśl ustawowej definicji – stanowiły środki trwałe. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności a nie celom prywatnym podatnika (środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią bowiem m.in. te składniki, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą).

Natomiast w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego Zainteresowany podał, iż „W sytuacji stwierdzenia przez Ministra Finansów że jest to przychód z działalności gospodarczej, Zainteresowany doliczy go do obliczenia limitu przejścia na pełną rachunkowość. Jeżeli nie mamy do czynienia z przychodem, wynagrodzenie uzyskane ze sprzedaży p.w.u. nie jest doliczane do limitu”. Należy jednakże podkreślić, że w niniejszej interpretacji Organ nie odniósł się do tej kwestii, bowiem nie była ona przedmiotem zapytania zawartego we wniosku jak i w jego uzupełnieniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.