Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-200/15-2/AG
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2015 r. (data wpływu 12 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie firmy jednoosobowej. Podatek dochodowy od osób fizycznych rozlicza na postawie ksiąg rachunkowych. Działalność Wnioskodawcy polega między innymi na zakupie usług budowy portali internetowych. Po oddaniu portali do używania Zainteresowany zamierza je wykorzystać do swojej działalności jako miejsce do wyświetlania reklam, czyli Wnioskodawca będzie czerpać zyski z reklam na tych portalach. W przyszłości, po wypromowaniu portali Wnioskodawca planuje ich sprzedaż.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zakup portali internetowych, na których będą rejestrowały się firmy i które będą udostępnione reklamodawcom stanowi w myśl przepisów podatku dochodowego, zakup wartości niematerialnych i prawnych?

Jeśli nie, czy Wnioskodawca może poniesiony wydatek nie rozliczać bezpośrednio w kosztach lecz poprzez rozliczenie w czasie?

Rozliczanie w czasie podyktowane jest względami ekonomicznymi.

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się, między innymi, wydatków na nabycie wartości niematerialnych i prawnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), które to pojęcie definiują przepisy art. 22b wymienionej ustawy. Portale internetowe nie zostały wymienione wśród przepisów art. 22b, a więc nie są wartościami niematerialnymi i prawnymi. Odpowiednie zastosowanie mają na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych wyjaśnienia w tym zakresie wydane na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, np.

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 października 2010 r. (ILPB3/423-608/10-2/GC),
• interpretacja indywidulana Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 maja 2013 r. (IBPBI/2/423-363/13/CzP).
  
  

W drugiej z tych interpretacji czytamy, że „serwis internetowy nie został wymieniony w ww. katalogu zawartym w art. 16b ustawy updop, to nie można zaliczyć go do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.”

Powyższe prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca wydatki na zakup portali internetowych musi zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio. Wnioskodawca uważa, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby mógł poniesione wydatki rozliczać w czasie, zgodnie z art. 22 ust. 5c, gdyż używanie tych portali przewiduje na okres 5 lat. Takie rozliczenie wydatku będzie zgodne z ekonomicznym charakterem transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę zwrotu „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych koniecznych (niezbędnych) wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie źródła przychodów, przy czym każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla ich osiągnięcia.

Cytowana ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów, a mianowicie koszty uzyskania przychodów:

• bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Wymieniony podział kosztów uzyskania przychodów ma znaczenie m.in. z punktu widzenia zasad ich potącalności.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 8 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Amortyzacji podlegają także wartości niematerialne i prawne wymienione w art. 22b ust. 2 powołanej ustawy. Powyższy art. 22b ust. 1 i 2 zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Wszelkie inne prawa nie ujęte w ww. przepisie (jak również nie wskazane w art. 22c ww. ustawy) nie stanowią składników majątku trwałego dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w formie firmy jednoosobowej, rozliczający się na postawie ksiąg rachunkowych, prowadzi działalność polegającą między innymi na zakupie usług budowy portali internetowych. Po oddaniu portali do używania Zainteresowany zamierza je wykorzystać do swojej działalności jako miejsce do wyświetlania reklam, czyli Wnioskodawca będzie czerpać zyski z reklam na tych portalach. W przyszłości, po wypromowaniu portali Wnioskodawca planuje ich sprzedaż.

Odnosząc powyższe regulacje do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy stwierdzić, że skoro portal internetowy nie został wymieniony w ww. katalogu zawartym w art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie można zaliczyć go do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Wydatek na zakup portalu internetowego ma związek z przychodami Wnioskodawcy. Skoro ww. wydatek nie jest związany z nabyciem składników majątku trwałego to należy dokonać jego oceny pod kątem charakteru związku z przychodem.

Zdaniem tut. Organu stanowi on koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, przy czym nie jest możliwe określenie okresu (przekraczającego rok podatkowy), którego wydatek ten dotyczy. Koszty pośrednie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie jego poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że przewiduje używanie zakupionych portali internetowych na okres 5 lat i uważa, że rozliczenie poniesionego wydatku w czasie będzie zgodne z ekonomicznym charakterem transakcji.

Nie budzi wątpliwości fakt, że koszty związane z nabyciem przedmiotowym portali internetowych stanowiących przedmiot zapytania, dotyczą okresu ich wykorzystywania przekraczającego rok podatkowy (5 lat). Jeżeli jest możliwe proporcjonalne przyporządkowanie kosztów do długości okresu, którego one dotyczą, to koszty te należy rozpoznać proporcjonalnie do tego okresu.

Zatem, tut. Organ zgadza się ze stanowiskiem, że Wnioskodawca właściwie zakwalifikował wydatek na zakup portali internetowych do kosztów uzyskania przychodów jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącany w czasie, w którym portale te będą wykorzystywane – zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.