Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.350.2015.KDJ
z 7 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 22 lutego 2011 r. Nr ITPB2/415-1093/10/BK wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko … Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 22 listopada 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dnia 22 lutego 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając – na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 22 listopada 2010 r. r., w którym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zorganizować doroczną imprezę integracyjną dla swoich wszystkich pracowników. Opłata za zorganizowanie ww. imprezy będzie miała charakter ryczałtowy i będzie obejmować zapłatę za konsumpcję w formie „szwedzkiego stołu”, pieczonego dzika, etc, organizację gier i zabaw sprawnościowych, transport uczestników, a także zabawę taneczną lub występy artystyczne. Udział w imprezie jest co do zasady dobrowolny. Biorąc pod uwagę liczebność załogi zatrudnionej w spółce (ok. 450 osób), przy tak dużej liczbie potencjalnych uczestników pracodawca nie jest w stanie prowadzić listy obecności. Możliwa jest sytuacja, że impreza integracyjna będzie się odbywać w godzinach pracy. W takim przypadku w imprezie uczestniczyć będą ci pracownicy, którzy w tym czasie nie będą faktycznie wykonywać pracy (zakład pracy pracuje w cyklu ciągłym). W imprezie nie będą również uczestniczyć ci pracownicy, którzy przebywają na zwolnieniach lekarskich, urlopach wypoczynkowych lub z innych usprawiedliwionych przyczyn nie są obecni w pracy. Impreza jest finansowana ze środków zakładowego funduszu socjalnego.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy fakt uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej będzie stanowić dla niego dodatkowy przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W przepisie tym zostały określone, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Dokonane w tym przepisie zróżnicowanie przychodów jest istotne ze względu na wskazane w kolejnych przepisach sposoby obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz dla ustalenia momentu powstania przychodu do opodatkowania. Ustawodawca w różny sposób określił również jak należy określić wartości przychodu dla każdej z ww. kategorii świadczeń, co wynika z ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. By wykazać, iż dane świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest jego zakwalifikowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, co z kolei jest niezbędne by można było zastosować właściwą, metodę ustalenia jego wartości określoną w art. 11 ustawy. Ustawodawca nie przewiduje możliwości ustalania wartości świadczeń w naturze i świadczeń niepieniężnych w inny sposób niż ten określony w przepisach ustawy, co oznacza, że jeśli stosując metody określone w ustawie nie można ustalić wartości świadczenia, to tym samym nie może być ono kwalifikowane, jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu. Istotne jest również zawarte w art. 11 ust. 1 ustawy rozgraniczenie momentu powstania przychodu w przypadku świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze i innych świadczeń nieodpłatnych. W przypadku tych pierwszych, przychód po stronie pracownika powstaje z chwilą otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownika, a w przypadku tych drugich (świadczeń niepieniężnych) w chwili ich faktycznego otrzymania. Inaczej mówiąc, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane, jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą, być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Tak więc w celu ustalenia przychodu danemu pracownikowi z tytułu uzyskanych przez niego świadczeń niepieniężnych wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących warunków:

• istnieje możliwość przypisania skonkretyzowanego świadczenia konkretnemu pracownikowi;
• pracownik świadczenie faktycznie otrzymał, a nie zostało ono mu jedynie udostępnione lub postawione do jego dyspozycji;
• istnieje możliwość ustalenia wartości ww. świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ust. 2-2a.

Jeśli nie jest spełniony którykolwiek z ww. warunków nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu do opodatkowania. Tak jest w przypadku, gdy spółka organizuje imprezę integracyjną dla swoich pracowników i nie ma możliwości ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości, czy dany pracownik skorzystał z zaoferowanych mu podczas imprezy świadczeń. Uczestniczący w spotkaniach integracyjnych pracownicy mogą w ogóle zrezygnować z udziału w niektórych zabawach i konkursach, inni pracownicy mogą uczestniczyć jedynie w części z nich, a jeszcze inni we wszystkich a nawet korzystać z tych świadczeń, które nie zostały spożytkowane przez innych pracowników. To samo może dotyczyć ilości i wartości spożywanych podczas imprez posiłków i napojów, gdyż jest ono uzależnione od wielu czynników takich jak: upodobania kulinarne poszczególnych osób, ich apetyt czy nawet samopoczucie w danym dniu. Niewykluczona jest też sytuacja, że pracownik weźmie udział w spotkaniu integracyjnym, ponieważ sądzi, iż takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Ww. okoliczności powodują, że w konsekwencji, dany pracownik może skorzystać ze świadczeń, których wartość w znacznym stopniu będzie różnić się od wartości ustalonej ryczałtowo kwoty na osobę, stanowiącej wynik podzielenia ogólnego kosztu imprezy przez liczbę planowanych uczestników.

Ustalenie wartości świadczenia uzyskanego przez jednego pracownika w taki sposób nie odzwierciedlałoby faktycznej wartości uzyskanego przez niego przysporzenia.

Jednocześnie brak jest możliwości by w przypadku każdego rodzaju świadczenia oferowanego podczas imprezy integracyjnej prowadzić szczegółową dokumentację, na podstawie której można byłoby ustalić, czy pracownik z niego skorzystał i w jakim zakresie. Byłoby to niewykonalne z praktycznego punktu widzenia oraz stanowiło zaprzeczenie idei tego rodzaju spotkań, które mają służyć wzajemnemu poznaniu się pracowników poszczególnych działów firmy, nawiązaniu przyjacielskich stosunków oraz wytworzeniu atmosfery pozwalającej pracownikom identyfikować się z zakładem pracy. Zmuszanie pracowników by w trakcie imprezy, która z założenia ma być dla nich okazją do odprężenia i miłego spędzenia czasu w gronie współpracowników oraz być wyrazem troski firmy o dobre morale załogi, będzie miało skutek odwrotny do założonego i spowoduje, że pracownicy potraktują takie działania, jako obraźliwe i uwłaczające ich godności.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania nie można mówić, iż powstał po stronie pracowników przychód do opodatkowania z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej. Potwierdzeniem ww. toku rozumowania jest uzasadnienie w wyrokach WSA w Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 412/09 oraz WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1326/08.

Jednocześnie, Wnioskodawca podkreśla iż nie można zgodzić się z tezą zawartą w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 lipca 2010 r. Nr IBPBII/1/415-411/10/BD, w której kwestionował on linię orzecznictwa zaprezentowaną w ww. wyrokach WSA. Twierdził on, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza faktyczne skorzystanie przez pracownika z oferowanych mu przez pracodawcę w trakcie spotkań integracyjnych świadczeń w formie posiłków, napojów oraz wszelkich innych atrakcji, lecz samo otrzymanie przez pracownika zaproszenia na taką imprezę i przez to możliwość uzyskania dostępu do świadczeń o pewnej wartości pieniężnej. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach „… ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z organizacją poszczególnych imprez, także tych połączonych z dodatkowymi atrakcjami nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumuje, czy z ilu i jakich atrakcji skorzysta, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone będą niezależnie od tego czy pracownicy skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie.

Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik będzie miał możliwość skorzystania z udziału w poszczególnych spotkaniach integracyjnych zaoferowanych mu przez pracodawcę – zostaną mu one postawione do dyspozycji.” Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach potwierdzeniem tego toku rozumowania są wnioski zawarte w uchwale 7 sędziów z dnia 24 maja 2010 r. (sygn. akt II FPS 1/10) NSA dotyczącej kwestii opodatkowania pakietów świadczeń medycznych przyznawanych pracownikom przez pracodawców. Zgodnie z tą uchwałą samo zaoferowanie pracownikowi możliwości korzystania ze świadczeń medycznych stanowi przychód podlegający opodatkowaniu bez względu na to, czy pracownik z takich świadczeń medycznych rzeczywiście skorzystał, czy też nie.

W swojej uchwale NSA twierdził, że w takim przypadku świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika polega na zagwarantowaniu mu możliwości bezpłatnego skorzystania z określonych usług medycznych, a pracownik otrzymuje je w momencie, w którym po stronie centrum medycznego powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do świadczenia mu tych usług.

Tak więc, zdaniem Sądu świadczenie polega tu na gotowości centrum medycznego do świadczenia takich usług a nie faktycznym ich świadczeniu. W swoim wywodzie NSA porównał tego rodzaju świadczenia medyczne do quasi ubezpieczenia zdrowotnego, którego przedmiotem jest właśnie zapewnienie ochrony polegającej na uprawnieniu do nieodpłatnych usług medycznych. Przyrównanie zaproszenia na imprezę integracyjną do umożliwienia pracownikowi korzystania z usług medycznych (abstrahując od słuszności traktowania takiego zdarzenia, jako podstawy do wymiaru podatku) i potraktowanie, jako zdarzenia skutkującego powstaniem przychodu po stronie zaproszonego pracownika jest nieuzasadnione.

Takie porównanie nie jest jednak dopuszczalne, gdyż prowadzi do nieuzasadnionego rozszerzenia przedmiotu opodatkowania na zdarzenia, które chociaż mogą mieć potencjalną wartość pieniężną, albo w rzeczywistości w ogóle nie będą stanowić przysporzenia po stronie pracownika, w sytuacji, gdy pracownik nie skorzystał z zaproszenia lub nie będzie możliwości dokonania ich wyceny zgodnie z przepisami ustawy ze względu na różny stopień wykorzystania oferowanych świadczeń przez poszczególnych pracowników biorących udział w imprezie. W przypadku imprez integracyjnych świadczeniem jest nie sama możliwość spożycia poczęstunku, udziału w danym punkcie programu rozrywkowego, ale faktyczne spożycie lub skorzystanie z danej atrakcji. Istnieje wyraźne rozróżnienie pomiędzy faktycznym otrzymaniem świadczenia przez pracownika w postaci spożycia posiłku, które stanowi moment powstania przychodu do opodatkowania, a postawieniem tego świadczenia do dyspozycji podatnika, które poprzedza ten moment i w przypadku świadczeń niepieniężnych nie skutkuje powstaniem przychodu do opodatkowania.

W przeciwnym razie można byłoby sobie wyobrazić inne kuriozalne przypadki rodzące obowiązek podatkowy, jak np. sytuację, w której pracodawca otwiera na terenie zakładu pracy żłobek, z którego mogą korzystać bezpłatnie pracownicy. Idąc za tokiem rozumowania Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w takim przypadku sama możliwość skorzystania przez pracownika z usług żłobka byłaby zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego, nawet wtedy, gdy pracownik jest bezdzietny lub ma starsze dzieci uczęszczające już do przedszkola lub szkoły. Tego rodzaju postępowanie pozostaje w sprzeczności z przepisem art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również z ogólną zasadą praworządności, gdyż skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub nawet, gdy przychód nie został w ogóle otrzymany.

Nie można również twierdzić, że poniesienie przez pracodawcę wydatków na zorganizowanie imprezy integracyjnej powoduje powstanie przychodu po stronie pracownika, o ile nie zostaną jednocześnie spełnione przesłanki określone w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy. Przepis art. 11 ust. 1 ustawy bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia od otrzymania tego świadczenia. Co za tym idzie, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia a nie możliwość skorzystania ze świadczenia).

Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obliczenie wartości świadczenia przypadającego na jednego pracownika w przypadku imprezy integracyjnej nie jest możliwe ze względów, które były już omówione powyżej.

To, że istnieje w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźne rozróżnienie między pojęciem otrzymania świadczenia a jego postawieniem do dyspozycji świadczyć może brzmienie następujących przepisów ustawy: art. 14 ust. 2 pkt 2, który stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również: (…) dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo, jako zwrot wydatków; art. 14 ust. 2 pkt 8, z którego wynika, że przychodem z działalności gospodarczej są również (…) wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125; art. 21 ust. 1 pkt 68a, z którego wynika, że wolne od podatku dochodowego są: (…) wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym. Analizując powyższe przepisy można zauważyć, iż zamiarem ustawodawcy w ww. przypadkach na pewno nie było opodatkowanie samej tylko możliwości skorzystania z danego świadczenia, a w przypadku zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy, trudno byłoby przyjąć, iż zwolnieniu podatkowemu podlega wartość hipotetycznego przychodu w formie zaoferowanych świadczeń niepieniężnych, a nie wartość rzeczywiście otrzymanego świadczenia.

Reasumując, w przedstawionym powyżej stanie faktycznym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż uczestnictwo pracowników w imprezach integracyjnych nie jest okolicznością powodującą powstanie przychodu do opodatkowania, gdyż brak jest możliwości przypisania konkretnego świadczenia konkretnej osobie jak również nie ma możliwości określenia wartości takiego świadczenia stosując metody zawarte w przepisach art. 11 i 12 ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Minister Finansów stwierdza co następuje.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż „ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.” W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia opodatkowania świadczeń będących wynikiem uczestnictwa pracowników w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez pracodawcę budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych z organami podatkowymi. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, iż „wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.”

Wobec tak jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, iż uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, iż udział pracowników w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez Wnioskodawcę nie oznacza otrzymania przez pracowników nieodpłatnego świadczenia, a tym samym po stronie pracowników nie powstał przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 22 lutego 2011 r. Nr ITPB2/415-1093/11/BK, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.