Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-85/15-5/IM
z 16 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 7 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• uznania za uprawdopodobnioną nieściągalność wierzytelności, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe,
• zaliczenia w 2014 r. do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość należności - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 26 marca 2015 r., znak ILPB1/4511-1-85/15-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 30 marca 2015 r., a w dniu 7 kwietnia 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 kwietnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą m.in. w zakresie wykonywania robót budowlanych. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

W dniu 1 października 2012 r. Wnioskodawca, w wyniku udzielenia mu zamówienia publicznego, zawarł z Gminą Umowę, na podstawie której Gmina (dalej także jako: Zamawiający, dłużnik) zleciła wykonanie robót budowlanych: „Remont kolektora kanalizacji sanitarnej (…)”. Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia dotycząca ww. zamówienia, przewidywała konieczność wykonania m.in. 192 godzin pompowania wody gruntowej w trakcie zlecenia. Jednocześnie, na podstawie korespondencji prowadzonej między stronami ww. Umowy, Wnioskodawca przyjął, iż Zamawiający potwierdził możliwość rozliczania robót dodatkowych w sytuacji, gdy ilość godzin pompowania wody gruntowej będzie większa niż przyjęta w przedmiarze 192 godzin, na podstawie zatwierdzonego dziennika pompowań.

W trakcie wykonywania prac objętych zamówieniem, okazało się, iż napływ wód gruntowych niemożliwy do przewidzenia w momencie podpisywania umowy, wiązał się z koniecznością wypompowywania znacznie większej ilości wody gruntowej.

W listopadzie 2012 r. nastąpiło zakończenie prac w ramach „Remontu kolektora kanalizacji sanitarnej …”; w dniu 28 listopada 2012 r. podpisano protokół ostatecznego odbioru prac budowlanych i Wnioskodawca wystawił fakturę na kwotę podstawową wynikającą z umowy.

W dniu 28 listopada 2012 r. Wnioskodawca wystawił również dodatkową fakturę VAT, na kwotę netto 585.047,89 zł, podatek VAT 134.561,01 zł, brutto 719.608,90 zł, tytułem „Remont kolektora kanalizacji sanitarnej (…)”. Należność wykazana w ww. fakturze uwzględniła wyższe od przewidzianego w umowie koszty dodatkowego odpompowania.

Zamawiający, zakwestionował zasadność przeprowadzenia prac dodatkowych, dokonał zapłaty faktury podstawowej i odmówił zapłaty wynagrodzenia z powyższej faktury za wykonane prace dodatkowe. Wierzytelność wynikająca z powyższej faktury została zaliczona w kwocie netto przez Wnioskodawcę do przychodów opodatkowanych w roku 2012. W związku z odmową zapłaty wynagrodzenia za prace dodatkowe wykonane przez Wnioskodawcę, w dniu 29 maja 2013 r., Wnioskodawca wystąpił przeciwko Gminie z pozwem częściowym o zapłatę i zasądzenie kwoty 155.000,00 zł z tytułu kosztów prac dodatkowych wraz z odsetkami.

Wystąpienie z powództwem częściowym uzasadnione było brakiem pewności, co do rozstrzygnięcia Sądu i względami racjonalności gospodarczej. W razie odniesienia pozytywnego skutku i uzyskania zasądzenia roszczenia we wnioskowanym częściowym zakresie, Wnioskodawca zamierzał dochodzić całości roszczenia. W treści pozwu wskazano bowiem wyraźnie, iż Wnioskodawca nie rezygnował z pozostałej części należnego - chociaż na razie nieobjętego powództwem - roszczenia. W ocenie Wnioskodawcy roszczenie o zapłatę wynikające z wystawionej faktury było w pełni uzasadnione i znajdowało oparcie w stanie faktycznym.

W dniu 7 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy, Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie na kwotę 155.000,00 zł wraz z należnymi odsetkami.

Pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r., Zamawiający wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zarzucając brak podstaw roszczenia i wnosząc m.in. o oddalenie powództwa w całości.

Zamawiający wskazał m.in., że odmowa zapłaty wynagrodzenia dotyczy prac w zakresie m.in. wykonania dodatkowych pompowań, o których konieczności przeprowadzenia nie był powiadomiony i na które nie wyraził on zgody. W ocenie Zamawiającego, zarówno w świetle zawartej umowy, jak i innych okoliczności nie było możliwości korekty umówionego wynagrodzenia kosztorysowego o wartość wykonanych prac dodatkowych.

W odpowiedzi na zarządzenie Sądu, zobowiązujące Wnioskodawcę do ustosunkowania się do treści sprzeciwu, pismem z dnia 19 września 2013 r., Wnioskodawca podtrzymał twierdzenia podane w pozwie.

Na dzień 31 grudnia 2013 r. w księgach rachunkowych Wnioskodawcy został dokonany odpis aktualizujący obejmujący sporną należność, na kwotę 585.047,89 zł. Odpis ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w rozliczeniu za rok 2013 z uwagi na oczekiwanie, iż sprawa zakończy się w 2014 r.

W trakcie 2014 roku nadal toczył się proces w przedmiotowej sprawie.

W marcu 2014 roku na zlecenie Sądu została sporządzona opinia przez biegłego sądowego - rzeczoznawcę budowlanego, której celem było zweryfikowanie wyceny robót dodatkowych oraz udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy w toku realizacji umowy zachodziła konieczność wykonania dodatkowych pompowań wody, a jeśli tak, to w jakim rozmiarze i kiedy Wnioskodawca miał możliwość poinformowania Zamawiającego o konieczności nieprzewidzianych w kosztorysie godzin pompowania. Opinia biegłego jednoznacznie potwierdziła słuszność roszczenia Wnioskodawcy, ale z uwagi na przyjętą niższą stawkę za roboczogodzinę, wycena znacząco obniżyła wartość: prac dodatkowych wykonanych przez Wnioskodawcę.

Pismem procesowym z dnia 15 września 2014 r., Wnioskodawca rozszerzył powództwo o dalszą kwotę 91.716,54 zł wraz z odsetkami, wnosząc finalnie o zasądzenie kwoty 246.716,54 zł wraz z odsetkami. Wnioskodawca podtrzymał dotychczasową argumentację dotyczącą zasadności roszczenia z tytułu wynagrodzenia za prace dodatkowe, aczkolwiek - mając na uwadze wskazaną przez biegłego w opinii średnią stawkę za motogodzinę pompy, niższą niż przyjęta pierwotnie w rozliczeniu przez Wnioskodawcę, a także przeprowadzone we własnym zakresie obliczenia w tym zakresie - Wnioskodawca przyznając w ww. piśmie, iż nie jest w stanie wykazać wyższej wartości roszczenia (pierwotnie skalkulowanej) - wniósł jak wyżej o zasądzenie ostatecznie kwoty 246.716,54 zł wraz z odsetkami.

Pismem z dnia 9 października 2014 r., Zamawiający podtrzymał w całości wszystkie dotychczasowe twierdzenia i wnioski i wniósł o oddalenie żądania Wnioskodawcy.

Pismem z dnia 5 listopada 2014 r., Wnioskodawca zmienił powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie ostatecznie kwoty 229.796,19 zł wraz z odsetkami.

W odpowiedzi na powyższe pismo Wnioskodawcy, Zamawiający pismem z dnia 29 listopada 2014 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości, podtrzymując dotychczasowe twierdzenia i wnioski zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, pismach przygotowawczych i złożone na rozprawach.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności sprawy, jakie zaistniały w 2014 roku, w tym wydaną przez biegłego sądowego opinię, skutkującą koniecznością weryfikacji przez Wnioskodawcę wysokości przysługującego mu roszczenia i objęcie ostatecznie pozwem kwoty 229.796,19 zł (brutto) - Wnioskodawca, w dniu 31 grudnia 2014 r. wystawił fakturę korygującą do faktury nr 52/11/2012, w której skorygował (zmniejszył) wysokość przysługującego mu wynagrodzenia z tytułu prac dodatkowych o kwotę netto 398.221,72 zł. Wysokość wynagrodzenia po korekcie wynosi 186.826,17 zł netto (229.796,19 zł brutto). Wnioskodawca będzie więc dochodził na drodze sądowej jedynie kwoty należności po korekcie, rezygnując tym samym z dochodzenia całości roszczenia wynikającego z pierwotnie wystawionej faktury.

Stosownie do powyższej korekty faktury, Wnioskodawca dokonał również korekty odpisu aktualizującego, który po korekcie obejmuje należność dochodzoną na drodze sądowej na kwotę netto 186.826,17 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z informacjami podanymi w treści wniosku o interpretację, na dzień 31 grudnia 2013 r. w księgach rachunkowych Wnioskodawcy został dokonany pierwotny odpis aktualizujący obejmujący sporną należność, na kwotę 585.047,89 zł. Odpis ten nie został jednak zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w rozliczeniu za rok 2013 z uwagi na oczekiwanie, iż sprawa zakończy się w 2014 r. W związku z koniecznością weryfikacji przez Wnioskodawcę wysokości przysługującego mu roszczenia i objęcie ostatecznie pozwem sądowym kwoty 229.796,19 zł (brutto) – Wnioskodawca, w dniu 31 grudnia 2014 r. wystawił fakturę korygującą do faktury, w której skorygował (zmniejszył) wysokość przysługującego mu wynagrodzenia z tytułu prac dodatkowych o kwotę netto 398.221,72 zł. Wysokość wynagrodzenia po korekcie wynosi 186.826,17 zł netto (229.796,19 zł brutto). Stosownie do powyższej korekty faktury, Wnioskodawca dokonał również korekty odpisu aktualizującego, który po korekcie obejmuje należność dochodzoną na drodze sądowej na kwotę netto 186.826,17 zł.

Podsumowując, Wnioskodawca utworzył na dzień 31 grudnia 2013 r. w księgach rachunkowych pierwotnie odpis aktualizujący obejmujący sporną należność, na kwotę 585.047,89 zł (przy czym pierwotny pozew o zapłatę obejmował kwotę 155.000,00 zł). Następnie w związku z wystawioną fakturą korygującą dotyczącą spornej należności, na dzień 31 grudnia 2014 r. zostało dokonane zmniejszenie powyższego odpisu aktualizującego do kwoty 186.826,17 zł, tj. kwoty należności dochodzonej na drodze sądowej.

Wierzytelności, których dotyczy odpis aktualizujący, nie uległy przedawnieniu. Roszczenia w powyższej sprawie podlegają 3-letniemu terminowi przedawnienia, gdyż są to roszczenia wynikające z robót budowlanych (wykonywanych na podstawie projektu budowlanego). Z uwagi na posiedzenie pojednawcze przed sądem, jakie miało miejsce w dniu 12 kwietnia 2013 r., termin przedawnienia został przerwany i rozpoczął bieg na nowo w dniu odbycia ww. posiedzenia pojednawczego (zgłoszono wówczas roszczenia w wysokości 719.609,00 zł). W związku z powyższym, termin przedawnienia upływa zasadniczo w dniu 12 kwietnia 2016 r. Należy jednak zauważyć, iż należność dochodzona obecnie na drodze sądowej w kwocie 229.796,19 zł brutto, nie ulegnie przedawnieniu, z uwagi na fakt jej objęcia procesem sądowym. Należności objęte procesem nie podlegają przedawnieniu, bowiem termin ich przedawnienia w ogóle nie biegnie aż do prawomocnego zakończenia sprawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowym jest stanowisko, iż posiadana w sprawie dokumentacja stanowi podstawę do uznania za uprawdopodobnioną nieściągalność opisanej wierzytelności na gruncie art. 23 ust. 3 updof, a tym samym, czy na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 updof prawidłowym jest zaliczenie odpisu aktualizującego ww. należność w kwocie 186.826,17 zł do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy?
2. Czy dokonany przez Wnioskodawcę odpis aktualizujący w ostatecznej kwocie 186.826,17 zł powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów roku 2013, tj. roku, w którym odpis aktualizujący wartość należności został pierwotnie utworzony, czy do kosztów miesiąca grudnia 2014, tj. roku, w którym w ocenie Wnioskodawcy, wystąpiły zdarzenia istotne dla uprawdopodobnienia nieściągalności należności, uzasadniające dokonanie korekty faktury oraz korekty pierwotnej wysokości odpisu aktualizującego do ostatecznej kwoty 186.826,17 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 1, mając na uwadze opisaną w stanie faktycznym dokumentację, w tym wniesiony przez dłużnika sprzeciw do sądu od nakazu zapłaty, prawidłowym jest stanowisko, iż posiadana w sprawie dokumentacja stanowi podstawę do uznania za uprawdopodobnioną nieściągalność opisanej wierzytelności na gruncie art. 23 ust. 3 updof, a tym samym, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 updof prawidłowym jest zaliczenie odpisu aktualizującego ww. należność w kwocie 186.826,17 zł do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.; dalej „updof”) co do zasady nie uznają za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 updof są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3. Zgodnie z powołanym ust. 3 w art. 23 updof, nieściągalność wierzytelności w powyższym przypadku uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów, zaliczenie odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. odpis dotyczy należności, która uprzednio była zaliczona na podstawie art. 14 ustawy do przychodów należnych,
2. odpis aktualizujący wartość należności został utworzony zgodnie z ustawą rachunkowości,
3. nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona w szczególności w przypadku sytuacji wskazanych w art. 23 ust. 3 updof.
   
   

W okolicznościach analizowanej sprawy nie budzi wątpliwości, iż warunki wskazane wyżej w pkt 1 i 2 są spełnione, tzn. odpis objęty zapytaniem dotyczy należności, która została w 2012 roku zaliczona do przychodów należnych, a ponadto przedmiotowy odpis aktualizujący stanowi odpis, o którym mowa w ustawie o rachunkowości.

Przedmiotem wątpliwości może być natomiast spełnienie trzeciego warunku, a mianowicie uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności. W tym miejscu należy zauważyć, iż wymogu uprawdopodobnienia wierzytelności w przypadku zaliczania do kosztów zyskania przychodów odpisu aktualizacyjnego nie należy utożsamiać z udowodnieniem, a więc nie jest konieczne ostateczne potwierdzenie nieściągalności i przeprowadzenie dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym, a jedynie prawdopodobieństwo braku jej wyegzekwowania.

Jak czytamy w wyroku WSA w Krakowie z dnia 15 lutego 2007 r., I SA/Kr 1295/05, „wymóg uprawdopodobnienia jest środkiem niedającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo o nieściągalności wierzytelności, a dokument w formie postanowienia lub protokołu wskazywać ma jedynie na okoliczności wystarczające do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu jej nieściągalności. Ustawodawca poprzez taką regulację wprowadził obowiązek wskazania okoliczności wystarczających na powzięcie przekonania o prawdopodobieństwie nieściągalności, w określonej formie (protokołem, postanowieniem), przy czym samo sporządzenie dokumentu nie czyni faktu nieściągalności absolutnie pewnym (nie przesądza o jej nieściągalności)”.

Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 555/07, sąd wskazał, że „(...) Uprawdopodobnienie stanowi swego rodzaju wyjątek od zasady udowodnienia i działa na korzyść strony, której przepis ustawy dozwala na wykonywanie mniejszego stopnia pewności, że dany skutek nastąpi, o ile według zasad logicznego rozumowania można domniemywać, że taki skutek może nastąpić. Zatem należy stwierdzić, iż utworzenie przez podatnika rezerwy na pokrycie należności nieściągalnej nie jest uzależnione od dysponowania przez niego dokumentami lub innymi dowodami potwierdzającymi okoliczność nieściągalności wierzytelności. Wierzyciel może utworzyć taką rezerwę, podlegającą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów także w przypadku, gdy posiada jedynie dostatecznie przekonywające informacje o stanie majątkowym dłużnika i nieściągalności swej wierzytelności (wyrok NSA z dnia 13 listopada 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 254/97, publ. LEX; podobnie NSA również w wyroku z dnia 13 stycznia 1998 r., sygn. akt SA/Lu 798/94, POP 1998, z. 5, poz. 181).

Mając powyższe na uwadze, należy więc stwierdzić, że katalog sytuacji wskazanych w art. 23 ust. 3 updof uzasadniających uznanie nieściągalności wierzytelności ma charakter przykładowy, o czym świadczy zwrot „w szczególności”. Oznacza to, że uprawdopodobnienie nie jest uzależnione od dysponowania przez podatnika konkretnymi dokumentami, ale wystarczającym z punktu widzenia tej regulacji jest wykazanie na podstawie zasad logicznego rozumowania, że zasadnym jest powzięcie przekonania o nieściągalności. W analizowanym przypadku, istotnym jest przypadek wskazany w art. 23 ust. 3 pkt 4 updof, zgodnie z którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Mając na uwadze powyższą uwagę dot. przykładowego katalogu sytuacji wymienionych w art. 23 ust. 3 updof skutkujących uznaniem wierzytelności za uprawdopodobnioną w ocenie Wnioskodawcy zasadny jest pogląd, że stosowanie powyższego przepisu będzie możliwe również w sytuacji, gdy dłużnik kwestionuje wierzytelności w innej formie niż powództwo sądowe. Przykładowo taką inną dopuszczalną w świetle wskazanego przepisu formą kwestionowania wierzytelności może być fakt wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 555/07, w którym sąd wskazał, że „(...) Wobec powyższego rozważania dotyczące rozumienia art. 23 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w niniejszej sprawie mogą mieć znaczenie marginalne. Nie jest trafny wywód organów dotyczący twierdzenia, że brak sporu pomiędzy stronami odnośnie istnienia wierzytelności uniemożliwia korzystanie przez podatnika z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej. Kategoria nieściągalności wierzytelności ma w istocie wymiar ekonomiczny. Jeżeli zatem podatnik, wobec którego dłużnik złożył oświadczenie o braku środków finansowych wystąpi na drogę postępowania sądowego w celu uzyskania tytułu egzekucyjnego, to aktywność dłużnika podlegająca na wniesieniu sprzeciwu może być uznana za okoliczność uprawdopodobniającą nieściągalność. Literalne brzmienie art. 23 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzasadnia stanowisko organów podatkowych, jednakże należy ponownie podkreślić, że wskazania art. 23 ust. 3 mają charakter przykładowy, określenie „w szczególności” umożliwia zastosowanie tego przepisu również w sytuacji aktywności procesowej dłużnika innej niż wniesienie powództwa (...)”.

Podobne stanowisko zaprezentował Urząd Skarbowy w Nysie w interpretacji z dnia 13 kwietnia 2004 r., nr PDI/423-2/04, w którym organ stwierdził: „(…) Czy wniesienie sprzeciwu przez dłużnika do sądu na nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie zaległych należności jest jednoznaczne z zapisem art. 16 ust. 2a pkt 1d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...) - wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego? (...). Zgodnie ze stanem faktycznym wynikającym z pisma, Spółka utworzyła odpisy aktualizujące od należności przeterminowanych. Przepisy o rachunkowości tj. art. 35b ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 76) przewidują możliwość tworzenia w podmiocie gospodarczym stosownych odpisów aktualizujących na ewentualne pokrycie strat wynikających z niemożności ściągnięcia wierzytelności. Tworzenie odpisów, o których mowa, wywołuje również określone skutki podatkowe.

(...) Przytoczony katalog sytuacji, w których uznaje się nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną, nie jest wyczerpujący, za czym przemawiać może użyte w cytowanym przepisie sformułowanie „w szczególności”, jednakże nie ulega wątpliwości, że ewentualne inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć charakter przesłanek o znaczeniu równorzędnym w stosunku do wskazanych w ustawie, a także ciężar uprawdopodobnienia spoczywa zawsze na podatniku. Wobec powyższego, posiadany przez Spółkę z o.o. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym oraz sprzeciw dłużnika na ww. nakaz zapłaty spełnia warunki uprawdopodobnienia zawarte w art. 16 ust. 2a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc odpisy aktualizacyjne wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości stanowią koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a tej ustawy. Ponadto w przypadku, gdy Spółka odzyska część lub całość wierzytelności, która została przez nią wcześniej odpisana jako wierzytelność nieściągalna i zaliczona w koszty uzyskania przychodów Spółka obowiązana jest do zaliczenia otrzymanej kwoty jako kwoty przychodu z działalności gospodarczej (...)”.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, dłużnik pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 7 sierpnia 2013 r. wydanego w postępowaniu upominawczym, zarzucając brak podstaw roszczenia. Podobne znaczenie należy przypisać kolejnym pismom dłużnika, składanym w trakcie 2014 r., w których Zamawiający ewidentnie kwestionuje wierzytelność Wnioskodawcy wynikającą z tytułu wystawionej faktury opisanej w stanie faktycznym. I tak, w sprzeciwie od nakazu zapłaty dłużnik wnosi o oddalenie powództwa Wnioskodawcy w całości, wskazując, iż odmawia zapłaty za prace dodatkowe obejmujące m.in. pompowanie wody ponad 192 godziny, na które nie wyraził zgody i które wykraczają poza prace wynikające z kosztorysu ofertowego. Dłużnik podnosi, że Wnioskodawca - w świetle zapisu art. 630 § 2 kodeksu cywilnego - nie mógł żądać podwyższenia umówionego wynagrodzenia kosztorysowego, gdyż wykonywał dodatkowe prace bez zgody Zamawiającego. Ponadto dłużnik wskazał na ograniczenia w zakresie możliwości korekty wynagrodzenia kosztorysowego wynikające z Prawa zamówień publicznych.

Podobnie w piśmie dłużnika z dnia 9 października 2014 r. stanowiącym odpowiedź na pismo Wnioskodawcy - rozszerzenie powództwa, dłużnik wskazał, że roszczenie Wnioskodawcy nie znajduje podstaw m.in. z uwagi na fakt nie zawarcia w formie pisemnej umowy na roboty dodatkowe, wymaganej przepisami Prawa zamówień publicznych. Ponadto dłużnik wskazał na brak dowodu co do faktycznie zrealizowanych prac dodatkowych, co również potwierdza jego zdaniem brak podstaw roszczenia. Podobnie w piśmie z dnia 29 listopada 2014 r, stanowiącym odpowiedź dłużnika na pismo Wnioskodawcy dotyczące wskazania ostatecznej kwoty roszczenia w wysokości 229.796,19 zł, dłużnik wniósł o oddalenie sprecyzowanego powództwa w całości. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, posiadana przez niego dokumentacja w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (opiewającego na częściową kwotę roszczenia) oraz sprzeciwu dłużnika od ww. nakazu zapłaty, a także późniejszej wskazanej dokumentacji w sprawie sądowej (pisma stanowiące rozszerzenie i zmianę wysokości ostatecznego roszczenia i pisma dłużnika stanowiące odpowiedź na ww. pisma wierzyciela, kwestionujące w ogóle zasadność roszczenia) - spełnia warunki uprawdopodobnienia zawarte w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym utworzony przez Wnioskodawcę odpis aktualizujący wartość należności w ostatecznie ustalonej kwocie 186.826,17 zł, określony w ustawie o rachunkowości, stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 updof.

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 2, mając na uwadze przedstawione okoliczności stanu faktycznego, prawidłowym jest stanowisko, iż dokonany przez Wnioskodawcę odpis aktualizujący w ostatecznej kwocie 186.826,17 zł powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów miesiąca grudnia 2014 roku, tj. roku, w którym w ocenie Wnioskodawcy, wystąpiły zdarzenia istotne dla uprawdopodobnienia nieściągalności należności, uzasadniające dokonanie korekty faktury oraz korekty pierwotnej wysokości odpisu aktualizującego do ostatecznej kwoty 186.826,17 zł.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepisy podatkowe nie precyzują momentu, w którym należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące wartość należności. Powyższe stanowi źródło wątpliwości związanych z prawidłowością ustalenia kiedy można uznać, iż nieściągalność danej wierzytelności została uprawdopodobniona.

Mając na uwadze orzecznictwo w podobnych sprawach, w ocenie Wnioskodawcy należy przyjąć, iż zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w roku podatkowym, w którym nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona w wystarczający sposób.

Takie stanowisko potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 marca 1995 r., III SA 905/94, w którym czytamy, iż „(…) odliczeniu od przychodu z działalności gospodarczej danego roku podatkowego, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (...), podlegają koszty uzyskania przychodu w tym roku poniesione, natomiast w wypadku należności nieściągalnych - odliczenie następuje w roku podatkowym, w którym nieściągalność została uprawdopodobniona (...)”.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu odpisu aktualizującego wartość należności, powinno następować w dacie łącznego spełnienia warunków zakreślonych przepisem art. 23 ust. 1 pkt 21 updof, a mianowicie:

• utworzenia zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisu aktualizującego, a także
• uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności.
  
  

W sytuacji, gdy powyższe warunki zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów powinno mieć miejsce w roku, w którym został spełniony drugi z warunków. Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, jak wskazano, należność wynikająca z wystawionej spornej faktury została zaliczona do przychodów podatkowych roku 2012. Na dzień 31 grudnia 2013 r. został dokonany odpis aktualizujący na kwotę 585.047,89 zł, który nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów roku 2013, z uwagi na prowadzony spór sądowy i niepewne - w ocenie Wnioskodawcy - uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności.

Jak wskazano wyżej, w roku 2013 został zainicjowany spór sądowy, poprzez wystąpienie przez Wnioskodawcę z pozwem o zapłatę w postępowaniu upominawczym. W sierpniu 2013 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym skierowany do dłużnika, od którego dłużnik wniósł sprzeciw, zarzucając brak podstaw roszczenia i wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pomimo wskazanego faktu wystąpienia przez dłużnika ze sprzeciwem od nakazu zapłaty, w ocenie Wnioskodawcy, istotne dla sprawy okoliczności uzasadniające prawdopodobieństwo nieściągalności przedmiotowej wierzytelności, wystąpiły jednak dopiero w roku 2014. Chodzi mianowicie o fakt sporządzenia w sprawie opinii przez biegłego sądowego, rozszerzenie przez Wnioskodawcę powództwa (wrzesień 2014) i odpowiedź dłużnika na ww. pismo w sprawie rozszerzenia powództwa (9 październik 2014), pismo Wnioskodawcy dot. zmiany powództwa (5 listopad 2014 r.) oraz pismo dłużnika z wnioskiem o oddalenie sprecyzowanego powództwa w całości, a także fakt dokonania przez Wnioskodawcę z dniem 31 grudnia 2014 r. korekty wystawionej faktury nr 52/11/2012 oraz w ślad za tym - korekty odpisu aktualizującego do kwoty ostatecznie dochodzonej na drodze sądowej, tj. 186.826,17 zł netto (brutto 229.796,19 zł).

Mając na uwadze fakt, iż w 2014 r. nastąpiły istotne dla kwestii uprawdopodobnienia nieściągalności zdarzenia, jak wydanie opinii przez biegłego sądowego, doprecyzowanie ostatecznego zakresu powództwa przez Wnioskodawcę i związana z tym korekta pierwotnej faktury oraz korekta odpisu aktualizującego, a także pisma dłużnika stanowiące odpowiedź na ww. powództwo, w których dłużnik konsekwentnie podtrzymuje stanowisko wnosząc o oddalenie powództwa w całości, zdaniem Wnioskodawcy, pomimo, iż przedmiotowy odpis aktualizujący został utworzony w 2013 r., to jednak w świetle przedstawionej dokumentacji o uprawdopodobnieniu nieściągalności wierzytelności z punktu widzenia art. 23 ust. 1 pkt 21 zw. z ust. 3 updof można mówić zasadnie w 2014 r., co tym samym uzasadnia zaliczenie przedmiotowego odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów roku 2014.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• uznania za uprawdopodobnioną nieściągalność wierzytelności, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe,
• zaliczenia w 2014 r. do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość należności - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujący sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zatem podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą zobowiązany jest wykazać przychód, nawet w sytuacji, gdy nie uzyskał jeszcze faktycznie należnej mu zapłaty.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Jednym ze sposobów zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest dokonanie odpisów aktualizujących na zasadach wskazanych w ustawie o rachunkowości wraz z uprawdopodobnieniem ich nieściągalności w sposób wskazany w ustawie.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

1. są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330),
2. zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 tej ustawy,
4. dotyczy należności (wierzytelności) nie przedawnionych.
   
   

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości. Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ww. ustawy, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

• należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym;
• należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności;
• należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
• należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego – w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
• należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
  
  

Możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących wartość należności do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jak i przesłanek rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości), bez względu na rodzaj prowadzonych ksiąg. Brak jest bowiem podstawy prawnej, z której wynikałoby, że możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów podatkowych ma zastosowanie jedynie do podatników prowadzących księgi rachunkowe.

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 cytowanej ustawy stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Wskazać należy, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 23 ust. 3 ww. ustawy ma charakter otwarty, a zatem możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć jednakże charakter prawny równorzędny w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Należy zauważyć, że art. 23 ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ww. ustawy – w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności), jak i rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości).

Koszt podatkowy nie wystąpi zatem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Koszt ten nie może być również rozpoznany w dowolnym, późniejszym terminie po roku podatkowym, w którym został dokonany odpis aktualizujący, bowiem kosztami uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, a zatem odpisy dokonane. Jeżeli zatem wystąpiły podatkowe okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności należności, koszt podatkowy wystąpi w dacie dokonania odpisu aktualizującego należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. W przypadku, gdy w danym roku podatkowym wystąpiły podatkowe okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności, a odpis aktualizujący te należności, w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości, został dokonany w roku następnym, koszt podatkowy wystąpi w roku, w którym został dokonany odpis, jednak nie później niż przed upływem okresu przedawnienia przedmiotowych wierzytelności.

Zatem, odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

1. musi być rachunkowo dokonany odpis aktualizujący wartość należności, oraz
2. nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
   
   

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą m.in. w zakresie wykonywania robót budowlanych. W listopadzie 2012 r. wykonał prace remontowo-budowlane kolektora kanalizacji sanitarnej, w dniu 28 listopada 2012 r. wystawił fakturę na kwotę podstawową wynikającą z umowy oraz dodatkową fakturę VAT, na kwotę netto 585.047,89 zł, podatek VAT 134.561,01 zł, brutto 719.608,90 zł, uwzględniającą wyższe od przewidzianego w umowie koszty dodatkowego odpompowania.

Zamawiający, zakwestionował zasadność przeprowadzenia prac dodatkowych, dokonał zapłaty faktury podstawowej i odmówił zapłaty wynagrodzenia z powyższej faktury za wykonane prace dodatkowe. Wierzytelność wynikająca z powyższej faktury została zaliczona w kwocie netto przez Wnioskodawcę do przychodów opodatkowanych w roku 2012. W dniu 29 maja 2013 r., Wnioskodawca wystąpił przeciwko Gminie z pozwem częściowym o zapłatę i zasądzenie kwoty 155.000,00 zł z tytułu kosztów prac dodatkowych wraz z odsetkami.

W dniu 7 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy, Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie na kwotę 155.000,00 zł wraz z należnymi odsetkami. Pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r., Zamawiający (Gmina) wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zarzucając brak podstaw roszczenia i wnosząc m.in. o oddalenie powództwa w całości.

Wnioskodawca utworzył na dzień 31 grudnia 2013 r. w księgach rachunkowych pierwotnie odpis aktualizujący obejmujący sporną należność, na kwotę 585.047,89 zł (przy czym pierwotny pozew o zapłatę obejmował kwotę 155.000,00 zł). Następnie w związku z wystawioną fakturą korygującą dotyczącą spornej należności, na dzień 31 grudnia 2014 r. zostało dokonane zmniejszenie powyższego odpisu aktualizującego do kwoty 186.826,17 zł, tj. kwoty należności dochodzonej na drodze sądowej. Wierzytelności, których dotyczy odpis aktualizujący, nie uległy przedawnieniu.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie spełnione zostały zarówno przesłanki podatkowe jak i rachunkowe, uzależniające zaliczenie odpisów aktualizujących należności do kosztów uzyskania przychodów.

Nieściągalność wskazanych we wniosku wierzytelności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wierzytelność została zasądzona nakazowym orzeczeniem sądu, oznaczającym nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym. Nakaz zapłaty pochodzi z 2013 r., jednak dotyczył tylko częściowej kwoty roszczenia, a Wnioskodawca zamierzał dochodzić całości roszczenia, co nastąpiło w 2014 r., natomiast dłużnik konsekwentnie podtrzymuje stanowisko wnoszące o oddalenie powództwa w całości, w związku z powyższym całkowite uprawdopodobnienie wierzytelności nastąpiło w 2014 r.

A zatem warunek uprawdopodobnienia wierzytelności został spełniony w 2014 roku. Natomiast drugim z warunków zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego jest utworzenie odpisu aktualizującego wartości wierzytelności, który powinien być dokonany zgodnie z art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Zatem odpis aktualizujący będzie stanowił koszt podatkowy w dacie łącznego spełnienia ww. przesłanek, czyli w przedmiotowej sprawie, w grudniu 2014 r.

Reasumując, posiadana w sprawie dokumentacja stanowi podstawę do uznania za uprawdopodobnioną nieściągalność opisanej wierzytelności na gruncie art. 23 ust. 3 updof, a tym samym, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 updof prawidłowym jest zaliczenie odpisu aktualizującego utworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Dokonany przez Wnioskodawcę odpis aktualizujący powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów miesiąca grudnia 2014, tj. roku, w którym zostały spełnione obydwa warunki zaliczenia odpisu do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji nie ustosunkowano się do wysokości odpisu aktualizującego, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Kwestie dotyczące utworzenia, bądź korekty wysokości odpisu aktualizującego dotyczą stosowania ustawy niepodatkowej – ustawy o rachunkowości.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.