Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4510-173/15-4/IR
z 2 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków związanych z użytkowaniem pojazdu w przypadku rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i z pełnego odliczania podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków związanych z użytkowaniem pojazdu w przypadku rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i z pełnego odliczania podatku od towarów i usług.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r., (doręczonym w dniu 20 sierpnia 2015 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 31 sierpnia 2015 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 25 sierpnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca, Spółka) prowadzi działalność w zakresie budownictwa. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej 3,5 tony. Spółka jest właścicielem tego pojazdu ujętego w ewidencji środków trwałych jako samochód ciężarowy. Samochód ten posiada zaświadczenie wystawione przez Okręgową Stację Kontroli Pojazdów, o spełnieniu warunków technicznych określone jako VAT-2 zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.). Pojazd ten wykorzystywany jest tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, tj. do przewożenia ładunków oraz ekipy montażystów. W celu ułatwienia organizacji wyjazdów służbowych Spółka podjęła decyzję o rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: ustawa o VAT). W związku z tym, Spółka zamierza zawiadomić właściwy urząd skarbowy o rezygnacji z pełnego odliczania podatku od towarów i usług naliczonego (dalej: podatek VAT) od wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu. Spółka nie zamierza natomiast aktualizować złożonej wcześniej „informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej” ze względu na to, że nie nastąpiła zmiana sposobu wykorzystania tego pojazdu. Pojazd w dalszym ciągu jest wykorzystywany tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku dodano następujące wyjaśnienia: Wnioskodawca wprowadził opisany we wniosku samochód ciężarowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu sierpniu 2013 r. Wnioskodawca korzystał z odliczenia podatku VAT naliczonego w wysokości 100% w związku z nabyciem samochodu ciężarowego oraz w wysokości 100% z odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z wydatkami z tytułu używania tego pojazdu – na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawie o transporcie drogowym, a od zmiany przepisów ustawy o VAT dokonanych od dnia 1 kwietnia 2014 r. na podstawie art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca ustalił wartość początkową samochodu ciężarowego na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16g ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.; dalej: ustawa o PDOP). Wartość początkowa samochodu ciężarowego została pomniejszona o podatek od towarów i usług w związku z jego 100% odliczeniem i od tak ustalonej wartości dokonywane są odpisy amortyzacyjne.

Wnioskodawca korzysta z pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od dnia nabycia samochodu ciężarowego określonego we wniosku do chwili obecnej.

Wnioskodawca nadal odlicza w pełnej wysokości podatek VAT naliczony od podatku należnego w związku z wydatkami z tytułu używania samochodu ciężarowego wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej opisanego samochodu oraz wydatki związane z użytkowaniem wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej takiego pojazdu jak: ubezpieczenie pojazdu, naprawy, zakup opon, mycie itp. stanowią w całości koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych mimo rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów i pełnego odliczania VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy: odpisy amortyzacyjne oraz inne koszty ponoszone przez Spółkę na eksploatację samochodu ciężarowego (3,5 tony), który stanowi przedmiot pytania, w szczególności: ubezpieczenie komunikacyjne, naprawy, mycie, zakup opon itp. w całości stanowią koszt uzyskania przychodów. Są to koszty ponoszone w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Dodatkowo, nie zostały wymienione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ustawy PDOP). Opisany samochód ciężarowy jest wykorzystywany tylko i wyłącznie w celach prowadzonej działalności gospodarczej, a rezygnacja przez Spółkę z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów na potrzeby podatku VAT nie ma wpływu na klasyfikację danego pojazdu i ograniczenia w uznawaniu wydatku w całości jako koszt uzyskania przychodów zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

W uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, że podtrzymuje stanowisko własne wyrażone w poz. 70 części H wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Trzeba zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie budownictwa. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej 3,5 tony. Spółka jest właścicielem tego pojazdu ujętego w ewidencji środków trwałych jako samochód ciężarowy. Samochód ten posiada zaświadczenie wystawione przez Okręgową Stację Kontroli Pojazdów o spełnieniu warunków technicznych określone jako VAT-2 zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym. (Dz. U. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.). Pojazd ten wykorzystywany jest tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, tj. do przewożenia ładunków oraz ekipy montażystów. W celu ułatwienia organizacji wyjazdów służbowych Spółka podjęła decyzję o rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.). W związku z tym Spółka zamierza zawiadomić właściwy urząd skarbowy o rezygnacji z pełnego odliczania podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu. Spółka nie zamierza natomiast aktualizować złożonej wcześniej „informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej” ze względu na to, że nie nastąpiła zmiana sposobu wykorzystania tego pojazdu. Pojazd w dalszym ciągu jest wykorzystywany tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej.

Kosztem uzyskania przychodów są w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  

• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  

• inne przedmioty
  

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc składnik majątku zalicza się do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki: stanowi on własność lub współwłasność podatnika, został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (okres ten należy liczyć od dnia przyjęcia składnika majątkowego do używania), składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 16g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Stosownie do treści art. 16g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 16g ust. 3 cytowanej ustawy dla ustalenia wartości początkowej nabytego odpłatnie środka trwałego – cenę nabycia pomniejsza o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków wymienionych w art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (…).

Zatem, elementem wartości początkowej środka trwałego jest naliczony podatek od towarów i usług ale tylko wówczas, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Wobec powyższego należy stwierdzić, że uregulowania zawarte w powyższych przepisach należy interpretować w powiązaniu z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, które to nadały podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę naliczonego przy nabyciu towarów i usług.

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  

• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zauważyć należy, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług, o ile podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Innymi słowy, wskazany przepis nie dotyczy sytuacji, w których podatnik miał możliwość skorzystania z odliczenia w podatku od towarów i usług, ale z niej nie skorzystał.

Należy podkreślić, że nie można utożsamiać ustawowego braku prawa do odliczenia podatku od towarów i usług z dobrowolną rezygnacją z tego prawa lub nieskorzystaniem z takiej możliwości na skutek popełnionego przez podatnika błędu, czy dokonania nieprawidłowej interpretacji przepisów prawa.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego tutejszy Organ stoi na stanowisku, że Wnioskodawca nie może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu uwzględniającej pełną kwotę (100%) naliczonego podatku od towarów i usług zgodnie z treścią art. 16g ust. 3 i art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie może również uznać za koszt uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodu, tj. uwzględniających pełną kwotę (100 %) naliczonego podatku od towarów i usług stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugi ww. ustawy – z uwagi na podjęcie decyzji o rezygnacji z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i rezygnacji z odliczania w pełnej wysokości naliczonego podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy uprawnienie do takiego odliczenia przysługiwało Wnioskodawcy z mocy ustawy, lecz z niego nie skorzystał.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.