Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-359/15-1/MM
z 27 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 29 maja 2015 r., który wpłynął do tut. Biura 5 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku od towarów i usług naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów służbowych, w części, w jakiej nie podlega ona odliczeniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku od towarów i usług naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów służbowych, w części, w jakiej nie podlega ona odliczeniu na gruncie systemu odliczania podatku naliczonego zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką akcyjną (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest rezydentem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Spółka posiada flotę osobowych samochodów służbowych, które są przydzielone do używania dla konkretnej osoby należącej do kadry kierowniczej Spółki, w tym: członków zarządu, dyrektorów lub kierowników poszczególnych departamentów, ewentualnie ich zastępców (dalej: „Pracownicy”). Samochody służbowe mają służyć Pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych. Spółka zezwala również Pracownikom na korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych pobocznie w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych. Istota powierzonych Pracownikom obowiązków powoduje, że wymaga się od nich dużej dyspozycyjności. Charakter pracy Pracowników powoduje również, że często wykonują oni obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki, udając się na nie bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania). Możliwe jest, że Pracownik wykonując obowiązki służbowe w danym dniu nie będzie ich wykonywał w ogóle w siedzibie Spółki, lecz poza nią.

Samochody służbowe będące przedmiotem niniejszego wniosku to pojazdy, które nie zostały zgłoszone do właściwego naczelnika urzędu skarbowego jako wykorzystywane wyłącznie w celach działalności gospodarczej, wobec czego Spółka odlicza od wydatków z nimi związanych 50% kwoty VAT naliczonego (za wyjątkiem paliw silnikowych, oleju napędowego lub gazu; dalej: „paliwo”), które do dnia 1 lipca 2015 r. nie podlegają odliczeniu). Koszty bieżącej eksploatacji tych pojazdów, przez które Spółka rozumie: koszt paliwa, myjni, płynu do spryskiwaczy oraz kosmetyków samochodowych (dalej: „Koszty Eksploatacji”), rozliczane są przy pomocy służbowych kart płatniczych/kredytowych (dalej: „karty służbowe”). Każdy wydatek związany z kosztem eksploatacyjnym można przypisać do danej karty służbowej, a tym samym do danego Pracownika i przydzielonego mu samochodu służbowego.

W związku z nowelizacją art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 361 ze zm.), Spółka jest w trakcie prac nad zmianami zawartych z Pracownikami umów dotyczących zasad korzystania z samochodów służbowych. Pracownicy będą zobowiązani do odpowiedniego dbania o powierzone pojazdy: zabezpieczenia i utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych oraz przeprowadzania przeglądów i zabiegów określonych w instrukcji obsługi i książce gwarancyjnej, a także dbania o stan estetyczny samochodu. Ponadto, pracownicy powinni przejawiać szczególną troskę o zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem. Pracownicy będą ponosić z tego tytułu materialną odpowiedzialność.

Spółka rozważa możliwość stosowania w zakresie korzystania przez Pracowników z samochodów służbowych tzw. systemu oświadczeń. Zgodnie z założeniami tego systemu, Pracownicy będą po upływie danego okresu rozliczeniowego/miesiąca kalendarzowego składali oświadczenia, w których wskażą ilość dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych, ilość kilometrów przejechanych w miesiącu do celów prywatnych oraz ewentualnie wydatki związane z eksploatacją samochodów służbowych, które zostały poniesione wyłącznie dla celów prywatnych (dalej „Wydatki Prywatne”). W oświadczeniu potwierdzą również fakt dokonywania w danym miesiącu jazd służbowych.

Spółka będzie ponosić koszty nabycia towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów służbowych przez Pracowników, czyli zarówno Koszty Eksploatacji, jak i Wydatki Prywatne, na podstawie przedstawionych przez Pracowników faktur (ewentualnie innych dowodów księgowych).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest uznanie, że Spółka na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku od towarów i usług naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów służbowych, w części, w jakiej nie podlega ona odliczeniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Spółki, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty VAT naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów służbowych, w części, w jakiej nie podlega ona odliczeniu na gruncie systemu odliczania podatku naliczonego zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 oraz ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 2014 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), w tym również odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z przepisami ustawy. Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają m.in. środki transportu o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, w tym samochody, stanowiące własność podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z działalnością albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe, przepis art. 16g ust. 3 ustawy o CIT zezwala na zaliczenie kwoty podatku naliczonego do wartości początkowej środka trwałego, jeżeli przy nabyciu tego środka trwałego podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku.

Zgodnie z ogólnymi zasadami odliczenia VAT naliczonego od wydatków na nabycie pojazdów samochodowych oraz wydatków z nimi związanych (art. 86a ust. 1 i nast. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT” ), co do zasady odliczeniu przysługuje kwota 50% VAT naliczonego od tych wydatków, chyba że cechy konstrukcyjne tych pojazdów lub sposób ich wykorzystania eliminują możliwość używania ich w celu innym niż związany z działalnością gospodarczą (co jest szczegółowo regulowane przez ustawę).

W sytuacji Spółki, pojazdy nie spełniają wymogów określonych w ustawie o VAT uprawniających do pełnego odliczenia VAT naliczonego od nabycia przedmiotowych pojazdów, gdyż mogą być używane przez Pracowników w celach prywatnych, tym samym zgodnie z przepisami, Spółka odlicza jedynie 50% VAT naliczonego od ceny brutto ich nabycia. Co do zasady, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT wskazuje, że Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie tylko wartości netto wynikających z faktur dokumentujących poniesienie wydatków dotyczących użytkowania samochodu, ale również podatku od towarów i usług w tej części, w jakiej Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, w związku z brzmieniem art. 86a ust. 1 oraz następne ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, Spółka na gruncie ustawy o CIT będzie uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodu kwoty podatku VAT naliczonego w związku z wydatkami związanymi z używaniem samochodów, w tej części, w jakiej Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało odliczenie na gruncie systemu odliczania podatku naliczonego zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 oraz Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.