2015.06.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-315/15/MS
z 26 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 marca 2015 r. (data wpływu 3 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 15 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy darowizna prawa do wspólnotowego znaku towarowego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT oraz w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla ww. czynności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy darowizna prawa do wspólnotowego znaku towarowego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT oraz w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla ww. czynności.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 15 czerwca 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-315/15/MS z 1 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej zwany „Podatnikiem”) prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod firmą M. W ramach prowadzonej działalności Podatnik dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Podatnik jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Podatnikowi, jako właścicielowi marki i znaku M. w przyszłości będzie przysługiwać poniżej opisane prawo, wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej:

prawo z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M., udzielone na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (dalej zwane „Prawem”).

Podatnik wyjaśnia przy tym, że procedura mająca na celu uzyskanie Prawa toczy się w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (skrót OHIM). Na chwilę obecną Podatnikowi przysługuje wyłącznie prawo ze zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M. Podatnik pragnie jednak zaznaczyć, że zakłada, iż w 2015 r. dojdzie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M. i w konsekwencji stanie się on właścicielem Prawa.

Po zarejestrowaniu wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M. i nabyciu Prawa przez Podatnika zamierza on przekazać je tytułem darowizny osobie bliskiej (osobą bliską będzie małżonek lub pełnoletnie dziecko Podatnika). Umowa darowizny zostałaby zawarta na terytorium Polski. W chwili zawarcia umowy darowizny Prawa będą należeć do majątku odrębnego Podatnika i zostaną - w wyniku zawartej umowy darowizny - przekazane do majątku odrębnego małżonka albo do majątku odrębnego dziecka.

Podatnik ponosił i prawdopodobnie będzie ponosić wydatki związane z wytworzeniem Prawa (np. wydatki na opracowanie logo, stworzenie wzorów graficznych, itp.). Podatnik ponosił lub będzie ponosił koszty ustanowienia oraz utrzymania Prawa (koszty obsługi prawnej, koszty odpowiednich zgłoszeń, itp.). Podatnik pragnie wyjaśnić, że ponoszone przez niego koszty wytworzenia oraz ustanowienia i utrzymania Prawa są lub będą niższe od wartości rynkowej Prawa ustalonej przez rzeczoznawcę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że sformułowanie „majątek odrębny” Podatnika należy rozumieć jako - zgodnie z art. 31 § 1 zdanie drugie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy (dalej: „K.r.o.”) - majątek osobisty Podatnika, to jest majątek, który nie jest objęty wspólnością ustawową małżeńską.

Analogicznie należy rozumieć określenie „majątek odrębny małżonka”. Podatnikowi chodzi tutaj o majątek osobisty małżonka w rozumieniu art. 31 § 1 zdanie drugie K.r.o., a więc o majątek, który nie jest objęty wspólnością ustawową małżeńską.

Pomiędzy Podatnikiem a małżonkiem istnieje wspólność ustawowa małżeńska i nie doszło do jej zniesienia. Ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej istniejący między małżonkami nie wyklucza jednak posiadania przez każdego z małżonków odrębnego majątku w rozumieniu przepisów K.r.o.

Podobnie należy rozumieć określenie „majątek odrębny dziecka”. Dziecko Podatnika nie pozostaje w związku małżeńskim więc w ogóle nie posiada majątku objętego wspólnością ustawową, w rozumieniu art. 31 § 1 K.r.o. Cały majątek dziecka Podatnika stanowi zatem jego majątek osobisty. Dziecko Podatnika nie prowadzi również działalności gospodarczej, a zatem określenie „majątek odrębny” nie oznacza majątku związanego z działalnością gospodarczą dziecka a „faktycznie majątek osobisty” dziecka Podatnika.

Podatnik zamierza darować małżonkowi lub dziecku Prawo celem dokonania przysporzenia majątkowego po ich stronie. Dzięki otrzymaniu Prawa majątek odrębny małżonka lub majątek dziecka Podatnika ulegnie zwiększeniu.

Darowizna na rzecz męża lub dziecka Podatnika będzie dokonana dla celów osobistych małżonka lub dziecka Podatnika tj. nie będzie związana z potrzebami prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy darowizna Prawa będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Co będzie stanowić podstawę opodatkowania przy darowiźnie Prawa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Podatnika dot. pytania nr 1 :

Zdaniem Podatnika darowizna Prawa będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Podatnika dot. pytania nr 2 :

Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług będą koszty poniesione przez Podatnika do dnia zawarcia umowy darowizny na wytworzenie Prawa, ustanowienie Prawa oraz utrzymanie praw ochronnych.

Uzasadnienie łączne ad. 1 i 2 :

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ża wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ww. Ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 Ustawy VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z kolei według art. 2 pkt 22 Ustawy VAT, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie jednak do treści art. 8 ust. 2 pkt 2 tego artykułu, odpłatnym świadczeniem usług jest również „wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”. Na podstawie powołanych przepisów należy stwierdzić, że przekazanie umową darowizny Praw na rzecz małżonka Podatnika powinno być rozumiane jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT.

Podstawą opodatkowania w przypadku ww. usługi jest, zgodnie z art. 29a ust. 5 Ustawy VAT, „koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika”. Ustawodawca nie wskazał jednak jednoznacznie jak wyliczyć ten koszt. Zdaniem Podatnika, należy go rozumieć jako obejmujący wydatki, jakie podatnik poniósł aby wytworzyć, przygotować i dostarczyć usługę. Takie rozumienie przepisu jest tym bardziej uprawnione, jeśli będziemy go interpretować w świetle przepisów Dyrektywy 112/2006/WE. Na podstawie art. 75 tej Dyrektywy, którego implementacją jest art. 29a ust. 5 Ustawy VAT, podstawą opodatkowania przy nieodpłatnych usługach jest całkowita kwota wydatków poniesiona przez podatnika na wykonanie tych usług. Zdaniem Wnioskodawcy wykładnia art. 29a ust. 5 Ustawy VAT powinna być spójna z treściami wynikającymi ze wskazanej Dyrektywy.

Przekładając powyższe na problem darowizny Prawa należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania w sprawie Podatnika powinny być koszty wytworzenia Prawa, ustanowienia oraz utrzymania praw ochronnych na nie.

Takie rozumienie podstawy opodatkowania znajduje odzwierciedlenie w stanowisku organów podatkowych, jak np. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 14 sierpnia 2013 r., znak ILPP2/443-590/13-3/PR, w której stwierdzono, że podstawą opodatkowania będzie „faktyczny koszt świadczenia tych usług poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Zainteresowanego w związku z wytworzeniem znaku towarowego, ustanowieniem oraz utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego”. W podobny sposób przepis art. 29a ust. 5 Ustawy VAT rozumie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 28 czerwca 2013 r., znak IPPP1/443-372/13-2/AP.

Tym samym, podstawą opodatkowania nie powinna być w tym wypadku wartość rynkowa Praw. Potwierdził to Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w powołanej wyżej interpretacji z dnia 14 sierpnia 2013 r., w której zaaprobował pogląd wnioskodawcy, że koszt świadczenia usług poniesiony przez podatnika nie jest równoznaczny z wartością rynkową:

„Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności nieodpłatnego świadczenia usług jest więc koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawa nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionego przez podatnika. Kierując się wykładnią językową uzupełnioną o wykładnię celowościową uznać należałoby, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usługi winna być zgodna z rzeczywistym kosztem jej wyświadczenia. Stanowisko takie prezentowane jest nie tylko przez przedstawicieli doktryny prawa podatkowego (np. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010, Komentarz, wyd. CE Beck, Warszawa 2010) ale i przez organy podatkowe (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie ITPP2/443-1070/12/RS, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie ITPP/1443-354/10/KM, pismo Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Częstochowie z dnia 2 lutego 2007 r. w sprawie PP/443-87/06, interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowym Targu z dnia 19 września 2005 r. w sprawie PP/443/31/lnt-55/05, interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Busku-Zdroju z dnia 12 lutego 2007 r. w sprawie PP/443-6/06). W powyższych publikacjach podkreśla się, że cechą charakterystyczną dla ustalania podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 Ustawy jest fakt, iż istotny jest faktycznie poniesiony koszt świadczenia usługi a nie cena (wartość) rynkowa takiej usługi (która w rozważanej sytuacji nie jest relewantna prawnie).”

Analogiczny pogląd wyraził też Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 16 lipca 2014 r., znak IBPP1/443-350/14/AZb.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Z powyższego wynika, że prawo do znaków towarowych nie stanowi towaru w rozumieniu przepisów ustawy, a zatem transakcja zbycia prawa do zarejestrowanego znaku towarowego (czy innego wzoru, patentu) nie może być kwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów. Rozważenia wymaga natomiast kwalifikacja wskazywanej transakcji, jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

I tak, na mocy art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z ww. powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być wykonana przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy w tym miejscu przytoczyć przepis art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 788 ze zm.), zgodnie z którym z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 ww. ustawy, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Tym samym cyt. wyżej przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowią, że przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Należy zaznaczyć, że powołane wyżej przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT precyzują jakie podmioty wpisują się w definicję podatnika podatku od towarów i usług. Ustawodawca nie wymienił wśród nich małżonków. Ustawa o podatku od towarów i usług nie obejmuje także małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Tym samym na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług małżonkowie nie są uznawani za jeden podmiot podatkowy, bowiem każdy z małżonków, jeśli wykonywać będzie samodzielnie czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, będzie odrębnym podatnikiem tego podatku.

Wobec powyższego, podmiot świadczący czynności podlegające opodatkowaniu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy czynności te będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek (będzie stroną czynności prawnej).

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod firmą M. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawcy, jako właścicielowi marki i znaku M. w przyszłości będzie przysługiwać poniżej opisane prawo, wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej:

prawo z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M., udzielone na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (dalej zwane „Prawem”).

Wnioskodawca wyjaśnia przy tym, że procedura mająca na celu uzyskanie Prawa toczy się w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (skrót OHIM). Na chwilę obecną Wnioskodawcy przysługuje wyłącznie prawo ze zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M. Wnioskodawca pragnie jednak zaznaczyć, że zakłada, iż w 2015 r. dojdzie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M. i w konsekwencji stanie się on właścicielem Prawa.

Po zarejestrowaniu wspólnotowego znaku towarowego słowno-graficznego M. i nabyciu Prawa przez Wnioskodawcę zamierza on przekazać je tytułem darowizny osobie bliskiej (osobą bliską będzie małżonek lub pełnoletnie dziecko Wnioskodawcy). Umowa darowizny zostałaby zawarta na terytorium Polski. W chwili zawarcia umowy darowizny Prawa będą należeć do majątku odrębnego Wnioskodawcy i zostaną - w wyniku zawartej umowy darowizny - przekazane do majątku odrębnego małżonka albo do majątku odrębnego dziecka.

Sformułowanie „majątek odrębny” Wnioskodawcy należy rozumieć jako - zgodnie z art. 31 § 1 zdanie drugie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy (dalej: „K.r.o.”) - majątek osobisty Wnioskodawcy, to jest majątek, który nie jest objęty wspólnością ustawową małżeńską.

Analogicznie należy rozumieć określenie „majątek odrębny małżonka”. Wnioskodawcy chodzi tutaj o majątek osobisty małżonka w rozumieniu art. 31 § 1 zdanie drugie K.r.o., a więc o majątek, który nie jest objęty wspólnością ustawową małżeńską.

Pomiędzy Wnioskodawcą a małżonkiem istnieje wspólność ustawowa małżeńska i nie doszło do jej zniesienia. Ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej istniejący między małżonkami nie wyklucza jednak posiadania przez każdego z małżonków odrębnego majątku w rozumieniu przepisów K.r.o.

Podobnie należy rozumieć określenie „majątek odrębny dziecka”. Dziecko Wnioskodawcy nie pozostaje w związku małżeńskim więc w ogóle nie posiada majątku objętego wspólnością ustawową, w rozumieniu art. 31 § 1 K.r.o. Cały majątek dziecka Wnioskodawcy stanowi zatem jego majątek osobisty. Dziecko Wnioskodawcy nie prowadzi również działalności gospodarczej, a zatem określenie „majątek odrębny” nie oznacza majątku związanego z działalnością gospodarczą dziecka a „faktycznie majątek osobisty” dziecka Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zamierza darować małżonkowi lub dziecku Prawo celem dokonania przysporzenia majątkowego po ich stronie. Dzięki otrzymaniu Prawa majątek odrębny małżonka lub majątek dziecka Wnioskodawcy ulegnie zwiększeniu.

Darowizna na rzecz męża lub dziecka Wnioskodawcy będzie dokonana dla celów osobistych małżonka lub dziecka Wnioskodawcy tj. nie będzie związana z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług darowizny ww. Praw.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W przypadku niespełnienia jednej z przesłanek, nie dochodzi do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powołanej powyżej definicji umowa darowizny jest czynnością prawną, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do jednostronnego bezpłatnego świadczenia kosztem swojego majątku na rzecz obdarowanego, przy równoczesnym braku nałożenia na niego obowiązku świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Korzyść osiągana przez jedną stronę umowy nie znajduje odpowiednika po drugiej stronie.

Prawo do znaków towarowych, jak wyjaśniono powyżej, nie stanowi towaru w rozumieniu przepisów ustawy, a zatem transakcja zbycia prawa do zarejestrowanego znaku towarowego (czy innego wzoru, patentu) nie może być kwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów. Przeniesienie (darowizna) takich praw na rzecz innego podmiotu kwalifikowana jest zatem jako świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z cyt. wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika – należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

Jak wskazano powyżej, za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokona darowizny Praw na rzecz małżonka Wnioskodawcy lub dziecka Wnioskodawcy. Darowizna na rzecz małżonka lub dziecka Wnioskodawcy nie będzie związana z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Biorąc zatem pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że dojdzie do przekazania Praw na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Ponadto zamierzona czynność darowizny Praw będzie realizowana przez Wnioskodawcę jako czynnego zarejestrowanego podatnika podatku VAT, bowiem mamy do czynienia z przekazaniem majątku (wartości niematerialnych i prawnych) wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Tym samym, czynność nieodpłatnego przekazania (darowizny) przez Wnioskodawcę zarejestrowanych Praw, o których mowa we wniosku, będzie stanowiła nieodpłatne świadczenie usług zrównane z odpłatnym świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej podstawy opodatkowania przy darowiźnie wskazanych we wniosku Praw, należy przytoczyć przepis art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 5 ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Należy zauważyć, że cyt. wyżej przepis art. 29a ust. 5 ustawy o VAT nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy o VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ponosił i prawdopodobnie będzie ponosić wydatki związane z wytworzeniem Prawa (np. wydatki na opracowanie logo, stworzenie wzorów graficznych, itp.). Wnioskodawca ponosił lub będzie ponosił koszty ustanowienia oraz utrzymania Prawa (koszty obsługi prawnej, koszty odpowiednich zgłoszeń, itp.). Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, że ponoszone przez niego koszty wytworzenia oraz ustanowienia i utrzymania Prawa są lub będą niższe od wartości rynkowej Prawa ustalonej przez rzeczoznawcę.

Wobec powyższego, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny Praw, o których mowa we wniosku, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. wyżej art. 29a ust. 5 ww. ustawy – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia tych usług poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będzie kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem Praw, ustanowieniem oraz utrzymaniem tych Praw, o ile oczywiście bez ich poniesienia wykonanie usługi nieodpłatnego przekazania Praw byłoby niemożliwe.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym darowizna Praw będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zaś podstawą opodatkowania będzie koszt poniesiony przez Podatnika na wytworzenie Praw, ustanowienie Praw oraz utrzymanie praw ochronnych na nie, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin