Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-180/15-2/PG
z 8 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 20 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu miejsca postojowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu miejsca postojowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie osobie fizycznej na cele mieszkalne i z tego tytułu wystawia faktury VAT pisząc w rubryce „podatek VAT” – zwolnione. Zwolnienie z VAT dotyczy bowiem wynajmu dla osób fizycznych na cele mieszkalne.

Wynajem jest prowadzony przez Zainteresowanego jako osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, lecz będącą płatnikiem VAT czynnym. Oprócz najmu mieszkaniowego Wnioskodawca wynajmuje też lokal użytkowy dla firmy i z tego tytułu wystawia faktury VAT naliczając do najmu VAT 23%. Zainteresowany nie musi otwierać działalności gospodarczej w zakresie wynajmu albowiem jego dochody nie przekraczają ustawowego limitu, tzn. są na tyle niskie, że wynajem może prowadzić jako osoba fizyczna.

Do mieszkania, które Wnioskodawca wynajmuje osobie fizycznej na cele mieszkalne przynależy miejsce postojowe w garażu podziemnym. Miejsce to służy do wyłącznego użytku dla właściciela mieszkania. Miejsce postojowe nie ma odrębnej księgi wieczystej. W akcie notarialnym określono, że korzystanie z tego miejsca postojowego jest oznaczone jako korzystanie z części nieruchomości wspólnej. Zainteresowany zamierza wynajmować to miejsce postojowe dla osoby fizycznej na cele mieszkalne, tzn. do parkowania samochodu. Wnioskodawca będzie wystawiać z tego tytułu faktury VAT.

Zainteresowany nadmienił również, że mieszkanie wynajmuje innej osobie fizycznej niż tej, której będzie wynajmować miejsce postojowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynajem miejsca postojowego przynależącego do mieszkania i służącego do wyłącznego użytku dla właściciela mieszkania na cele mieszkalne, tj. do parkowania samochodu należącego do osoby fizycznej jest zwolnione z VAT?

Pytanie związane jest z sytuacją wynajmu prawa do korzystania z części nieruchomości wspólnej na cele mieszkalne.

Zdaniem Wnioskodawcy, miejsce postojowe, które będzie wynajmować służy do wyłącznego użytku dla właściciela mieszkania. Korzystanie z tego miejsca postojowego jest określone w akcie notarialnym jako korzystanie z nieruchomości wspólnej. Jako właściciel mieszkania Zainteresowany ma także prawo do korzystania z innych składników nieruchomości wspólnej na cele mieszkalne np. korzystanie z klatki schodowej, korzystanie z windy, korzystanie ze śmietnika. Korzystanie z miejsca postojowego należy do szeroko rozumianego określenia potrzeb bytowych związanych z celami mieszkalnymi.

Wynajem mieszkania dla osoby fizycznej i wynajem przynależącego miejsca postojowego dla osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej służy celom mieszkalnym i jako takie podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Nie ma tutaj znaczenia fakt, czy wynajmowane mieszkanie oraz wynajmowane miejsce postojowe służy celom mieszkalnym jednej osobie fizycznej czy też dwóm różnym osobom fizycznym. Wynajem miejsca postojowego oraz wynajem mieszkania podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług, gdy one służą celom mieszkalnym. Ponadto, gdy wynajem jest na cele mieszkalne dla osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Ponieważ takie warunki będą spełnione w wynajmie miejsca postojowego:

1. na cele mieszkalne,
2. dla osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej

Wnioskodawca ma prawo wystawiać z tytułu wynajmu faktury VAT korzystając ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Korzystanie z miejsca postojowego dla właściciela mieszkania zostało określone w akcie notarialnym nabycia mieszkania jako korzystanie z nieruchomości wspólnej, podobnie jak i korzystanie z innych składników nieruchomości wspólnej na cele mieszkalne np. korzystanie ze śmietnika, korzystanie z windy, z klatki schodowej itp.

Ponadto wynajem miejsca postojowego dotyczy warunku, który mówi, że zwolnienie z VAT na cele mieszkalne podlega limitowi osiąganych przychodów w danym roku podatkowym i po przekroczeniu tego limitu powstaje obowiązek zapłaty (naliczenia podatku od towarów i usług) w kontekście zadanego pytania o interpretację indywidulaną, zwolnienie od podatku od towarów i usług dotyczy sytuacji wynajmu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej na cele mieszkalne oraz sytuacji gdy nie jest przekroczony limit roczny określony ustawowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany wyżej przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Aby jednak uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie osobie fizycznej na cele mieszkalne i z tego tytułu wystawia faktury VAT pisząc w rubryce „podatek VAT” – zwolnione. Zwolnienie z VAT dotyczy bowiem wynajmu dla osób fizycznych na cele mieszkalne. Wynajem jest prowadzony przez Zainteresowanego jako osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, lecz będącą płatnikiem VAT czynnym. Oprócz najmu mieszkaniowego Wnioskodawca wynajmuje też lokal użytkowy dla firmy i z tego tytułu wystawia faktury VAT naliczając do najmu VAT 23%. Zainteresowany nie musi otwierać działalności gospodarczej w zakresie wynajmu albowiem jego dochody nie przekraczają ustawowego limitu, tzn. są na tyle niskie, że wynajem może prowadzić jako osoba fizyczna.

Do mieszkania, które Wnioskodawca wynajmuje osobie fizycznej na cele mieszkalne przynależy miejsce postojowe w garażu podziemnym. Miejsce to służy do wyłącznego użytku dla właściciela mieszkania. Miejsce postojowe nie ma odrębnej księgi wieczystej. W akcie notarialnym określono, że korzystanie z tego miejsca postojowego jest oznaczone jako korzystanie z części nieruchomości wspólnej. Zainteresowany zamierza wynajmować to miejsce postojowe dla osoby fizycznej na cele mieszkalne, tzn. do parkowania samochodu. Wnioskodawca będzie wystawiać z tego tytułu faktury VAT. Zainteresowany wskazał również, że mieszkanie wynajmuje innej osobie fizycznej niż ta, której będzie wynajmować miejsce postojowe.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowany ma wątpliwości dotyczące tego czy wynajem miejsca postojowego przynależącego do mieszkania i służącego do parkowania samochodu należącego do osoby fizycznej jest zwolnione od podatku VAT.

Zauważyć należy, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn.zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Wskazać zatem należy, że Zainteresowany udostępniając miejsce postojowe na podstawie umowy najmu, świadczy na rzecz najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu dokonuje bowiem na jego rzecz świadczeń niebędących dostawą towarów. Majątek (miejsce postojowe) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz), co stanowić będzie przedmiot opodatkowania w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego, odpłatne udostępnianie miejsca postojowego na podstawie umowy cywilnoprawnej, skutkujące uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, co w przypadku utraty prawa do zwolnienia podmiotowego lub rezygnacji z tego prawa powoduje obowiązek odprowadzenia należnego podatku VAT od uzyskanego obrotu.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w świetle art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

1. świadczenie usługi na własny rachunek,
2. charakter mieszkalny nieruchomości,
3. mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
   
   

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku, natomiast brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na jego zastosowanie.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego oraz lokalu użytkowego.

Definicję lokalu mieszkalnego zawiera natomiast art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.). Zgodnie z nim, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Ponadto, art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali stanowi, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Jednocześnie Minister Infrastruktury w § 3 pkt 14 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422) określił, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

Z kolei pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Ponadto zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że dodatkowe pomieszczenia takie, jak komórki, piwnice, które co do zasady mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinny być traktowane jako lokale użytkowe, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokalu mieszkalnego służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu.

Należy zauważyć, że z literalnego brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wynika, że zwolnienie dotyczy usług najmu lub dzierżawy lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Zwolnienie to nie ma jednakże zastosowania do wynajmu lokali użytkowych, czyli lokali, które nie pełnią funkcji mieszkalnych. W tej sytuacji ich najem będzie podlegać opodatkowaniu wg stawki podstawowej, tj. 23%.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że garaż, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego. Zatem należy uznać, że stanowi lokal użytkowy. W związku z powyższym, garaż nie stanowi lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia pomocniczego służącego bezpośredniemu zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych.

Zatem zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy nie będzie miało zastosowania w stosunku do miejsca postojowego. W przypadku świadczenia usług wynajmu miejsca postojowego nie jest spełniona przesłanka stanowiąca o charakterze wynajmowanej nieruchomości. Hala garażowa, w której znajduje się miejsce postojowe nie jest lokalem o charakterze mieszkalnym lecz częścią lokalu o charakterze użytkowym, służącym, co do zasady, do przechowywania pojazdu. Hala garażowa nie stanowi również pomieszczenia pomocniczego oraz gospodarczego służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Wynajem miejsca postojowego – przez zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT – jest zatem opodatkowany 23% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że jest już zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT – czyli nie korzysta on ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ustawy.

Reasumując, wynajem miejsca postojowego – nawet jeśli przynależy ono do mieszkania i służy do parkowania samochodu należącego do osoby fizycznej – nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług lecz jest opodatkowany 23% stawką podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.