Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-451/15-2/AA
z 19 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2015 r. (data wpływu 1 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2 marca 2015 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie towarów i usług hurtowych wyrobów pończoszniczych sklasyfikowanych w PKD pod numerem 46.90.Z. Jako formę opodatkowania swojej działalności Wnioskodawca wybrał zasady ogólne i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach programu „(…)” Wnioskodawca otrzymał pożyczkę z Funduszu Pożyczkowego. Jako uczestnik tego programu Wnioskodawca otrzymał wsparcie finansowe w postaci pożyczki w kwocie 75.000 zł brutto na wydatki związane z podjęciem działalności gospodarczej. Wysokość wsparcia finansowego uzależniona była od wskazanych potrzeb. Udzielona pomoc jest pomocą de minimis. Ze środków pożyczki zostanie zakupiony środek trwały w postaci oprogramowania do prowadzenia działalności hurtowej oraz pozostałe wydatki (poniżej 3.500 zł każdy) na wyposażenie biurowe (krzesło, biurko, regały), artykuły biurowe (papier do drukarki, itp.), a także część kwoty zostanie przeznaczona na zakup towarów handlowych oraz materiałów podstawowych (towar, który później będzie sprzedawany).

W związku z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 10 kwietnia 2009 r. wprowadzającym zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od niektórych dochodów (przychodów), kwoty otrzymanej pożyczki Wnioskodawca nie wliczał do podstawy opodatkowania.

Mając na uwadze brzmienie przepisów art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na zakup środków trwałych nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki na zakup towarów oraz pozostałe drobne wydatki zostały zaliczone w koszty uzyskania przychodów, ponieważ w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma wykluczenia, iż wydatki pokryte środkami z otrzymanego wsparcia finansowego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na zakup wyposażenia biura oraz innych wydatków (poniżej 3.500 zł) pokryte z pożyczki otrzymanej w ramach programu „(…)” z Funduszu Pożyczkowego stanowią koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup wyposażenia oraz na wydatki poniżej 3.500 zł można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma wykluczenia, iż wydatki pokryte środkami z otrzymanej pożyczki finansowej nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Natomiast w myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Dodać należy, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Na podstawie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, wyposażenie o wartości przekraczającej 1.500 zł należy objąć ewidencją wyposażenia.

Sam fakt otrzymania pożyczki jest obojętny podatkowo, gdyż pożyczka z samej swojej istoty podlega zwrotowi. Zgodnie bowiem z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach programu „(…)” otrzymał pożyczkę z Funduszu Pożyczkowego. Ze środków pożyczki Wnioskodawca m.in. poniósł wydatki - poniżej 3.500 zł - na wyposażenie biurowe (krzesło, biurko, regały), artykuły biurowe, a także część kwoty przeznaczy na zakup towarów handlowych oraz materiałów podstawowych.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma bowiem faktyczne przeznaczenie pożyczki. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, jest np. to, czy środki pochodzące z otrzymanej pożyczki zostaną przeznaczone na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty wydatków, o których mowa we wniosku, sfinansowanych z pożyczki otrzymanej przez podatnika na nabycie wyposażenia biura oraz innych wydatków (poniżej 3.500 zł) związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec powyższego, należy wskazać, że wydatki sfinansowane z otrzymanej pożyczki przeznaczone na zakup składników majątku nie zaliczonych do środków trwałych, a więc na gruncie przedmiotowej sprawy poniesione na nabycie wyposażenia biura (krzesła, biurka, regałów) oraz innych wydatków (artykułów biurowych, m.in. papieru do drukarki, a także towarów handlowych oraz materiałów podstawowych (poniżej 3.500 zł) mogą stanowić koszty uzyskania przychodów działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.