Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-559/14-7/15-S/KO
z 23 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 425/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 sierpnia 2015 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2014 r. (data wpływu 18 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu opłat za media – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 5 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-559/14-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 5 grudnia 2014 r. (data doręczenia 9 grudnia 2014 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 12 grudnia 2014 r. (data wpływu 18 grudnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 16 grudnia 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny i uzyskuje przychody z najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.), niebędącego działalnością gospodarczą. Korzysta z opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Zdarzają się sytuacje, że ze względu na niepłacenie czynszu przez lokatorów Wnioskodawczyni składa pozwy o eksmisję. Często Sąd orzeka o eksmisji z prawem do lokalu socjalnego. Oznacza to, że lokatorzy dalej nie płacąc za czynsz mieszkają w lokalach do czasu zapewnienia przez Gminę lokali socjalnych. Często okres oczekiwania jest bardzo długi. Wnioskodawczyni występuje więc do Sądu przeciwko Gminie o odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266, dalej „u.o.p.l”).

Na kwotę zasądzoną od Gminy składają się:

1. kwota odszkodowania,
2. zwrot poniesionych opłat za media,
3. odsetki.
   
   

Wnioskodawczyni, uzyskanymi środkami dzieli się z pozostałymi współwłaścicielami, a swoją część opodatkowuje w następujący sposób:

1. kwotę odszkodowania rozlicza jako przychód z najmu płacąc ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - 8,5%,
2. od kwoty odsetek płaci 18% podatek dochodowy od osób fizycznych,
3. kwoty uzyskane jako zwrot opłat za media nie są przychodem i nie podlegają opodatkowaniu.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 grudnia 2014 r. Wnioskodawczyni dodała, że odszkodowanie zostało wypłacone między innymi dnia 14 lutego 2013 r. Opłaty za media, w związku z nieuiszczeniem ich przez lokatorów, były uiszczane proporcjonalnie przez Wnioskodawczynię i drugiego współwłaściciela. Kwota przekazywana współwłaścicielowi zawierała również otrzymaną od Gminy kwotę zwrotu poniesionych opłat za media (odpowiadającą kwocie przez niego uiszczonej za lokatorów). Wnioskodawczyni w żaden sposób nie uzyskiwała przychodu z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni wykazuje i będzie wykazywać należną Jej część odszkodowania otrzymanego od Gminy jako przychód z najmu, i odprowadza i będzie odprowadzać 8,5% zryczałtowany podatek?
2. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni uznaje i będzie uznawać, że kwoty otrzymane jako zwrot opłat za media nie podlegają opodatkowaniu?
3. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni opodatkowuje i będzie opodatkowywać kwotę odsetek 18% podatkiem dochodowym?
   
   

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku dodała, że wszystkie trzy pytania odnoszą się zarówno do stanów faktycznych, jak i zdarzeń przyszłych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2 w zakresie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. W zakresie pytań Nr 1 i 3 obejmujących stan faktyczny i zdarzenie przyszłe wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, kwoty jakie otrzymuje i będzie ewentualnie otrzymywała jako zwrot opłat za media nie powinny podlegać opodatkowaniu. Należy podkreślić, że Wnioskodawczyni razem z drugim współwłaścicielem, uiszcza za lokatorów opłaty za media, co potwierdzają faktury złożone w trakcie postępowania sądowego. W związku z powyższym Sąd zasądza od Gminy również zwrot tych kosztów, nie sposób jednak uznać, że wskazane kwoty są dla Wnioskodawczyni dochodem, który powinien podlegać opodatkowaniu. Wnioskodawczyni bowiem w żaden sposób nie uzyskała przysporzenia majątkowego, a jedynie odzyskuje swoje środki i środki wyłożone przez drugiego współwłaściciela. Należy zaznaczyć, że Minister Finansów w dniu 18 marca 2004 r. wydał ogólną interpretację Nr PB2/MK/RB-033-050-132/04, potwierdzającą, że zwrot opłat za media nie jest przychodem. Zgodnie z wyjaśnieniami resortu, opłaty związane z przedmiotem najmu (np. czynsz do spółdzielni, czy opłaty za media) nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa jest w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i nie powodują przysporzenia po stronie właściciela, jeżeli umowa zobowiązuje najemcę do ich ponoszenia. Zatem Wnioskodawczyni prawidłowo nie odprowadza i nie będzie odprowadzać podatku od kwot otrzymanych od Gminy jako zwrot opłat za media.

W dniu 9 stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-559/14-5/KO, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że zwrot poniesionych opłat za media, uzyskany przez Wnioskodawczynię od Gminy, należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów podlegających opodatkowaniu jako przychody z innych źródeł.

Interpretację z dnia 9 stycznia 2015 r., Nr IPTPB1/415-559/14-5/KO, doręczono Wnioskodawczyni w dniu 13 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawczyni pismem z dnia 22 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.), wezwała tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zawartej w piśmie z dnia 16 lutego 2015 r., Nr IPTPB1/4511-1-2/15-2/KO (doręczonej w dniu 19 lutego 2015 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w dniu 16 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.), Wnioskodawczyni reprezentowana przez pełnomocnika złożyła za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, w której wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-3-7/15-2/KO, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 425/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 9 stycznia 2015 r., Nr IPTPB1/415-559/14-5/KO.

W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że źródłem powstania opłat za media jest umowa najmu w tym znaczeniu, że w związku z używaniem lokalu dochodzi najczęściej do korzystania także z mediów do niego doprowadzonych, których nie dostarcza wynajmujący, a jedynie zapewnia do nich dostęp. Opłaty z tego tytułu ponoszone są przez najemców na rzecz ich dostawców. W analizowanej sprawie Wnioskodawczyni wraz z drugim współwłaścicielem nieruchomości, uiszczała opłaty za lokatorów wówczas, gdy lokatorzy po nakazaniu eksmisji przez Sąd do czasu dostarczenia lokalu socjalnego, zajmują nadal lokale bez tytułu prawnego. A zatem, świadczenia tego rodzaju nie stanowią przychodu wynajmującego, nie są bowiem otrzymywane przez niego. Wnioskodawczyni dokonuje opłat we własnym zakresie. Przyjęcie zatem, że w ramach procesu o odszkodowanie realizowanego w oparciu o przepis art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zasądzenie od gminy na rzecz wynajmującego oprócz odszkodowania również zwrotu rzeczonych opłat powoduje powstanie z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwalifikowanego, jako dochód z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jest pozbawione podstawy prawnej.

Sąd podkreślił, że tylko czynsz najmu należy kwalifikować jako przychód ze źródła opisanego w pkt 6 art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ocenie Sądu jest wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy (art. 659 § 1 Kc). Tak też należy traktować otrzymane odszkodowanie na gruncie regulacji ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (por. np. wyrok WSA w Poznaniu sygn. akt I SA/Po 120/13, wyrok WSA w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 864/14, wyrok WSA w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 1509/13, wyrok NSA sygn. akt SA/Sz 1911/99, czy też wyrok WSA w Poznaniu sygn. akt I SA/Po 1063/14, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 10 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Bk 185/13).

Pamiętać przy tym należy, że przepis art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego traktuje o odszkodowaniu, które odpowiada wysokości czynszu (ust. 2) albo innych opłat za używanie lokalu (ust. 3). W pojęciu tym nie mieści się zwrot opłat za media, których nie można zaliczyć także do „innych opłat” albowiem te „inne opłaty” przysługują za używanie lokalu, a więc są postacią wynagrodzenia dla wynajmującego, natomiast zwrot opłat jest związany jedynie z dysponowaniem lokalem. Zawsze uprawnionym do otrzymania czynszu lub innych opłat za używanie lokalu jest na gruncie powołanych przepisów właściciel, a jak wcześniej podano - opłat za media on nie otrzymuje ani mu nie przysługują. Nawet zasądzony ich zwrot w okolicznościach, jak wskazano w tej sprawie nie powoduje, że staje się on przychodem podlegającym opodatkowaniu, albowiem jest to jedynie odzyskanie własnych środków wyłożonych wcześniej w miejsce zobowiązanego do ich poniesienia.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ocenić zatem należy, czy regulacja ta pozwala na opodatkowanie zwrotu wydatków poniesionych przez wynajmującego za najemcę. Pomocnym przy tym będzie powołana przez stronę interpretacja ogólna Ministra Finansów z 18 marca 2004 r., Nr PB2/MK/RB-033-050-132/04, dotycząca wprawdzie, jak dowodzi Organ, określenia przychodów z najmu, jednakowoż zawarte w niej poglądy zyskały aprobatę Sądu w części odnoszącej się do wydatków (opłat) związanych z przedmiotem najmu.

Otóż, jak słusznie zauważono, czynsz najmu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego. Składnikiem przychodu osiągniętego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki związane z przedmiotem najmu, np. opłaty za telefon, wodę, energię elektryczna oraz gaz, jeśli nie są ustalone ryczałtowo, i jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia, tak jak to występuje w niniejszej sprawie, ponieważ nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego, zaś przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje jedynie wówczas, gdy ma miejsce przysporzenie majątkowe (por. wyroki powołane w cytowanej interpretacji ogólnej Ministra Finansów, także Adam Bartosiewicz: System informacji prawnej LEX 19/2015).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że z tego punktu widzenia zasądzony zwrot tak poniesionych wydatków za media nie jest kompensatą, jak twierdzi Organ, utraconych korzyści właściciela lokalu – wynajmującego. Bez wątpienia zatem nie jest to w żadnej mierze dla Wnioskodawczyni źródło przychodów.

W dniu 17 sierpnia 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 425/15.

Z uwagi na powyższe ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony w dniu 2 października 2014 r. przez Wnioskodawcę wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, uzupełniony pismem z dnia 12 grudnia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 425/15  stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu opłat za media – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem, wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Przychodami – w myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. – z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 i 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są:

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),
  

• inne źródła (pkt 9).
  
  

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w ww. przepisie.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny i uzyskuje przychody z najmu, niebędącego działalnością gospodarczą. Ze względu na niepłacenie czynszu przez lokatorów Wnioskodawczyni składa pozwy o eksmisję. Często Sąd orzeka o eksmisji z prawem do lokalu socjalnego. Lokatorzy dalej nie płacąc za czynsz mieszkają w lokalach do czasu zapewnienia przez Gminę lokali socjalnych. Często okres oczekiwania jest bardzo długi. Wnioskodawczyni występuje więc do Sądu przeciwko Gminie o odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Na kwotę zasądzoną od Gminy składa się m.in. zwrot uiszczonych przez Wnioskodawczynię opłat za media.

W myśl art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 150), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy Kodeks cywilny. Stosownie do art. 18 ust. 2 tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 ww. ustawy).

Przepis art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, traktuje o odszkodowaniu, które odpowiada wysokości czynszu (ust. 2) albo innych opłat za używanie lokalu (ust. 3). W pojęciu tym nie mieści się zwrot opłat za media, których nie można zaliczyć także do „innych opłat” albowiem te „inne opłaty” przysługują za używanie lokalu, a więc są postacią wynagrodzenia dla wynajmującego, natomiast zwrot opłat jest związany jedynie z dysponowaniem lokalem. Zawsze uprawnionym do otrzymania czynszu lub innych opłat za używanie lokalu jest na gruncie powołanych przepisów właściciel, a jak wcześniej podano opłat za media on nie otrzymuje, ani mu nie przysługują. Nawet zasądzony ich zwrot w okolicznościach, jak wskazano w tej sprawie, nie powoduje, że staje się on przychodem podlegającym opodatkowaniu, albowiem jest to jedynie odzyskanie własnych środków wyłożonych wcześniej w miejsce zobowiązanego do ich poniesienia.

Jak już wskazano, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli pieniądze muszą zostać otrzymane lub postawione do dyspozycji wynajmującego. Składnikiem przychodu osiągniętego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez wynajmującego wydatki związane z przedmiotem najmu, np. opłaty za media, ponieważ nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego, zaś przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje jedynie wówczas, gdy ma miejsce przysporzenie majątkowe.

W związku z powyższym, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa podatkowego uznać należy, że zasądzony od Gminy przez Sąd w ramach procesu o odszkodowanie, w oparciu o przepisy art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, na rzecz Wnioskodawczyni, oprócz odszkodowania, zwrot opłat za media, nie powoduje oraz nie będzie powodować powstania z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do drugiego współwłaściciela nieruchomości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.