Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-777/15-2/AS
z 25 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2015 r. (data wpływu 27 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również „Zainteresowana” lub „Spółka”) jest agentem ubezpieczeniowym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 1450, z późn. zm.) świadczącym usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego na rzecz zakładu ubezpieczeń. Stosownie do przepisów powołanej ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, czynności agencyjne w imieniu Spółki wykonywane są przez osoby fizyczne spełniające wymogi określone w powołanej ustawie i wpisane do rejestru pośredników ubezpieczeniowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego („OFWCA”).

Niezależnie od tego zasadniczego przedmiotu działalności, na mocy umowy zawartej ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: „Kontrahent”), Zainteresowana zamierza świadczyć opisane niżej usługi. Pomiędzy Zainteresowaną a Kontrahentem nie występują powiązania wskazane w art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.).

Przedmiotem usługi świadczonej przez Zainteresowaną na podstawie powołanej umowy („Usługa”) jest stałe wykonywanie czynności pośrednictwa przy pozyskiwaniu osób fizycznych zainteresowanych uzyskaniem refinansowania ich zobowiązań kredytowych poprzez zaciągnięcie nowego kredytu na ten cel („Refinansowanie”), zwanych dalej „Klientami”, jak również przy zawieraniu lub ewentualnym wykonywaniu zdefiniowanych niżej Umów z Klientami. Wspomniane Refinansowanie nastąpi w przypadku zawarcia umowy dotyczącej Refinansowania pomiędzy Klientem a bankiem, za pośrednictwem Kontrahenta. Przy czym przez bank należy rozumieć bank, a także instytucję kredytową lub jej oddział w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128), zwane dalej „Bankiem”.

W celu uniknięcia wątpliwości Zainteresowana wskazuje, że Kontrahent prowadzi działalność w zakresie analizy ryzyka kredytowego oraz oceny wiarygodności kredytowej klientów, a także wykonuje czynności pośrednictwa kredytowego na rzecz Klientów w celu doprowadzenia do zawarcia umowy, której przedmiotem jest Refinansowanie („Usługi Kontrahenta”). W tym celu zawiera z Klientami umowy, na podstawie których Kontrahent świadczy usługi pośrednictwa w uzyskaniu Refinansowania przez Klientów („Umowa z Klientem”).

Świadcząc Usługę na rzecz Kontrahenta, Spółka wykonywać będzie następujące czynności:

1. pozyskiwanie Klientów zainteresowanych uzyskaniem Refinansowania i zaciągnięciem kredytu na ten cel poprzez:
   1. informowanie potencjalnych Klientów o możliwości uzyskania Refinansowania,
      
   2. informowanie potencjalnych Klientów o Usługach Kontrahenta,
      
   3. przekazywanie potencjalnym Klientom dokumentów i materiałów informacyjnych otrzymanych od Kontrahenta dotyczących Usług Kontrahenta oraz możliwości uzyskania Refinansowania,
      
   4. wskazywanie korzyści dla potencjalnych Klientów związanych z Refinansowaniem i skorzystaniem w tym celu z Usług Kontrahenta;
      
2. czynności przygotowawcze zmierzające do zawierania Umów z Klientem, a także inne czynności faktyczne związane z zawarciem Umowy z Klientem, w tym:
   1. zbieranie od potencjalnych Klientów ich danych osobowych niezbędnych do oceny możliwości uzyskania Refinansowania oraz do zawarcia Umowy z Klientem,
      
   2. udzielanie potencjalnym Klientom informacji o sposobie zawierania Umowy z Klientem przez Kontrahenta,
      
   3. udzielanie Klientom informacji o etapie realizacji Umowy z Klientem przez Kontrahenta;
      
3. przekazywanie Kontrahentowi, za pośrednictwem określonego narzędzia informatycznego, informacji związanych z wykonywaniem Umowy.
   
   

Powyższe czynności są wykonywane jedynie przy pomocy osób będących zarazem OFWCA, na podstawie odrębnych umów zawartych pomiędzy tymi osobami fizycznymi a Spółką.

Kontrahent udzielił Zainteresowanej pisemnego upoważnienia do wykonywania czynności pośrednictwa na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mających na celu doprowadzenie do zawarcia Umów z Klientami, w wykonaniu których zawierane będą umowy dotyczące Refinansowania. W jego treści wskazano, że upoważnienie to obejmuje także osoby fizyczne wykonujące czynności w imieniu Spółki na zasadach określonych Umową. W powołanych wyżej odrębnych umowach zawieranych pomiędzy Zainteresowaną a ww. osobami fizycznymi, osobom tym zostaje udzielone upoważnienie w powyższym zakresie.

W celu uniknięcia wątpliwości Zainteresowana wskazuje, że wykonując Usługę poszukuje osób zainteresowanych Refinansowaniem i nawiązuje z nimi kontakt, w celu skojarzenia Klienta z Bankiem za pośrednictwem Kontrahenta i doprowadzenia do zawarcia umowy dotyczącej Refinansowania.

Z tytułu świadczenia Usługi na rzecz Kontrahenta, na którą składają się łącznie wszystkie opisane powyżej czynności, Wnioskodawcy przysługuje jednolite wynagrodzenie prowizyjne. Jego wysokość zależy od wynagrodzenia Kontrahenta uzyskanego od Klienta na podstawie Umowy z Klientem, w wykonaniu której Klient zawarł z Bankiem umowę w przedmiocie Refinansowania. A zatem przysługuje ono Zainteresowanej tylko wówczas, gdy dojdzie do zawarcia umowy pomiędzy Bankiem a Klientem, dotyczącej Refinansowania jego obecnego zadłużenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Usługa świadczona przez Zainteresowaną jest zwolniona od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Zainteresowaną korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, jako usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów.

Uzasadnienie

1. Stan prawny
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, zwalnia się od podatku „usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę”.

Przy czym, stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy VAT, powyższe zwolnienie nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa, a także usług w zakresie leasingu. Wyłączenie to, z racji przedmiotu Usługi świadczonej przez Zainteresowaną, nie ma jednak znaczenia w niniejszej sprawie.

Omawiany przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 został wprowadzony do ustawy VAT w wyniku transpozycji do niej art. 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 2006 r., z późn. zm.; dalej „Dyrektywa VAT”), w myśl którego państwa członkowskie zwalniają od podatku „udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę”.

Przepisy ustawy VAT nie zawierają definicji „pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów”, ani samego pojęcia „pośrednictwa”. Definicji takiej brak też w Dyrektywie VAT, bowiem zwolnienia w niej zawarte stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a zatem powinny zostać zdefiniowane z punktu widzenia prawa wspólnotowego, co ma na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich (por. wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości [dalej: „ETS”] z dnia 4 maja 2006 r. sprawie C-169/04 Abbey National plc i powołane w nim orzecznictwo). W związku z tym, zasadne jest odwołanie się do dorobku orzeczniczego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wcześniej ETS), zwanego dalej „Trybunałem” lub„TSUE”.

2. ORZECZNICTWO WSPÓLNOTOWE
   
   

2.1. Definicja pośrednictwa

Definicję pośrednictwa wskazał Trybunał w klasycznym już i po wielokroć przywoływanym w orzecznictwie oraz piśmiennictwie wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05, Volker Ludwig, stwierdzając, że „działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy” (zob. też wyrok ETS z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00, CSC Financial Services).

Trybunał podkreślał również, że z pośrednictwem mamy do czynienia w przypadku podmiotu, który nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego. Pośrednictwo jest zatem odrębnym aktem mediacji stanowiącym usługę wynagradzaną przez stronę zasadniczej umowy (tak m.in. w pow. wyroku w sprawie CSC Financial Services).

W przywołanym wyżej wyroku w sprawie CSC Financial Services, ETS odniósł się do znaczenia pojęcia „negocjacji” w ramach usługi pośrednictwa, wskazując, że odnosi się ono „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy”, (pkt 39 wyroku). „Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem” (pkt 40 wyroku).

2.2 Pośrednictwo świadczone przez subagenta, który nie jest związany umownie ze stroną umowy kredytowej

ETS wyjaśnił również, że „z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że przeprowadzane przez nie transakcje nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania” (pkt 68 pow. wyroku w sprawie Abbey National plc, który zostały przywołany przez Trybunał również w pkt 35 pow. wyroku w sprawie Volker Ludwig, w kontekście art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku [Dz.U. L 145, str. l], którego odpowiednikiem jest przepis art. 135 ust. 1 lit. b) obecnie obowiązującej Dyrektywy VAT).

W wyroku z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95, Sparekassernes Datacenter, ETS wskazał, że zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem (pkt 2 wyroku).

Analogiczna konkluzja płynie z wyroku Trybunału w sprawie Volker Ludwig: „Okoliczność, że podatnik nie jest związany umownie z żadną ze stron umowy kredytowej, do której zawarcia się przyczynił, oraz że nie kontaktuje się bezpośrednio z jedną z tych stron, nie stanowi przeszkody do tego, aby świadczył on usługę pośrednictwa kredytowego, zwolnioną zgodnie z art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy 77/388” [obecnie: art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy VAT - przyp. autora wniosku].

W rozpatrywanej sprawie podatnik wykonywał samodzielną działalność doradcy majątkowego na rzecz spółki akcyjnej na podstawie umowy agencyjnej. Spółka ta oferowała osobom prywatnym za pośrednictwem wspomnianego doradcy (swojego subagenta) różne produkty finansowe, takie jak kredyty, których ogólne warunki wcześniej ustaliła z instytucjami kredytowymi. Doradca majątkowy poszukiwał w imieniu tej spółki potencjalnych klientów. Jeżeli klient ten decydował się na kredyt, doradca przygotowywał wiążącą ofertę i przesyłał ją, po podpisaniu przez klienta do spółki, która z kolei wysyłała ofertę do instytucji kredytowej. Ta z kolei akceptowała, odrzucała bądź zmieniała warunki oferty. W wypadku zawarcia umowy spółka uzyskiwała prowizję od instytucji kredytowej. Jednocześnie podatnik, jako subagent, otrzymywał wynagrodzenie prowizyjne od spółki. W ocenie Trybunału „zastosowanie zwolnienia (...) nie może zależeć od istnienia stosunku umownego między podmiotem świadczącym usługi pośrednictwa kredytowego a jedną ze stron umowy kredytowej (...)” (pkt 33 pow. wyroku). Nadto, „(...) pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową” (pkt 38 omawianego wyroku TSUE).

2.3. Usługa kompleksowa

W uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11, Field Fisher Waterhouse LLP, podkreślono, że jeżeli transakcja obejmuje wiele elementów powstaje pytanie, czy należy uznać, iż składa się ona z jednego świadczenia czy też kilku odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku VAT. Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem, odpowiednio prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne (wyrok z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06, Part Service).

Trybunał podkreśla, że jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (zob. podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 22; wyrok z dnia 2 grudnia 201 Or. w sprawie C-276/09, Everything Everywhere, pkt 24 i 25). Ponadto jest tak również, jeżeli jedno lub kilka świadczeń należy uznać za świadczenie główne, natomiast pozostałe świadczenie lub świadczenia stanowią świadczenie lub świadczenia dodatkowe, traktowane z punktu widzenia podatkowego tak jak świadczenie główne.

W szczególności świadczenie należy uznać za dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (zob. podobnie wyrok z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96, Card Protection Plan (CPP); ww. wyrok w sprawie Part Service, pkt 52, a także wyrok z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych, C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 Bog i in., pkt 54).

3. ORZECZNICTWO KRAJOWE
   
   

3.1. Powyższe tezy Trybunału mają również odzwierciedlenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

W wyroku z dnia 26 marca 2013 r. (sygn. akt I FSK 923/12; analogiczne wnioski płyną z wyroku tego sądu z tego samego dnia; sygn. akt I FSK 922/12) Naczelny Sąd Administracyjny („NSA”) dokonał analizy usługi polegającej na prezentacji i możliwości zapoznania się z ofertą instytucji finansowych. NSA uznał, że z orzecznictwa TSUE (powołanych wyżej wyroków w sprawach Volker Ludwig, CSC Financial Services, a także Sparekassernes Datacenter) wynika na czym polega pośrednictwo w świadczeniu usług finansowych (ubezpieczeniowych i bankowych), a zatem, że usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
  

• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
  

• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
  

• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  
  

Jak nadto zauważył NSA, skoro celem świadczonych usług jest skojarzenie dwóch stron i doprowadzenie do zawarcia umowy z instytucją finansową (po zapoznaniu się z przedstawioną ofertą instytucji finansowych potencjalny klient może wybrać odpowiedni dla niego produkt i go zakupić lub zgłosić zainteresowanie nim, a tym samym stworzona zostaje możliwość nawiązania kontaktu z instytucją finansową i nabycia jej produktu), działanie takie spełnia wynikający z orzeczeń TSUE warunek uczynienia wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam podmiot świadczący usługę jako pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Wówczas podmiot ten świadczy usługi pośrednictwa finansowego korzystające ze zwolnienia z opodatkowania VAT.

Podobnie, odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów krajowych mają ww. tezy TSUE w kwestii usługi kompleksowej (por. m.in. wyrok NSA z 3 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1489/13 oraz wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 189/12).

3.2. Taki punkt widzenia prezentowany jest również przez podatkowe organy interpretacyjne. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2014r. (sygn. IPPP1/443-319/14-2/AW),

„(...) zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
  

• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
  

• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
  

• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  
  

Analogiczne wnioski płyną również m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 lutego 2015 r. (sygn. IPTPP2/443-858/14-4/JSz), Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 lutego 2015 r. (sygn. IBPP2/443-1103/14/WN), a także Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2015r. (sygn. IPPP3/443-1065/14-3/KT).

Ponadto, jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2014 r. (sygn. IPPP1/443-1081/14-2/AS) „(...) nie można uznać za usługi pośrednictwa, gdy:

• podmiot „pośredniczący” przyjmuje rolę którejkolwiek ze stron umowy,
  

• działalność „pośrednika” polega na świadczeniu usług wchodzących w zakres umowy dotyczącej produktu finansowego,
  

• działalność „pośrednika” polega na świadczeniu usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów.
  
  
  

Ponadto, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,
  

• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
  

• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
  
  
  

Powyższe oczywiście nie oznacza, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest aby wywoływały lub miały na celu wywołania skutku dla wszystkich stron transakcji innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności odnalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami”.

Również w kwestii usługi kompleksowej podatkowe organy interpretacyjne uwzględniają prezentowany wyżej punkt widzenia Trybunału (m.in. interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2012r., sygn. IPPP3/443-926/12-2/JK oraz z dnia z 7 kwietnia 2014 r., sygn. IPPP1/443-319/14-2/AW).

4. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę a zwolnienie od podatku
   
   

4.1. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zasadniczym elementem Usługi jest wyszukanie Klienta zainteresowanego Refinansowaniem, w celu skojarzenia tej osoby z Bankiem za pośrednictwem Kontrahenta i doprowadzenia do zawarcia umowy dotyczącej Refinansowania, a zatem umowy kredytu. Świadczy o tym również ustalany przez Strony model wynagradzania Zainteresowanej. Mianowicie, wynagrodzenie ma charakter prowizyjny i uzależnione jest od osiągnięcia rezultatu, a zatem od zawarcia umowy kredytu w zakresie Refinansowania przez pozyskanego przez Spółkę Klienta.

A zatem, Spółka realizuje funkcję pośrednika o której mowa w powołanym orzecznictwie Trybunału:

• usługa dotyczy strony transakcji finansowej (Klienta zawierającego umowę kredytu w ramach Refinansowania). Nie ma przy tym znaczenia, że świadczona jest ona przez Spółkę działającą jako subagent Kontrahenta i od niego otrzymuje umówione wynagrodzenie (analogicznie jak to miało miejsce w powoływanej wyżej sprawie Volker Ludwig, w której orzekał TSUE). Należy podkreślić, że wynagrodzenie to uzależnione jest od zawarcia umowy kredytu przez Klienta z Bankiem, co również w sposób jasny wskazuje na oczekiwany przez zainteresowanych cel omawianej usługi;
  

• usługa polegająca w szczególności na nawiązaniu kontaktu z Klientem i wskazaniu mu odpowiednich możliwości zawarcia umowy kredytu w ramach Refinansowania, w przypadku zawarcia takiej umowy kredytu, niewątpliwie z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej stanowić będzie jej element. Przy czym, stanowi również przejaw negocjacji (aktu mediacji) w rozumieniu orzecznictwa Trybunału (por. uwagi dotyczące wyroku w sprawie CSC Financial Services);
  

• celem Spółki jest dążenie do zawarcia przez Klienta omawianej umowy kredytu, co potwierdza m.in. uzgodniony model wynagradzania Zainteresowanej, w którym wynagrodzenie należne jest tylko w przypadku gdy przedmiotowa umowa dojdzie do skutku (Spółka otrzymuje wynagrodzenie za efekt podejmowanych działań, w postaci zawartych przez Klientów umów dotyczących Refinansowania). Przy czym, Zainteresowana jako pośrednik nie ma interesu co do treści tej umowy;
  

• usługa bezsprzecznie nie ma charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową.
  
  
  

4.2. Ponadto, bez wykonania czynności takich jak zbieranie od potencjalnych Klientów ich danych osobowych niezbędnych do oceny możliwości uzyskania Refinansowania oraz zawarcia Umowy z Klientem, czy też informacji o sposobie zawarcia Umowy z Klientem, nie byłoby możliwe doprowadzenie do zawarcia umowy kredytu w ramach Refinansowania.

Z kolei wykonywanie przez Zainteresowaną czynności w postaci udzielania informacji o etapie realizacji Umowy z Klientem przez Kontrahenta, jak również przekazywanie Kontrahentowi informacji związanych z wykonywaniem Umowy ma niewątpliwie charakter akcesoryjny, typowy w relacjach pomiędzy kontrahentami i nie jest celem samym w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (usługi pośrednictwa mającej doprowadzić do tego, aby Klient zawarł umowę kredytu, tj. usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów). Istotne jest bowiem to, że z punktu widzenia zainteresowanych stron, Usługa ma prowadzić do zawarcia umowy kredytu w ramach Refinansowania. Czynności te są więc są na tyle związane ze świadczeniem pośrednictwa, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Co więcej, rozdzielanie ich doprowadziłoby do sytuacji w której klient nie byłby zainteresowany ich nabyciem. A zatem w świetle powołanych wyżej tez Trybunału (zob. omówienie wyroków w sprawach: Levob Verzekeringen i OV Bank; Everything Everywhere; CPP; Part Service oraz w sprawach połączonych Bog i in.) są elementem kompleksowej usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT. Należy dodać, że świadczy o tym również ustalony model wynagradzania Spółki – jednolita prowizja uzależniona od zawarcia umowy kredytu przez Klienta w ramach Refinansowania, a tym samym brak odrębnego wynagradzania za wykonywanie wspomnianych czynności, które wchodzą w skład świadczenia głównego (usługi pośrednictwa) i dzielą jego los prawny.

4.3. Jedynie na marginesie Zainteresowana zauważa, że świadczona przez nią Usługa pokrywa się również ze słownikową definicją pojęcia „pośrednictwo”, które należy rozumieć jako:

1. «działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy»
2.  «załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami; pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji» (Słownik Języka Polskiego, PWN, pod red. M. Szymczaka, t. II, Warszawa 1979);

1. «działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron» 2. «kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy» (internetowy Słownik Języka Polskiego PWN; http://sjp.pwn.pl).
   
   
   

Mając to wszystko na uwadze, zdaniem Zainteresowanej jej stanowisko w niniejszej sprawie jest prawidłowe.

Spółka zdaje sobie sprawę z tego, że powołane w niniejszym wniosku interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach i tylko w tamtych sprawach są wiążące. Zostały one jednakże wskazane z uwagi na zawarte w nich wskazówki interpretacyjne, jako – zdaniem Zainteresowanej – użyteczne i aktualne również w niniejszej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.