INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 07 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 12 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej opłaty licencyjnej wynikającej z zwartej umowy franszyzy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej opłaty licencyjnej wynikającej z zwartej umowy franszyzy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej na podstawie wpisu w ewidencji działalności gospodarczej. Podatek dochodowy opłaca w formie „podatku liniowego”. Narzędziem księgowym w spółce jest książka przychodów i rozchodów prowadzona

wg „metody kasowej”. Przedmiotem działalności spółki jest pranie i czyszczenie wyrobów włókienniczych i futrzarskich w oparciu o umowę franczyzy z dnia 30 czerwca 2009r. (zwana dalej „Umową") zawartą ze spółką akcyjną (zwaną dalej również „Franczyzodawcą"). Zakład główny mieści się w lokalu znajdującym się w Galerii. Lokal zajmowany jest na podstawie

odrębnej umowy podnajmu zawartej z Franczyzodawcą. Okres obowiązywania Umowy liczony jest od daty otwarcia nowego Punktu Franszyzowego, za który uznany został dzień otwarcia centrum handlowego tj. 3 października 2009r. Zgodnie z zapisami Umowy, jej charakter prawny został przez strony określony jako umowa franszyzy, zdefiniowanej jako metoda współpracy między dwoma przedsiębiorcami z których pierwszy, będący Franczyzodawcą na mocy Umowy master – franczyzowej, dotyczącej prawa do znaku towarowego oraz know-how, daje do dyspozycji drugiego przedsiębiorcy prawo do świadczenia za wynagrodzeniem kompleksu oryginalnych i specyficznych usług w zakresie prania i czyszczenia chemicznego w oparciu o sprawdzone techniki, wdrażane i okresowo modernizowane, w celu zdobycia renomy na określonym rynku szybkiego rozwoju usług świadczonych przez tych przedsiębiorców. Spółka, przez Umowę stała się członkiem światowej sieci pralni chemicznych prowadzonych pod znakiem towarowym. Przedmiot umowy opisany został natomiast jako upoważnienie ze strony Franczyzodawcy dla Franczyzobiorcy do otwarcia i prowadzenia punktu franczyzowego na warunkach opisanych w umowie. Z tytułu Umowy Franczyzobiorca zobowiązany był do poniesienia na rzecz Franszyzodawcy opłaty wstępnej oraz opłaty licencyjnej. Opłata wstępna, która została zapłacona jednorazowo w terminie 14 dni od dnia podpisania Umowy, pokrywała ściśle wymienione należności. Zgodnie z umową opłata wstępna pokrywa należności za:

1. prawo do otwarcia Punktu Franszyzowego w sieci,
2. świadczenie Franszyzodawcy:
   1. doradztwo w zakresie: wyboru lokalizacji pralni, kryteriów lokalizacji i usytuowania w mieście, charakterystyki technicznej i handlowej lokalu oraz jego efektywności technicznej, metody analizy i badania rynku usług pralniczych, doradztwo i pomoc w zakresie wystroju lokalu,
   2. nadzór nad robotami adaptacyjnymi w lokalu,
   3. doradztwo i niezbędna pomoc dla Franszyzobiorcy w zakresie poszukiwania, doboru i zatrudnienia personelu Punktu Franszyzowego. Franszyzobiorca pokrywa koszty ogłoszeń, doboru i zatrudnienia personelu,
   4. przekazanie Franszyzobiorcy Podręcznika Operacyjnego,
   5. obecność przy otwarciu Punktu Franszyzowego: trzydniowy pobyt szkoleniowca Franszyzodawcy, w celu udzielenia pomocy Franszyzobiorcy oraz personelowi w otwarciu pralni, konsultacji i przeszkolenia na miejscu,
   6. doradztwo i nadzór podczas kampanii reklamującej otwarcie Punktu Franszyzowego,
   7. doradztwo prawne w zakresie działalności pralni chemicznych po otwarciu Punktu Franszyzowego (akty prawne dotyczące działalności pralni chemicznych, wzory umów o pracę),
   8. przeszkolenie Franszyzobiorcy i zatrudnionego przez niego personelu Punktu Franszyzowego w prowadzeniu pralni.
   
   

Opłata wstępna pokrywa czas poświęcony przez osoby wyznaczone przez Franczyzodawcę do świadczenia usług opisanych powyżej. Opłata licencyjna stanowi 5% obrotu uzyskanego przez Franszyzobiorcę w każdym roku kalendarzowym. Opłata ta obejmuje:

1. prawo używania znaku towarowego, szyldów, itp.,
2. prawo przynależności do sieci i korzystania z jej renomy,
3. prawo do korzystania z wyłączności zgodnie z umową,
4. udostępnianie materiałów reklamowych.
   
   

Ww. znak towarowy, zarejestrowany jest w formie słowno - graficznej na rzecz Głównego Franczyzodawcy i pozostaje jego wyłączną i niezbywalną własnością podlegającą ochronie prawnej. Franczyzobiorca nie może używać znaku w jakiejkolwiek formie w brzmieniu nazwy (firmie) swojego przedsiębiorstwa, ani innych celach, jeśli nie jest to wyraźnie dopuszczone Umową. Prawo używania znaku obejmuje wyłącznie:

• prawo i obowiązek umieszczenia znaku na
• prawo używania znaku w reklamach, spisach teleadresowych - na warunkach określonych w Umowie,
• prawo używania wszystkich aktualnych lub przyszłych materiałów szkoleniowych, poradników, dekoracji elementów lub sloganów reklamowych dotyczących znaku towarowego.
  
  

Z uwagi na wymóg zachowania jednolitego wyglądu sieci pralni, zgodnie z zapisami Umowy, została również przeprowadzona adaptacja lokalu ściśle według wskazań Franszyzodawcy. Do ponoszenia kosztów adaptacji oraz wszelkich późniejszych zmian w lokalu zobowiązany był Franczyzobiorca. Uiszczenie opłaty wstępnej warunkowało skuteczność umowy franszyzy, bez zapłaty nie doszłoby do jej podpisania Opłata została zapłacona w dniu 27 kwietnia 2009r. w wartości netto (tytułem kaucji) a w dniu zawarcia umowy przekształcona w opłatę wstępną. Podatek VAT od tej opłaty zapłacono 10 lipca 2009r. Wydatki poniesione na adaptację lokalu nie zostały w jakikolwiek sposób zwrócone przez właściciela tego lokalu (czynszu nie obniżono i nie zwrócono środków pieniężnych).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opłata licencyjna stanowi jednorazowy koszt podatkowy w dacie wystawienia faktury...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa franszyzy należy do umów nienazwanych. Brak jest regulacji prawnej tej umowy w Kodeksie Cywilnym i innych przepisach szczególnych. Przyjmuje się, że jest to umowa handlowa, w której jeden przedsiębiorca zezwala drugiemu przedsiębiorcy za bezpośrednim lub pośrednim wynagrodzeniem pieniężnym stosowanie franchisingu w celu umiejscowienia na rynku określonych towarów i usług. Umowa stanowi kontrakt mieszany, którego przedmiotem jest zarówno udostępnienie swojej wiedzy i doświadczenia (know – how), jak i różnorodnej pomocy technicznej. Przekazywane w ramach umowy świadczenia przyjmują formę dokumentacji informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej i formę usługi doradczej opartej na zdobytym doświadczeniu. Ze względu na mieszany charakter umowa franszyzy może budzić rozbieżności odnośnie księgowania wynikających z niej opłat w szczególności, gdy zakwalifikuje się jej przedmiot jako wartości niematerialno-prawne (know – how lub licencje), które podlegają amortyzacji w oparciu o art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Wnioskodawcy, ściśle określone w umowie pozycje, za które ponoszone są zarówno opłata wstępna, jak i licencyjna, pozwalają rozliczyć je jako koszt podatkowy. Nie ma natomiast podstaw do kwalifikowania ww. opłat do odpisów amortyzacyjnych. W doktrynie podnosi się, że przez pojęcie know – how należy rozumieć zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne i zidentyfikowane we właściwej formie. Know – how musi być również ucieleśnione. Zwykle przekazywane jest w postaci zmaterializowanej, w formie dokumentacji, na różnego rodzaju nośnikach. W doktrynie przyjmuje się również, że jeżeli nośnikiem informacji jest człowiek posiadający wiedzę, nie może być mowy o know – how, lecz usłudze doradczej. Przekazaniem know – how nie są zatem również usługi szkoleniowe. Przez licencję należy natomiast rozumieć zezwolenie na korzystanie z praw występującymi w obrocie dobrami niematerialnymi i związanymi z nimi prawami majątkowymi uregulowanymi w ustawie o prawach autorskich i prawach pokrewnych oraz w prawie własności przemysłowej. Pomimo, iż jedna z opłat nazwana została „opłatą” licencyjną, to sam ten fakt nie może przesądzać o prawno – podatkowych następstwach takiego zdarzenia. Odnosząc powyższe uwagi do zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca podnosi, iż wskazane pozycje, za które uiszczona została opłata wstępna nie dają podstaw do uznania, iż w tym zakresie nastąpiło przeniesienie know – how lub licencji. Świadczenia franczyzodawcy nie spełniają kryteriów poufności oraz istotności. Nawet jeżeli uznać, że część z nich spełnia wszystkie kryteria, to nie ma możliwości przypisania wszystkich nabytych w ramach umowy świadczeń tylko do wartości niematerialnych i prawnych (know – how). Art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych. Wymienione tam wartości nie obejmują ogółu świadczeń wiążących strony umowy franchisingu. W związku z powyższym kwoty wypłaconego wynagrodzenia Wnioskodawca uznał w całości jednorazowo w dacie faktury za koszty pośrednie prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podobną argumentację, zdaniem Wnioskodawcy, należy odnieść do kwartalnych opłat licencyjnych w szczególności, iż w umowie brak jest wskazania pól eksploatacji, na których ewentualnie miałoby nastąpić przeniesienie praw autorskich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się na koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, iż wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, spełniające przesłanki wynikające z cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu:

• bezpośrednio (potrącane jednorazowo w momencie poniesienia, bądź proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą) lub
• pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ww. ustawy.
  
  

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2009r., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w razie nabycia w drodze kupna, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się cenę ich nabycia. Natomiast wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę - przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia (art. 22g ust. 18 ww. ustawy).

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 4 – 7 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.<90> ),
• wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 Prawa własności przemysłowej). W myśl art. 154 Prawa własności przemysłowej, używanie znaku towarowego polega w szczególności na:

1. umieszczaniu tego znaku na towarach objętych prawem ochronnym lub ich opakowaniach, oferowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu, ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu oferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowaniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem;
2. umieszczaniu znaku na dokumentach związanych z wprowadzaniem towarów do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług;
3. posługiwaniu się nim w celu reklamy.
   
   

Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 oraz art. 78 i 79 (art. 163 ust. 1 Prawa własności przemysłowej).

Umowy franchisingu należą do tzw. umów nienazwanych, nie mają one swojej regulacji w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Możliwość ich zawierania wynika z ogólnej zasady swobody umów, wynikającej z art. 353¹ ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Umowa franchisingu polega na tym, że jedna strona – organizator sieci, udziela drugiej stronie pozwolenia zwanego franszyzą na prowadzenie w ramach sieci i pod określoną firmą konkretnej działalności gospodarczej. Jest to umowa, na mocy której franchisingodawca zobowiązuje się do udostępnienia franchisingobiorcy korzystania przez czas określony lub nieokreślony z oznaczenia jego firmy, godła, emblematów patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych i zdobniczych, know-how, koncepcji i techniki prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

Umowa franchisingowa jest podobna do umowy licencji. Różni ją to, że obejmuje nie tylko towary i technologie, ale także sposób ich dystrybucji i promocji w ściśle określonych warunkach. W umowie tej występują dwa rodzaje opłat: opłata wstępna związana z udostępnieniem koncepcji gospodarczej i będących przedmiotem licencji marki oraz know-how, a także bieżące opłaty związane z dalszą współpracą i doradztwem w trakcie trwania umowy.

Natomiast sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu opłat wynikających z ww. umowy, uzależniony jest rodzaju składników majątku (bądź usług), na nabycie których wydatki te są ponoszone.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów według tzw. metody kasowej. W ramach tej działalności w dniu 30 czerwca 3009r. zawarł umowę franczyzy na prowadzenie punktu franczyzowego. W związku z powyższym ponosi wydatki tytułem „opłaty licencyjnej”. W umowie wskazano, iż opłata ta pokrywa należności związane z:

• prawem używania znaku towarowego, szyldów, itp.,
• prawem przynależności do sieci i korzystania z jej renomy,
• prawem do korzystania z wyłączności zgodnie z umową,
• udostępnianiem materiałów reklamowych.
  
  

Ww. opłata licencyjna ustalana jest jako procentowy udział w obrocie uzyskanym przez Wnioskodawcę w roku kalendarzowym, co oznacza, iż nawet w sytuacji uznania, iż ww. opłata licencyjna dot. składników majątku będących wartościami niematerialnymi i prawnymi w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i tak nie będzie możliwe określenie ich wartości początkowej, a tym samym zaliczenie ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wskazana we wniosku opłata licencyjna stanowi wydatek bezpośrednio zaliczany do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym, za moment poniesienia ww. kosztów uznać należy dzień wystawienia faktury, bądź innego dokumentu księgowego, stanowiącego podstawę do ujęcia ww. kosztów w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Natomiast dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.