Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-2.4512.78.2016.2.AW
z 20 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2016 r. (data wpływu 16 września 2016 r.) uzupełnionym pismami z dnia 4 listopada 2016 r. (data wpływu 9 listopada 2016 r.) oraz z dnia 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 7 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wpisywania od dnia 1 stycznia 2017 r. numerów PESEL osób fizycznych w związku z prowadzeniem ewidencji sprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wpisywania od dnia 1 stycznia 2017 r. numerów PESEL osób fizycznych w związku z prowadzeniem ewidencji sprzedaży. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 4 listopada 2016 r. oraz z dnia 2 grudnia 2016 r. o wskazanie adresu elektronicznego e-PUAP i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym – osobą prawną – która zamierza rozpocząć działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży złota inwestycyjnego.

Przed dokonaniem pierwszej sprzedaży, Wnioskodawca będzie zarejestrowany jako podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).

Wnioskodawca zamierza prowadzić detaliczną sprzedaż złota inwestycyjnego na rzecz osób fizycznych będących konsumentami. Działalność gospodarcza będzie prowadzona przez Wnioskodawcę w wyspecjalizowanych placówkach położonych na terytorium Polski. Oferta Wnioskodawcy będzie skierowana do nieograniczonej liczby klientów. Innymi słowy, każda osoba fizyczna będzie mogła kupić złoto inwestycyjne oferowane przez Wnioskodawcę, a Wnioskodawca nie będzie w żaden sposób selekcjonować swoich klientów.

Jednocześnie Wnioskodawca nie wyklucza, że w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą będzie składał wszystkie możliwe deklaracje podatkowe oraz wszystkie możliwe informacje podsumowujące.

Wnioskodawca będzie przy tym prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT (dalej: „ewidencja”).

W uzupełnieniu z dnia 2 grudnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, „(…) że przez użyte we wniosku pojęcie konsumenta, Wnioskodawca rozumiał ustawowo przyjęte pojęcie konsumenta uregulowane w art. 22¹ Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z brzmieniem art. 22¹ KC, ((Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową))”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, prowadząc ewidencję, będzie zobowiązany od dnia 1 stycznia 2017 r. – zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. – do wpisywania do ewidencji numerów PESEL osób fizycznych będących stronami umów zawieranych z Wnioskodawcą?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadząc ewidencję, nie będzie on zobowiązany od dnia 1 stycznia 2017 r. – zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. – do wpisywania do ewidencji numerów PESEL osób fizycznych będących stronami umów zawieranych z Wnioskodawcą.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. na mocy art. 3 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, art. 109 ust. 3 ustawy o VAT otrzyma nowe, następujące brzmienie:

„podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej”.

Znowelizowane brzmienie przepisu wyrażonego w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje wprost w zdaniu pierwszym, że ewidencja – o której mowa w tym ustępie – powinna zawierać wszystkie dane, które są niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Zamieszczony w zdaniu drugim katalog informacji stanowi jedynie przykładowe wyliczenie informacji, które powinny być gromadzone przez podatników w ramach omawianej ewidencji.

I tak, w zdaniu drugim art. 109 ust. 3 ustawy o VAT wskazano, że ewidencja powinna zawierać w szczególności:

• dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania;
• wysokości kwoty podatku należnego;
• korekt podatku należnego;
• kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego;
• korekt podatku naliczonego;
• kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu;
• inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.
  
  

W znowelizowanym art. 109 ust. 3 ustawy o VAT nie wskazano zatem wprost, aby ewidencja, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, miała zawierać identyfikator PESEL kontrahentów będących osobami fizycznymi.

W związku z powyższym, dla ustalenia odpowiedzi na pytanie, czy w ramach znowelizowanego art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, Wnioskodawca powinien pomimo braku wyrażenia tego obowiązku wprost, zbierać numer PESEL swoich kontrahentów (osób fizycznych), należy w pierwszej kolejności ustalić, czy numer PESEL tych kontrahentów jest Wnioskodawcy niezbędny do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Należy przy tym wskazać, że deklaracje podatkowe: VAT-7(16), VAT-7D(7), VAT-7K(10), VAT-8(7), VAT-9M(5), VAT-10(5), VAT-11(5), VAT-12(3), VAT-13(1) nie zawierają pól, w których Wnioskodawca musiałby wskazywać numery PESEL swoich kontrahentów.

W informacjach podsumowujących składanych na formularzach VAT-27, VAT-27K, VAT-UE i VAT-UEK znajdują się pola, w których Wnioskodawca musiałby wskazywać identyfikatory podatkowe swoich kontrahentów. Na formularzu VAT-27(1) (jak również na formularzu VAT27K(1)) – w części C/D (informacja o dostawach towarów lub o świadczonych usługach, do których ma zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 lub pkt 8 ustawy o VAT/informacja o świadczonych usługach) znajdują się pola „nazwa lub nazwisko i imię nabywcy” oraz „identyfikator podatkowy NIP nabywcy”.

Art. 100 ust. 1 ustawy o VAT, wskazuje w jakich sytuacjach podatnicy są zobowiązani składać informacje podsumowujące. Zgodnie z jego brzmieniem „podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. l i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

– zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Jednocześnie treści informacji podsumowujących, jakie powinny być składane przez podatników nie zawierają informacji o numerze PESEL kontrahentów będących osobami fizycznymi.

Zgodnie bowiem z art. 100 ust. 8 ustawy o VAT:

„Informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej – w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 – w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów”.
   
   

Wśród powyższych danych nie wymieniono z kolei numerów PESEL nabywców towarów.

Należy zauważyć, że na formularzu VAT-UE(3) – informacja podsumowująca o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach – część C/D/E (informacja o wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów/informacja o wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów i informacja o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług) znajduje się pole zatytułowane „numer identyfikacyjny VAT kontrahenta”. Również na formularzu VAT-UEK(3) – korekta informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach odnosi się do „numeru identyfikacyjnego VAT kontrahenta”. Co prawda brzmienie tego pola jest inne w porównaniu z treścią informacji gromadzonych na potrzeby informacji podsumowujących w obrocie krajowym, jednak należy zwrócić uwagę na to, że każdy kraj członkowski posługuje się inną nazwą numeru identyfikacyjnego VAT, stąd zrezygnowano z posługiwania się terminem: „numeru identyfikacji podatkowej”. W żadnym wypadku takim numerem nie będzie jednak numer PESEL nadawany w Polsce osobom fizycznym.

Formularz VAT-27 odwołuje się w swojej treści jedynie do identyfikatora podatkowego NIP nabywcy, nie wymaga natomiast wskazania numeru PESEL nabywcy.

Ponadto ustawodawca w art. 101a ust. 3 ustawy o VAT, wprost określił, jakie informacje powinny być przez podatników zamieszczane w informacjach podsumowujących w obrocie krajowym:

„Informacja podsumowująca w obrocie krajowym powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko oraz numer identyfikacji podatkowej podatnika składającego informację podsumowującą w obrocie krajowym;
2. nazwę lub imię i nazwisko oraz numer identyfikacji podatkowej podatnika nabywającego towary lub usługi;
3. łączną wartość dostaw towarów oraz świadczonych usług, dla których podatnikiem jest nabywca, w przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8 – w odniesieniu do poszczególnych nabywców”.
   
   

Należy zauważyć, że wśród powyższych informacji brak jest odwołania się do numeru PESEL nabywców.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na to, że identyfikator PESEL jest identyfikatorem podatkowym, wyłącznie dla podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL, nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Dla pozostałych podatników, w tym podatników podatku VAT, takim identyfikatorem jest numer identyfikacji podatkowej NIP (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników). Stąd też w informacjach podsumowujących mowa o numerach identyfikacji podatkowej NIP kontrahentów, również w przypadku osób fizycznych, a nie o ich numerach PESEL.

W ocenie Wnioskodawcy, znowelizowana wersja art. 109 ust. 3 ustawy o VAT nie wprowadza zatem obowiązku pobierania od kontrahentów będących osobami fizycznymi numerów PESEL. Obowiązek taki nie został wyrażony wprost, ani nie wynika z konieczności prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, bez względu na to, jaką Wnioskodawca składałby deklarację podatkową lub informację podsumowującą.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca prowadząc ewidencję, nie będzie zobowiązany od dnia 1 stycznia 2017 r. – zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. – do wpisywania do ewidencji numerów PESEL osób fizycznych będących stronami umów zawieranych z Wnioskodawcą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego, które będą obowiązywały od dnia 1 stycznia 2017 r., bowiem we wniosku z dnia 13 września 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że oczekuje wydania interpretacji indywidualnej w zakresie braku obowiązku wpisywania numerów PESEL osób fizycznych w związku z prowadzeniem ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2016 r., poz. 722, z późn. zm.), osobie, której dane są gromadzone w rejestrze PESEL i rejestrze mieszkańców, nadaje się numer identyfikacyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności, który stanowi numer PESEL.

Numer PESEL – w świetle art. 15 ust. 2 cyt. ustawy – jest to jedenastocyfrowy symbol numeryczny, jednoznacznie identyfikujący osobę fizyczną, zawierający datę urodzenia, numer porządkowy, oznaczenie płci oraz liczbę kontrolną (…).

Z kolei na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2016 r., poz. 476, z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków (art. 2 ust. 2 cyt. ustawy).

Na mocy art. 2 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 ww. ustawy, identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL – w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.
   
   

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży złota inwestycyjnego na rzecz osób fizycznych będących konsumentami, w rozumieniu art. 221 kodeksu cywilnego, czyli na rzecz osób fizycznych dokonujących z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową.

Przed dokonaniem pierwszej sprzedaży, Wnioskodawca zarejestruje się jako podatnik podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w związku z ww. działalnością gospodarczą będzie prowadził ewidencję sprzedaży, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy, na potrzeby złożenia stosownych deklaracji podatkowych oraz informacji podsumowujących.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii, czy z dniem 1 stycznia 2017 r. – w związku z prowadzeniem ewidencji sprzedaży – będzie miał obowiązek wpisywania numerów PESEL osób fizycznych.

W analizowanej sprawie z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zamierza prowadzić transakcje w zakresie sprzedaży złota inwestycyjnego, należy odwołać się do szczególnych procedur przepisów regulujących te procedury.

Szczególne procedury dotyczące złota inwestycyjnego zostały uregulowane w art. 121 – art. 125 ustawy.

Wskazać należy, że w myśl art. 125 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący dostaw złota inwestycyjnego są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3.

Ewidencja powinna zawierać także dane dotyczące nabywcy, które umożliwiają jego identyfikację (art. 125 ust. 2 ustawy).

W związku z powyższym zaznacza się, że przepis art. 125 ustawy nakłada na podatników dokonujących transakcji, których przedmiotem jest złoto inwestycyjne, obowiązek prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy, jak również rozszerzenia zakresu informacji objętych tą ewidencją o dane związane z nabywcą, które mają umożliwić jego jednoznaczną identyfikację.

Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy, podatnicy zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym.

Jak stanowi obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r. art. 109 ust. 3 ustawy, wprowadzony w życie art. 3 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 846, z późn. zm.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przytoczone powyżej regulacje prawne wskazują zatem, na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług. Jej podstawowym przeznaczeniem jest umożliwienie podatnikowi prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

W deklaracji podatkowej – w zależności od jej rodzaju – ujmuje się albo podatek należny od tych czynności, względem których powstał obowiązek podatkowy w okresie rozliczeniowym, którego dotyczy deklaracja, albo też podatek związany z konkretną czynnością, ale również kwotę podatku naliczonego.

Zaznacza się, że nie ma określonego wzoru ewidencji zakupu i sprzedaży VAT – zgodnie z ustawą – powinna ona jednak gwarantować prawidłowe ustalenie wartości podatku od towarów i usług, przypadającego do zapłaty lub zwrotu, z uwzględnieniem zakupów związanych wyłącznie ze sprzedażą zwolnioną.

Z uwagi na fakt, że forma prowadzenia ewidencji VAT oraz jej urzędowy wzór nie zostały określone ani w ustawie, ani w aktach wykonawczych, podatnik ma więc prawo do dowolnego ustalenia wzoru takiej ewidencji, w jakikolwiek sposób, pod warunkiem, że ewidencja ta zawierała będzie dane niezbędne do określenia:

• przedmiotu i podstawy opodatkowania;
• wysokości podatku należnego;
• kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego;
• kwoty podatku podlegające wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu;
• innych danych służących do identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług.
  
  

Należy jednakże zauważyć, że ww. przepis art. 109 ust. 3 ustawy, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. będzie obligował podatników do uwzględniania w prowadzonej ewidencji dodatkowych danych służących identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numeru, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym, w przypadku transakcji, których stroną będzie wyłącznie kontrahent będący podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzący działalność gospodarczą z dniem 1 stycznia 2017 r. konieczne będzie przedstawienie w prowadzonej ewidencji dla potrzeb podatku VAT poszczególnych transakcji zawartych z podmiotami gospodarczymi i wpisanie numerów identyfikacji podatkowej (NIP), którymi się one posługują jako podmioty gospodarcze. Natomiast w sytuacji kiedy stroną transakcji będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca podatnikiem podatku VAT, czyli osoba niewymagająca identyfikacji na potrzeby podatku VAT lub podatku od wartości dodanej, to prowadzona ewidencja nie będzie wymagała podania jej numeru identyfikacyjnego, na podstawie którego osoba ta miałaby być zidentyfikowana.

Zatem art. 109 ust. 3 ustawy odnosi się tylko i wyłącznie do kontrahentów zidentyfikowanych na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej, nie dotyczy natomiast osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

W konsekwencji w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonując sprzedaży złota inwestycyjnego będzie zobowiązany – na podstawie art. 125 ust. 1 ustawy – do prowadzenia ewidencji ww. dostawy, spełniającej wymogi określone w art. 109 ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. Wobec tego Wnioskodawca prowadząc ewidencję będzie zobowiązany do umieszczenia w niej danych niezbędnych dla niego, aby mógł prawidłowo zidentyfikować nabywcę towaru.

Tym samym ewidencja dokumentująca sprzedaż złota na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, prowadzona w celu prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej lub informacji podsumowującej, powinna zawierać wszelkie dane dotyczące nabywcy, umożliwiające jego identyfikację, za wyjątkiem numeru PESEL, który nie jest wykorzystywany w celu identyfikacji ww. osób na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej.

Podsumowując, Wnioskodawca prowadząc ewidencję nie będzie zobowiązany od dnia 1 stycznia 2017 r. – zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. – do wpisywania do ewidencji numerów PESEL osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, będących stronami umów zawieranych z Wnioskodawcą.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2017 r.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.