Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.887.2016.1.IN
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 26 września 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stosunku do wynagrodzenia uzyskanego w latach 2013-2015 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stosunku do wynagrodzenia uzyskanego w latach 2013-2015.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca otrzymywał, począwszy od 1 stycznia 2013 roku, wynagrodzenie związane z prawami autorskimi do utworów będących przedmiotem pracy Wnioskodawcy zatrudnionego na stanowisku głównego inżyniera, prowadzącego programisty/analityka. Główna część pracy na tym stanowisku polegała na rozwijaniu, kodowaniu, testowaniu wysoce skomplikowanych rozwiązań oprogramowania lub udoskonalania istniejącego oprogramowania. Na podstawie interpretacji indywidualnej IBPB-2-1/4511/448/15/MK, obecnie, tj. w 2016 roku, pracodawca Wnioskodawcy wypłaca 80% całkowitego wynagrodzenia pracownika na stanowiskach programistów, w tym na stanowisku na jakim pracował Wnioskodawca, jako wynagrodzenie związane z prawami autorskimi. Jasny podział wynagrodzenia na rozliczeniach miesięcznych za pracę pozwala na rozliczenie podatku związanego z prawami autorskimi. W latach poprzednich, pomimo, że w umowie występował zapis, że pracodawca nabywa prawa autorskie do utworów wytworzonych przez Wnioskodawcę, to jednak nie było podziału pensji na wydzieloną część związaną z prawami autorskimi i pracę nie stanowiącą takich praw. Stanowisko programisty, który tworzy bardzo zaawansowane algorytmy i potrafi udokumentować swoją pracę, powinno jednoznacznie kwalifikować się do rozliczeń związanych z prawami autorskimi. Ponieważ rodzaj pracy nie zmienił się, w porównaniu do lat poprzednich, Wnioskodawca proponuje zastosować taki sam przelicznik do lat poprzednich na wyżej wymienionym stanowisku pracy czyli zakwalifikowanie 80% wynagrodzenia Wnioskodawcy jako wynagrodzenia związanego z prawami autorskimi. Wynagrodzenie związane z dniami wolnymi od pracy nie podlegałoby temu podziałowi i zostałoby zakwalifikowane jako nie związane z pracami autorskimi.

Brak podziału na rozliczeniach miesięcznych wynagrodzenia Wnioskodawcy, na część związaną z prawami autorskimi i pozostałą część, nie powinien być przeszkodą w ubieganiu się o rozliczenie podatku zgodne z prawami autorskimi. Taki podział można określić na podstawie utworów tworzonych przez pracownika. Wnioskodawca uważa, że cała jego praca jest związana z tworzeniem utworów, do których przysługują prawa autorskie, jednakże aby być zgodnym z obecnym przelicznikiem stosowanym przez pracodawcę proponuje zastosowanie przelicznika 80% dochodów, począwszy od roku 2013, jako dochodów związanych z prawami autorskimi, oraz pozostałą część dochodów, nie związanych z tymi prawami. Przelicznika nie stosowałoby się do wynagrodzenia dotyczącego dni wolnych od pracy (urlop), gdzie wynagrodzenie nie byłoby związana z prawami autorskimi. Przelicznik taki jest obecnie stosowany przez pracodawcę zgodnie z interpretacją indywidualną IBPB-2-1/4511/448/15/MK.

W celu przedstawienia, że umowa pracownika zawierała zapis o nabyciu praw autorskich, Wnioskodawca przywołał fragment umowy obowiązującej od 1 grudnia 2004 roku do 31 marca 2016, który dotyczy nabywania przez pracodawcę praw autorskich:

Par. 8.

1. Pracownik potwierdza, że zatrudnienie u Pracodawcy daje mu dostęp i możliwości skorzystania z technicznych zasobów Pracodawcy, także stwarza okazje zdobywania i rozwinięcia umiejętności i poznania spraw i kwestii w które zaangażowany jest i prowadzi Pracodawca
2. Strony ustalają, że każdy utwór będący wynikiem pracy pracownika wytworzony w sposób i w celu zgodnym z jego zatrudnieniem będzie należeć do Pracodawcy. Autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów, w tym również tych, których Pracodawca jest producentem oraz majątkowe prawa pokrewne do utworów, a także autorskie prawa majątkowe do utworów stanowiących samodzielne części innych utworów – stworzonych przez Pracownika w wyniku obowiązków wynikających ze stosunku pracy, nabywa Pracodawca.
3. Strony ustalają zgodnie, iż prawa majątkowe do wszelkich przejawów działalności Pracownika nie stanowiących samoistnie przedmiotu prawa autorskiego stworzonych przez Pracownika w wyniku wykonywania obowiązków wynikających ze stosunku pracy – nabywa Pracodawca
4. Strony ustalają zgodnie, iż prawa o których mowa w ust. 1, 2, 3 przysługują Pracodawcy na wymienionych niżej polach eksploatacji: patenty, prawa patentowe, prawa autorskie, prawa projektowe, prawa ochronne do wzoru użytkowego oraz wzoru zdobniczego, wszystkie projekty i rysunki, znaki diagramy wyszczególnienia, programy komputerowe zapisane w jakiejkolwiek formie, prototypy i sprzęt komputerowy, oprogramowanie wszystkich rodzajów, prawa dotyczące kwestii marketingu, montażu i eksploatacji utworu, tych nieznanych w chwili zawarcia umowy, jeżeli stały się one znane w czasie jej trwania.
   
   

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako główny analityk-programista, może zastosować w stosunku do swoich przychodów, począwszy od 1 stycznia 2013 r., koszty uzyskania z tytułu praw autorskich, zgodnie z art. 22 ust 9. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według proponowanego przelicznika:

honorarium autorskie, ustalane w oparciu o formułę

Ha = Wm x 0.8,

gdzie:

Ha – honorarium autorskie,

Wm – całkowite miesięczne wynagrodzenie Pracownika?

Parametr 0.8 jest parametrem stosowanym obecnie przez firmę Wnioskodawcy na podstawie interpretacji indywidualnej IBPB-2-1/4511-448/15/ MK. Współczynnik 0.8, na pozycji, na której pracował Wnioskodawca, począwszy od 1 stycznia 2013 r., nie przekracza czasu, który Wnioskodawca poświęcał na tworzenie utworów o charakterze autorskim w ogólnym czasie swojej pracy; stąd wydaje się on właściwym współczynnikiem. Pozostała część wynagrodzenia nie zostałaby zakwalifikowana do wynagrodzenia związanego z prawami autorskimi. Również wynagrodzenie za czas wolny od pracy (urlop) nie zostałoby zakwalifikowane do wynagrodzenia związanego z prawami autorskimi.

Wnioskodawca jest w stanie przedstawić programy komputerowe oraz algorytmy mające charakter autorski tworzone na potrzeby pracodawcy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że 80% jego wynagrodzenia, począwszy od 1 stycznia 2013 r., powinno być zakwalifikowane jako wynagrodzenie związane z tworzeniem praw autorskich i powinien otrzymać pozwolenie na zastosowanie kosztów uzyskania przychodów związanych z prawami autorskimi, zgodnie z art. 22 ust 9. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dzięki temu zostaną rozwiązane wątpliwości, jaka część wynagrodzenia Wnioskodawcy może zostać rozliczona jako wynagrodzenie związane z prawami autorskimi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy – dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Przychody pracownicze, mają podstawę prawną w art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy – uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody ze stosunku pracy, przysługuje co do zasady odliczenie jednej, pełnej, miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu. Zatem w przypadku uzyskiwania w ramach stosunku pracy przychodów z pracy twórczej koszty te mogą być określone przy zastosowaniu stawki 50%.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy – koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ustawy).

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy – jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ten stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a).

W myśl art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Jak stanowi art. 32 ust. 7 cytowanej ustawy – zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik złoży płatnikowi pisemne oświadczenie o rezygnacji z ich stosowania. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować. Niemniej nie ma przeszkód prawnych, aby podatnik uwzględnił w zeznaniu rocznym, przysługujące koszty uzyskania przychodu, w sytuacji gdy płatnik dokonał poboru zaliczki na podatek dochodowy z pominięciem zastosowania normy 50% kosztów uzyskania przychodów i koszty te nie zostały wykazane w informacji podatkowej PIT-11 o wysokości dochodu. Przy czym w postępowaniu podatkowym, to na podatniku będzie ciążył obowiązek udowodnienia, że istotnie przychody, do których zastosuje 50% koszty uzyskania przychodu są przychodami z tytułu praw autorskich.

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów, o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzania przez nich tymi prawami decyduje fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego lub rozporządzenia prawem autorskim do swojego utworu, czyli gdy przejdzie ono na zamawiającego dzieło (pracodawcę). Przy czym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w jej art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”. Jednakże przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenia m.in. czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich oraz czy podatnik jest twórcą, należy dokonać w świetle odrębnych przepisów.

Odrębnymi przepisami są w tym wypadku przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 666 ze zm.).

Prawo autorskie opiera się na pojęciu utworu, który definiuje jako każdy przejaw działalności twórczej człowieka o indywidualnym charakterze (art. 1 ust. 1 ustawy), ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (art. 1 ust. 3 ustawy). Każdy utwór spełniający powyższe wymogi jest chroniony prawem autorskim.

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ustalenie utworu może nastąpić w dowolnej postaci, chociażby nietrwałej, jednakże na tyle stabilnej, żeby cechy i treść utworu wywierały efekt artystyczny. Nie jest koniecznym dla powstania ochrony jego utrwalenie a więc zapisanie utworu na nośniku materialnym, nagranie na płycie CD, nie jest również konieczne dopełnienie jakichkolwiek formalności, tj. zgłoszenia utworu do organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, opatrzenie notą Copyright. Za utwór ustalony uważa się takie dzieło, z którym może się zapoznać osoba inna niż twórca, utwór musi niejako opuścić wyobraźnię twórcy. Postać utworu nie ma znaczenia, ustawa tak samo chroni utwór ukończony jak i nie ukończony, jak i jego poszczególne fragmenty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy – prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców (art. 9 ust. 1 i 2 cyt. ustawy)

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego, jako twórczy, traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub praw pokrewnych oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

W razie wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych winno nastąpić rozróżnienie, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że praca Wnioskodawcy w głównej mierze polega na rozwijaniu, kodowaniu, testowaniu wysoce skomplikowanych rozwiązań oprogramowania lub udoskonalaniu istniejącego oprogramowania. W ramach powierzonych obowiązków służbowych, wynikających z umowy o pracę, Wnioskodawca tworzy bardzo zaawansowane algorytmy.

Pomimo tego, że w umowie (umowach) o pracę w okresie od 2013-2015 występował zapis, że pracodawca nabywa prawa autorskie do utworów wytworzonych przez Wnioskodawcę i Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie związane z prawami autorskimi do utworów będących przedmiotem pracy Wnioskodawcy, to jednak w umowie nie było podziału pensji na wydzieloną część związaną z prawami autorskimi i pracę nie stanowiącą takich praw, tak jak ma to miejsce od 2016 r.

Obecnie od 2016 r. pracodawca Wnioskodawcy wypłaca 80% całkowitego wynagrodzenia pracownika jako wynagrodzenie związane z prawami autorskimi.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak podziału na rozliczeniach miesięcznych wynagrodzenia na część związaną z prawami autorskimi i pozostałą część, nie powinien być przeszkodą w ubieganiu się o rozliczenie podatku zgodne z prawami autorskimi. Taki podział można określić na podstawie utworów tworzonych przez pracownika.

Wnioskodawca proponuje zastosowanie przelicznika 80% dochodów począwszy od 2013 r. jako dochodów związanych z prawami autorskimi.

Wobec powyższych okoliczności należy stwierdzić, że 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy mogą być zastosowane do tej części wynagrodzenia, którą Wnioskodawca otrzymał za pracę twórczą wykonaną przez niego w ramach obowiązków pracowniczych, skoro istotnie – jak twierdzi Wnioskodawca – wykonana przez niego praca jest twórcza, tzn. niepowtarzalna oraz jej efekt spełnia przesłanki utworu, określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych i Wnioskodawca istotnie otrzymał wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich na pracodawcę. Jeżeli Wnioskodawca w trybie art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przekazał prawa autorskie na rzecz pracodawcy i jest w stanie udowodnić (udokumentować) jaka część wynagrodzenia dotyczy działalności twórczej Wnioskodawcy, to Wnioskodawca może – bez względu na to, czy pracodawca wykazywał w informacji PIT-11 koszty zgodnie z przepisami – zastosować za latach 2013-2015 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do tej części wynagrodzenia, która faktycznie jest przychodem z tytułu wykonywania działalności o charakterze twórczym, tj. z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów. Przy czym koszty te przysługują z uwzględnieniem limitu określonego w treści art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli zatem przychody Wnioskodawcy z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych przekroczą w roku podatkowym kwotę 85.528 zł, traci on po tym przekroczeniu prawo do dalszego stosowania w tym roku stawki 50% kosztów uzyskania przychodów. Natomiast do pozostałej części wynagrodzenia uzyskanego z tytułu zwykłych obowiązków pracowniczych zastosowanie znajdą zryczałtowane koszty uzyskania przychodu wynikające z ww. art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym Wnioskodawca nie może z założenia podzielić wynagrodzenia za pracę w latach 2013-2015 według zasady, że 80% tego wynagrodzenia stanowiło wynagrodzenie za pracę twórczą. Nie można bowiem przyjąć założenia, że na pewno w poprzednich latach taki właśnie procent wynagrodzenia dotyczył działalności twórczej.

W interpretacji IBPB-2-1/4511-448/15/MK, na którą powołuje się Wnioskodawca, w stanie faktycznym pracodawca wskazał, że „…oszacowany Parametr ma odzwierciedlać procentowy udział czasu pracy, jaką pracownik na określonym stanowisku poświęca miesięcznie na tworzenie utworów, czyli pracę twórczą związaną z wytwarzaniem utworów, to jeśli w konkretnym miesiącu czas ten będzie różnił się od szacunkowych ustaleń Parametr ten będzie mógł zostać odpowiednio zmodyfikowany w ramach miesięcznej weryfikacji czasu pracy poświęconego na pracę twórczą. Weryfikacji tej będą dokonywać samodzielnie pracownicy, którzy zostaną zobowiązani do raportowania Wnioskodawcy, czy w danym miesiącu przekazał mu utwory, a jeśli tak, to czy oszacowany dla ich stanowiska Parametr odpowiada ilości czasu jaką poświęcili na ich stworzenie. Wnioskodawca po otrzymaniu takiej informacji będzie odpowiednio dostosowywał Parametr dla obliczenia honorarium autorskiego danego pracownika w określonym miesiącu. Przykładowo, jeśli w danym miesiącu w ogóle nie nastąpi przekazanie utworów, to Parametr wyniesie 0, a pracownik nie otrzyma honorarium autorskiego”.

Wynika więc z tego, że pomimo określenia od 2016 r. parametru podziału wynagrodzenia będzie miała miejsce weryfikacja czasu poświęconego pracy twórczej i będzie odpowiednio dostosowywany parametr podziału wynagrodzenia. A więc nie zawsze będzie to z góry ustalony parametr.

Również w odniesieniu do wynagrodzenia za lata 2013-2015 nie można zastosować założonego z góry parametru.

Wnioskodawca chcąc zastosować 50% koszty uzyskania przychodu winien ustalić jaką w rzeczywistości część czasu w tych latach poświęcał na pracę twórczą i odpowiednio podzielić wynagrodzenie za te lata.

Wobec tego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że do wynagrodzenia za pracę w latach 2013-2015 można zastosować z założenia podział : 80% wynagrodzenia dotyczy pracy twórczej a 20% pozostałej. Nie potwierdza tego również powołana przez Wnioskodawcę interpretacja.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W świetle tej definicji, ilekroć w przepisach jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do powyższych definicji, przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy, lub czy konkretne efekty pracy Wnioskodawcy będą objęte prawem autorskim lub prawami pokrewnymi. Do interpretowania przepisów ww. ustawy uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację indywidualną dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy i przedstawia jej uzasadnienie prawne, a w przypadku oceny negatywnej – wskazuje stanowisko prawidłowe wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 1- 2 ww. ustawy).

Jak wynika z treści powołanych przepisów, organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej we wniosku sytuacji faktycznej na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego. Treścią interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny odnosząca się do wyjaśnienia przepisów prawa podatkowego i informująca o zasadach jego stosowania. Postępowanie o wydanie interpretacji ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). W postępowaniu tym organ ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienie przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.