2016.11.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP1.4512.749.2016.1.MP
z 23 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2016 r. (data wpływu 15 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania odsetek od pożyczki po jej przejęciu od FIZ – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania odsetek od pożyczki po jej przejęciu od FIZ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe :

Fundusz Inwestycyjny Zamknięty [FIZ] udzielił w lipcu br. pożyczki do N Sp. z o.o. Sp. k. [N] na okres 10 lat w celu finansowania działalności N. Udzielanie pożyczek jest elementem działalności zapisanej w statucie FIZ. W związku z udzieleniem owej pożyczki FIZ osiągnął maksymalny stopień zaangażowania w wierzytelności od jednego podmiotu. Taka sytuacja powinna zostać skorygowana poprzez doprowadzenie do odpowiedniej dywersyfikacji portfela aktywów. Dodatkowo pożyczka na taki długi okres jest w chwili obecnej uznawana przez Zarządzających FIZ za niewygodną ze względu na jej długi termin zapadalności co powoduje nadmierne zaangażowanie w wierzytelności o najdłuższym terminie spłaty, przy niewystarczającym poziomie wierzytelności o średnim terminie wykupu.

Jednymi z najistotniejszych zasad zarządzania funduszem inwestycyjnym są: ograniczone ryzyko inwestycji oraz optymalizacja portfela w taki sposób, aby umożliwiał osiągnięcie wysokiej rentowności przy zachowaniu wystarczającej płynności inwestycji. W ocenie zarządzających FIZ to ostatnie zagadnienie łączy się z horyzontem czasowym inwestycji o charakterze pożyczkowym, gdzie okres pięcioletni uważany jest za bardzo korzystny ponieważ daje on znacznie bardziej godziwe zyski od rocznych lub dwuletnich instrumentów dłużnych, bez konieczności blokowania środków na okres 10 lat. Tym samym FIZ jest zainteresowany nabyciem instrumentów dłużnych o 5-cio letnim terminie zapadalności. W związku z faktem, że T Sp. z o. o. [T] poinformowała Zarządzających Funduszem, iż planuje emisję obligacji 5-cio letnich, FIZ wyraził zainteresowanie ich objęciem. Fundusz Inwestycyjny z zasady inwestuje w dłużne papiery wartościowe, które są zabezpieczone. Obligacje będące przedmiotem emisji będą zabezpieczone poprzez satysfakcjonujące poręczenia majątkowe. Dlatego w ocenie zarządzających FIZ emisja obligacji T spełnia omówione powyżej warunki związane z horyzontem czasowym przy zachowaniu ograniczonego ryzyka i zadowalającej zyskowności.

W toku uzgadniania warunków emisji obligacji strony ustaliły, że obligacje zostaną opłacone poprzez przekazanie wierzytelności Fundusz inwestycyjny wobec N Sp. z o.o. Sp. k. w postaci udzielonej pożyczki. Taka forma objęcia obligacji jest korzystna z punktu widzenia FIZ ponieważ nie wymaga angażowania płynnych aktywów. Dla T jest to także korzystne z następujących powodów: T zamierza pozyskane środki z emisji obligacji zainwestować w korzystny sposób opierając się na zasadzie, że odsetki od wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych na długi termin są wyższe niż koszt finansowania długiem na termin krótszy.

Należy zauważyć, że T nie zajmuje się działalnością finansową. Zgodnie z umową spółki, co ma odzwierciedlenie w zakresie działalności wykazanym w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz wedle stanu faktycznego, Spółka zajmuje się doradztwem w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania o numerze PKD 70.22.Z. Zakres prowadzonej działalności nie wyklucza podejmowania starań o uzyskanie finansowania lub o ulokowanie posiadanych nadwyżek finansowych. W zakresie pozyskiwania finansowania oraz lokowania nadwyżek finansowych T stara się wykorzystać swoją ekspercką wiedzę i pozycję wynikającą z doświadczenia i kontaktów Zarządu. Tym samym Spółka zdecydowała się na realizację przedsięwzięcia polegającego na zainwestowaniu w instrumenty dłużne o długim terminie wykupu, które zostaną sfinansowane obligacjami średnioterminowymi. Umożliwi to uzyskanie dodatniej marży na inwestycji sfinansowanej w całości kapitałem obcym. Spółka będzie stała w przyszłości przed zadaniem polegającym na znalezieniu refinansowania na okres kolejnych 5 lat. Jednak w ocenie Zarządu nie powinno to być problemem zważywszy, że historia obsługi obecnej emisji obligacji wpłynie na pozytywny sentyment inwestorów. Takie działanie T jest aktywnością pasywną ponieważ zarówno emisji obligacji jak i lokowania posiadanych środków nie można uznać za działalność gospodarczą. Uzyskanie w zamian za obligacje atrakcyjnej wierzytelności umożliwia jedynie zainwestowanie pozyskanych z obligacji środków na długi termin co jest zgodne z założeniami Spółki.

Dla pełnego obrazu należy wspomnieć o istniejących powiązaniach między podmiotami: Uczestniczące w transakcji podmioty są ze sobą powiązane osobowo.

Ta sama osoba fizyczna jest członkiem zarządu komplementariusza N Sp. z o.o. Sp. k. oraz członkiem zarządu T. Ta sama osoba jest także mniejszościowym (10%) udziałowcem T oraz właścicielem udziałów spółki będącej komplementariuszem N (ok. 20%). Ta sama osoba jest także właścicielem części certyfikatów FIZ. FIZ jest pośrednim właścicielem N (jest właścicielem spółki będącej współwłaścicielem N). Nie występują powiązania o charakterze kapitałowym pomiędzy N oraz T.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odsetki od pożyczki po jej przejęciu przez T należy uznać za świadczenie usługi w charakterze podatnika VAT i w związku z tym należy wystawiać na nie fakturę ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odsetki od pożyczki nie będą podlegały opodatkowaniu VAT ponieważ nie będą one wynagrodzeniem za usługę świadczoną przez T w charakterze podatnika VAT, dlatego nie będzie obowiązku wystawiania faktur związanych z odsetkami. Jak wynika z przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, iż dostawa towaru lub świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę, do żądania od nabywcy towaru, czy odbiorcy usługi zapłaty. W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegała tylko ta dostawa lub świadczenie usług, w przypadku których istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. W świetle powyższego, czynność udzielenia pożyczki spełnia definicję usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy, można bowiem zidentyfikować beneficjenta świadczenia, którym będzie pożyczkobiorca, mogący korzystać z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę. W związku z udzieloną pożyczką pobierane jest wynagrodzenie w postaci prowizji, odsetek ustawowych, czy innych opłat z tytułu udostępnionego kapitału. Opłaty te pobierane przez pożyczkodawcę są ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez pożyczkobiorcę. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Opisane powyżej zasady dotyczą sytuacji, w której udzielający pożyczki działa w charakterze podatnika VAT. W sytuacji będącej przedmiotem wniosku T nie występuje w takim charakterze. Udzielanie pożyczek nie jest przedmiotem działalności Spółki, pożyczka została udzielona przez inny podmiot i fakt opłacenia obligacji za pomocą wierzytelności w wyniku którego T stanie się pożyczkodawcą nie może być utożsamiany z profesjonalnym działaniem w charakterze podatnika. Jako analogia może tu służyć sytuacja będąca przedmiotem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 stycznia 2015 r. I SA/Kr 1836/14 w którego tezie czytamy: „Nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego, czyli takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności. W sytuacji, gdy pierwotnie podatnik zakupiłby nieruchomość gruntową z myślą o wykorzystywaniu jej do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ale później zaniechał tego zamiaru i dokonując sprzedaży tej nieruchomości nie zachowywał się jak handlowiec, ale osoba wykonująca swoje prawo własności, to nie można uznać go w takiej sytuacji za podatnika VAT. T także wykonywać będzie swoje prawo własności i w sposób pasywny pobierać odsetki.

Taka sytuacja najczęściej była przedmiotem rozważań ekspertów w odniesieniu do ustalenia statusu podatnika VAT dla osoby dokonującej sprzedaży nieruchomości własnej. Przykładem może być tu stanowisko jakie zajmuje Ewelina Bobrus w monografii Opodatkowanie sprzedaży Nieruchomości WKP 2012; „Należy w tym miejscu podkreślić, że podatnikiem dany podmiot będzie tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności - będących dostawą towarów czy też świadczeniem usług - niemających miejsca w ramach działalności gospodarczej nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu. Należy zatem stwierdzić, że - zwłaszcza w odniesieniu do osób fizycznych - podatnikiem VAT się bywa. Status ten nie jest zaś stałą cechą danego podmiotu." Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on świadczył usługi w charakterze podatnika VAT i tym samym nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur w związku z odsetkami należnymi od pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2016 r. poz.710 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również :

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci tego wynagrodzenia.

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dokonując tej czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Fundusz Inwestycyjny Zamknięty udzielił w lipcu br. pożyczki do N Sp. z o.o. Sp. k. na okres 10 lat w celu finansowania działalności N. W związku z udzieleniem tej pożyczki FIZ osiągnął maksymalny stopień zaangażowania w wierzytelności od jednego podmiotu. Pożyczka na taki długi okres jest w chwili obecnej uznawana przez Zarządzających FIZ za niewygodną ze względu na jej długi termin zapadalności co powoduje nadmierne zaangażowanie w wierzytelności o najdłuższym terminie spłaty, przy niewystarczającym poziomie wierzytelności o średnim terminie wykupu.

Jednymi z najistotniejszych zasad zarządzania funduszem inwestycyjnym są: ograniczone ryzyko inwestycji oraz optymalizacja portfela w taki sposób, aby umożliwiał osiągnięcie wysokiej rentowności przy zachowaniu wystarczającej płynności inwestycji. W ocenie zarządzających FIZ to ostatnie zagadnienie łączy się z horyzontem czasowym inwestycji o charakterze pożyczkowym, gdzie okres pięcioletni uważany jest za bardzo korzystny ponieważ daje on znacznie bardziej godziwe zyski od rocznych lub dwuletnich instrumentów dłużnych, bez konieczności blokowania środków na okres 10 lat. Tym samym FIZ jest zainteresowany nabyciem instrumentów dłużnych o 5-cio letnim terminie zapadalności. W związku z faktem, że T Sp. z o. o. (Wnioskodawca) poinformowała Zarządzających Funduszem, iż planuje emisję obligacji 5-cio letnich, FIZ wyraził zainteresowanie ich objęciem. Fundusz Inwestycyjny z zasady inwestuje w dłużne papiery wartościowe, które są zabezpieczone. Obligacje będące przedmiotem emisji będą zabezpieczone poprzez satysfakcjonujące poręczenia majątkowe. Dlatego w ocenie zarządzających FIZ emisja obligacji T spełnia omówione powyżej warunki związane z horyzontem czasowym przy zachowaniu ograniczonego ryzyka i zadowalającej zyskowności.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu. Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, podlegające opodatkowaniu VAT.

Wierzytelność natomiast jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny ( Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.). Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Istota przelewu wierzytelności jest umową zawieraną przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych. Z tą bowiem chwilą jej poprzedni właściciel jest zwolniony z wszelkich czynności jakie musiałby podjąć, aby wyegzekwować dług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że na skutek dokonanego przelewu wierzytelności z tytułu udzielonej pożyczki Wnioskodawca stanie się wierzycielem w stosunku do dłużników (pożyczkobiorców), przejdą na niego wszelkie prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi. Wnioskodawca stanie się więc pożyczkodawcą, który nabędzie prawo do otrzymywania płatności rat pożyczkowych oraz należnych odsetek.

Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, podlegające opodatkowaniu VAT. Odsetki otrzymane z tytułu udzielonej pożyczki stanowią wynagrodzenie z tytułu jej udzielenia. Dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonej czynności można uznać, że nie ma znaczenia, czy rodzaj takiej działalności został wymieniony jako główny przedmiot działalności. Status podatnika podatku od towarów i usług jest kategorią obiektywną, niezależną od tego, jakim zakresem objęta jest główna działalność.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwolnione z podatku VAT są usługi polegające na udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Natomiast z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT wynika, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust.13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu,
usług doradztwa,
usług w zakresie leasingu.<

Opisane usługi nie stanowią czynności ściągania długów, w tym faktoringu, które nie podlegają zwolnieniu z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT.

Wykonanie usługi ściągania długów zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję, na podstawie której usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu (dochodzenia spłaty wierzytelności) w zamian za umówione wynagrodzenie. Konsumentem tej usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie.

Przez usługi ściągania długów należy rozumieć takie czynności faktyczne i prawne, których jedynym celem jest wyegzekwowanie należności na rzecz osoby trzeciej - istotą usługi jest więc windykacja należności. Usługi takie wykonywane są na ryzyko i w imieniu wierzyciela pierwotnego (a nie świadczącego usługi podmiotu dokonującego windykacji).

W okolicznościach niniejszej sprawy, umowa przelewu wierzytelności nie będzie obejmować postanowień, zgodnie z którymi Wnioskodawca zostanie zobowiązany do dochodzenia wierzytelności na rzecz FIZ.

Działalności Wnioskodawcy w ramach opisanej umowy nie można również określić jako wykonywania faktoringu. Elementem umów faktoringowych jest bowiem świadczenie szerszego wachlarza usług - udzielanie swoistych pożyczek, podejmowanie czynności mających na celu odzyskanie wierzytelności, sporządzanie ogólnych statystyk obrotu, monitorowanie dłużników, tworzenie banku danych dłużników faktoranta, itp. Faktoring jest zatem usługą kompleksową wieloelementową której jednym z elementów jest nabywanie wierzytelności.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy wskazać, że udzielenie przez Wnioskodawcę pożyczki będzie stanowiło czynność mieszczącą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, jako odpłatne świadczenie usług. Z uwagi na to, że usługa ta mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.

Stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z art. 106b ust. 2 ustawy o VAT podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 – jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT w związku z odsetkami od pożyczki po jej przejęciu od FIZ, z zastrzeżeniem art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy.

Na ocenę prawidłowości rozpatrywanej kwestii nie może mieć wpływu powołany w stanowisku Wnioskodawcy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1836/14, bowiem jest to rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Wskazane orzeczenie dotyczyło sprzedaży przez osobę fizyczną nieruchomości, stanowiącej jej majątek prywatny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin